Al weken bel ik rond om toch maar een stageplaatsje te bemachtigen om gewoon 4 uurtjes te observeren in het vak waarin je later zelf les zou kunnen in geven!!!(lange zin ik weet het-ben te opgewonden...) Te druk. Geen plaats. Sorry... Tot ik vandaag nog een laatste poging ondernam naar een school waarvan ik dacht.... Tot mijn grote verbazing waren ze supervriendelijk, hebben ze hemel en aarde verzet om toch nog een gaatje van 4 uur voor me te vinden. Zo zie je maar, met vooroordelen kom je nergens. Ik ben blij dat mijn zoektocht daar geeindigd is en kan ik eindelijk beginnen aan mijn grote opdracht!
De eindmeet halen voor DCA, dat is de bedoeling. Opdrachten afwerken, observeren en vooral studeren! Iets waar ik me vanaf maandag echt moet op toeleggen wil ik het halen. Erover nadenken mag ik niet, anders stokt mijn adem en begin ik te paniekeren. Nog een goede maand te gaan. Stap voor stap en met een goede planning zal het me dit keer ook wel lukken. Mijn motivatie en wilskracht geven nooit op, nu nog de inspanning en alles komt goed..hm! Geen lange tv-avonden, geen leesboek in bed-bad meer. Voorlopig toch! Veel water drinken zou ook de geest zuiveren, proberen maar.
Verlangend kijken we uit naar de tweeling van mijn nichtje. Mijn grote zus die oma wordt(voor de tweede en derde keer) is momenteel een vat vol zenuwen. Vijfendertig weken zwangerschap is op zich al een grote prestatie. Ze puft en zwoegt om alsnog die eindmeet te halen. Twee weken wil ze het nog volhouden.Dat lukt haar wel! Door mijn werk verzorg ik dagelijks die kleine lieve hummeltjes, geef ze hun badje, troost ze waar nodig is.... Maar het gevoel ik krijg als ik naar mijn nichtje kijk is onbeschrijfelijk mooi. Zij straalt als toekomstige mama! Ooit was ik haar oppas en zie; nu wordt ze zelf al mama.
Meestal overweeg ik de woorden en zinnen heel goed ,voor ik ze op mijn toch nog niet helemaal uit de startblokken geschoten blog plaats. Vandaag schrijf ik gewoon zoals het in me opkomt. Een vriend zei me ooit dat ik op mijn best ben als ik vanuit mijn gevoel schrijf. Als flair-lezeres las ik vorige week het verhaal van de jonge Mieke wiens verhaal niet goed zou eindigen. De grond schoof weg onder mijn voeten toen ik even later op haar blog las dat ze op Paaszondag de strijd tegen de ziekte verloren had. De dagen die daarop volgden leefde ik mee met de tekstjes en liedjes die haar man en zus op haar blog plaatsten. Alhoewel ik Mieke niet gekend heb kon je aan alles voelen wat een warm persoon ze was. Veel te jong is ze uit dit leven gerukt! Het laat je even stilstaan bij je eigen leven. En opnieuw spreek ik de woorden CARPE DIEM uit, want morgen kan het allemaal voorbij zijn.
Ik ben er weer. Ja, ik weet het! De didactische competentie algemeen- de module die ik nu doorspartel van de lerarenopleiding tolt in mijn hoofd. Beginsituaties, doelstellingen, leerplannen... Raak ik hier ooit aan uit? Vorige week had ik vakantie. Geen pen of studieboek nam ik ter hand; waarom zou ik! Wel genoot ik van de rust en het nietsdoen.In mijn hoofd werd het leeg, een soort van vrijheid kwam voorbij gevlogen. Mijn tijd verdreef ik met tv- kijken en het lezen van een paar echte chiclits- books. Misschien een grote zonde in de literatuur, voor mij een waar genot!
Als ik na een klote werkdag de deur van de koelkast open doe, ligt hij daar... Met zijn uitdagende aanblik kijkt hij me vanuit zijn koele plekje aan.Omringd door stoere gezonde vrienden verleidt hij me telkens weer. Het schuldgevoel verdwijnt van het moment mijn trillende handen hem aanraken en hem daarop van zijn gewaad bevrijden.Zijn mooie bruine kleur maken hem nog aantrekkelijker en sensueler. Zacht raakt hij mijn lippen aan en slaagt erin nog verder te gaan. Zo onweerstaanbaar is die zachte zoete smaak op mijn al even zoete tong. Een reep chocolade; voor mij een ware verslaving!
Hier ben ik dan. Na veel wikken en wegen maakte ik dan toch mijn eigen blog aan. Mia cotta staat voor: mijn strijd. Niet dat ik een strijd voer tegen een ziekte of zo. Het is meer een strijd met mezelf en wie of wat ik nu ben. Viodonna: donna betekent vrouw, Vio is een klein deeltje van mijn naam. Meer zal ik ook niet prijs geven. Een beetje mysterie kan geen kwaad. Waarom ik deze blog nu aan maak; ik schrijf heel graag. Door gebrek aan tijd zal ik op deze manier verplicht zijn om af en toe een stukje te schrijven. Momenteel volg ik de lerarenopleiding waarvan ik de opstapmodule al achter de rug heb. Volgende week start ik met een nieuwe module. Ik hou jullie wel op de hoogte! Schrijven is een passie. Eerlijk gezegd had ik beroepshalve liever iets gedaan met schrijven; maar ik ben realistisch! Mijn grammatica en zinsbouw zijn zeker nog niet wat ze moeten zijn; maar op die manier wil ik me echt verbeteren. Af en toe volg ik een schrijfcursus, zo leer ik het schrijven met vallen en opstaan. Momenteel werk ik als kraamverzorgende in de thuiszorg. Een heel boeiende job; vooral veel verschillende contacten. Omdat ik me niet voldaan voel op werkgebied ben ik op zoek gegaan naar meer. Vandaar ik nu de lerarenopleiding volg in de hoop jongeren warm te kunnen maken voor het beroep van verzorgende. Ik hoop in deze blog met veel gevoel te kunnen schrijven, misschien anderen warm te kunnen maken om dan toch die stap te durven zetten opnieuw te studeren. Het is nooit te laat! Vele groetjes en tot de volgende....
