Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek...en alvast dank u. ben heel benieuwd naar jullie reacties
E-mail mij
met specifieke opmerkingen/ vragen, wat u ook maar wil kan u me alvast mailen.
een stapje in de 'goede ' richting
of iets dat er op zou moeten lijken
28-10-2007
vrouw zijn
wat is het toch eenvoudig van een vrouw te zijn. Je groeit op en droomt eenvoudigweg van de prins op het witte paard terwijl jij in je toren lekker lui zit te wachten tot hij je komt bevrijden. De jaren gaan voorbij en de droom blijft nooit ver achterwege (hoewel enkel de vrijgezelle hopeloze daar nu en dan bij blijven stilstaan en het is diezelfde groep die het hele 'prins'-concept maar bullshit vinden). Het merkwaardige is dat je in je jeugdjaren nooit gaat gaan stilstaan bij de details van dat hele gedoe. Denk je nou echt dat die prins zomaar voorbijdraaft op een mooie lentedag en tegen zichzelf zegt van :'hey, laten we maar vandaag de vrouw van mijn leven gaan wegkapen!' ?? Staat de mooie prinses dan die ene dag op met de gedachte: 'tjens, vandaag moet ik me extra mooi maken omdat want het is eindelijk zover!' En daar hebben we dan al een deel van het punt waar ik ertoe wil komen vandaag. Eens de jongste jaren voorbij dient elke vrouw, die zich als dusdanig respecteert, zich als dusdanig gaan gedragen. Een vrouw hoort klassevol te zijn, lekker vrouwelijk, met de knipperende oogleden en de volle mascara wimpers die er nog voller uitzien dat het stinkdier in bambi, met hakken die zo onhandig lopen dat mannen waarschijnlijk straten met kasseien hebben uitgevonden om ze erop al glimlachend te zien struikelen. Vrouwen dienen echt te zijn maar toch een beetje gemaakt, om te bewijzen dat ze attent is op haar eigen lichaam. Alsof dat een kwaliteit is. Wordt er dan als man gedacht: 'Ze is verzorgd dus ze zal me ook wel verwennen?' Is het hele gedoe met die kledij, de schmink en de mooie nagels allemaal maar een vorm van paraderen als pauwen... Zijn al die attributen onze vlaggen en wimpels waarmee we onze prinsen aantrekken? Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat ik nooit 'een vrouw' heb willen zijn. Klinkt dat dan niet belachelijk of maak ik mezelf nu iets wijs? Voor zover ik weet heb ik twee ontwikkelde borsten en een vagina. Ik heb eens om de 4 weken pijnlijke maandstonden. Hoef ik echt al die brol om me meer vrouw te voelen? Of: hebben we een man nodig om ons 'echt' te voelen'? Het is de weerspiegeling in andermans ogen waar het allemaal om draait, of we het nu willen of niet. Je kan jezelf in de spiegel aankijken en zeggen van 'Wauw, wat ben ik knap zeg!!!' Maar als niemand in de straat naar je omkijkt dan verdwijnt je zelfadoratie vroeg of laat als sneeuw onderde zon. Een onbekende die je zou zeggen van 'Man, wat zie jij eruit als een kwal' kan een vrouwenhumeur voor minstens een week verpesten al zeg je braaf en nukkig tegen jezelf: 'Ik ben best tevreden met mezelf hoor !!'. De vrouw die best tevereden is met zichzelf moet nog uitgevonden worden want onze vlaggen en wimpels staan uit: of om de prins te vinden, of om te dromen dat een andere prins even gedag zou kunnen zeggen (gewoon om onszelf geflatteerd te voelen al maakt heet ons voor de rest geen bal uit), of om zeker te zijn dat onze prins niet te veel elders heen zou gaan reizen met zijn stom wit paard. Ik ben persoonlijk bang van paarden dus moet ik mss wat minder (of net meer) op mijn verschijning letten wanneer ik zoek ga naar die prins die incognito rondwandelt. Want hoe herken je een prins zonder zijn wit paard? Waar zal dit individu op letten wanneer hij me aankijkt? Moet mijn boezem opgewaardeerd worden in een mooie decolleté? Moet ik lachen om elk van zijn grappen? Moet ik een rokje aandoen en mooie ondraagbare schoenen om zijn ogen zich op mij te voelen ? Moet ik hem strak en verleidelijk aankijken als een hongerige hond en knipperen met mijn ogen alsof ik morse praat om zijn weg de mijne te laten kruisen? Zijn wij, vrouwen, niet meer dan een product die op zijn best moet staan om te kunnen verkopen? Ik zou zeggen van nee, want wij zijn, natuurlijk meer waard dan dat. Ik zou het met volle overtuiging en met een vleugje rebels feminisme kunnen hebben over onze innerlijke kwaliteiten, maar ik zou ook de eerste zijn die 1 uur nodig heeft om te kunnen beslissen wat ik aan moet trekken de volgende keer dat ik zal zien.
