Omdat ik de indruk heb dat sommige lezers de weg naar het nieuwe blog nog niet hebben gevonden, nog maar eens een link. Hier lees je alles over de toenemende reisstress voor onze barre tocht naar Echtgenoots thuisland, en binnenkort ook alle gruwelijk gedetailleerde reisverslagen.
Ja, u leest het goed. Ik verhuis naar een andere webplek.
De lay-out van het ding waar u nu tegenaan zit te kijken is niet fijn en ontzettend moeilijk aan te passen. Vooral voor een nitwit als ikzelf. Bovendien verschijnen er de hele tijd vervelende pop-ups voor god weet wat, die niemand lijkt te kunnen wegwerken - of het zou moeten zijn dat ze dat niet eens proberen, uiteraard. En tot overmaat van ramp staat de hele bladspiegel vol met ongevraagde en ongewenste publiciteit waar niemand wat aan heeft en waar ik ook nog eens zou moeten voor betalen om die weg te krijgen. Tssss. Ik dacht het niet.
Daarom vindt u mij vanaf heden hier: blog.tinemortier.be. En ik doe nog maar eens de belofte om wat regelmatiger te posten. Anders zou u nog gaan denken dat ik heelder dagen geen klop uitsteek. Tot binnenkort!
Het zou een schrijfvakantie worden. De tijd netjes verdeeld over gezin en computer of schrift. Op die manier zou er een schrijfopdracht afgewerkt worden, enkele onvoltooide manuscripten bijgeschaafd en afgewerkt en een boek dat al eeuwen in de steigers stond zou eindelijk degelijke fundamenten krijgen. Dat was de bedoeling. Het draaide anders uit. De eerste tien dagen lukte er weinig anders dan luieren en lezen. Dat laatste in een absoluut recordtempo. Passeerden achtereenvolgens de revue:
Wat ik vergat van Edward van de Vendel (***)
The Curious Incident of the Dog in the Nighttime van Mark Haddon (***** Een absolute en langgerekte Waaaaaw. Het eerste boek sedert lang dat het maximum van vijf sterren verdient!)
DJ in Wonderland van Harmen van Straaten (***)
Lieve Langbeen van Jean Webster (** - slechts twee sterren wegen het te melige einde)
De eenzaamheid van de Priemgetallen van Paolo Giordano (*** drie sterren wegens het onvoorstelbare begin, dat van een niveau is dat elders in het boek helaas niet meer gehaald wordt. Overroepen dus.)
Opa en het geheim van de smokkelaars van Per Olov Enquist (** Enquist heeft duidelijk meer talent voor het schrijven volwassenenliteratuur )
Now We Are Six van A.A. Milne (**** of misschien toch vijf? Pareltjes van rijmen, verzen en bakerliedjes)
De ontaarde slapers van Ward Ruyslinck (****)
Once Upon a Time in the North van Philip Pullman (*** bijzonder leuk en vlot, maar te kort om een beter oordeel te kunnen vellen. Moet ik dringend nog eens iets van lezen.)
s Nachts komen de vossen van Cees Nooteboom (**** schitterende kortverhalen. Materiaal voor de volgende lessenreeks Literaire Creatie!)
De laatste zomer van de Krijgers des Doods van Franscisco X. Storck (**** net geen vijf. Ik moet nog eens op papier proberen te zetten waarom)
Er moest duidelijk het een en ander ingehaald worden.
Maar goed. Het grootste deel van het meegebrachte leesvoer was uit, dus kon ik eindelijk aan het schrijven beginnen. En zie: het lukte nog ook. Een eerste manuscript werd afgewerkt, voor de schrijfopdracht zijn de krijtlijnen uitgezet en het boek dat al eeuwen in de steigers stond krijgt vaart. Voorwaar een vruchtbare vakantie dus. En u? Wat hebt u nog gelezen of geschreven tijdens deze vakantieweken?
