Er staan meer foto's online van de voorbije week... de bijhorende uitleg is voor morgen! Daar ik nog steeds een zeker slaapprobleem heb ga ik eens op tijd slapen en hoop ik maar één keer wakker te komen (namelijk als de haan kraait, en hopelijk doet dat rotbeest dat niet voor zeven uur!)
17-08-2007 om 18:13 geschreven door Tine
Mijn wonder deo!
Een zeer interessant weetje!
Die Indische zon is echt zalig warm, ik kan wel wennen aan dit klimaat... al zou een short wel welkom zijn! Zo erotisch vind ik mijn knieën niet ;-)
Echter: ik heb echt wonderdeo, ik kocht speciaal een reukloze (om de beesten op afstand te houden) en blijkt dat dat ding nog goed werkt tegen het zweten ook! Ik zweet mij te pletter, maar mijn oksels blijven kurkdroog!
Ik probeerde dat wondermiddel ook op mijn rug... hihi... maar dat blijkt niet te werken, mijn rug blijft zweten
Tot daar deze boodschap van algemeen nut!
17-08-2007 om 18:11 geschreven door Tine
15-08-2007
Adres
Ik vergat toch nog iets. Op verzoek van een aantal mensen:
SCAD Guesthouse - Tine Poullet Kalakad Road CHERANMAHADEVI - 627414 Nellia District - TAMIL NADU
15-08-2007 om 12:26 geschreven door Tine
India is vandaag 60 jaar onafhankelijk!
Ook in India is het vandaag een feestdag!
Deze morgen mochten we de plechtigheid bijwonen in de school. De vlag werd gehesen, er werd gezongen, er was een speciale gast namelijk de dokter die al 20 jaar voor SCAD werkt, de kinderen saluteerden ook op een legerachtige manier en een meisje vertelde over de onafhankelijkheid. Heel mooi allemaal (uiteraard zijn er foto's).
En daarna mocht ik mee op mijn eerste SCAD-project bezoek. We bezochten de zelfhulpgroepen, een dorp waar ze sari's weven en een plaats waar ze matten (en dergelijke) weven.
In de sariweefgemeenschap zijn er twee bijzonderheden, zo vertelde Charles. De mensen zijn er bleker, de reden is dat ze binnenwerken... ze zitten zeven dagen op zeven binnen, achter hun weeftoestel (een indrukwekkend gedrocht van een machien) met als gevolg dat ze dus bijna geen zon zien, met als gevolg dat hun huid dus bleker is. En het tweede verschijnsel binnen sommige sariweefgemeenschappen en ook binnen sommige moslimgemeenschappen is dat er opmerkelijk meer kinderen zijn met een mentale beperking. De reden hiervan is dat de mensen steeds trouwen met iemand uit hun eigen dorp, met als gevolg dat ze dus vaak iemand trouwen die dichte familie is (nichten, neven, enzovoort), wat dan weer tot gevolg heeft dat er meer kinderen met een mentale beperking geboren worden. Ze trouwen binnen hun dorp omdat ze maar zelden buiten hun dorp komen, het weven is een thuisberoep, ze moeten er niet voor op verplaatsing, leren dus geen andere dorpen of mensen kennen en trouwen dus binnen het dorp. Dit verschijnsel is echter blijkbaar wel een beetje aan het verminderen. Een vijftal leerlingen van de special school komen uit dit dorp.
Waarom werken ze zeven dagen op zeven? Maaktijd (op traditionele wijze, geen lopende band dus): 1 katoenen sari (gemiddeld 5 meter lang): 3 dagen 1 zijden sari: 1 week 1 mat (1,5 op 3m denk ik): 1 week Als er dus een dag niet gewerkt wordt is er ook geen mat of sari, is er geen mat of sari kan dat ook niet verkocht worden, kan er niets verkocht worden dan is er ook geen geld...
