Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek...en alvast dank u. ben heel benieuwd naar jullie reacties
E-mail mij
met specifieke opmerkingen/ vragen, wat u ook maar wil kan u me alvast mailen.
een stapje in de 'goede ' richting
of iets dat er op zou moeten lijken
20-08-2007
overspel
Waarom raakt het overspel van anderen mij zo? Ik heb ook al in de rol gezeten van de vrijgezelle minnares die excuses vond voor haar knappe lekker ding die in mijn armen kwam liggen terwijl hij daarna lief, braaf en een kwakje lichter terug naar haar ging. Natuurlijkweet ik wat het is en hoe het voelt. Maar zelf bedriegen is niet mijn ding en ik weet hoe t is bedrogen te worden. Lekker onlogisch maar eerlijk. Heb van de 2 kanten van de appel kunnen proeven en in godsnaam, het is toch verschillend. Het is gewoon alsof dat, indien het mogelijk was, ik me schuldig zou gaan voelen in plaats van de echtbrekers. Ik blijf me de vraag stellen hoe je de ander dan nog recht in de ogen kan aankijken? Hoe je je nooit kan vergissen in namen? In godsnaam, ik voelde me al schuldig als ik masturbeerde en aan een ander dacht?! (don't tell him) Ik ben geen heilige, zeker niet maar die streken liggen achter mij. Het is zo een romanverhaal allemaal dat ik begin te geloven dat the bold en the beautiful gebaseerd is geweest op waar gebeurde feiten. Seks, oke, veilig, beter, onveilig oke have fun maar weet waar je aan begint en rollebolt niet met een ander dan je lief. Pak de weinige ballen die je aan je lijf hebt en be free. Seks vind je echt overal als je t echt wil, en als je lief t je niet kan geven dan zul je nooit samen jullie kleinkinderen zien opgroeien. En ja, ik ben decadent, onevenwichtig en al wat je wil maar ik weet wat ik doe, waarom en met wie ik het doe... en be sure de dag dat ik verliefd word zal niemand anders me nog nat krijgen behalve met een tuinslang!!
en zo kwamen ze elkaar tegen. Toen Leo een dag naar ginds geroepen werd en Zoe naar ginder. Toen op een dag "ginds" vlakbij "ginder" lag. Daar ontmoetten ze elkaar. Wat valt er te zeggen als blijmoedigheid en bedachtzaamheid, licht en duisternis elkaar ontmoeten? Niets. Dan valt er niets te zeggen. Geen woord. Zwijgen. Want daar heersen het zwijgen en de diepe stilte, aslof alles zijn adem inhoudt, waarmee al het nieuwe begint. Toen speelden zonnestralen met een wolkje vol met tranen, en een regenboog spande zijn 7 kleuren over Leo en Zoe uit.
soms zijn er zo van die verrassingen die je echt niet ziet aankomen. Zo van die kleine dingen die niet lijken uit te maken maar die een mens vrolijkt maakt. Zo van die kleine dingen die mijn hartje doet springen als een kever in een grasveld... lekker onopvallend maar daar doet de kever t ook niet voor (of was het de sprinkhaan?) Laten we eerlijk zijn... ik ben en zal steeds een irrationeel mens zijn met rara hersenkronkels zo moetik bij t woord verrassing steeds denken aan mijn stage en de verassingen die ik moest bijwonen en het doet me glimlachen. Niets kwestie van luguber maar t doet je herinneren wat t leven is en t echt kort is. Tja, tegen wie zou ik dit godsnaam kunnen vertellen dan aan een niet-bestaand forum van aandachte luisteraars zonder rechtstreeks naar t hokje psychiatrie doorverwezen worden en niet min 10.000 frank krijgen wanneer ik t hokje start zal voorbijvliegen. Bon, die kleine dingen. Ik weet het zo niet meer. ik weet niet meer of ik moet dromen of niet, mijn gevoel laten spreken of niet. Misschien moest dit hier helemaal geheim lijven en zou ik helemaal eerlijk kunnen zijn. Ik moet genieten van de sprongetjes die mijn hartje maakt wanneer er het maakt. Die sprongetjes zijn zo leuk en zo zeldzaam dat ze me doen denken aan de roos van le petit prince. ik moet steeds terugkeren naar dat verhaal, het is t basis van mijn 'zijn'... ik ben op zoek naar mijn ster om naar huis te gaan want op mijn ster zal mijn roos op mij staan wachten en die roos moet beschermt worden. Ik geniet van de kleine dingen omdat t mijn reden van bestaan is. Ik ben bang voor morgen en moet me beschermen voor de stekels warmee morgen me zal prikken. Maar vandaag was een leuke dag en enkel daarvoor al is het het waard van een eendagskrekel geweest te zijn.