Mijn nieuwe boek (voor Wablieft) is bijna af. Maar de laatste letters wegen zoals gewoonlijk ontzettend zwaar. Om mezelf te stimuleren het ook echt helemaal af te werken en er verder niet over te zeuren, post ik vanaf vandaag af en toe een fragment.
De eerste keer sloeg hij in paniek. Hij kon zich het nummer van de spoeddienst niet herinneren. Toen was ze bijna gestorven. Nu blijft hij rustig. Hij gaat naar de keuken en drinkt een glas water. Dan belt hij. Terwijl de ziekenwagen onderweg is, heeft hij tijd om moeders tas klaar te maken: een slaapkleed, twee handdoeken en ondergoed. Een tandenborstel en tandpasta, haar pas en nog wat papieren van de ziekenkas. Wanneer ze aan de deur aanbellen om haar op te halen, staat alles klaar. Zodra ze vertrokken zijn steekt hij een sigaret op. In de woonkamer. Hij heeft twee dagen de tijd om alles te verluchten, weet hij.
Ik recenseerde een boek. Een pracht van een boek, dat ik iedereen ten volle kan aanraden. De recensie vindt u op Vertel Eens, maar reageren mag u zowel hier als daar. Mijn dochter heeft trouwens beloofd dat ze het boek ook gaat bespreken...
Mijn dochter is aan het recenseren geslagen. Het begon als een experiment, om te kijken hoe onze smaken zich tot elkaar verhouden. Maar gewoon vertellen wat ze van een boek vindt, vond ze niet genoeg. Ze wou het ook echt neerschrijven, echt recenseren dus. En dat moest aan mijn laptop uiteraard, want dat is hier ten huize Zoeper de enige echte 'recensiecomputer'. Het resultaat leest u hieronder. Ik heb hier een daar een punt of komma geredigeerd, meer mocht niet. Van haar woorden moest ik afblijven - daarover was geen discussie mogelijk. Ze had ze namelijk heel secuur gekozen: 'met veel van die, hoe heten ze mama, van die toevoeglijke woorden. Want dat leest leuker.'
Morgen begint ze aan 'De duif die niet kon vliegen', dat ik al eerder recenseerde op Vertel Eens. En het enthousiasme druipt er nu al af, want 'die prenten lijken wel van Kaatje' en 'Ooooooh, Edward de Vendel!' (sic). Wordt dus ongetwijfeld vervolgd...
HOE PAUL (PER ONGELUK) DE POOT VAN PIET BRAK
Gerecenseerd door Loria Ayavaca Flores
Paul is een hele lieve jongen die graag skate. Wanneer hij op het strand gaat skaten gebeurt er een ongeluk. Paul breekt per ongeluk de poot van Piet, een scholekster (dat is een grote watervogel). Piet is heel erg boos en een beetje onbeleefd. Maar Paul neemt hem mee naar zijn huis en verzorgt hem. Zullen ze nog vrienden worden?
Dit boek gaat over vriendschap en over iemand die veel van dieren houdt. Het werd geschreven door Marion De Man en getekend door Jonathan van het Reve. De prenten zijn heel speciaal en ook heel mooi.
Dit verhaal is ook echt gebeurd, met een scholekster en Jan Wolkers, die een beroemde schrijver was. Dat staat helemaal achteraan in het boek.
