En wat gebben we vandaah heleerd?

-          Dat er in Oostende echt muug veel skaters rond lopen

-          Dat deze figuren echt TE veel oorringen hebben

-          Dat een kamer voor 3 nachten met 2 honden in Polaris duur is!

-          Dat mijn Frans nog beter kan, zeker aan de telefoon

-          Dat er echt veel Fransen in Oostende zijn

-          Dat de medewerkers van Polaris stuk voor stuk toffe mensen zijn

-          Dat sommige mensen echt een vod in hunne mond voor ze naar Polaris telefoneren steken

-          En dat het dan niet evident is ze te verstaan als’t in’t Frans is.

-          Dat er voorlopig GEEN haardrogers op de vierde verdieping zijn

-          Dat Jojk en Nent 2 doodnormale West- Vlaamse woorden zijn

-          Dat sommige mensen echt wel luid snurken’s nachts

-          Dat de tram ALTIJD voorrang heeft!

-          Dat jembé spelen op een mogelijk go-kart is

-          Dat de beste remedie tegen pijne voeten na lang in de zee gaan rechtstaan staan is

-          Dat het momenteel regent

-          Dat er vanaf vanavond een nieuwe roomy is

-          Dat ik nu een filmpje ga zien

XOXO

Tom

02-07-2010, 20:33 Geschreven door Tom  

Dood? Of Juist het begin van een nieuw leven? Ik snap nu waarom de gemiddelde mens in zijn eerste maanden horeca kilo’s afvalt. Gisterenavond op dag van aankomst  kwam de zaakvoerder naar mij met de vraag of ik eventueel al meekon voor een shift in het restaurant die avond. Ik dacht bij mezelf anders zit ik hier toch maar te zitten, dus zei ja. Bij aankomst in Polaris bleek echter dat het een van de drukste services in tijden was. Mooi begin voor iemand die nog niet verder was geraakt als een pint tappen op de plaatselijke fuif, nietwaar?

Met frisse moed begon ik aan mijn opdracht. Na eerst even kort observeren begon de avond echt. NU snap ik mensen die in horeca werken en spreken over vermoeiend J.

Al bij al kon stoppen om 1 uur. Dit was wel een meevaller vermits ik de vorige nacht slechts 3 uur geslapen had en ik de volgende (vandaag) om 7 uur moest beginnen. Daar kwam dan nog eens bij dat ik om 6 moest opstaan door slechte tramuren.

Alle gekheid op een stokje; vandaag 6 uur froh und munter uit het bed en licht vermoeid vertrokken naar Polaris. Een relatief rustige ochtend met ontbijt, waarbij toch wel wat over-en-weergeloop  aan te pas kwam.  Op de middag banquetting gedaan en in de namiddag geïntroduceerd in de wereld van de receptiesoftware. Op zich is het meeste wel logisch, maar er is zoveel om aan te denken. Nooit gedacht dat die receptionisten zo’n omslachtige handelingen moesten doen , alvorens ze iemand maar konden inchecken.

Stilaan begonnen mijn benen loodzwaar te worden, van wat al meer dan 10 uur rechtstaan was. De jeugd van tegenwoordig is echt niets meer gewoon. Maar als er dan om half 6 een Franstalige gast belt, die vraagt tot 19h de kamer vrij te houden, waar je in je beste Frans tegen moet zeggen dat een unguaranteed maar tot 16h wordt bijgehouden... Daar wordt je echt wel moe van. Tegen 18h kwam het verlossende eindsignaal en kon ik eindelijk uit die bleinproducerende, beenverzwarende klassieke herenschoen en nu zit ik in het zonnetje naar jullie te schrijven. Het was alleszins een zeer mooie ervaring en  één ding is alleszins zeker... slapen zal geen probleem zijn.