En zo heb ik dus mijn eerste sari gekocht (die toch wel een meerwaarde heeft in vergelijking tot sari's uit massaproductie aangezien aan mijn sari iemand drie dagen gewerkt heeft)! Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij Cletus en Amali thuis en gaan we allemaal (Irene, Meriam, Claire en ik) onze sari aan doen! Maar daarvoor heb ik wel Djensi's hulp nodig! Het is een heel karwei om vijf meter (en ik denk twee meter breed) stof rond je lijf te wikkelen op een fatsoenlijke manier...
Bon, de middagrust is bijna voorbij en ik heb zo ongeveer wel een volledige update gegeven. We gaan naar de tempel in Tirunelvelli en wat shoppen (hihi). Nog een dankjewel aan iedereen die mijn avonturen volgt, het is leuk om jullie reacties te lezen!!
Ps: Voor diegene die geïnteresseerd zijn in SCAD en de projecten en wat meer informatie willen dan wat ik hier verschaf: http://www.scadindia.org
15-08-2007 om 12:24 geschreven door Tine
14-08-2007
voor de geïnteresseerden: projectoverzicht met intermezzo's.
Maandag zat ik samen met Mr Thiyagiu om te "discussiëren" over mijn project. En ja hoor, Mr Thiyagiu staat inderdaad open voor de Sherborne. Het volgende is uit de bus gekomen.
Op zaterdag 18 augustus houden we een meeting met alle teachers, therapeuten en special educators van de school. Dit moet op zaterdag omdat die mensen nu eenmaal ongeveer zo'n zeven dagen op zeven en 24 u op 24 werken (geen 38-uren week dus). En op zaterdag is het enige moment dat ze er dus allemaal zijn en even vrij kunnen nemen. Tijdens de meeting gaan we aan "kennisuitwisseling" doen :), wat wil zeggen dat ik dus de introductie over de Sherborne moet geven 'brrrrrr'!
(kmoet deze update even onderbreken, Cletus en Amali zijn onderweg naar hier!!)
Ondertussen zijn we weer een dag verder, gisterenavond hadden we dus hoog bezoek. Irene (belangrijke madam uit België, verantwoordelijke voor SOS Zoutmijnkinderen - zie intermezzo onder) is toegekomen en 's avonds kwamen Mr Cletus en Mrs Amali (de oprichters van SCAD zoals eerder al vermeld) voor het diner (TE veel eten!!) Wat een prachtmensen! -Trouwens mama, jij moet echt indruk hebben gemaakt die dag in DSI (Dominiek Savio Instituut) want Cletus vroeg "how is your mother" hihi. Hij groet je terug!!-
Intermezzo SOS Zoutmijnkinderen: Zoals al eerder vermeld heeft SCAD verschillende projecten en is mijn schooltje daar maar eentje van. Vandaag bezocht ik reeds één van de andere projecten en de komende dagen bezoeken we (ik mag mee met Irene en Meriam) er nog meer. Maar nu eerst over SOS Zoutmijnkinderen, alles op zijn tijd! -Irene, als je dit leest, verbeter me dan gerust als ik leugens vertel of vul gerust aan!- SOS Zoutmijnkinderen is een project in België voor SCAD. Om het kort te houden: zij verzamelen in feite geld om dan aan de SCAD-projecten te geven (in het bijzonder aan de zoutmijnkinderen -vrijdag meer hierover- en ook aan de kinderen met een beperking). Voor de geïnteresseerden: http://users.telenet.be/zoutmijnkinderen/nederlands/ Daar vind je al het nodige!
Bon, waar was ik gebleven... ah ja, mijn project!
De rest van de week krijg ik dus nog even de tijd om SCAD verder te leren kennen (dat is één van de voorwaarden, als bezoeker/vrijwilliger/... moet je ook de andere projecten hebben gezien). En na de "kennisuitwisseling" starten we dan met de sessies. Het plan is mooier dan ik had durven hopen (mama, dit is het moment waar jij jaloers wordt -voor zij die het niet weten: mijn mama, in wiens voetsporen ik een beetje tracht te lopen, werkt in DSI en is o.a. verantwoordelijk voor de Sherborne-).
