Soms moet je gewoon vertrouwen hebben, vertrouwen dat alles goed komt.. Jammer genoeg is mijn vertrouwen al geruime tijd nergens meer te bespeuren, als het er al ooit geweest is. De afgelopen week heb ik dan ook meer dan één 'stress-moment' beleefd. Maar vandaag is er toch een klein mirakeltje gebeurd: ik ben geslaagd in mijn 2e jaar geneeskunde, vertrek binnen een dikke maand hoogstwaarschijnlijk naar Roemenië om één van mijn vele levensdoelen te gaan verwezenlijken en mag gaan solliciteren bij de zelfmoordlijn! Zo zie je maar, dat je nooit mag opgeven, wat er ook fout gaat in je leven! Altijd zal er dat lichtpuntje zijn, ook al moet je soms héél ver gaan zoeken, never give up!
"Dare to reach out your hand into the darkness, to pull another hand into the light." - Norman B. Rice
Vandaag realiseerde ik me plots dat mijn papa al bijna een jaar niet meer bij ons was. Wat was de tijd snel gegaan, en nog altijd flitsen de beelden voor m'n ogen alsof het gisteren was. Ook kwam het besef dat ik nog altijd geen stap verder stond, ik had het verlies nog altijd niet aanvaard, en zag hiervoor ook geen verbetering in de toekomst. Ik hou het voorlopig dus maar op 'omgaan met' in plaats van 'berusten in'. Maar dat zelfs dat 'omgaan met', lijkt niet echt te lukken. Ik had geen doel meer, mijn droom om dokter te worden en mensenlevens te redden leek steeds verder af.
Ik moest dus iets vinden om terug geloof te krijgen in mijn idealen. Een paar maanden geleden dacht ik een oplossing gevonden te hebben: ik zou vrijwilliger worden. Het maakte niet uit wat ik precies zou gaan doen, als ik maar iets kon betekenen voor iemand anders. Meteen doorzocht ik het internet, op zoek naar organisaties die mijn hulp konden gebruiken. Mijn zoektocht leverde jammergenoeg niet al te veel op, tot ik deze avond op de website van de Zelfmoordlijn terecht kwam. Toen ik zag dat ze op zoek waren naar nieuwe vrijwilligers, wist ik meteen dat dit hetgene was waar ik al die tijd naar op zoek was geweest. Voor mijn papa is het inderdaad te laat, maar misschien kan ik iemand anders wel dit leed besparen. Ik weet immers perfect welke impact dergelijke drastische beslissingen op het leven van anderen kunnen hebben.
Mijn beslissing is dus gemaakt, mijn registratie reeds ingediend. Dit kleine meisje kan niet op haar eentje de wereld veranderen, maar als ze voor één iemand dat lichtje kan zijn in de eindeloze duisternis, zal de wereld van een aantal personen er zonder twijfel helemaal anders uitzien.
Just remember: 'Nobody can do everything, but everyone can do something..'
Verjaren, daar keek ik vroeger altijd naar uit. Een dagje in de watten gelegd worden, want een mens wordt tenslotte niet elke dag een jaartje ouder. Deze week is het weer zo ver, maar ik heb geen reden om te vieren. Het enige wat de hele tijd door mijn hoofd spookt is: 'vake zal er niet zijn'. Mijn papa had het altijd druk, ik mocht al blij zijn dat hij mijn verjaardag niet vergat, laat staan dat hij een cadeautje voor mij ging uitzoeken. Maar ik hield zo van 'verrassingen', en weken op voorhand begon ik hem er al aan te herinneren dat er binnenkort iemand jarig was (subtiliteit is nooit een van mijn sterkste eigenschappen geweest). De laatste jaren maakte hij echter wel spectaculaire vooruitgang, het laatste cadeau was immers een boek dat ik in de zomervakantie zelf ben gaan uitkiezen. Hij betaalde het graag, 'dat is dan ook weeral geregeld voor je verjaardag', lachte hij. Stiekem hoop ik dat hij een e-card heeft verzonden, een paar dagen voor hij stierf, waarin hij alles uitlegt. Maar diep vanbinnen weet ik gewoon dat mijn hoop tevergeefs is, want er komt geen kaartje, mailtje, telefoontje of wat dan ook..