Een waslijst met vragen kreeg ik. Over Annie M.G. Schmidt onder andere. Of ik iets heb met haar werk en wat dan wel precies. Wat mijn favoriete personage is en waarom en nog een pak meer. Stuk voor stuk leuke vragen, die ik kreeg van Ted van Lieshout, van wiens weblog ik de foto hiernaast trouwens heb gepikt (ik hoop dat dat mag). Maar er waren nog meer vragen: over schrijven en hoe dat gaat, over wensen en mensen en dromen en heldendom. Ik heb ze allemaal zo goed mogelijk beantwoord. En zo weinig mogelijk gelogen, eerlijk waar. Wel een beetje overdreven hier en daar, maar ach. Ik ben tenslotte schrijfster... Ik zit de laatste weken trouwens helemaal met mijn hoofd in de wereld van Schmidt. Dat is uiteraard omdat het dit jaar het A.M.G.Schmidt-jaar is (we vieren haar 100ste verjaardag!), maar ook omdat er zo heel veel rond te doen is. De nieuwe Leeswelp staat vol met leuke en interessante artikels over haar werk, en zelf schreef ik een artikel dat in de volgende Leesgoed verschijnt. Over het waarom van haar gedichten: waarom werken ze zo goed, waarom blijven ze na al die tijd gewoon leuk en zijn ze nog niet gedateerd, etc. Kortom: waarom zijn we met zijn allen zo gek op Annie? Het was leuk grasduinen in haar werk. Veel oude bekenden gezien en veel nieuwe favorieten ontdekt. Veel bijgeleerd ook - nu alleen nog de tijd vinden om een paar van die dingen te proberen in de vingers te krijgen. Wat ik maar wou zeggen: kopen die Leeswelp, uitkijken naar die Leesgoed. En ondertussen kunt u uiteraard gewoon lekker in de zetel gaan liggen met Ziezo. U voelt zich vast op slag weer tien jaar jonger!
Hieronder een paar links naar foto's en verslagen van de Jeugdboekenweek. Zo waren er drie lezingen in de bibliotheek van Harelbeke, en nog een keer hier, twee in de bibliotheek van Avelgem en een aflevering live schrijven met een vierde klas aan het Geheime Vervolgverhaal in de bibliotheek van Waregem. Wie zelf nog een link heeft naar een van de vele andere lezingen en workshops, laat het weten!
Veiligheidsvoorschriften voor een tochtje in het bos
Met stevige bottines aan, een scheur in je te korte broek
en om je arm die vreselijke zakdoek van die keer toen je
tegen een boom aan knalde en je neus begon te bloeden.
Zelf neem ik altijd mijn nieuwe zakmes mee en een paar
hele grote takken je weet maar nooit wat voor monsters
je bij je lurven willen pakken of beter nog: een bijl.
Die ga ik niet gebruiken, ben je gek! Ik hoor mijn moeder al.
Het is voor het geval. Of voor als ik in een boom geklommen ben
en er komt een everzwijn of zo, zon beest met scherpe tanden.
Dan gooi ik mijn bijl en met één welgemikte slag maak ik die
stinkerd dood. Ik vil hem, hak zijn lijf in mootjes, been hem
netjes uit en morgen bakt mijn vader vette zwijnenpoot.
Gisteren heb ik de trein genomen. Het was lang geleden, en dus was ik het een beetje verleerd. Er zijn een heleboel dingen veranderd, denk ik. Zo zat ik bij de geur van oude asbak tevergeefs om me heen te kijken waar die dingen zich bevonden, of wie er net een peuk had uitgedrukt en meteen ook maar een nieuwe had opgestoken Maar dat is uiteraard al lang verleden tijd. Het enige wat nu nog naar oude asbak ruikt op een trein, zijn de mensen om je heen. Wie het precies was heb ik niet kunnen uitzoeken - de neiging om uitgebreid aan de andere pendelaars te gaan snuffelen kon ik nog net onderdrukken, met dank aan mijn reisgezelschap dat me stevig bij mijn mouw greep. Ik heb ook geleerd dat meisjes van pakweg 14 er tegenwoordig heel elegant en kortgerokt bij lopen. En dat ze dat laatste vaak niet beseffen, waardoor ze lekker onderuit gaan hangen op de bank, met hun nylonbenen net iets te wijd open. En dat ze altijd een flesje nagellak bij hebben om de foutjes in hun panty te corrigeren, ook gewoon wanneer de rest van de bank vol zit. Met mij en mijn reisgezelschap bijvoorbeeld. Maar het allerbelangrijkste: nu weet ik weer waarom je geen al te hoge hakken moet dragen op de trein. Zelfs wanneer je niet verder moet dan van de parking naar het perron en daarna van het perron naar het stationsbuffet. De uitstaptrede zweeft namelijk behoorlijk gevaarlijk hoog boven de grond. En zo werd het dus toch weer een spannende dag.