Ik (verschoning: wij, weze de teachers, special educators en ikzelve) gaan per klas twee Sherborne sessies geven per week, dat houdt in dat ik per dag twee sessies ga geven. Er zijn zes klassen in totaal, twee klassen worden samengesmeten tot één voor de sessies. Dus dat maakt vijf klassen - twee sessies per klas per week - tien sessies dus in vijf dagen. Tien kindertjes per groep en twee teachers/special educators en ikzelve.
Als ik niet aan het Sherbornen ben ga ik tijdens de klasmomenten mijn tijd doorbrengen in de therapieruimte en gaat Mr Thiyagiu me opleren. En misschien kan ik daar dan ook wat individuele Sherborne toepassen want ik zag wel enkele kindertjes die dat wel zouden kunnen gebruiken.
Als er dan geen klas is dan komt het vrijetijdsaspect van mijn project en speel ik dus *joepie!!* Dat is dan maandag tot vrijdag van 16u30 tot 18u30, op zaterdagnamiddag en op zondag (ook namiddag, kwestie van toch één dag langer te kunnen slapen )
vwala, ik denk dat ik niets ben vergeten te zeggen, althans over mijn project.
Lieve groet. En om jullie toch even jaloers te maken: het is hier zalig warm, voor de moment meer dan 30 graden en geen wolkje aan de hemel. (mijn excuses, Michel, het is sterker dan mezelf)
Tino Aka.
ps: dat van die pijngrens waarderen, Marjolijn, weten ze blijkbaar nog hoor, want Mr Thiyagiu zegt iedere keer "je moet echter opletten, je mag niet over de pijngrens gaan" wanneer de kindjes lekker aan het schreeuwen zijn... Dat vind ik een beetje het ludieke (al is het niet echt grappig om zien en horen) aan het hele stretching-gebeuren, hij zegt dat op het moment dat ik denk "nu ben je toch wel over die pijngrens!!!"
Maandagvoormiddag deed ik mijn eerste stretching, waarschijnlijk deed ik het dan weer te zacht, maar ik kan niet met mijn hele gewicht op die kindertjes gaan duwen hoor!! Dat druist in tegen al wat ik geleerd heb (in de Sherborne en elders) en waar ik in geloof, dus dat gaat simpelweg niet. Als ik 's avonds in mijn bed lag heb ik dan zelf eens de oefening gedaan om enkele spieren in mijn been te stretchen, zoals ik gezien heb in de therapie... met als gevolg dat ik nu zeker niet harder ga duwen!
amai dit wordt een lang bericht!
ps²: Mama of Marjolijn, kun je mij misschien wat duidelijke foto's doormailen van een eenvoudige (met de nadruk op eenvoudig) staander (je weet wel waar kindjes in rechtstaan, kben de officiële naam even kwijt)? Ik heb een klein ideetje dat ik wil proberen helpen te realiseren. Ze maken hier dus al spalkjes en andere hulpmiddelen zelf (zoals ik eerder al zei echt indrukwekkend!!!). Ze probeerden ook een staander na te maken, maar de man slaagde er niet in, hij heeft een echt voorbeeldmodel nodig (het is te gecompliceerd om van foto na te maken). Misschien kan ik hem helpen omdat ik weet hoe een echten eruit ziet... en misschien kunnen we dus zo een eenvoudig model in elkaar steken... Maar daar heb ik nog wat duidelijke foto's voor nodig om mijn uitleg te kunnen verduidelijken en om zeker te zijn dat ik zelf geen essentieel onderdeel vergeet :) Wat denken jullie? Of ben ik hier te optimistisch en niet meer realistisch?
Ik weet maar niet van ophouden:
ps³: Ik kocht vandaag mijn eerste Sari!! Dan nog wel ene die op traditionele manier gemaakt wordt! Uiteraard een SCAD project, zie volgend bericht...
14-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
08-08-2007
Eerste dag de school!
