Eigenlijk moest dit een lofzang voor Rambo IV worden (wees gerust, dat komt nog), maar nu gaat het over...
Happiness (1998, Todd Solonz)
Zijn we niet allemaal op zoek naar geluk? De hoofdrolspelers in deze film ook. Helaas voor hen hebben ze echter allemaal een miserabel leven.
Deze film, die zo'n 2,5 uur in beslag neemt, nu volledig uit de doeken doen, is nutteloos. Het handelt over een gezin met 3 volwassen dochters.
De 1ste dochter is een succesvolle schrijfster, maar is ongelukkig omdat iedereen haar graag mag om haar succes i.p.v. haar persoon zelf. Elke avond ligt ze dan ook in bed met WEER een nieuw mannelijk speeltje, maar haar leven is eigenlijk leeg. Ze wordt echter beloerd door haar geperverteerde buurman...
De 2e dochter is ogenschijnlijk effectief gelukkig, want ze heeft een gezin van 2 kinderen en haar man is een psychiater. Er is maar 1 probleem : haar man is eigenlijk een pedofiel, wat duidelijk blijkt de avond dat een kameraadje van zoonlief blijft slapen...
De 3e dochter is een goed, wat naief mens die geen geluk kent in de liefde en eigenlijk er zo naar hunkert, dat ze niet beseft dat iedereen eigenlijk enkel maar wil profiteren van haar...
Ohja, en de vader van dit zonnestralende kroost wil na 40 jaar getrouwd zijn scheiden van moeder, simpelweg omdat hij alleen wil zijn!
Ik wil niet teveel kwijt over het verhaal om een aantal verrassingen niet te onthullen. Sowieso is het een film die meer geinteresseerd is in de gevoelens, situaties en vooral triestige eigenschappen van al deze mensen. Zowel de titel als de (meestal) vrolijke muziek, die doorheen de film gebruikt wordt, is in groot contrast met de miserabele gebeurtenissen waar deze karakters zich doorheen moeten worstelen. Verrassend is dat de film, ondanks de loodzware thema's, meestal de lachspieren beroert.
Maar wat is het magische element wat dit tot een uitstekend film maakt? Alle personages zijn mensen, met al hun sterke punten, maar vooral hun gebreken. Er zijn geen karikaturen van gemaakt, sterker nog, ik kan me voorstellen dat veel mensen zwetend in de bioscoopstoeltjes hebben gezeten, aangezien er veel herkenning is. We zijn uiteindelijk allemaal op zoek naar het geluk en komen daarbij soms zelf terecht in situaties waar we enige tijd later met enige schaamte op terugkijken. En in deze film wordt het allemaal getoond 'as it is', zonder dat iemand veroordeeld wordt, hoe makkelijk dat ook zou zijn.
Neem nu het pedofiele personage. Het zou bvb. héél makkelijk geweest zijn om de psychiater af te schilderen als een onuitstaanbaar, lelijk kereltje, maar hij wordt hier getoond als een gewone familieman, met een goede job en een gezin, een man die eigenlijk alles heeft, maar door zijn 'onnatuurlijke drang' uiteindelijk de ondergang tegemoet gaat. Zijn laatste scène (voortreffelijk gebracht) bekijk je dan ook met een (ongemakkelijke) mengeling van walging doch ook medelijden. Geen makkelijke opdracht om een monster een menselijk gezicht te geven!
De hele film is overigens op een ongelooflijk hoog niveau geacteerd (zelfs de kindacteurs zijn uitstekend). Verder is alles mooi in beeld gebracht door de regisseur, goed gebruik makend van symboliek en soms lange, statische shots waardoor de isolatie en ellendigheid van de hoofdpersonages (alsook de kleurloosheid van de omgevingen waar ze zich door begeven) nog benadrukt worden.
Ik kan alleen maar een zéér grote aanbeveling geven aan deze sterke, compromisloze film!
27-02-2010, 12:20
Geschreven door moviebuff 
|
), wat ik niet kon missen