Waar ik de voorbije weken zoal heb gezeten voor lezingen en andere zoeperdinges kan ik me nog maar nauwelijks herinneren. Mijn geografisch bevattingsvermogen is sowieso al bijzonder beperkt, en de bestemmingen waren bovendien heel erg uitgebreid en soms ternauwernood te vinden. Of zou u blindelings naar pakweg het mooie Sint-Katherina-Lombeek kunnen rijden?
Maar eerlijk is eerlijk: dat is niet de enige reden waarom u hier de laatste tijd zo weinig van mij hebt vernomen. Ik ben namelijk ontzettend druk bezig met een zoepergeheim project. Neen, het is niet QP4, hoewel dat ook tamelijk geheimzinnig is. En het is ook niet Wablieft, een beetje minder geheimzinnig maar evengoed dringend dinges waaraan ik bezig ben. En dat schiet mij net te binnen: het is ook niet het Geheime Vervolgverhaal van de Jeugdboekenweek, want daarvoor heb ik mijn stukje gisteren ingeleverd. Oef. En neen gij, het is helemaal geen nieuw Zoeperboek - dat is al min of meer af en verschijnt volgend voorjaar.
Het is dus iets waarover ik gewoon nog niets kan of mag of wil vertellen. Want ik ken u, kletskousen. Maar wees gerust: ik hou u allen op de hoogte. Het zal niet onopgemerkt voorbij gaan! Integendeel, zou ik zeggen. Het zal een zoeperknal gaan geven!
Zit je net lekker te schrijven aan een verhaal vol sneeuw en ijs, dan lees je
elders een bericht over een pup die gevonden werd. Klein en koud en onderkoeld
door de zeldzame regen in het warme binnenland van Andalucía. En dat iemand
zich over hem ontfermt. Maar het mag niet baten. Wie het kleine
ding heeft achtergelaten, deed dat te vroeg. En wie het vond, kwam te laat. De pup is in
shock. Heeft epileptische aanvallen. Gaat dood.
En dat daar
verdomme een goed verhaal in zit, maar dat het niet past bij de sneeuw. Of toch?
Morgen ben ik jarig. Twee keer zelfs, het kan niet op. Maar dat wist u natuurlijk al, want dat las u hier. En omdat zulks op gepaste wijze gevierd dient te worden, smijt ik mij vandaag met totale toewijding en aandoenlijke overgave in de drank. Een mens is het zichzelf verplicht terwijl hij nog jong en fris is - morgen zal ik er gezien mijn gezegende leeftijd een stuk minder goed tegen kunnen. Al wie dus vandaag nog een zinnig woord van mij wil horen, zal er snel bij moeten zijn. Oh, en maakt u zich vooral geen zorgen als u vanavond of vannacht in deze contreien de baan op moet: ik smijt mij thuis en zal derhalve geen gevaar vormen voor andermans veiligheid. Hoogstens voor de mijne. Maar dat moet kunnen aan de vooravond van een dubbele verjaardag. Gezondheid!
Het gebruik van running gags is een beproefd recept voor humor in kinderboeken. Koters zijn er namelijk dol op wanneer bepaalde (grappige) situaties zich herhalen, niet in het minst omdat ze de afloop dan grotendeels kunnen voorspellen. Wij visten voor u drie boeken uit het aanbod waarin dit soort humor uitstekend tot zijn recht komt: Mama kwijt van Chris Haughton, De kaketoes van Professor Plantijn van Quentin Blake (ja, die van Roald Dahl!) en Het is een boek van Lane Smith. Van dat laatste kunt u hier trouwens een leuke digitale versie bekijken - oh ironie!
In Mama kwijt valt een uilenjong uit het nest, net op het moment dat hij in slaap sukkelt. Het grappige beest - dik lijf, grote ogen en te kleine pootjes en vleugels - komt stuiterend op de grond terecht, vlak bij de boom van Eekhoorn.