Vandaag kreeg ik een rondleiding in de school! Ik werd opnieuw zeer warm onthaald... een klasje stond me op te wachten en wanneer ik de 'speelplaats' op wandelde begonnen ze ritmisch te klappen. We wandelden tot vlak voor hen en dan kwam een meisje naar voor (ik moest mij een beetje bukken), en ik kreeg mijn eerste bindi!! Eerst dopte ze haar vinger in iets rood, dan op mijn voorhoofd, dan in iets geel en nog eens op mijn voorhoofd. De kinderen schudden om beurt mijn hand en vroegen "how are you" met een big smile, zeer schattig allemaal!
Het geeft je een aangenaam gevoel zo warm onthaald te worden!
Daarna kreeg ik een rondleiding door de school. Telkens ik een klasje binnenkwam gingen de leerlingen rechtstaan en zongen ze iets in het Tamil om mij te begroeten. Ik herinner me dat we vroeger ook moesten rechtstaan als er een bezoeker was in de klas, maar enkel voor de directeur... :)
Ik heb al onmiddellijk mijn ogen open getrokken: er is een orthopedische werkplaats -sinds een maand- waar ze hun eigen hulpmiddelen maken (en ook voor buiten de campus! nergens zo goedkoop en toch kwaliteit -volgens Mr Thiyagiu-). Jongens waren bezig een voetspalk aan het maken, echt verbazingwekkend!
De rest van de week spendeer ik mijn tijd in het schooltje met te observeren en alles te leren kennen!
Slaapzacht. Tine.
ps. hoofdtaal: ja= knikken, nee= schudden, oké= heen en weer wiebelen ps². het is hier 3u30 later dan in België
08-08-2007 om 19:23 geschreven door Tine
Uw geduld wordt beloond!!
Lieve mensen,
Eindelijk is het zover, jullie zullen vanaf nu geregeld foto's kunnen zien. Ik heb er echter nog niet echt getrokken van de mensen hier op de campus omdat ik het een beetje genant vind om direct de toerist uit te hangen en iedereen te gaan fotograferen. Maar morgen doe ik het toch :) hihi
Echter... de foto's zullen hier niet te vinden zijn want blijkt dat ik hier maar weinig (aangezien ik een missie heb om met niet minder dan 1000 foto's thuis te komen...) foto's kan opzetten en maar met beperkte grootte. In de linker of rechter kolom op deze blog zul je een link vinden, wanneer je daarop klikt zouden de foto's te voorschijn moeten komen! :)
Liefs, Tine ofte "aka" (zo noemen de kinderen mij -voorlopig-, betekend "sister") ofte Tino (zo noemen de special educators me -voorlopig-) ofte Tynie (zo wordt mijn naam meestal uitgesproken)
08-08-2007 om 18:17 geschreven door Tine
weetjes uit Tamil Nadu
1. De mannen uit Tamil Nadu moeten een snor hebben! Als ze geen snor hebben zijn ze niet mans genoeg en willen de vrouwen niet met hen trouwen... persoonlijk vind ik die snor niet zo aantrekkelijk, maar elk zijn smaak é :)
2. Ik dacht dat de vrouwen vrijuit gingen van die zo'n regels, maar dat is niet correct. Vrouwen moeten blijkbaar lang haar hebben, anders geraken zij ook niet van straat!
Dit geldt blijkbaar enkel voor de mannen en vrouwen uit Tamil Nadu.
08-08-2007 om 16:57 geschreven door Tine
05-08-2007
fotoprobleem
Jah! Aangezien het kabeltje (zo ook de oplader voor mijn batterijen) van mijn kodak in mijn valies zitten kan ik voorlopig nog geen foto's overzetten... Ik probeerde het kaartje in mijn pc te steken maar dat werkt dus blijkbaar niet echt.
Dus nog even geduld voor beeldmateriaal.
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Het verkeer in India =
Levensgevaarlijk als je de "regels" niet kent!
