Beste mensen, voor de periode dat ik op reis ben, heb ik een nieuw e-mailadres gemaakt. De mensen die mij willen contacteren, doen dit via lakieretommy@hotmail.com
Hola,
Voor de mensen die het avontuur door Joaquin (mn reisamigo) zijn ogen willen meevolgen of zijn fotos willen zien, surf dan naar zijn blog; www.bloggen.be/jdtravelblog!!!!! Van hieruit vind je onderaan zijn blog de link naar zijn fotoarchief!!!!
PerBolBra
17-06-2007
Magnifico!!
Hola mucheres y cabelleros !
We zijn ondertussen al 16 juni, kzit ier met Joaquin te chillen in een klein paradijs, Coroico genaamd, maar even terug naar the big day, visit to Macchu Picchu!
Die bewuste morgen, na ongeveer 4uurkes slaap, om 5u302 opgestaan met de hoop de zonsopgang over Macchu Picchu te kunnen aanschouwen. Hier en daar al wat toeristen op de Plaza, enkele broodjes en wat jam meegenomen voor onderwg, want we hadden een wandeling van ongeveer 1u30 voor de boeg. We konden ook voor 6 Sol de bus nemen, maar we verkozen alle3 (Joaquin, Naomi en ik) het avontuur bover de busrit. Dus bus reed via haarspeldbochten omhoog langs de jungle de bergflank op, de voetgangers konden via smalle trapjes dwars door de bossen gaan. Het was net een mini-Inca-trail; na de controlepost kwamen we meteen in de dicht begroeide jungle terecht, smalle paadjes en vooral veel trappen die ons hoger en hoger de jungle in bracht. Het was best lastig op onze nuchtere maag, maar een schitterende ervaring op zich. Na enkele keren stoppen om wat te eten en op adem te komen (door de hoogte en nog es klimmen was je snel buiten adem) en na een dik uur afzien en genieten tegelijk was het einde in zicht. Iets na 7u arriveerden we aan Macchu Picchu. De zonsopgang hadden we jammer genoeg net gemist, maar de voldoening wsa daarom niet minder! Eerst nog een korte plaspauze, ons ticket aan de ingang getoond, naar binnen via een brug en een smal paadje en meteen werden we overweldigd door 1 van de 7 fenomenen op aarde! (kies de nieuwe 7 wereldwonderen op www.new7wonders.com. M.P heeft alleszins mijn stem al!) Nooit had ik verwacht dat het zo groots en indrukwekkend zou zijn. Een enorme Inca-stad, volledig gebouwd uit verschillende stenen en stukken rots. Van de kleinste keitjes tot enorme blokken steen, en alles paste mooi in/op elkaar. Het verbazenste was dat de hele stad tegen een bergflank op gebouwd was en dat geen enkele vorm van voeging de stenen aan elkaar hield. En als kers op de taart de majestueze HuaynaPicchu die over M.P. waakt midden in de jungle omgeven door dichtbegroeide bergen. Voordien had ik vele foto"s van M.P. gezien maar geen enkele kan de pracht en de omvang omvatten tot je er zelf staat. Na ruim de tijd genomen te hebben om wat foto"s te nemen van de ruïnes, de omgeving en de kudde wilde lama"s gingen we de wandeling van 20min op de Inca-brigde doen. Het was geen losstaande brug, maar eerder een smal paadje tegen een bergflank aan de ene kant en een ravijn aan de andere kant. Een mooie wandeling, wederom enkele fotokes getrokken en dan terug gekeerd. Eens terug, pauzeerden we op 1 van de trapsgewijze vlakken (waar de Incas hun landbouw en andere teelt bewerkstelligden). Het was bijna middag met (alweer) een verschroeiende zon boven ons hoofd en geen drank of eten bij ons.(volgens onze reisgids was eten en drinken verboden, maar iedereen had blijkbaar toch de nodige spijzen mee). In een mislukte poging om de ruïnes te schetsen, gingen we iets eten en drinken in de cafetaria aan de ingang om op krachten te komen, om de HuaynaPicchu te gaan beklimmen. Na een smakelijke sandwich en een frisse cola, kregen we te horen dat er maar van 8u tot 13u toegang was om de berg te beklimmen. En het was ondertussen 12u30 gepasseerd!! Direct recht gesprongen, want het was nog een kwartiertje wandelen tot aan de voet van de berg. Eerst mochten we niet binnen (wat een grote