Dit weekend heb ik me voor het eerst écht geamuseerd, nu ja, het is natuurlijk niet zo dat ik de afgelopen maanden in een hoekje heb zitten kniezen. Maar dit weekend was 'anders'. Ik amuseerde me zonder altijd te denken 'vake is er niet bij'. Die gedachte baarde me zorgen, want stel je voor dat ik hem straks vergeten ben.. Dat dit niet het geval is, werd vandaag duidelijk: toen ik een foto van hem uitzocht om op mijn kot te zetten, werd de wonde opnieuw opengereten. Want hij zal morgen niet bellen om te vragen of ik wel naar de les ben geweest, al gegeten heb of gewoon hoe het mij gaat. Wat mis ik die overbezorgde telefoontjes zo hard! Maar vake, ook al weet ik dat je dit nooit zal kunnen lezen.. Het gaat goed!
Elk mensenleven is eindig. Vanaf het moment dat we het levenslicht zien, hangt er reeds een doodsvonnis boven ons hoofd. Hoe verdienstelijk onze pogingen tot (over)leven ook mogen wezen, eens zal dit oneerlijke gevecht een einde kennen - helaas niet in ons voordeel. Heeft het dan nog wel zin, vraag ik me soms af...
Mijn mama vertelde me dat mijn papa zichzelf deze vraag ook meer dan eens stelde. Net als ik vreesde hij de dood. En toch, ook al was hij zo bang voor de dag, die voor iedereen ooit komen moet, toch kiest hij er zelf voor om uit het leven te stappen. Waarom? Was de rust die de dood hem zou brengen belangrijker geworden dan de drang om te leven ? Wou hij voor een keer zekerheid? Of was het gewoon een impulsieve beslissing? Ik zal het nooit weten, noch zal ik het ooit begrijpen. Vind ik het een egoïstische keuze? Ja! Maar toch hoop ik ergens dat hij rust kan vinden, dat het eindelijk eens stil mag worden in zijn hoofd. Want ondanks alles, was hij achttien jaar lang mijn vader. Een vader die altijd voor me klaar stond en op wie ik altijd kon rekenen. En soms geloof ik dat hij nog over ons waakt, en dan wéét ik dat alles goed komt..
Wie ben ik? Tot een paar maand geleden, had ik je op deze vraag het volgende geantwoord: ik ben een 18-jarig meisje, ik heb alles wat ik maar zou kunnen wensen en later word ik dokter. Want ik wil mensenlevens redden, ik wil en zàl een verschil maken. Ambitieus en gedreven, zo kan je me wel omschrijven. Maar dat heb ik van jongs af aan geleerd: een 9,5/10 was goed, maar was 1 fout teveel.
Vandaag ben ik een tiener die dat ene leven, waar ze alles voor gegeven zou hebben, niet kon redden. Mijn vader stapte deze zomer namelijk uit het leven, zomaar, opeens. Zonder enige waarschuwing of een moment van afscheid.
Waaromschrijf ik deze blog? Ik wil dat mijn verhaal niet verloren gaat, dat het iets betekent. Met mijn blog wil ik 2 groepen van mensen bereiken: enerzijds diegenen die met dezelfde situatie geconfronteerd worden en anderzijds vaders of moeders die uit het leven willen stappen. Als er ook maar een iemand is, die dankzij mijn blog gespaard kan worden van het verdriet dat ik ervaar, heb ik mijn doel bereikt. Want had mijn vader geweten wat hij achterliet, zou ik beslist deze blog nooit geschreven hebben.
Tiener zkt. Vader