Auto's (met drie of vier wielen EN een goed werkende claxon!), brommers, fietsers, voetgangers, koeien, honden en schapen... allemaal op één en dezelfde weg. Er wordt meestal links gereden, eigenlijk in het midden tenzij er een tegenligger komt, en dan nog!
Wat ik tot nu toe als regels door heb: Vertragen doen ze hier niet, wanneer er iets of iemand in de weg loopt of rijdt dan tuten ze en dat wil zeggen "pas op ik kom eraan dus ga aan de kant als je niet wil aangereden worden".
Wanneer wordt er allemaal getuut: - als er fietsers of voetgangers of dieren op de weg zijn (dan wil dat meestal zeggen: blijf waar je bent want ik kom eraan) - als er een tegenligger komt - als ze iemand voorsteken (een tegenligger is GEEN reden om niet voor te steken dan tuten ze gewoon extra) - als ze een bocht nemen (dit doen ze denk ik omdat ze meestal in het midden van de weg rijden en als je een bocht neemt zie je niet of er iemand komt dus vandaar volgens mij het tuten) - als ze een andere weg oprijden, dus bijvoorbeeld uit een zijstraat komen, dan kijken ze en rijden gewoon door, hier telt geen voorrang van rechts maar altijd voorrang als je maar tuut . Als ze iemand uit een zijstraat zien komen tuten ze ook, waarschijnlijk om die mens te waarschuwen dat ze niet van plan zijn hem voor te laten - ... vul ik later verder aan
Een grappig detail is ook dat langs achter, boven het plak, op elke wagen groter dan een normale auto het volgende staat te lezen: 'sound hoorn'.
Ik kon tijdens deze autorit al direct zeer veel in me opnemen, er waren veel, zeer veel prikkels (veel kleuren, geuren, huizen, hutjes, tentjes waar mensen in wonen, werken, ...! vanuit de auto kon ik India al wat in me opnemen) maar toch heb ik ook een dutje kunnen doen, mijn ogen vielen toe.
Mijn besluit is in elk geval dat je het best niet waagt zelf met
wielen de weg op te gaan! De eerste drie uur in de auto heb ik toch een
paar keer mijn ogen dichtgeknepen omdat ik dacht dat we iets of iemand
gingen aanrijden, maar gelukkig hebben we een zeer bekwame chauffeur!!
Het verwonderde me enigszins dat ik tijdens die lange autorit geen enkel accident heb gezien.
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
En nu het goede nieuws...
Gisteren had ik enkel de tijd om de spannende avonturen te vertellen, dus bij deze alvast een korte positieve update. Alvast bedankt aan iedereen voor de reactie in mijn gastenboek! Leuk om te lezen!
Na een beetje bekomen te zijn van alle overdonderende emoties de laatste drie reisdagen kan ik besluiten dat ik het hier tot nu toe heel goed heb! Ik heb een kamer met mijn eigen toilet (waar gisteren een kikker in zat!! zie foto's daarvoor hihi) en een soort douche die ik straks met veel plezier zal testen (wanneer Claire haar gerief brengt)! Het jammere aan mijn kamer is dat ik geen ramen heb, het is te zeggen er zit geen glas in... dus laat ik best de kleppen toe voor de warmte, het zou zonde zijn van de airco! met als gevolg dat ik dus geen daglicht heb... Maar in principe moet ik hier enkel om te rusten zijn en kan ik in de living zitten waar er wel ramen zijn. Ik heb ze net even open gezet, nu het nog niet al te warm is. Ik heb trouwens zelfs toegang tot internet in mijn kamer, al is het draadloos signaal hier zeer laag, enkel aan mijn bureau lukt het, verder in de kamer niet meer, toch een leuke luxe!
