Cykloservexstribro

Dinsdag van Bor naar Zdice in Tsjechië gefietst.

Gisteren avond gezocht naar een fietsenmaker in Bor, maar niet gevonden. 

Dan beslist om in een groter dorp of een stad onderweg maar uit te kijken en zelfs te vragen om een fietsenwinkel. Maar hoe is dat in het Tsjechisch, gebarentaal dan maar. Vertrokken met enkele kleine technische problemen, schroefje van het achterste spatbord verloren, bevestigingsschroef van mijn voorste baggagehouder verloren, en daardoor hangt deze samen met de bagage wat los te bengelen. Tijdens het afdalen van de heuvel moeten stoppen om hem met een koord vast te binden, en maar rustig naar beneden. In het dorpje Stribro via het centrum gereden en ja hoor een fietsenmaker. En hij is zelfs nog open. De eigenaar was een heel vriendelijk jonge man, die maar graag wou helpen. Mijn Rosa met haar dik gat (de baggagezakken) naar binnen geduwd door de voordeur, en begonnen met de voorste bagagedrager. Ook aan de praat geraakt in gebroken Engels, Duits, Nederlands en vooral gebaren. Oooh jou from belgie, blankenbergen. I mekaniek stybar. Stybar hier wonen, geboren deze dorp. Zelf enkele Vlaamse woordjes. De lieve helpende man is blijkbaar een mekanieker van De huidige wereldkampioen veldrijden Denek Stybar.

Zondag Parijs-Roubaix. Dus zondag ga ik voor Stybar supporteren.

De haperingen hersteld en Hij heeft dan de hele fiets maar nagekeken, versnellingen goed afgesteld, luchtdruk in banden bijgedaan. En toen ik mijn geldbeugel bovenhaalde. No, no, no. Ik mocht niet betalen. En met een grote glimlach op de mond moest ik meekomen naar vanachter in de mekaniek ruimte. Daar stonden drie gevulde glazen met meditceen. Eentje voor hem, een klant of collega en eentje voor mij.

Een medicijn voor de bacteriën in uw lichaam te doden. Schol, en hop in een keer naar binnen dat medicament van ongeveer 40% alcohol.

Dus mijn Rosa is wel bij de beste fietsendokter van heel Tsjechië op onderzoek geweest. 

Ik heb het wel gemerkt aan Rosaatje, ze voelde haar in haar nopjes, want ik heb die dag 101,5 km afgelegd in maar 5u31 fietsen, dat is 18,4 gemiddeld.

Ik had wel de wind in de rug en het waaide goed hard. Maar ook wel 846 meter hoogteverschil gemaakt. Schouderklopje voor de lieve fietsenmaker.

Na het voorval met Pi Naise toch maar weer lekker gefietst.

Wat een contrast de rustige en eenzame natuur met de overdrukke grote stad Frankfurt. Zalig terug in de natuur te fietsen. De witte bos-annemoontjes bloeien met duizenden.

De voorziene camping na 90 km rond 18u bereikt. De volgorde van prioriteit voor mij was: nr1 mijn kleren wassen en drogen. 2 draadloos internet of toch kunnen internetten. 3 mijn eigen zelf wassen. 4 elektriciteit gebruiken om elektrische batterij op te laden. 5 een veilige plaats om mijn tent te zetten en te slapen.

Alleen het derde en het vijfde was mogelijk. Betalen voor het derde vond ik momenteel te veel, Het vijfde vind ik wel onderweg.

De lieve mevrouw van de camping heeft mij een andere camping aanbevolen waar ik zeker kon wassen ongeveer 10 km verder.

Daar aangekomen, voor een gesloten poort, camping was nog niet geopend. Dan nog maar wat verder fietsen tot het lichtjes begint donker te worden. 

In de volle voetbalkantine waar er een voor mij althans nostalgische sfeer hing, met luidruchtige sportieve mannen die licht dronken waren, gevraagd of ik mijn tent in het midden van het mooie gemaaide veld mocht zetten. Oei, oei oei, geen probleem, hier naast de kantine is het gras ook mooi gemaaid, dat is ook ok voor mij. Het is maar tot zondag avond. Grapje opnieuw. Morgen vroeg ben ik voor de zon opkomt verdwenen. Vriendelijk man achter de toog is mij komen aantonen waar ik beter beschut, veiliger uit het zicht van de straat stond. Ik wou nog iets gaan drinken, maar was te moe en wou slapen, gelukkig maar anders had ik zeker hoofdpijn gehad van de alkohol in het bier. Goed geslapen en om 7u opgestaan, voor ontbijt noedelsoep opgewarmd en een kop koffie gemaakt, oploskoffie opgewarmd. Mijn warm waterzak gevuld en mij hieraan verwarmd, ik schat dat het tussen de 2 en de 5 graden was in de morgen.

Vrijdag 4 april, 1 week geleden vertrokken en zit halfweg naar Praag, althans in vogelvlucht volgens mijn Gps 377 km naar Zonhoven 377 km tot Praag, zoals die vogel vliegt. Maar over de weg heb ik er 564 km over gedaan. Die vogel doet het beter.  In Würzburg in een grote wasserij mijn kleren gewassen, terwijl de machine werkt, mijn binnenband gerepareerd en mijn tekst geschreven. Nu nog een douche vinden en ik ben weer heel fris. Dit zal misschien onderweg gebeuren, of vanavond.

Ik ga nu het stadje verkennen en dan verder richting oosten.

De route is vanaf nu, ofwel licht bergop, feller bergop, of te fel bergaf zodat ik mijn remmen steeds moet gebruiken en energie verlies, maar veiligheid boven alles, ik wil niet dat er iets aan mijn Rosa komt.

Mr. Pi Naise heeft mijn Rosa aangevallen. Ik heb mijnheer Pi Naise van mijn Rosa moeten afhalen. Ik heb de eerste hulp toegediend aan Rosa, en verder nog wat verpleegd en ze was terug gezond en wel. Te gezond, want ze heeft gesteigerd, en we zijn samen tegen de vlakte gegaan, wel een beetje de schuld van de klikpedalen. Wou stoppen en mijn voet ging niet tijdig uit de klikpedaal. Iedere wielertoerist herkend deze situatie. Snel recht en hopen dat niemand iets gezien heeft. Maar tevergeefs, onmiddellijk enkele vrijwilligers om mij recht te helpen, mijn stof van mijn kleren af te kloppen en bezorgde gezichten die mij een goede reis wensten. Maar ik en mijn Rosa ongedeerd verder richting zuid-oosten.

Een fotootje van Van mijnheer Pi Naise of in het Nederlands, Mijnheer Duim Spijker.