Wij zij op en top vrouwen, en misschien is het net dat, dat verkoopt.
In mijn jongejaren hoorde ik vaak de ouderen verhalen vertellen over het leven en de hoop die een geest moet koesteren om vooruit te geraken. Lang heb ik me de vraag gesteld of hoop niet gelijkstond aan illusies een utopieën. Nu en dan was er hoop en mijn hypothesen werden snel bevestigd... een mens kan niet hopen en leven tegelijkertijd. het wordt tijd dat ik mijn pessimisme een beetje leer te relativeren en die zeepbellen hoop in mij een plaats leer geven... een zinvolle plaats. Hoop is niet slecht, hoop duwt je niet weg van je route.. het begeleidt je hart en je zinnen. hoop zit in mijn handen en in mijn ogen. Hoop zit in mijn huid als ik ernaar verlang je te voelen. Hoop moet niet voor morgen zijn maar kan voor vandaag zijn. Hoop kan naast je staan en je kan hem in de ogen aankijken. hoop hoeft vandaag de dag niet meer iemand te zijn waarop je zo hard rekent dat hij zou kunnen gaan vluchten of verdwijnen in het niets. Hoop brengt me dichter bij iets wat ik niet ken en ik wens er klaar voor te zijn om de kansen waartoe hij me zal begeleiden met 2 handen aan te nemen.
emo-roetsjbaan... niet zien aankomen. als een slag in het gezicht, als een trein dat voorbijraast. Ik dacht dat het allemaal niets meer ging uitmaken, dat wie of wat dan ook nooit nog verschil zou kunnen uitmaken. het was uiteindelijk zo gezellig, net voor die zondag. Het voelde zo veilig en vertrouwd aan. Het enkel vertrouwen op zichzelf en niet de kracht moeten zoeken om de ander te vertrouwen en kracht voor 2 te vinden. Ik voelde me best goed alleen en zag daar echt niet meteen verandering in komen. Een volle acceptering van mijn vrijgezellenbestaan met zijn ups and downs maar op zijn best: alleen. Mijn hart was afgeschermd en veilig. niemand zou die nog ooit kunnen raken zonder me eerst te waarschuwen. Niemand zou die wanhoop zien, die onzekerheid, het kleine meisje dat ik eigenlijk wel niet ben met haar himalaya van angsten en haar oceanen van onzekerheden. Die zondag veranderde die standvastigheid en ik weet nu niet of ik moet vluchten of ik naar hem toe moet lopen. Mijn stabiliteit gaat naar de klippen en mijn muren zakken door elkaar. Moet ik dat nu toelaten of ertegen vechten? Moet ik het kunnen toestaan dat iemand het beste voor me wil en dat ook wil brengen? Moet ik het leuk vinden dat iemand voor me wil zorgen? ben ik tereht zo bang als een konijn voor koplampen?! Ik weet niet waar morgen me zal brengen maar ik hoop zoveel en kan zo weinig... ik moet tijd nemen en mijn zelfverdedigingstacktiek nog eens bezien want blijkbaar hield het me gisteren en vandaag echt niet.
beste vrienden, sommoge van jullie hebben heftig gereageerd ten opzicht van mijn laatste blog maar ik dacht dat jullie me beter kenden dan dat... symbolen mensen, symbolen. Ooit komt toch voor ieder van ons het einde en dt is niet zo erg maar daar gaat het nu gewoon niet over. Ik leef in een eigen wereld gelijk elk van jullie en ik bouw daaraan. Het is leven is mooi en vrolijk en spelen met die grenzen naar de afgrond hebben me geleerd wat het is te leven. Wees niet zo ba,ng van jullie grenzen want het zullen jullie leren wat het leven is. ik ben hoopvol en dacht dat jullie dat allemaal wel al wisten. Ik vecht en ja soms voel ik me alleen op de wereld maar ik heb er nooit over geklaagd. Dus geen bullsit meer over jeugdtrauma's en verloren gevechten want ik dacht dat jullie meer in me zagen dan een triest relaas van onsprookjesachtige verhalen... Ik ben meer als dat, veel meer... jullie vergeten de sterren in mijn ogen en mijn verlangen om te leven, de wereld te verkennen, mijn ambitie. Het leven brengt zoveel mooi verrassingen met zich mee dat t stom zou zijn het leven te laten voor wat het is... Ik hou gewoon van het idee dat er een grens is die gevaarlijk is te overschrijden want ik blijf aan de goede kant van de grens... ik heb dan het gevoel dat ik mijn grenzen beetje bij beetje ken en ik sterker ben dan het leven want ik ben mezelf, eindelijk echt mezelf. So rest in peace, I'm alive and kicking ;)
dus dit zal mijn laatste bericht op deze blog zijn.. als jullie gaan beginnen paniekeren om een wat negatiever tekstje dan hoeft dit echt niet voor mij. Ik kan pagina's vol onzin uitkramen en ja soms sip zijn, maar dan kennen jullie me echt niet een been ik nu degene die wat ontchoogeld is. Moet elke gedicht, elke regel waar zijn? NEE, het is een hersenspinsel, een rochel, een druppel zweet maar het definieert mee niet!!