Verder slapen hier Claire (de Ierse vrijwilligster die hier nog twee weken is voor een onderzoek voor haar thesis) en Djensi [een beetje beschaamd moet ik toegeven dat ik niet weet hoe het te schrijven dus schrijf ik het zoals je het uitspreekt] zij is hier eigenlijk 24 op 24, zij kookt, kuist, ... voor ons en bij haar kan ik eigenlijk altijd voor alles terecht. Het is nog even wennen dat ze niet samen met ons eet, dat geeft me een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ze kookt voor ons en blijft dan eigenlijk staan of wachten tot we nog iets nodig hebben en pas wanneer wij klaar zijn eet ze zelf, ik denk zelfs dat ze de restjes eet. Dat druist een beetje in tegen mijn gevoel, uit automatisme wou ik gisteren mijn bord wegzetten maar ze nam het uit mijn handen! Dat heb jij nooit gedaan, mama, als ik wou afruimen! Ik vertelde Claire over mijn gevoel en zij had dat in het begin ook, ze mag ondertussen wel al haar bord zelf wegzetten.
Toen ik hier toekwam na drieeneenhalf uur rijden door Zuid-India op hobbelige wegen stond hier een welkomstcomité klaar. De coördinatrice Wembla [zelfde probleem als eerder] met wie ik o.a. zal werken en de special educators (met wie ik de hele tijd zal werken, maar hun namen heb ik nog niet onthouden) stonden me op te wachten en ik kreeg van hen een prachtige en lekker ruikende bloemenkrans. Ik moest me hard inhouden om geen traantje te laten, het was een overweldigend gevoel om de campus op te rijden (na drie zware dagen) en zo warm ontvangen te worden!
Daarna mocht ik me direct bijzetten aan tafel, maar mijn maag moest nog even tot rust komen dus veel heb ik niet kunnen eten (maar het was wel lekker!), een beetje gegeneerd ten opzichte van Djensi en Wembla, maar ze leken het te verstaan en ik mocht een dutje doen.
Van een dutje kwam niet veel in huis, ik kon de slaap niet vatten. Dus ging ik Claire zoeken en ze gaf me een rondleiding op de campus. Daarna kregen we telefoon van Charles, de chauffeur zou komen en we mochten naar Tirunelvelli gaan shoppen zoals ik gisteren al vertelde.
Na het shoppen was het tijd voor het avondeten (opnieuw lekker, wij krijgen trouwens bestek ) en zo zat mijn eerste dag in SCAD er op! Mijn bed heeft enorm deugd gedaan!
En nu ga ik een ochtendfietstochtje (Claire kreeg een fiets in bruikleen en ik mag hem ook gebruiken) door de campus maken en hopen dat ik het gasthuis terug vind!
05-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
04-08-2007
2 augustus - wat mijn vertrek moest zijn
Korte samenvatting van 2, 3 en 4 augustus: "Jawadde dadde!!"
Ondertussen zijn we zaterdag de 4de en zit ik veilig en wel in de living van mijn gasthuis, ik mis enkel nog mijn bagage... maar ik zal beginnen bij het begin!
2 Augustus vertrekken Sem, mama en ik mooi op tijd richting Parijs, we zijn zo op tijd dat op het scherm zelfs nog niet te lezen staat waar ik mijn bagage moet inchecken dus besluiten we een koffietje (met de nadruk op die 'tje') te gaan drinken. Rond 9u (denk ik) gaan we dan mijn bagage inchecken: 19.7 kilo, perfect!! Het mevrouwtje van Air India zegt dat ik mag 'boarden' vanaf 10u30... Olrajt! Dat geeft ons opnieuw de tijd voor nog een koffietje, kwestie van het afscheid uit te stellen, en de stress te laten oplopen.
10u25 Tijd om ons richting de controle te begeven! Plots gefluit en geroep en we worden vooruit geduwd. Ik moet snel snel afscheid nemen en zorgen dat ik binnen geraak want er wordt iets geroepen van 'bomalarm'... Ik vraag de meneer bij de controle vriendelijk en in mijn mooiste Frans of ik toch wel juist sta: jaja geen probleem!
