Verdorde bladen. 1881

III. Aan d^r. * * *

In uw nederig huis,

In de stilte uwer kluis,

Zag ik op naar den gloed uwer oogen;

En ik hoorde op uw stem,

Mij vermanend tot Hem,

Die ook mij in Zijn licht zoû gedoogen;

Voor uw needrig altaar,

Met de aandachtige schaar,

Daar vergaderd in heilig verlangen,

In 't gevoel mijner schuld

Van ontroering vervuld,

Heb ook ik aan uw lippen gehangen;

Aan een needrige groef,

Tot den doode toe droef,

Waar mij 't liefste voor goed zoû begeven,

[p. 348]

Zag uw deernis mij aan -

En uw woord en mijn traan

Nam ik mede in 't gedruisch van dit leven.

Als een zucht ons ontwelt,

Als een droomgezicht smelt,

Zijn die dagen, die jaren vervlogen;

Bij de schare aan uw voet

Ligt een schitt'rende stoet,

Liggen Keizers en Princen gebogen;

Zoo 't verleden u heugt -

Ander leed, and're vreugd,

And're harten vervullen uw harte;

Slechts den klank van uw naam

Voert een nagalm der Faam

Mij somwijlen noch toe uit de verte;

Maar wat vorst'lijk geslacht,

Maar wat hoogheid en macht

Tot u stroom om den roem uwer gaven:

Mij doorsiddert die klank

Als met heimwee en dank

En ik zie u te midden der graven.

IV. De amandeltak.

Vol liedren waren de boomen,

De lucht van geuren zwaar;

De blijde zonnestralen

Omschenen heur goudblond hair.

Een bloeiend amandeltakjen -

Hoe kleurde dat wit bij dat rood! -

Liet hij spelen om voorhoofd en wangen,

Om 't halsje en haar flonk'rende boot.

[p. 349]

Als nimmer noch zag hij haar blozen,

Dien zaligen morgenstond;

Hij zocht een blik van haar oogen...

Hij kuste den lachenden mond.

De zonnestralen omachijnen

Aan 't venster haar doodsch gelaat;

Omschijnen heur grijzende lokken,

En somber weduwgewaad.

Zij staart naar buiten en hoort niet

Der vooglen lustig geschal;

Zij ziet niet de kleurschakeerselg

Der bloemen zonder tal;

Zij ziet, met stille gebeden,

Een glimlach en een traan,

Het dartel bloesemtwijgje,

Voorlang tot stof vergaan.

Soera Rana.

Primula Veris.sleutelbloem

I.

Lieflijke bloeme,

Zijt ge zoo vroeg reeds

Wedergekomen?

Welkom, ik groet u,

Primula Veris!

Zachter dan alle

Bloemen der weide

Hebt gij gesluimerd,

Lieflijke bloeme,

Primula Veris!

Gij alleen hoorde

't Eerste, zoet lokkende,

Levenverwekkende

Lentegefluister,

Primula Veris!

Mij ook in 't harte

Bloeide voorlange,

Schooner dan alle

Bloemen der liefde

Primula Veris.

[p. 167]

II.

Lieflijke bloeme,

Primula Veris!

Vriend'lijke, ik noem u

Bloem van 't geloove.

IJlings, op 't eerste

Wenken des hemels,

Snelt gij hem tegen,

Opent uw kelken.

Zie, het is Lente!

Sluipende nachtvorst,

Killige neevlen

Mogen haar sluieren;

Toch, gij gelooft het,

Dat de gewenschte

Godd'lijke Lente

Eind'lijk herleefde,

Opent uw kelken;

Ach, maar daar dringt u

Loerend de nachtvorst

Doodlijk in 't harte.

Laat het verwelken!

Maar de geloovige

Ziele der bloeme

Gaat niet verloren.

Soera Rana.

Verzen 1923 (4)
Van Morie Metz-Koning.

Christus in ons.

Rozenomkranste illusie, goud-gelokt,

Klopte aan mijn deur: heur oogen zag ik in

Door Toovermacht gebroken boog mijn zin

Willoos waar Schijn zich Eeuwigheden jokt.

Illusie zong: O, menschenkind, bemin!

Ga, neem en geef waar het geluk u lokt.

Wees weerloos, waar genot op golven schuimgevlokt,

U draagt en drijft het gouden zonlicht in.

Illusie zong en willoos in heur wil

Dreef op de zee waar Venus eens verrees

Mijn menschenziel - Tot ziende in groote vrees

Ontwaakte in mij wat eeuwig is en stil.