teleurstelling zou geweest zijn), maar na wat onderhandelen met de hulp van een super vriendelijke, plaatselijke gids, werden we toch binnen gelaten. Oef! Naomi nam de wijze beslissing (zo bleek achteraf) om niet mee te gaan en in een sneltempo gingen Joaquin en ik de steile trap-rotsen omhoog. Na 5 minuten stonden we al in tschuim en tzweet. Na ontelbare trappen en rotsen beklommen en door kloven en rotsen gekropen te hebben, kwamen we na een kleine 45 min (de tocht duurt normaal 1u30!) uitgeput aan de top. Vermoeid en volledig doorweekt had ik 1 van de meest bevredigende ervaringen uit mn leven! Een prach-tig uitzicht over de de Macchu Picchu en de omringende bergen, geen superlatieven kunnen omvatten wat ik toen voelde. We stonden op de op hoogste punt van hoogste rotsblok op de HuaynaPicchu; MAG-NI-FI-CO!!! We namen rustig onze tijd om terug naar beneden te gaan (want de afdaling was nogal "tricky" op sommige plaatsen) en wat foto"s te trekken. Eens beneden had Joaquin en ik gewoonweg een zalig gevoel, the SK tamed the beast!!! We vertelden ons rediculous avontuur aan Naomi en al vlug beslisten we om op het gemak terug te gaan, daar we wederom te voet zouden gaan en toch voor het donker was in Aguas Calientes wilden zijn. Op de weg terug namen we duchtig foto"s en werden we vergezeld door 4-legs, een wilde maar lieve hond die ons braafjes volgde tot op de Plaza in A.C. Savonds een vette pizza naar binnen gewerkt (had honger als een beest) en nog in de kamer wat nagepraat, vooral veel gelachen en nog gezongen met ondersteuning van de mp3 van Noami. Een skitterende dag!!
Smorgens om 5u uit ons nest (4uurkes geslapen door die mp3 ), want om 5u45 hadden we de trein terug naar Ollantaytambo. Daar namen we eerst rustig een ontbijtje en dan met de taxi (met 3 was dat altijd goedkoop en veel sneller dan de bus) terug richting Cuszco. Het was een vriendelijke jonge taxichauffeur en na wat zeveren in het "Spengels", stelde hij mij plots voor of ik eens met de taxi wilde rijden! Al de hele reis wilde ik wel es in da zottekot-verkeer van Peru rijden, en mijn antwoordt was gauw gegeven. In een prachtige omgeving, met relatief weinig verkeer, maar veel putten en stenen op de weg, zat Lakieros aan het stuur van een taxi in Peru! Gewoonweg de max! Na 20km rijden en naar hartelust toeteren gaf ik het stuur terug aan die sympathieke kerel, want er was politiecontrole en dat zou problemen gegeven hebben wetende dat ik geen internationaal rijbewijs heb. Na de politiecontrole vroeg hij of ik terug wilde rijden, maar ik bedankte hem vriendelijk, mn dag was al geslaagd! Eens in Cuszco moesten Joaquin en ik ons busticket naar Copacabana reserveren en Naomi ging terug naar Lima (we hebben ze leren kennen op de bus van Lima nr Cuszco) om van daaruit het vliegtuig te nemen naar Quito in Ecuador, de volgdende stop in haar wereldreisje. Nog wa langs de winkeltjes in Cuszco gekuierd, afscheid genomen van Noami (webn ons kostelijk geamuseerd met haar erbij en we zijn altijd welkom bij haar thuis in Ierland!) en om 22u hadden we de nachtbus naar Copacabana. Ondertussen voelde Joaquin zich serieus ziek en mijn maag begon ook in opstand te komen. Waarschijnlijk de vermoeidheid, de fysieke inspanningen en de hoogte die zn tol eiste. In de busterminal hadden ze ons een rechtstreekse bus met comfortabele zetels beloofd, wat wel nodig was daar we een goe tukje nodig hadden. Niets was minder waar, vre ongemakkelijk zetels, geen oog dicht gedaan en op de koop toe moesten we in Puno, midden in de nacht, wisselen van bus. 3u vastgezeten in Puno, nog altijd haast nie geslapen en vriezend koud buiten. Enig lichtpuntje was dat we in het busstation in Puno de zonsopgand over het Titicacameer konden aanschouwen. Op de 2de bus was het nog 4u rijden, rond de middag arriveerden we in Copacabana en we voelden ons alle2 echt mottig.