En dan, nog meer gefluit en geroep en iedereen moet opschuiven. We mogen niet naar binnen, in tegendeel, we moeten naar buiten! Evacuatie omwille van bomalarm... Lichte paniek bij mijzelve dus vragen we aan zeker drie personeelsleden hoe het dan zit met mijn vlucht die binnen het uur vertrekt. Allen beweren ze dat er nu niemand werkt en dat de vliegtuigen niet mogen opstijgen... Oké, dan zit er niets anders op dan te wachten, echter het ene na het andere vliegtuig zien we opstijgen, maar goed, er werd ons gezegd te wachten. Ik ga nog eens checken maar ze laten niemand door (meneertjes met geweertjes bewaken streng, zie foto's). Na een tijdje (rond 11u30, het uur waarop mijn vliegtuig opstijgt) horen we een knal... Ze hebben het verdacht pakje laten ontploffen, alles is terug veilig en we mogen naar binnen. Opnieuw afscheid nemen en vlug vlug de meute voor zijn. Opnieuw in mijn mooiste en vriendelijkste Frans vragen of ik in de juiste rij sta enzovoort: jaja geen probleem, gewoon aanschuiven... Hup door de controle, nog een laatste zwaai en lopen naar de andere kant van de luchthaven...
Echter, ik kom aan aan de gate... geen enkele Indiër te bespeuren... niemand te bespeuren... 'lichte paniek' Even controleren op het scherm... waar ik nog meer in paniek geraak wanneer ik merk dat mijn vlucht er niet meer op staat... als een kip zonder kop op zoek naar personeel, uiteindelijk word ik naar Air France gestuurd waar de mevrouw me met een glimlach meldt dat ik mijn vliegtuig heb gemist...
Hoe is dat nu mogelijk?!! Ze laten me niet binnen door dat stom verdacht pakje, er wordt me verschillende keren gezegd dat het vliegtuig zou wachten... Niet dus, het vliegtuig vertrok volgens mevrouw Air France om 11u30... Bon, dan maar mama en Sem proberen te bereiken maar ook dat lukt niet te best en mevrouw vertelt me er nog leutig bij dat mijn volgende vlucht pas binnen 24u is...
Na heel veel heen en weer gebel en opnieuw en opnieuw uitgelegd te hebben wat er is gebeurd, krijg ik uiteindelijk een boeking op de volgende vlucht. Ondertussen mama en Sem kunnen bereiken en die zijn op de terugweg. Het is te zot om terug mee te gaan naar huis dus kijken we voor een hotel... Jammergenoeg is dat voor eigen rekening omdat het niet de fout is van Air India en de verzekering dekt geen 'overmacht'. Ik kreeg van de vriendelijke meneer (in tegenstelling tot de mevrouw) van Air France een kaartje waarmee ik gratis kan bellen, ideaal! Ook SCAD moet verwittigd worden want normaalgezien zou iemand me de vrijdag komen oppikken, dus snel een gratis telefoontje naar India. Mijn lieve chauffeurs beslissen nog even te blijven, we zoeken samen mijn hotel en komen tot de conclusie dat het daar best wel meevalt.
Olrajt, tijd om voor de zevenduizendste keer vandaag afscheid te nemen. Precies of een keer afscheid nemen is nog niet zwaar genoeg!
Je zou denken genoeg avontuur? Nee hoor, kzit nog maar aan de helft!
De volgende morgen staat Tinetje zeer op tijd op, toch nog gebruik maken van de doesj en het ontbijt en dan naar de bus die me naar de juiste terminal moet brengen en dat doet hij ook. Daar word ik dan van de ene naar de andere gestuurd om uiteindelijk van Air India mijn ticket te krijgen en zij zorgen er ook voor dat mijn bagage meekomt (gelukkig zat mijn bagage niet zonder mij op het vliegtuig). Ik neem het zekere voor het onzekere en om 9u00 ga ik al binnen in de beveiligde zone, bomalarm of niet, hier krijgen ze me niet meer weg. Snel even het thuisfront op de hoogte brengen (nog steeds met mijn gratis kaart) dat ik toch al zo ver ben geraakt.