"Waar ga ik in godsnaam naartoe?" is de vraag van de dag. Niet letterlijk maar figuurlijk. Ik denk aan al wat ik al gedaan heb, al wat ik al uitgespookt heb, al die zaken waar ik zogezegd geen spijt van heb maar die mijn levenspas verrijkt hebben. Het is gewoon vermoeiend van alsof te doen doelbewust door het leven te stappen. Nu en dan ben ik zo moe van tegen mezelf te vechten. zo kom ik terecht in een roetsjbaan van gevoelens en zelfdestructie... drank, drugs en nu jij. Ik zoek mijn evenwicht in wat niemand ziet,in wat niet is... zo kan niemand me ten minste dat afnemen.. ik droom enkel van redding.. hoe zielig dat ook is. Ik wens geluk en liefde, beschermende armen om me heen en minder tranen in de nacht. Ik weet dat daar allemaal op een dag een eind aan zal komen, op de dag die ik beslist zal hebben. Die dag zal ik ereen eind aan maken... ik hoop nu gewoon dat ik tussen die dag en nu, liefde zal gekend hebben. Ik ken mijn weg niet omdat ik de weg bijster ben... ik hoop dat t leven me wegneemt voor ik de lef heb het zelf te doen.
Waarom raakt het overspel van anderen mij zo? Ik heb ook al in de rol gezeten van de vrijgezelle minnares die excuses vond voor haar knappe lekker ding die in mijn armen kwam liggen terwijl hij daarna lief, braaf en een kwakje lichter terug naar haar ging. Natuurlijkweet ik wat het is en hoe het voelt. Maar zelf bedriegen is niet mijn ding en ik weet hoe t is bedrogen te worden. Lekker onlogisch maar eerlijk. Heb van de 2 kanten van de appel kunnen proeven en in godsnaam, het is toch verschillend. Het is gewoon alsof dat, indien het mogelijk was, ik me schuldig zou gaan voelen in plaats van de echtbrekers. Ik blijf me de vraag stellen hoe je de ander dan nog recht in de ogen kan aankijken? Hoe je je nooit kan vergissen in namen? In godsnaam, ik voelde me al schuldig als ik masturbeerde en aan een ander dacht?! (don't tell him) Ik ben geen heilige, zeker niet maar die streken liggen achter mij. Het is zo een romanverhaal allemaal dat ik begin te geloven dat the bold en the beautiful gebaseerd is geweest op waar gebeurde feiten. Seks, oke, veilig, beter, onveilig oke have fun maar weet waar je aan begint en rollebolt niet met een ander dan je lief. Pak de weinige ballen die je aan je lijf hebt en be free. Seks vind je echt overal als je t echt wil, en als je lief t je niet kan geven dan zul je nooit samen jullie kleinkinderen zien opgroeien. En ja, ik ben decadent, onevenwichtig en al wat je wil maar ik weet wat ik doe, waarom en met wie ik het doe... en be sure de dag dat ik verliefd word zal niemand anders me nog nat krijgen behalve met een tuinslang!!
en zo kwamen ze elkaar tegen. Toen Leo een dag naar ginds geroepen werd en Zoe naar ginder. Toen op een dag "ginds" vlakbij "ginder" lag. Daar ontmoetten ze elkaar. Wat valt er te zeggen als blijmoedigheid en bedachtzaamheid, licht en duisternis elkaar ontmoeten? Niets. Dan valt er niets te zeggen. Geen woord. Zwijgen. Want daar heersen het zwijgen en de diepe stilte, aslof alles zijn adem inhoudt, waarmee al het nieuwe begint. Toen speelden zonnestralen met een wolkje vol met tranen, en een regenboog spande zijn 7 kleuren over Leo en Zoe uit.
