Alles gaat erg goed met Tim. Ik ben zo blij dat hij zo sterk is. Het wordt mij ook zwaar, maar dat mag niet tellen. Ik moet sterk staan voor hem, nog drie keer en hij is er vanaf. Hij krijgt een kaal plekje bovenop zijn hoofd, maar als dat alles is en hij zijn zicht kan behouden, mag hij tien kale plekjes hebben. Voor hem is dat anders. Gisteren zei hij me : Mama, ik word nog liever blind, dan nog één keer naar de bestraling te gaan. Op zo'n moment breekt je hart en probeer je uitleg te geven, maar hoe leg je het leven uit aan een jongen van tien? Dan ben ik ook hard en vraag ik hem : wil je mama nooit meer zien, wil je papa nooit meet zien en broer, je zal hem nooit meer zien. Geen TV, geen nintendo. Dan vraag ik hem, jongen, zet nu even door en alles komt goed.