tranen en verdriet geven een beetje hoop en heel veel liefde
Ik begon plots tranen te laten... wie weet juist waarom? Laat het me weten? Daar in mijn hoekje vielen er tranen. Geen tranen van geluk. Enkel een trosje tranen om een gat te vullen. Het gat van de liefde. Zo subtiel als een gat in je tand maar even pijnlijk. Goede vergelijking... ik mis liefde als kiespijn maar kan me niet inhouden te snoepen. Het is een verlangen dat me achtervolgt, jij achtervolgt mij of zoek ik je steeds op? Het is als de goede voornemens van nieuwjaar die je 3 keer op een jaar herstart om er 'eindelijk' iets goeds van te maken... nu en dan verlaat ik je, om als t ware dichter in je armen te willen komen maar je nooit meer te hoeven zien. Dit zware maar nodig besluit nemen om wat tranen tee laten en mijn ijskoel-techniek weer eens te testen... mijn hart wordt dan even een ijsblok maar t probleem is, is dat ik vergeten ben je er eerst eruit te halen. Tranen geven hoop, hoop op t feit dat die tranen niet zinloos zouden zijn geweest, hoop op een betere morgen, hopen op beter, sterker mooier te zijn en even wensen dat je er zo spijt van krijgt dat ik je zelfs niet meer zou willen. ik ben t moe van te hopen en ik weet zelfs niet of ik het echt nog wil. je bent het niet waard. Mijn lichaam is reeds in andere handen en mijn hart verschuilt zich achter een berg van verdriet en ernst.... misschien had ik meer dan om t even wat anders willen weten waarachter jou hart schuilt om je te bevrijden maar je geeft me geen wapens om te vechten omdat je niet wil dat ik ervoor vecht... ik heb t begrepen, echt!!!
Wat is het verschil tussen goed en kwaad? Waa vind ik die evenwicht tussen bitch en schattig, lief ding... Hoe aan iemand tonen dat je aders vol zitten met een dierlijk verlangen naar liefde, passie, avontuur, dans en muziek maar dat mijn geest driftmatig wil filosoferen over het bestaan van de maan, le petit prince et 'de ondragelijke lichtheid van het bestaan'? Op welke manier kan de koorts dalen wanneer ik met mijn vingers over mijn huid streel? Op zich ben ik gelukkig...genieten van eenzaamheid is een kwaliteit dat weinig mensen hebben. We hebben niet veel mensen nodig, enkel zij om wie dat we echt geven, niet meer, noch minder. maar dan verschijnt steeds die uitzondering... Die persoon die je even kan doen beven zonder echt te wten waarom. Die seconde vergeet je niet, die ene seconde waar zijn handen je huis raakten en je licht je ogen sloot. Ik ben niet goed in de liefde, ik ken zijn spelregels niet en wens ze ook niet aan te leren. Liefde is een kat en muisspel waar je niet goed weet wie nu juist achter wie loopt en de afloop een eeuwig mysterie is. Ik ben kat en muis maar loop enkel in mijn dromen achter de liefde aan. Zo is het lekker veilig. Maar wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik hem zo dicht, zo lekker... ik voel zijn tedere ogen naar me kijken. Stef en Stijn zijn misschien enkel constructies van mijn geest geworden die me bezitten en waar achter ik schuil om men ziel niet aan de duivel te moeten verkopen. Ik vlucht graag, het is een zalig gevoel. Alsof je iemand gevoelens steelt in de nacht, het heeft iets mysterieus, het geeft me kracht. Het overtuigd me dat ik niemand nodig hebben om te overleven, om lief te hebben. Liefde en gevoelens dienen niet geantwoord te worden om gelukkig te zijn. Ik ben mijn eigen gevoelens meester.... dat geloof ik graag, want het is een leugen. Maar tegen wie anders kan ik beter liegen dan tegen mezelf. Ik kan niet liegen tegen jou, lieve schim die mijn gedachten binnensluipt. Ik weet nit wie je bent maar het is leuk... het warmt me diep vanbinnen op, mijn kacheltje brandt en dat kan niemand me afpakken. Je bent maar een schim, een spook en misschien moet je dat ook blijven. Ik ben maar een dromer, vraa me niet naar de realiteit terug te keren, wakker die gevoelens niet aan... ben te gevoelig, te sterk... ik weet niet wie ik ben. Misschien weet jij dat beter als mij... je maakt me bang, je trekt me aan... morgen zal misschien de mist verdwijnen en dan zal je er niet meer zijn. Want dat vroeg of laat zal je verdwijnen, iederen verdwijnt vroeg of laat. Maar het was fijn je in mij te voelen.