soms zijn er zo van die verrassingen die je echt niet ziet aankomen. Zo van die kleine dingen die niet lijken uit te maken maar die een mens vrolijkt maakt. Zo van die kleine dingen die mijn hartje doet springen als een kever in een grasveld... lekker onopvallend maar daar doet de kever t ook niet voor (of was het de sprinkhaan?) Laten we eerlijk zijn... ik ben en zal steeds een irrationeel mens zijn met rara hersenkronkels zo moetik bij t woord verrassing steeds denken aan mijn stage en de verassingen die ik moest bijwonen en het doet me glimlachen. Niets kwestie van luguber maar t doet je herinneren wat t leven is en t echt kort is. Tja, tegen wie zou ik dit godsnaam kunnen vertellen dan aan een niet-bestaand forum van aandachte luisteraars zonder rechtstreeks naar t hokje psychiatrie doorverwezen worden en niet min 10.000 frank krijgen wanneer ik t hokje start zal voorbijvliegen. Bon, die kleine dingen. Ik weet het zo niet meer. ik weet niet meer of ik moet dromen of niet, mijn gevoel laten spreken of niet. Misschien moest dit hier helemaal geheim lijven en zou ik helemaal eerlijk kunnen zijn. Ik moet genieten van de sprongetjes die mijn hartje maakt wanneer er het maakt. Die sprongetjes zijn zo leuk en zo zeldzaam dat ze me doen denken aan de roos van le petit prince. ik moet steeds terugkeren naar dat verhaal, het is t basis van mijn 'zijn'... ik ben op zoek naar mijn ster om naar huis te gaan want op mijn ster zal mijn roos op mij staan wachten en die roos moet beschermt worden. Ik geniet van de kleine dingen omdat t mijn reden van bestaan is. Ik ben bang voor morgen en moet me beschermen voor de stekels warmee morgen me zal prikken. Maar vandaag was een leuke dag en enkel daarvoor al is het het waard van een eendagskrekel geweest te zijn.
tranen en verdriet geven een beetje hoop en heel veel liefde
Ik begon plots tranen te laten... wie weet juist waarom? Laat het me weten? Daar in mijn hoekje vielen er tranen. Geen tranen van geluk. Enkel een trosje tranen om een gat te vullen. Het gat van de liefde. Zo subtiel als een gat in je tand maar even pijnlijk. Goede vergelijking... ik mis liefde als kiespijn maar kan me niet inhouden te snoepen. Het is een verlangen dat me achtervolgt, jij achtervolgt mij of zoek ik je steeds op? Het is als de goede voornemens van nieuwjaar die je 3 keer op een jaar herstart om er 'eindelijk' iets goeds van te maken... nu en dan verlaat ik je, om als t ware dichter in je armen te willen komen maar je nooit meer te hoeven zien. Dit zware maar nodig besluit nemen om wat tranen tee laten en mijn ijskoel-techniek weer eens te testen... mijn hart wordt dan even een ijsblok maar t probleem is, is dat ik vergeten ben je er eerst eruit te halen. Tranen geven hoop, hoop op t feit dat die tranen niet zinloos zouden zijn geweest, hoop op een betere morgen, hopen op beter, sterker mooier te zijn en even wensen dat je er zo spijt van krijgt dat ik je zelfs niet meer zou willen. ik ben t moe van te hopen en ik weet zelfs niet of ik het echt nog wil. je bent het niet waard. Mijn lichaam is reeds in andere handen en mijn hart verschuilt zich achter een berg van verdriet en ernst.... misschien had ik meer dan om t even wat anders willen weten waarachter jou hart schuilt om je te bevrijden maar je geeft me geen wapens om te vechten omdat je niet wil dat ik ervoor vecht... ik heb t begrepen, echt!!!