Mijn boekenkast kreunt. Dat is al een tijdje zo, maar ik kon het tot nu toe negeren omdat ze zachtjes kreunde. Helaas lijkt die tijd definitief voorbij. Nu kreunt het ding steeds harder en opvallender, zodat er geen negeren meer aan is. Dat is een beetje mijn eigen schuld, uiteraard. Omdat ik geen grotere boekenkast heb gekocht bijvoorbeeld, of omdat ik er twee had moeten kopen, of drie. Of wie weet een groter huis. En ja, een en ander heeft natuurlijk ook te maken met mijn obsessief aankoopgedrag en met mijn werk als recensente. De postbode zal het geweten hebben: sinds wij naar hier zijn verhuisd, moet hij minstens twee of drie keer per week loodzware pakjes meezeulen op zijn fiets, onze blaffende honden trotseren en wachten tot ik toonbaar ben om de deur open te maken. Hij heeft er op minder dan een jaar tijd kuitspieren van gekweekt als van een professionele topwielrenner. Maar wat hebt u daarmee te maken? Veel. Omdat u dankzij de kuitspieren van mijn postbode en het gekreun van mijn boekenkast de unieke gelegenheid krijgt om voor een appel en een ei boeken aan te kopen. Nieuwe boeken, eigenlijk, omdat ze maar één of twee keer gelezen werden en daarbij met ontzettend veel zorg werden behandeld. Want zo zijn we hier wel ten huize Zoeper: boeken zijn heilig. Maar een kreunende boekenkast kunnen we dan ook weer niet hebben. Dat zou niet fair zijn tegenover de postbode. Of zoiets. Enfin, waar het op neer komt: ik doe een aantal boeken van de hand. Ze zijn spiksplinternieuw en kosten gemiddeld 20 à 40 % minder dan de gewone aankoopprijs. Een mailtje volstaat om een lijstje met prijs, verzendingskosten en andere details te bekomen. Als dat geen schone deal is.
We kregen de laatste tijd een pak mooie recensies. Hieronder een greep uit het aanbod:
Pluizuit over Mare en de dingen nog een keer Pluizuit, over De luie stoel Vertel Eens over Mare en de dingen JaapLeestover Angèle de Verschrikkelijke nog een keer JaapLeest, over Mare en de dingen en tot slot de Standaard der Letteren over Mare en de dingen (maar misschien enkel voor abonnees).
En dan was er natuurlijk ook nog dit tv-programma waarin Bert en ik schaamteloos reclame mochten maken voor ons Angèle. 't Was schoon. En nu weer aan het schrijven, zou ik zeggen.
Op woensdag 15 december ben ik jarig. Hoe jong ik alweer word, doet er in de verste verte niet toe. Onvoorstelbaar jong in elk geval, neemt u dat maar van mij aan. Ik heb het onwaarschijnlijke geluk elk jaar een beetje jonger en lichter in het hoofd te worden.
Maar waar ik het eigenlijk over wou hebben: een verjaardag moet gevierd. En dat doe ik diezelfde woensdag, om 14u30 in I*boeks in Ledeberg. Met een voorleesuurtje om U tegen te zeggen. Ik zal uiteraard voorleZen, maar ook Zurfen, een beetje theater Zpelen, een hoop interessante onZin verkopen en massa's onnoZel doen. Een goede reden om af te Zakken naar Gent. Bovendien kunt u die dag uiteraard al mijn fantastisch schone boeken kopen, mét een handtekening en een persoonlijke boodschap erin. Of Zonder, als u dat liever heeft (maar wat u niet in dank zal afgenomen worden - u bent gewaarschuwd!). En de kinderen onder u krijgen er ook nog eens een aandenken bovenop.
Voilà se. Als dat geen reden is om erbij te zijn, dan weet ik het ook niet meer. Ik zie u dus massaal volgende week woensdag? Hier kunt u laten weten dat u erbij zult zijn.
Veel haalt het niet uit, maar leuk is het wel.