IK ken mezelf, ik dacht me te kennen. Maar ik leer mezelf steeds veel te laat te doorgronden. Heb mijn gevoelens en wensen steeds iets te laat in mijn macht zodat het te laat is en de gevoelens doe ermee gepaard gaan als hun vrije loop gaan en de misere moeilijk in te perken valt... Althans diep in mezelf. Ik en mijn domme dromen, ik en mijn koppigheid om verder te dromen van wat nooit zal zijn. Wou een eerste nacht met hem, geen idee waarom... symbolisch. Omdat hij men bloed doet koken, omdat hij het vrouw zijn in me naar boven brengt... omdat het naar hem is dat ik verlang. Wil geen ontbijt op bed of bloemblaadjes op het bed, wil zijn lippen op mijn warme huid voelen. Ik verlang ernaar zo naar dat het ongezond is. Minder denken, ik moet minder denken en mijn libido volgen waar het me brengt, 'van het leven genieten' noemen ze dat dan... Misschien moet ik me in andere armen storten om zijn lippen te vergeten alsof ik nog nooit gevoeld heb en ze voortaan verfoei alsof ze de pest dragen. Ik moet mijn lichaam aan anderen kunnen overgeven, al ben ik niet zo. IK zal zijn wie ik hoor te zijn: de genotgever en de levensgenieten... mijn koppigheid zal ik bij hem moeten achterlaten... en de maskers weer opzetten.
Soms zijn er zo van die kleine zaken dieje leven best zuur kunnen maken... ik spreek hier niet over een lekkende kraan of een blaffende hond. Het gaat veeleer om die kleine zaken waarvan je het belang onderschatte en die als een overgeblazen balon, plots in je gezicht knallen en je ogen gaan open... het weerzinwekkend verlangen naar dat kleine ding is begonnen. Persoonlijk het ik een leuke lieve relatie achter de rug. Liefdevol, teder, grappig... echt soulmates. Liefde? nee. Waarom? Daarom. De afstand tussen ons lijkt al onoverkomelijk. Ik had verwacht me slecht te voelen, mezelf al het kwade in de wereld kwalijk te nemen maar ik kan het niet want ik ben kwaad, zelfs misschien een beetje razend op hem. Ik ben het pas sinds vandaag. Het kleine dingetje heeft zijn intrede gedaan in mijn leven en het voelt bijna aan als een vloek die ik mijn hele leven draag. Het is officieel en ik schaam me er niet meer voor: ik ben een seksueel actief dier. Dat monsterachtig dier heeft zijn intrede gedaan in mijn leven en als een weerwolf snakt het naar volle maan. Ik was het nog nooit, niet dat ik ervan wist. Hoewel ik er zeker van ben dat mensen rondom mij het al in mijn ogen zagen. Ik wist niet dat verlangen zo intens kon zijn. Er was geen haar op mijn hoofd dat kon geloven dat door mijn ogen te sluiten ik die beweging tussen mijn benen in kon voelen en dat het me spontaan zou doen beven. Niets in mij had dat voorspeld. Ik geloof in sprookjes, maar zo een gevoel dacht ik niet voor mogelijk. Honger als een bloeddorstige vampier. Maar zelfs vampieren kiezen hun prooien. Ik kijk voor me uit en zie er maar 1 die me in mijn donkere fantasie in staat is om mijn ogen te openen. Maar als vrouw die zichzelf respecteert, hoe kom je niet over als een zedeloze slet? Hoe zeker te zijn dat er geen