We hadden beslist om direct naar Isla del Sol, 1 van de eilandjes te midden van het grote Titicacameer, te varen en daar te overnachten. Om 15u hadden we de boot naar I.d.S, dus hadden we nog wat tijd om iets te eten en Copacabana onveilig te gaan maken. We namen plaats boven op het dek van het bootje, schitterende zicht van besneeuwde bergtoppen rondom ons, een prachtig blauw meer, maar versteven van de kou (ondanks de warme zon enorm koude lucht op het meer) kwamen we aan op Isla del Sol. Een vrij klein eilandje in de vorm van een berg, dus ofwel ging je bergop, oftewel bergaf. (Na de paar duizenden trappen die op Macchu Picchu gedaan, was bergop een woord die ver te zoeken was in ons woordenboek ) Maar we hadden er iets voor over en meteen moesten we de Inca-stairway nemen om hoger op het eiland een hotelleke te vinden. Op een hoogte van iets meer dan 4000m!, een vermoeide geest en lichaam en onze zware rugzak moesten we na iedere 30 trappen efkes pauzeren. We passeerden een binnenpleintje waar een dorpsfeest aan de gang was; het katholieke feest van San Antonius. Echt katholiek leek het mij niet, want op dat moment (16u smiddags) was 3/4 van de feestgangers al ladderzat! Prachtig om te zien Na wat zoeken vonden we een goedkoop hotelleke (15Bol p/n) waar we even tot rust konden komen. We wilden allebei graag eindelijk es een douche nemen, maar er was geen warm water en met elektriciteitskabels(die het water warmt) zo dicht bij de douchekop wilde ik zelfs geen poging wagen om te douchen.
Beste vrienden, ik wordt hier sebiet buiten gesjot uit het internetcafe omdat ze willen sluiten. Het vervolg komt zo vlug mogelijk! Foto"s zijn ondertussen beschikbaar op http://tomiter.nl.picturepush.com/!! Kijken maar zou ik zeggen zeg ik zo.
gingen we de wandeling van 20min op de Inca-brigde doen. Het was geen losstaande brug, maar eerder een smal paadje tegen een bergflank aan de ene kant en een ravijn aan de andere kant. Een mooie wandeling, wederom enkele fotokes getrokken en dan terug gekeerd. Eens terug, pauzeerden we op 1 van de trapsgewijze vlakken (waar de Incas hun landbouw en andere teelt bewerkstelligden). Het was bijna middag met (alweer) een verschroeiende zon boven ons hoofd en geen drank of eten bij ons.(volgens onze reisgids was eten en drinken verboden, maar iedereen had blijkbaar toch de nodige spijzen mee).
om de ruïnes te schetsen, gingen we iets eten en drinken in de cafetaria aan de ingang om op krachten te komen, om de HuaynaPicchu te gaan beklimmen. Na een smakelijke sandwich en een frisse cola, kregen we te horen dat er maar van 8u tot 13u toegang was om de berg te beklimmen. En het was ondertussen 12u30 gepasseerd!! Direct recht gesprongen, want het was nog een kwartiertje wandelen tot aan de voet van de berg. Eerst mochten we niet binnen (wat een grote teleurstelling zou geweest zijn), maar na wat onderhandelen met de hulp van een super vriendelijke, plaatselijke gids, werden we toch binnen gelaten. Oef!
avontuur aan Naomi en al vlug beslisten we om op het gemak terug te gaan, daar we wederom te voet zouden gaan en toch voor het donker was in Aguas Calientes wilden zijn. Op de weg terug namen we duchtig foto"s en werden we vergezeld door 4-legs, een wilde maar lieve hond die ons braafjes volgde tot op de Plaza in A.C.
gaf ik het stuur terug aan die sympathieke kerel, want er was politiecontrole en dat zou problemen gegeven hebben wetende dat ik geen internationaal rijbewijs heb. Na de politiecontrole vroeg hij of ik terug wilde rijden, maar ik bedankte hem vriendelijk, mn dag was al geslaagd!
