Vandaag had ik echt een dag met exen…

Agja, Ik ben een jong meisje, en eigenlijk maar 2 exen. Een daarvan zit in mijn klas, de andere op mijn school.  Laten we alle andere exen er even niet meerekenen, want er doen er maar 2 toe. Laten we ze Jonas en Lorenzo noemen.

 Het begon met Jonas, de jongen uit mijn klas. We waren een maand samen, het was geweldig. Ik geraakte verveeld en dumpte hem. Hij bleef in stukken achter. Ik keek niet meer om en ging door met mijn leven. Ik klink wel erg gemeen, maar zo ging het egt.  Nu zijn we heel subtiel van op een afstand vriendelijk, we delen dezelfde vrienden groep, we moeten wel. Welja, vandaag ging het iets anders. We hadden labo samen voor chemie, en op de een of andere reden zijn we in een watergevecht terecht gekomen; toen hij, met zijn haar nat en voor zijn ogen mij aankeek. De lach op zijn gezicht, en de blik in zijn ogen, ze raakten me. Het was door de adrenaline van het moment waarschijnlijk, maar een fractie van een seconde leek het alsof we nog steeds samen waren, alsof ik zijn hart niet gebroken had, en nog lang niet genoeg van hem had. En na die fractie van een seconde, herstelde de wereld zich. Ik was verward.

De hele dag voelde ik me al droevig. Niet de droevig in de afwezigheid van geluk. Maar droevig als in droevig; Alsof de wereld op je neerdaalt. Alsof je geen idee hebt waarom je bestaat, en je eigenlijk heel nietig bent. Maar dat dat besef heel hard op je drukt. Waarschijnlijk zijn het de puberhormoontjes die parten spelen. Maar dat verminderd het gevoel niet. Dus toen ik na het labo, het gevoel van verbondenheid weer helemaal kwijt was, stapte ik naar de fietsen rekken. Mijn school heeft een idioot systeem met fietsen, we moeten een staat verder stappen en daar staat dan een ruimte afgezet met kippengaas op een pleintje. En daar moeten we onze fiets plaatsen. Want dat is helemaal niet vergezocht volgens onze school. Ik wandelde daar dus heen. En de droefheid drukte op mij. Een traan bolde over mijn wang, het kon mij niet schelen. Maar daar stond mijn ex, Lorenzo, ik had hem niet eens gezien, omdat ik zo met mijn eigen verdriet bezig was. Toen ik dus uit dat geïmproviseerd fietsenrek kwam hoorde ik hem heel broos zeggen: “tipi, is er iets?” Ik schudde mijn hoofd en zij heel stil, verwonderd dat ik nog een stem had na mijn diepe pijnzingen en verdriet. En weer voelde ik mij geraakt door een jongen die ooit mijn hart bezat.

Toon ik fietste stak Jonas mij trouwens nog voorbij met de fiets. Misschien ben ik niet zo alleen als ik denk. Misschien geven de mensen waarvan ik het het minst verwacht nog steeds om mij.

18-01-2011 om 21:29 geschreven door tipi