minachtende blik in zijn ogen zal verschijnen? Hoe mijn verlangens controleren, want ze voelen zo intens aan? ze achterlaten zou een moord zou zijn. Hoe dit probleem oplossen als vrijgezelle vrouw die het wenst te blijven maar haar leven niet wenst te veranderen in een decadente puinhoop? Ik kan natuurlijk mezelf behelpen maar helaas. Sinds de grote openbaring lijkt het me niet te lukken. Alsof geen substituten mogelijk zijn... ik wil het echte...nu, morgen, of nooit. Vele oplossing voor zo een minieme verandering
De vraag van de dag: kan een vrouw werkelijk tot gemoedsrust komen? Het is op zich een vraag waar ik me met genoegen in wes te verdiepen want ik vrees om mijn eigen ogenschijnlijke gemoedsrust. Laten we even eerlijk zijn: behalve boedhistische monniken en mensen bepaalde geestelijke pathologieën kan ik niet geloven dat iemand echt in vrede is met zichzelf. Is het leven niet voorbij eens je vrede hebt gevonden met je verleden, heden, toekomst? In mijn zoetste dromen voel ik me goed, lekker, met een schat van een man die me met puppyogen aankijkt me passioneel elke dag vastneemt, ik wakker word door de zon door de gordijnen heen en de ik de bossen en de vlaktes voor me uit zie strijken... komt geluk da overeen met gemoedsrust? Is gemoedsrust het bereiken van wat je wenst, waar je je goed bij voelt. Ben ik dan de enige dat haar huis buitenstapt met een gelukzalige blik maar sterft een beetje meer telkens iemand er echt in geloofd? Ben ik dan zo overgevoelig da mijn leven bijna afhangt van mijn dromen. Mijn grootste kans op echte gemoedsrus is iemand te leren kennen die me aanvoelt, uitdaagt en niet noodzakelijk gelukkig maakt... maar die m elke dag mn fruitsapje inschenkt en me met een blik vol liefde aankijkt... dan weet ik dat geluk en gmoedsrust bestaat... want dan ben ik thuis.
Toen zei Almitra: "spreek tot ons over liefde". En hij hief zijn hoofd op en liet zijn blik over de schare gaan en zij verstomde. En met een machtige stem zei hij: "Als de liefde je wenkt, volg haar, al zijn haar wegen nóg zo zwaar en steil. En zouden haar vleugels je willen omhullen, laat haar dan, al zou het zwaard dat verborgen zit onder haar veren je kunnen verwonden. En als ze je toefluistert, schenk haar dan je geloof, terwijl haar stem je dromen verbrijzelt zoals de noordenwind door je tuin woedt en haar maakt tot een dorre woestenij. Want zo de liefde je kroont, ze kruisigt je ook en ofschoon ze dient voor je groei, ze zal je ook snoeien. Zo ze opstijgt om je dorste en teerste takken te strelen die bevend trillen in de zon, zo daalt ze ook af naar je wortels en rukt hun houvast aan de aarde los. Als korenschoven gaart ze je bijeen. Ze dorst je tot je naakt bent. Ze wast je tot je vrij bent van je kaf. Ze maalt je tot je blank bent. Ze kneedt je tot je soepel bent en wijst je dan toe aan haar heilig vuur zodat je worden zult tot heilig brood voor Gods heilig feest. Dit alles doet de liefde, opdat je de geheimen leert kennen van je eigen hart en deel zult worden van 's levens hart.