Wat is het verschil tussen goed en kwaad? Waa vind ik die evenwicht tussen bitch en schattig, lief ding... Hoe aan iemand tonen dat je aders vol zitten met een dierlijk verlangen naar liefde, passie, avontuur, dans en muziek maar dat mijn geest driftmatig wil filosoferen over het bestaan van de maan, le petit prince et 'de ondragelijke lichtheid van het bestaan'? Op welke manier kan de koorts dalen wanneer ik met mijn vingers over mijn huid streel? Op zich ben ik gelukkig...genieten van eenzaamheid is een kwaliteit dat weinig mensen hebben. We hebben niet veel mensen nodig, enkel zij om wie dat we echt geven, niet meer, noch minder. maar dan verschijnt steeds die uitzondering... Die persoon die je even kan doen beven zonder echt te wten waarom. Die seconde vergeet je niet, die ene seconde waar zijn handen je huis raakten en je licht je ogen sloot. Ik ben niet goed in de liefde, ik ken zijn spelregels niet en wens ze ook niet aan te leren. Liefde is een kat en muisspel waar je niet goed weet wie nu juist achter wie loopt en de afloop een eeuwig mysterie is. Ik ben kat en muis maar loop enkel in mijn dromen achter de liefde aan. Zo is het lekker veilig. Maar wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik hem zo dicht, zo lekker... ik voel zijn tedere ogen naar me kijken. Stef en Stijn zijn misschien enkel constructies van mijn geest geworden die me bezitten en waar achter ik schuil om men ziel niet aan de duivel te moeten verkopen. Ik vlucht graag, het is een zalig gevoel. Alsof je iemand gevoelens steelt in de nacht, het heeft iets mysterieus, het geeft me kracht. Het overtuigd me dat ik niemand nodig hebben om te overleven, om lief te hebben. Liefde en gevoelens dienen niet geantwoord te worden om gelukkig te zijn. Ik ben mijn eigen gevoelens meester.... dat geloof ik graag, want het is een leugen. Maar tegen wie anders kan ik beter liegen dan tegen mezelf. Ik kan niet liegen tegen jou, lieve schim die mijn gedachten binnensluipt. Ik weet nit wie je bent maar het is leuk... het warmt me diep vanbinnen op, mijn kacheltje brandt en dat kan niemand me afpakken. Je bent maar een schim, een spook en misschien moet je dat ook blijven. Ik ben maar een dromer, vraa me niet naar de realiteit terug te keren, wakker die gevoelens niet aan... ben te gevoelig, te sterk... ik weet niet wie ik ben. Misschien weet jij dat beter als mij... je maakt me bang, je trekt me aan... morgen zal misschien de mist verdwijnen en dan zal je er niet meer zijn. Want dat vroeg of laat zal je verdwijnen, iederen verdwijnt vroeg of laat. Maar het was fijn je in mij te voelen.
IK ken mezelf, ik dacht me te kennen. Maar ik leer mezelf steeds veel te laat te doorgronden. Heb mijn gevoelens en wensen steeds iets te laat in mijn macht zodat het te laat is en de gevoelens doe ermee gepaard gaan als hun vrije loop gaan en de misere moeilijk in te perken valt... Althans diep in mezelf. Ik en mijn domme dromen, ik en mijn koppigheid om verder te dromen van wat nooit zal zijn. Wou een eerste nacht met hem, geen idee waarom... symbolisch. Omdat hij men bloed doet koken, omdat hij het vrouw zijn in me naar boven brengt... omdat het naar hem is dat ik verlang. Wil geen ontbijt op bed of bloemblaadjes op het bed, wil zijn lippen op mijn warme huid voelen. Ik verlang ernaar zo naar dat het ongezond is. Minder denken, ik moet minder denken en mijn libido volgen waar het me brengt, 'van het leven genieten' noemen ze dat dan... Misschien moet ik me in andere armen storten om zijn lippen te vergeten alsof ik nog nooit gevoeld heb en ze voortaan verfoei alsof ze de pest dragen. Ik moet mijn lichaam aan anderen kunnen overgeven, al ben ik niet zo. IK zal zijn wie ik hoor te zijn: de genotgever en de levensgenieten... mijn koppigheid zal ik bij hem moeten achterlaten... en de maskers weer opzetten.