Met een uur vertraging mogen we aan boord, ik vraag nog of ze even willen kijken of mijn bagage toch zeker mee is, en jawel, dat is in orde! Oef! En dan vliegen maar, beetje airplanefood, beetje dutten, beetje lezen, beetje film bekijken, beetje de route meevolgen op het schermpje en dan rond middernacht (plaatselijke tijd) zijn we klaar voor de landing. Die vertraging kwam voor mij alleen maar goed uit, zo moest ik minder lang wachten in Mumbay! Bon, na zes uurtjes wachten mag ik op het tweede vliegtuig stappen! De eerste keer in mijn leven dat ik echt even schrik had tijdens het vliegen, het regende keihard in Mumbay en we hadden bijna de volledige vlucht hevige turbulentie. In het begin grappig, na een tijdje niet meer zo grappig, zeker als je die vleugels zo ziet tekeer gaan! Ook die vlucht komt aan zijn einde, we landen succesvol (hier wordt blijkbaar niet geklapt bij de landing, ik deed het toch stiekem).
Na nog wat spanningen bij de immigratiedienst en controle enzovoort is het moment aangebroken, mijn valies nemen en op zoek naar iemand van SCAD. De band met valiezen begint te rollen, valiezen komen, mensen gaan en Tine... die blijft staan...
Ik blijf achter met nog twee mannen wanneer de band stopt! En daar zijn de hartkloppingen weer: Met mijn bewijs in de hand stap ik naar een meneer van de vlieghaven, hij zoekt het op in de computer en komt tot de conclusie dat mijn bagage er niet bij is (serieus?!)... Hij weet ook niet echt waar ergens mijn bagage is en vraagt waar ik de bagage het laatste zag... (tja in Parijs twee dagen geleden) waarschijnlijk is hij verkeerd overgeplaatst in Mumbay... En dan begint opnieuw een stressvol heen en weer geloop en gebel! Uiteindelijk komen we ertoe dat ik best toch mee ga naar SCAD aangezien ik mijn bagage vandaag niet meer ga terug zien, waarschijnlijk morgen ook nog niet... De autoreis van Trivandrum naar Cheranmahadevi was ook een groot avontuur waar ik mijn ogen wijd opensperde maar dat is voor een volgende keer! In de namiddag gingen we shoppen met Mrs Prince in Tirunelvelli zodanig dat ik toch verse kleren kan aandoen na drie dagen reizen in hetzelfde, eindelijk!
Ondertussen is het voor mij tijd geworden om mijn bed op te zoeken. Aangezien ik de laatste dagen niet veel slaap had zal dat nu wel deugd doen! Morgen is het zondag, dan mag ik relaxen, ook dat zal deugd doen! Nog wat voorbereidingen treffen voor mijn project en maandag mag ik dan mee op vergadering met alle grote hoofden van SCAD.
Tot zover de avonturen van Tinetje onderweg naar India - Cheranmahadevi. Liefs.
04-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
31-07-2007
Welkom! :)
Lieve Bosklappers,
Mijn eerste bericht in mijn online dagboek! Donderdag 2 augustus (nu nog twee keer slapen) vlieg ik naar Zuid-India voor drie maanden. Meer bepaald naar Cheranmahadevi in Tamil Nadu (zoek dit in Google Earth en wie weet zie je me rondlopen ). Op deze blog kun je mijn avonturen in SCAD (de Indische organisatie waar ik naartoe trek) een beetje volgen!
Veel leesplezier en hou me op de hoogte van alle veranderingen, leutigheden, enzovoort op het thuisfront!!
U weze gegroet, Tine.
31-07-2007 om 00:00 geschreven door Tine
27-09-2005
Dit geloof je nooit...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
27-09-2005 om 16:32 geschreven door Tine
Joepie!!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
-voor zij die het niet weten: mijn mama, in wiens voetsporen ik een beetje tracht te lopen, werkt in DSI en is o.a. verantwoordelijk voor de Sherborne-). 
met als gevolg dat ik nu zeker niet harder ga duwen!