Maar als je in je angst alléén de vrede en de zoetheid der liefde zoekt, is het beter dat je je naaktheid bedekt, haar dorsvloer verlaat en een wereld betreedt zonder seizoenen, waarin je zult lachen maar niet je volle lach en waarin je zult wenen maar niet al je tranen. De liefde geeft enkel zichzelf en put slechts uit haar eigen bron. Zij bezit niet en wil evenmin in bezit genomen worden want ze is zichzelf genoeg. Als je liefhebt, zeg dan niet: "God is in mijn hart"; zeg liever: "ik ben in het hart van God" en tracht niet liefde's loop te bepalen, want de liefde richt, zo zij je waardig acht, haar eígen loop. De liefde kent geen ander verlangen dan zichzelf te vervullen, maar als je wél liefhebt en verlangens koestert laat deze verlangens dan zijn: Samen te smelten tot een snelvlietende beek die haar melodie zingt in de nacht. De pijn te kennen van te veel tederheid. De liefde te doorgronden, gewond te worden en vrijwillig en vreugdevol bloeden. Bij het ochtendgloren te ontwaken met een gevleugeld hart, dankbaar voor weer een dag van liefhebben. Te rusten op het middaguur en de vervoering der liefde te overpeinzen. In de avond vol dankbaarheid huiswaarts te keren en in te slapen met een gebed voor je geliefde in je hart en een loflied op je lippen".
ik moet me dringend doelstellingen stellen... zo van die lekker zware doelstellingen aarvan ik spontaan ga zweten. Zo van die doelstellingen waarvan een mens spontaan ziek en depressief zijn bed weer induikt. Het is gedaan (ale, bijna toch) met studeren, met slapen in de morgen of je nog eens omdraaien als je geen zin hebt. Het is gedaan met naar buiten staren en nu en dan doelloos zappen alsof je leven er toch ergens van afhangt. Het wordt tijd van serieus te zijn, serieus werk te zoeken, me serieus te settelen, serieus aan mn toekomst denken en serieus beginnen nadenken van wat ik wil doen in mn leven. Wat een leuk plan he? Ik weet gewoon nog niet tegen wanneer ik die doelstelling wil realiseren?! Niet morgen als het kan, dan heb ik al het een en het ander gepland. En volgende week, sorry druk druk... met wat? mn prulwerk natuurlijk. Waar ik mensen leer wat een pacifist en een activist is, waar ik het verschil leer tussen een kalfskotelet en een eerste rib kotelet, waar ik de humor van die mensen begin te snappen, indien ik natuurlijk al de woorden die uit hun mond komen hebn kunnen ontcijferen. Dat werk waar ze me aankijken als een 25-jarige gek dat nog STEEEEDS studeert en rare woorden gebruik die recht uit een fictie-film lijkt te komen. Wat nog? Feesten, proberen toch... effe zomer, effe warm, mooi weer, drank, seks en rock n roll. Want het is officieel, ieder mag het weten... mn hormonen waren even problematisch maar alles is weer in orde, na al die jaren wanhoop: de machine werkt ;)
Als ik iets aan mezelf zou kunnen veranderen, dan zou ik stoppen met plannen en uitkijken. Nu is al ingewikkeld genoeg. Het leven doet zijn ding toch met je en heel veel invloed heb je daar niet op. Wees tevreden met je dag en kijk niet teveel uit naar morgen... het zal snel genoeg gisteren zijn.
Vrouwen hebben volgens mij een grote eigenschap die maakt wat ze wezenlijk zijn. Vrouwen hebben een speciale band met films. Ze mogen romantisch, filosofisch, grappig om het even wat zijn maar ze meer dan wat dan ook horen ze een depressieve ondertoon met zich mee te dragen. Depressief is leuk weet je, want zo een film gaat samen met het schitterende excuus om aan een lekkere glaasjes wijn te sippen zonder zich alcoholist te voelen.
Een lekkere film rijmt op liggen in een lekkere warme zetel met een dekentje en de knuffelbeer. Het zijn zo van die avonden waar je gerust in je sofa kan liggen snotteren om de liefde, de honger in de wereld, de herrijzing van Romeo van Juliet, de zoveel (in)zinking van de Titanic, het sterven van die pathetische held, de trouw van dat koppel dat zo gedoemd leek te sterven, zonder toe te geven dat heel dat gedoe gewoon een sadistische en hypocriete eigenschap van ons is. We huilen niet om de tederheid of droefheid we huilen om onszelf, om onze vervlogen dromen, en om de dromen die nog moeten komen, we huilen om wat was, is en zal zijn. We snotteren om alles wat kan en niet kan, om te vloeken om te lachen.. om misschien onszelf wat rust te geven en ons 100% te tonen zoals we zijn: vrouwen. We huilen omdat we vrouwen zijn op zoek naar die tederheid. Ook natuurlijk omdat we beseffen dat die films zich nooit in onze zetel zullen afspelen, omdat we eenmaal niet op Sienna Miler lijken, ondanks de uren die we voor onze spiegel staan. We huilen omdat het deugd doet en omdat het ons doet hopen op een betere morgen.