Soms zijn er zo van die kleine zaken dieje leven best zuur kunnen maken... ik spreek hier niet over een lekkende kraan of een blaffende hond. Het gaat veeleer om die kleine zaken waarvan je het belang onderschatte en die als een overgeblazen balon, plots in je gezicht knallen en je ogen gaan open... het weerzinwekkend verlangen naar dat kleine ding is begonnen. Persoonlijk het ik een leuke lieve relatie achter de rug. Liefdevol, teder, grappig... echt soulmates. Liefde? nee. Waarom? Daarom. De afstand tussen ons lijkt al onoverkomelijk. Ik had verwacht me slecht te voelen, mezelf al het kwade in de wereld kwalijk te nemen maar ik kan het niet want ik ben kwaad, zelfs misschien een beetje razend op hem. Ik ben het pas sinds vandaag. Het kleine dingetje heeft zijn intrede gedaan in mijn leven en het voelt bijna aan als een vloek die ik mijn hele leven draag. Het is officieel en ik schaam me er niet meer voor: ik ben een seksueel actief dier. Dat monsterachtig dier heeft zijn intrede gedaan in mijn leven en als een weerwolf snakt het naar volle maan. Ik was het nog nooit, niet dat ik ervan wist. Hoewel ik er zeker van ben dat mensen rondom mij het al in mijn ogen zagen. Ik wist niet dat verlangen zo intens kon zijn. Er was geen haar op mijn hoofd dat kon geloven dat door mijn ogen te sluiten ik die beweging tussen mijn benen in kon voelen en dat het me spontaan zou doen beven. Niets in mij had dat voorspeld. Ik geloof in sprookjes, maar zo een gevoel dacht ik niet voor mogelijk. Honger als een bloeddorstige vampier. Maar zelfs vampieren kiezen hun prooien. Ik kijk voor me uit en zie er maar 1 die me in mijn donkere fantasie in staat is om mijn ogen te openen. Maar als vrouw die zichzelf respecteert, hoe kom je niet over als een zedeloze slet? Hoe zeker te zijn dat er geen minachtende blik in zijn ogen zal verschijnen? Hoe mijn verlangens controleren, want ze voelen zo intens aan? ze achterlaten zou een moord zou zijn. Hoe dit probleem oplossen als vrijgezelle vrouw die het wenst te blijven maar haar leven niet wenst te veranderen in een decadente puinhoop? Ik kan natuurlijk mezelf behelpen maar helaas. Sinds de grote openbaring lijkt het me niet te lukken. Alsof geen substituten mogelijk zijn... ik wil het echte...nu, morgen, of nooit. Vele oplossing voor zo een minieme verandering
De vraag van de dag: kan een vrouw werkelijk tot gemoedsrust komen? Het is op zich een vraag waar ik me met genoegen in wes te verdiepen want ik vrees om mijn eigen ogenschijnlijke gemoedsrust. Laten we even eerlijk zijn: behalve boedhistische monniken en mensen bepaalde geestelijke pathologieën kan ik niet geloven dat iemand echt in vrede is met zichzelf. Is het leven niet voorbij eens je vrede hebt gevonden met je verleden, heden, toekomst? In mijn zoetste dromen voel ik me goed, lekker, met een schat van een man die me met puppyogen aankijkt me passioneel elke dag vastneemt, ik wakker word door de zon door de gordijnen heen en de ik de bossen en de vlaktes voor me uit zie strijken... komt geluk da overeen met gemoedsrust? Is gemoedsrust het bereiken van wat je wenst, waar je je goed bij voelt. Ben ik dan de enige dat haar huis buitenstapt met een gelukzalige blik maar sterft een beetje meer telkens iemand er echt in geloofd? Ben ik dan zo overgevoelig da mijn leven bijna afhangt van mijn dromen. Mijn grootste kans op echte gemoedsrus is iemand te leren kennen die me aanvoelt, uitdaagt en niet noodzakelijk gelukkig maakt... maar die m elke dag mn fruitsapje inschenkt en me met een blik vol liefde aankijkt... dan weet ik dat geluk en gmoedsrust bestaat... want dan ben ik thuis.
Toen zei Almitra: "spreek tot ons over liefde". En hij hief zijn hoofd op en liet zijn blik over de schare gaan en zij verstomde. En met een machtige stem zei hij: "Als de liefde je wenkt, volg haar, al zijn haar wegen nóg zo zwaar en steil. En zouden haar vleugels je willen omhullen, laat haar dan, al zou het zwaard dat verborgen zit onder haar veren je kunnen verwonden. En als ze je toefluistert, schenk haar dan je geloof, terwijl haar stem je dromen verbrijzelt zoals de noordenwind door je tuin woedt en haar maakt tot een dorre woestenij. Want zo de liefde je kroont, ze kruisigt je ook en ofschoon ze dient voor je groei, ze zal je ook snoeien. Zo ze opstijgt om je dorste en teerste takken te strelen die bevend trillen in de zon, zo daalt ze ook af naar je wortels en rukt hun houvast aan de aarde los. Als korenschoven gaart ze je bijeen. Ze dorst je tot je naakt bent. Ze wast je tot je vrij bent van je kaf. Ze maalt je tot je blank bent. Ze kneedt je tot je soepel bent en wijst je dan toe aan haar heilig vuur zodat je worden zult tot heilig brood voor Gods heilig feest. Dit alles doet de liefde, opdat je de geheimen leert kennen van je eigen hart en deel zult worden van 's levens hart.