XOXO
Tom

01-07-2010, 19:44 Geschreven door Tom  

En daar zit ik dan. Jeugdcentrum De Horizon in Bredene. Mijn verblijfplaats voor de komende zes weken. Voor diegenen die wel meelezen, maar nog niet helemaal volgen: het begon allemaal een maand of twee geleden. Met de projectweek van school bezochten we hotel Polaris. Het hotel sprak me meteen aan en na de presentatie, gegeven door de zaakvoerder en de hotelmanager dacht ik dat het wel leuk zou zijn in zo’n hotel te werken tijdens de zomer. De zaakvoerder vroeg aan de opleidingscoordinator, die ons die dag begeleidde, of er ook zomerstages waren binnen hotelmanagement. Zomerstages zijn op Plantijn echter niet verplicht. Ik vroeg meneer Van Tricht of de school eventueel contacten had voor zo’n zomerstages. Maar het was niet meneer Van Tricht die die mijn vraag beantwoordde. Het was de zaakvoerder. “Wij zoeken nog twee mensen voor de zomer!” En zo ging de bal aan het rollen. Na de presentatie sprak ik de zaakvoerder aan en zei dat ik wel interesse had in zo’n vakantiejob in een hotel. Probleem was natuurlijk wel dat het hotel in Oostende gelegen was. De zaakvoerder zei dat dit geen probleem was. Hij bezat ook een jeugdcentrum en er was een mogelijkheid was om daar te verblijven.

Thuisgekomen na de projectweek begon ik vol enthousiasme mijn cv up te daten en schreef een motivatiebrief. Met special thanks to Tom Ieven, die beide nalas, kon ik twee dagen na thuiskomst de brief en cv doormailen. Vol spanning keek ik elke dag of er nieuwe e-mails waren en na een week kwam er tegenbericht. Er werd een datum afgesproken voor een persoonlijk gesprek. Naarmate de dagen verstreken, kwamen de zenuwen steeds meer naar boven. De vrijdag voor het sollicitatiegesprek kwam echter een grote anticlimax. Ik kreeg een bericht dat het gesprek niet kon doorgaan. Ondertussen kwamen de examens eraan en met een serieuze deuk in het zelfvertrouwen mailde ik dat ik voor woensdag toch wel wat wilde horen. Bericht bleef echter uit en twee weken erna was de situatie zo uitzichtloos (mede doordat in Antwerpen de meeste hotels hun staf voor de zomer al hadden) dat ik maar reageerde op een vacature in de haven. Dan maar geld verdienen, was de spelende gedachte. Ik kreeg vrijwel meteen reactie en maandag na het weekend waarin ik reageerde ging ik een contract tekenen om een maand in een bandencentrale te werken.

De volgende dag was ik mee op verkoopsgesprek met een vertegenwoordiger en opeens ging mijn gsm in de auto. Ik nam op en Ramada hotel (Desguinlei) meldde dat ik die zomer bij hun kon komen werken. Ik vertelde de HR manager dat ik ondertussen getekend had in een ander bedrijf en dus niet meer beschikbaar was. Lichte frustratie kwam boven toen ik de telefoon neerlegde. Nog geen minuut later ging de gsm opnieuw. Met de lach en de zwans zei ik dat het opnieuw een hotel was, ook met een plaats. Murphy zal er wel weer voor iets tussen gezeten hebben: na drie weken geen nieuws twee telefoons achter elkaar. En inderdaad: hotel Polaris. Opnieuw antwoordde ik dat ik al werk had, met spijt in het hart. Een ding is zeker: de mensen die toen op de A12 reden van Brussel naar Antwerpen hebben het geweten. De frustratie is er nogal vrij duidelijk uitgekomen. Helemaal ondersteboven kwam ik thuis. Waarom moet het ook ALTIJD mislopen.

Maar, wie niet waagt, niet wint, dus ik belde naar het interimkantoor. Verassend vlot kon ik de medewerker overtuigen het contract op te zeggen. In het leven moet je risico’s nemen. Ik was uiteraard niet zeker van een plaats in een van de twee hotels, maar zonder risico kom je meestal niet ver. Ik belde naar Hotel Polaris, dat me nog altijd het meeste aansprak. Na een gesprek van een klein half uur werd er een overeenkomst bereikt en een kleine droom ging in vervulling. Zonder al te veel te vroeg te juichen wachtte ik op het moment van contractondertekening en vanaf die moment was er zekerheid. Anderhalve maand Oostende... NICE J

Nu op 30 juni 2010 zijn we zo ver dat ik mijn eerste blogbericht typ. Het is nu mijn bedoeling om in de loop van het verblijf een paar bedenkingen en ervaringen deel via deze weg.

XOXO

Tom

PS: Het bericht komt er pas de 1^e op.

01-07-2010, 19:41 Geschreven door Tom