Beste Raoul Hedebouw,

Op zondag 30 april gaf u een interview in “De Zondag”. Tijdens het lezen schrok ik een aantal keren van de antwoorden die u gaf en kon het niet laten om deze brief te schrijven met mijn argumenten. Ik wil hierbij de mensen en vooral de jeugd de keerzijde van uw ideologie duidelijk maken.

Het eerste punt dat u aanhaalde tijdens uw interview, ging over het hoge aantal burn-outs en depressies. U zegt dat mensen vandaag niet langer meer fysiek maar mentaal uitgebuit worden. Zelf ben ik nog maar 16 jaar en ben ik dus nog niet tewerkgesteld bij een bedrijf en weet ik ook (nog) niet hoe het bedrijfsleven er echt aan toegaat. Maar om nu echt het woord ‘uitbuiting’ te gebruiken, daar ben ik niet van overtuigd. Het is inderdaad zo dat werknemers nog vaak worden overgelaten aan de willekeur van hun werkgevers en er zal ook wel sprake zijn van, om het in uw woorden te zeggen, uitbuiting. Ik ben het met u eens dat we daar volledig tegenin moeten komen.

Maar, een 30-urenweek is, in mijn nederige opinie, niet de juiste oplossing.
Als we de 30-urenweek als norm gaan hanteren, zullen veel mensen hun keuzevrijheid afgenomen worden. Niet van degenen die vandaag minder willen werken maar van degenen die juist wel wat langer willen werken. Voor sommigen mensen zijn dertig uren veel, voor andere zijn vijftig er zelfs te weinig. Niet alleen zijn er veel ondernemers die graag langer en harder willen werken om bijvoorbeeld hun zaak of bedrijf te doen floreren maar er zijn ook talloze werknemers die veel voldoening halen uit hun job, en daardoor graag langer werken. Dat zie ik zelfs in mijn naaste omgeving. Een goed voorbeeld was, toen mijn vader enthousiast en met passie aan een project begon mee te werken dat veel tijd vergde, maar met plezier bovenop zijn dagelijks werk uitvoerde.
Werken maakt ook gelukkig, meneer Hedebouw.
Volgens mij hangt het hoge cijfer van burn-outs en depressies vooral af van het welzijn van de werknemers. Meer vrijheid zou bijvoorbeeld het welzijn kunnen verbeteren.
Vrijheid afnemen zal net een omgekeerd effect hebben.

Zoals reeds vermeld wordt in het interview, betekent minder werken ook minder inkomsten voor de staat. U antwoordde daarop dat de familie Inbev of Albert Frère
deze kosten maar zal moeten dekken. Als ik het goed begrijp, gaat u al het geld dat uw beleid zal kosten daar dan maar halen? Maar, meneer Hedebouw, heeft u er al rekening mee gehouden dat het hoogstwaarschijnlijk is dat deze personen het land dan zullen verlaten? Wie gaat dan alle kosten dekken? Het ‘gewone’ volk dat u zo graag wil beschermen?

Nu kom ik bij uw volgend punt. Het antwoord waarin u Gwendolyn Rutten, Margaret Thatcher en Ronald Reagan ervan langs geeft. U beweert dat de liberale recepten van mevrouw Rutten en ultraliberalen zoals Thatcher en Reagan eigenlijk voor alle economische ‘miserie’ gezorgd hebben die er vandaag is. Mag ik u even meedelen dat Margaret Thatcher het Verenigd Koninkrijk, in een zekere zin, gered heeft. Na een lange regeerperiode van socialisten waarbij de staat het overgrote deel van de industrie in handen had (iets waar u en uw partij ook fan van zijn), was het VK bijna volledig zijn concurrentiepositie in de wereld verloren. Dit kwam omdat er onderling kartels gesloten werden tussen bedrijven, daardoor gingen hun productiviteit en uiteindelijk hun doeltreffendheid verloren.

Het gevolg was dat er geen innovativiteit en geen vooruitgang meer was.
Margaret Thatcher beschreef letterlijk in haar memoires dat haar land stilaan in verval was. Rond 1979 werd het Verenigd Koninkrijk zelfs beschreven als ‘The sick man of Europe’. Dat economische bloei sinds Reagan en Thatcher bergaf is gegaan, zoals u beweert, betwijfel ik ten sterkste maar ik sta altijd open om bewijzen die uw uitspraak staven te bekijken.
En, dat “de liberale recepten van mevrouw Rutten” voor de grootste crisis sinds de Tweede wereldoorlog gezorgd hebben, vind ik wel heel kort door de bocht.
U vergeet er ook bij te zeggen dat deze liberale recepten voor vooruitgang, toenemende welvaart en vrede gezorgd hebben. En ja, er zijn ook ‘verliezers’ van de globalisering maar dit komt door oneerlijke concurrentie. De oplossing daarvoor is de markt nog vrijer maken. Meer handelsakkoorden sluiten waarin spelregels voor beide partijen worden vastgelegd en meer Europa zodat ook elke Europese lidstaat volgens dezelfde regels speelt.
Op deze manier kunnen landen eerlijk concurreren, wat voor meer welvaart en vooruitgang voor íedereen zorgt. Als elk land terug op zichzelf plooit, riskeren we een schraler en duurder leven plus een groter risico op onderling conflict. De twee wereldoorlogen van de vorige eeuw ontstonden telkens door conflicten binnen Europa en om meer specifiek te zijn, tussen Duitsland en Frankrijk. Twee landen die nu in vrede samenwerken dankzij het Europese project, dankzij vooruitgang.
Samenwerking en liberalisme zijn de oplossingen voor vele problemen. Neem klimaatverandering bijvoorbeeld. De aarde warmt stilaan op, dat is een feit. Om dat probleem aan te pakken moet er samengewerkt worden. De aarde is van iedereen en dus zal iedereen en elk land zijn steentje moeten bijdragen om dit probleem aan te pakken.
Dus meneer Hedebouw, ik verkies die liberale recepten die u zo veracht steeds boven uw protectionistische recepten. Wat u wel een verdienste mag noemen van uw ideologie is, zoals u ook in het interview vermeldt, de sociale zekerheid. Een systeem waar vele mensen hun leven aan mogen danken.

Ik zou graag nog één laatste punt aanhalen uit uw interview. U vindt het vanzelfsprekend dat, wanneer uw partij zijn agenda in beleid kan omzetten, de staat de kinderen een school zal toewijzen. En dan nog beweert u dat uw partij onze vrijheden niet zal inperken. Dit gaat over fundamentele keuzes die miljoenen mensen toestaan hun leven in te richten zoals zij dat willen. Het mag en kan toch niet de keuze zijn van de staat om te bepalen naar welke school een kind moet gaan? Ik zou het in elk geval níet appreciëren.

Hoogachtend, 

Yoran Van Campfort