Maar als je in je angst alléén de vrede en de zoetheid der liefde zoekt, is het beter dat je je naaktheid bedekt, haar dorsvloer verlaat en een wereld betreedt zonder seizoenen, waarin je zult lachen maar niet je volle lach en waarin je zult wenen maar niet al je tranen. De liefde geeft enkel zichzelf en put slechts uit haar eigen bron. Zij bezit niet en wil evenmin in bezit genomen worden want ze is zichzelf genoeg. Als je liefhebt, zeg dan niet: "God is in mijn hart"; zeg liever: "ik ben in het hart van God" en tracht niet liefde's loop te bepalen, want de liefde richt, zo zij je waardig acht, haar eígen loop. De liefde kent geen ander verlangen dan zichzelf te vervullen, maar als je wél liefhebt en verlangens koestert laat deze verlangens dan zijn: Samen te smelten tot een snelvlietende beek die haar melodie zingt in de nacht. De pijn te kennen van te veel tederheid. De liefde te doorgronden, gewond te worden en vrijwillig en vreugdevol bloeden. Bij het ochtendgloren te ontwaken met een gevleugeld hart, dankbaar voor weer een dag van liefhebben. Te rusten op het middaguur en de vervoering der liefde te overpeinzen. In de avond vol dankbaarheid huiswaarts te keren en in te slapen met een gebed voor je geliefde in je hart en een loflied op je lippen".
ik moet me dringend doelstellingen stellen... zo van die lekker zware doelstellingen aarvan ik spontaan ga zweten. Zo van die doelstellingen waarvan een mens spontaan ziek en depressief zijn bed weer induikt. Het is gedaan (ale, bijna toch) met studeren, met slapen in de morgen of je nog eens omdraaien als je geen zin hebt. Het is gedaan met naar buiten staren en nu en dan doelloos zappen alsof je leven er toch ergens van afhangt. Het wordt tijd van serieus te zijn, serieus werk te zoeken, me serieus te settelen, serieus aan mn toekomst denken en serieus beginnen nadenken van wat ik wil doen in mn leven. Wat een leuk plan he? Ik weet gewoon nog niet tegen wanneer ik die doelstelling wil realiseren?! Niet morgen als het kan, dan heb ik al het een en het ander gepland. En volgende week, sorry druk druk... met wat? mn prulwerk natuurlijk. Waar ik mensen leer wat een pacifist en een activist is, waar ik het verschil leer tussen een kalfskotelet en een eerste rib kotelet, waar ik de humor van die mensen begin te snappen, indien ik natuurlijk al de woorden die uit hun mond komen hebn kunnen ontcijferen. Dat werk waar ze me aankijken als een 25-jarige gek dat nog STEEEEDS studeert en rare woorden gebruik die recht uit een fictie-film lijkt te komen. Wat nog? Feesten, proberen toch... effe zomer, effe warm, mooi weer, drank, seks en rock n roll. Want het is officieel, ieder mag het weten... mn hormonen waren even problematisch maar alles is weer in orde, na al die jaren wanhoop: de machine werkt ;)
Als ik iets aan mezelf zou kunnen veranderen, dan zou ik stoppen met plannen en uitkijken. Nu is al ingewikkeld genoeg. Het leven doet zijn ding toch met je en heel veel invloed heb je daar niet op. Wees tevreden met je dag en kijk niet teveel uit naar morgen... het zal snel genoeg gisteren zijn.
Vrouwen hebben volgens mij een grote eigenschap die maakt wat ze wezenlijk zijn. Vrouwen hebben een speciale band met films. Ze mogen romantisch, filosofisch, grappig om het even wat zijn maar ze meer dan wat dan ook horen ze een depressieve ondertoon met zich mee te dragen. Depressief is leuk weet je, want zo een film gaat samen met het schitterende excuus om aan een lekkere glaasjes wijn te sippen zonder zich alcoholist te voelen.
Een lekkere film rijmt op liggen in een lekkere warme zetel met een dekentje en de knuffelbeer. Het zijn zo van die avonden waar je gerust in je sofa kan liggen snotteren om de liefde, de honger in de wereld, de herrijzing van Romeo van Juliet, de zoveel (in)zinking van de Titanic, het sterven van die pathetische held, de trouw van dat koppel dat zo gedoemd leek te sterven, zonder toe te geven dat heel dat gedoe gewoon een sadistische en hypocriete eigenschap van ons is. We huilen niet om de tederheid of droefheid we huilen om onszelf, om onze vervlogen dromen, en om de dromen die nog moeten komen, we huilen om wat was, is en zal zijn. We snotteren om alles wat kan en niet kan, om te vloeken om te lachen.. om misschien onszelf wat rust te geven en ons 100% te tonen zoals we zijn: vrouwen. We huilen omdat we vrouwen zijn op zoek naar die tederheid. Ook natuurlijk omdat we beseffen dat die films zich nooit in onze zetel zullen afspelen, omdat we eenmaal niet op Sienna Miler lijken, ondanks de uren die we voor onze spiegel staan. We huilen omdat het deugd doet en omdat het ons doet hopen op een betere morgen.