We kijken naar melancholische films om met rode tranige ogen ons met trillende hand in slaap te masturberen in de armen van denkbeeldige romeos omdat het ons gewoon sadistisch gelukkig maakt.
Vrouwen hebben volgens mij een grote eigenschap die maakt wat ze wezenlijk zijn. Vrouwen hebben een speciale band met films. Ze mogen romantisch, filosofisch, grappig om het even wat zijn maar ze meer dan wat dan ook horen ze een depressieve ondertoon met zich mee te dragen. Depressief is leuk weet je, want zo een film gaat samen met het schitterende excuus om aan een lekkere glaasjes wijn te sippen zonder zich alcoholist te voelen.
Een lekkere film rijmt op liggen in een lekkere warme zetel met een dekentje en de knuffelbeer. Het zijn zo van die avonden waar je gerust in je sofa kan liggen snotteren om de liefde, de honger in de wereld, de herrijzing van Romeo van Juliet, de zoveel (in)zinking van de Titanic, het sterven van die pathetische held, de trouw van dat koppel dat zo gedoemd leek te sterven, zonder toe te geven dat heel dat gedoe gewoon een sadistische en hypocriete eigenschap van ons is. We huilen niet om de tederheid of droefheid we huilen om onszelf, om onze vervlogen dromen, en om de dromen die nog moeten komen, we huilen om wat was, is en zal zijn. We snotteren om alles wat kan en niet kan, om te vloeken om te lachen.. om misschien onszelf wat rust te geven en ons 100% te tonen zoals we zijn: vrouwen. We huilen omdat we vrouwen zijn op zoek naar die tederheid. Ook natuurlijk omdat we beseffen dat die films zich nooit in onze zetel zullen afspelen, omdat we eenmaal niet op Sienna Miler lijken, ondanks de uren die we voor onze spiegel staan. We huilen omdat het deugd doet en omdat het ons doet hopen op een betere morgen.
We kijken naar melancholische films om met rode tranige ogen ons met trillende hand in slaap te masturberen in de armen van denkbeeldige romeos omdat het ons gewoon sadistisch gelukkig maakt
Wil meer. Meer dan wat eigenlijk? Meer dan wat ik nu voel, meer dan wat ik nu zie, meer dan wat mn verstand me zegt, meer dan een hoop zuchten en lege blikken.
Wat ik wil? Is dat dan zo moeilijk? K wil verliefd zijn, k wil dat de hemel van kleur verandert en dat de zon in zijn ogen opkomt als hij me ziet. K wil ongeduldig heen en weer door de kamer gaan wanneer ik op zijn telefoontje wacht en al hijgend opneem van de zenuwen. K wil me bezeten voelen, de sterren willen kunnen reiken maar het niet doen omdat zijn ogen mooier zijn, dieper en voller. K wil dat de aarde zonder ons gaat gaan draaien, dat de wereld ons even vergeet, dat hij en ik, ik en hem geen twee zijn maar één. K wil hem zo veel mogelijk laten gaan om hem beter terug te kunnen vinden. K wil warm voelen tussen zijn armen en hij warm in de mijne, k wil hem zien slapen en hem dan een zacht kusje kunnen geven, dat hij dan lichtjes beeft en rustig verder slaapt. K wil slaaploos zijn bij hem en toch enkel in zijn armen kunnen slapen. K wil hem de wereld kunnen geven, mn ziel in zijn handen kunnen leggen. Hem het licht brengen wanneer het donker is en de duisternis brengen wanneer het licht te veel wordt. K wil verdwijnen wanneer hij me even niet wil, k wil kunnen vliegen, vrij als een vogel, een vogel met een vol hart, wetend dat hij op me wacht zoals ik op hem zou wachten, vertrouwend, hij in mij en ik in hem, een eenheid. Dat de stiltes gevuld worden door blikken, beven als zijn vingers mijn huid aanraken en zachtjes je ogen sluiten bij het voelen van zijn lippen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
