Het is misschien een oude discussie die al lang gevoerd is, alhoewel ik vind dat ze praktisch niet gevoerd is. Ik ben nog altijd erg ontgoocheld dat in een aantal grote Vlaamse steden de hoofddoek verboden is voor stedelijke functies. Deze beslissing is volgens mij overhaast genomen terwijl het hier gaat om een erg gevoelige kwestie. Hier moest een ernstig debat over worden gevoerd. En dan bedoel ik geen debat over het feit dat een openbare functie neutraliteit moet uitstralen en dat een hoofddoek dragen daar niet in past. Neen, een debat over de angst die Vlamingen hebben tegenover nieuwkomers in dit land, maar ook tegenover mensen die hier al voor de derde generatie wonen. Een debat over de vervreemding van culturen in deze multiculturele maatschappij. Een debat over integratie aan de ene kant en verdraagzaamheid aan de andere kant.

De discussie die nu gevoerd is, ging over neutraliteit, een principe overgewaaid uit Frankrijk. Neutraliteit is daar een onderdeel van de drie fundamentele principes van de republiek, met name Laïcité, égalité en franternité. We zien hier ook gelijkheid en broederlijkheid bij deze principes. In Frankrijk getuigt hun invulling van neutraliteit van weinig gelijkheid en broederlijkheid, volgens mij. Daarom vind ik het onterecht dat deinvulling van secularisme van Frankrijk hier overgenomen is. Volgens mij biedt het secularisme hier niet voldoende antwoord op de multiculturele samenleving. Ik ben eerder voor een secularisme met behoud van identiteit. Ik ben her er volledig mee eens dat een overheid neutraal hoort te zijn (Stouthuysen), omdat de overheid aan het geheel van de samenleving toebehoort. Maar net daarom, denk ik, dat levensbeschouwelijke symbolen toegelaten moeten worden. Volgens mij worden zij onzichtbaar door ze toe te laten (Parekh). Wij kunnen moeilijk de motivering voor het dragen van een levensbeschouwelijk symbool achterhalen, vrije keuze of niet. Daarbij zijn levensbeschouwelijke symbolen vaak een belangrijk deel van de identiteit. Volgens mij moeten moslims – want daar is het verbod duidelijk op gericht - ook niet van bovenaf geïntegreerd worden. Om al deze redenen vind ik dus dat levensbeschouwelijk symbolen, ostentatief of niet, toegelaten moeten  worden in openbare functies wanneer dit technisch mogelijk is, met andere woorden de taak praktisch niet verstoord. Een verbod heft volgens mij geen enkel nut, het leidt eerder tot uitsluiting van een bepaalde groep mensen dan tot een neutrale overheid  die aan het geheel van de samenleving zou toebehoren op die manier.

Ook het verbod op levensbeschouwelijk symbolen in de scholen, stoot mij tegen de borst. Inderdaad, een onderwijsprogramma moet de jongeren in staat stellen een vrije keuze te maken. Een verbod op levensbeschouwelijk symbolen geeft een verkeerd signaal volgens mij, zowel oor leerkrachten als voor leerlingen. Zo zullen jongeren denken dat het dragen van deze symbolen hen beperktere kansen geeft en dat hun autonome keuze later eventueel op een verbod kan stuiten. Aangezien de school een eerste contact is met de samenleving voor jongeren en ook een leerschool is voor het latere ‘echte leven’, moeten jongeren ook daar al in contact komen met diversiteit, niet alleen in het multiculturele onderwijsprogramma, maar ook op de speelplaats. Enkel op die manier kan jongeren aangeleerd worden hoe om te gaan met diversiteit.

Op die manier is er nog steeds sprake van een seculiere staat, zij het dat er sprake is van een zichtbare diversiteit in plaats van een onzichtbare. Gemeenschapsverschillen worden hierdoor niet in stand gehouden, zij het dat de overheid hier op een correcte manier mee omgaat, in het onderwijs, in de aanwervingsprocedures, in het omgaan met discriminatie, …

11-06-2008 om 10:54 geschreven door Tina  

11-06-2008 om 10:20 geschreven door Tina