We kijken naar melancholische films om met rode tranige ogen ons met trillende hand in slaap te masturberen in de armen van denkbeeldige romeos omdat het ons gewoon sadistisch gelukkig maakt.
Vrouwen hebben volgens mij een grote eigenschap die maakt wat ze wezenlijk zijn. Vrouwen hebben een speciale band met films. Ze mogen romantisch, filosofisch, grappig om het even wat zijn maar ze meer dan wat dan ook horen ze een depressieve ondertoon met zich mee te dragen. Depressief is leuk weet je, want zo een film gaat samen met het schitterende excuus om aan een lekkere glaasjes wijn te sippen zonder zich alcoholist te voelen.
Een lekkere film rijmt op liggen in een lekkere warme zetel met een dekentje en de knuffelbeer. Het zijn zo van die avonden waar je gerust in je sofa kan liggen snotteren om de liefde, de honger in de wereld, de herrijzing van Romeo van Juliet, de zoveel (in)zinking van de Titanic, het sterven van die pathetische held, de trouw van dat koppel dat zo gedoemd leek te sterven, zonder toe te geven dat heel dat gedoe gewoon een sadistische en hypocriete eigenschap van ons is. We huilen niet om de tederheid of droefheid we huilen om onszelf, om onze vervlogen dromen, en om de dromen die nog moeten komen, we huilen om wat was, is en zal zijn. We snotteren om alles wat kan en niet kan, om te vloeken om te lachen.. om misschien onszelf wat rust te geven en ons 100% te tonen zoals we zijn: vrouwen. We huilen omdat we vrouwen zijn op zoek naar die tederheid. Ook natuurlijk omdat we beseffen dat die films zich nooit in onze zetel zullen afspelen, omdat we eenmaal niet op Sienna Miler lijken, ondanks de uren die we voor onze spiegel staan. We huilen omdat het deugd doet en omdat het ons doet hopen op een betere morgen.
We kijken naar melancholische films om met rode tranige ogen ons met trillende hand in slaap te masturberen in de armen van denkbeeldige romeos omdat het ons gewoon sadistisch gelukkig maakt
Wil meer. Meer dan wat eigenlijk? Meer dan wat ik nu voel, meer dan wat ik nu zie, meer dan wat mn verstand me zegt, meer dan een hoop zuchten en lege blikken.
Wat ik wil? Is dat dan zo moeilijk? K wil verliefd zijn, k wil dat de hemel van kleur verandert en dat de zon in zijn ogen opkomt als hij me ziet. K wil ongeduldig heen en weer door de kamer gaan wanneer ik op zijn telefoontje wacht en al hijgend opneem van de zenuwen. K wil me bezeten voelen, de sterren willen kunnen reiken maar het niet doen omdat zijn ogen mooier zijn, dieper en voller. K wil dat de aarde zonder ons gaat gaan draaien, dat de wereld ons even vergeet, dat hij en ik, ik en hem geen twee zijn maar één. K wil hem zo veel mogelijk laten gaan om hem beter terug te kunnen vinden. K wil warm voelen tussen zijn armen en hij warm in de mijne, k wil hem zien slapen en hem dan een zacht kusje kunnen geven, dat hij dan lichtjes beeft en rustig verder slaapt. K wil slaaploos zijn bij hem en toch enkel in zijn armen kunnen slapen. K wil hem de wereld kunnen geven, mn ziel in zijn handen kunnen leggen. Hem het licht brengen wanneer het donker is en de duisternis brengen wanneer het licht te veel wordt. K wil verdwijnen wanneer hij me even niet wil, k wil kunnen vliegen, vrij als een vogel, een vogel met een vol hart, wetend dat hij op me wacht zoals ik op hem zou wachten, vertrouwend, hij in mij en ik in hem, een eenheid. Dat de stiltes gevuld worden door blikken, beven als zijn vingers mijn huid aanraken en zachtjes je ogen sluiten bij het voelen van zijn lippen.