En in die eeuwge stilte opeens ontstaan,

Zagen mij Christus' oogen vragend aan.

[p. 244]

Eenzaamheid.

O, eenzaamheid! O, aetherbleeke vlam

Die ongezien der menschen zijn verteert:

Ik heb mij niet meer van u af gekeerd

Nadat de laatste feestnacht me overkwam.

O, eenzaamheid, ik heb mij niet geweerd,

Wanneer uw gulzigheid mij alles nam.

Wanneer het beste en liefste u niet ontkwam

Totdat in leegte 't al was weggeteerd.

O, eenzaamheid, meedoogenlooze brand

Die al maar dieper, al maar breeder vreet;

Liefde en geluk en eindlijk zelfs het leed

Als nutteloos uit uwen kring verbant:

Mij zijt gij een Verlossingsgod geweest;

Want uit uw asch verrees bevrijd mijn geest.

[p. 245]

Ontstegen lente.

Een vogel fluit; de buien zijn voorbij.

In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom.

Nu zijn der menschen oogen blij en vroom

Bij 't voelen van een lieflijker getij.

De zuiderzoelte kust de leden loom.

O, zaligheid van de avond, als gevlei

Van rozegeur gelooven in ons lei

Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom.

O, wreede lente, o, zware kruisiging!

Voor wie der kleinen liefde niet ontsteeg,

En eenzaam is; uw lieflijk aanzijn leeg

Gelijk een schrijnend afzijn onderging.

O, lente, die in god-geluk omving

Hem die uit Zich tot Zich bevrijding kreeg!

[p. 246]

Storm.

Loei aan, o, wind! en wuif niet uit het Zuiden

Met teere trekjes rond mijn rustloos hoofd;

Maar wakker aan: het vuur dat nooit verdooft

Met sterken drang van stoere stormgeluiden.

De mensch die scheppen wil, hij hoort het luiden

Der eeuwigheid boven wat Schijn belooft.

En wat kan hem, die in zichzelf gelooft

Het zoet gedoe van 't slapelied beduiden?

Loei aan! en wek in mij der vlammen kracht.

Uit vuur heeft God de werelden geschapen.

Help mij mijn hoogste krachten samenrapen.

Wat baat de rust vóór alles is volbracht?

Wie met zichzelven om Zichzelven strijdt

Hij kent géén rust dan de eeuwge rustloosheid.

Verzen 1923 (3)
Van Morie Metz-Koning.

Eenzaamheid.

Van alle dingen die de menschen wachten

In aardsch verlangen naar gelukkig zijn,

Is niets zoo doelloos als 't vergeefsche trachten

Naar één te worden door tezaam te zijn.

Bij alle vreugden die de menschen derven

Is niets zoo zeker als de zekerheid:

Alleen te leven en alleen te sterven

In eigen pijn van eigen zielestrijd.

Er peilen oogen en er tasten handen

Die nimmer dringen in der vreemden geest;

Die nimmer reiken dan aan zielewanden

Waar vreemde smart gekerkerd is geweest.

We leven naast elkaar als arme blinden

En tasten naar die andren om ons heen.

We zoeken andren om onszèlf te vinden

In de eenzaamheid van eigen ziel alleen.

Ascona, 1922.

[p. 357]

De arme.

Wend naar mij toe uw moe en droef gezicht

Gerimpeld in de dagelijksche zorgen;

Verstrakt in nijpende angst om brood voor morgen;

Verkrompen in een klein-gekozen plicht.

Wend naar me toe uw oogen zonder licht,

Kleurloos en dof in kasse' als opgeborgen;

Verschuwd in blikken die zich werend worgen

In vrees voor àl wat in de toekomst ligt.

Reik mij uw eêlte, kromgetrokken handen,

Verbruind, vervuild in arbeid zonder lust;

Verwrongen in gebeden zonder rust

Bij altaars waar gekochte lichten branden,

En laat mijn blik van wetend mede-lijden

De tempel van uw menschenziel doorwijden.

Ascona, 1922.

Verzen 1922 (3)
Door Morie Metz-Koning.

Zonde.

Ze ging in het Godshuis en bleef aan de deur staan.

Schuw.

Zou ze dan toch tot God durven ingaan?

Nu?

Brandende lagen er nog op haar mond

Zijn kussen.

Zou een gebed die vlammende wond

Ooit blusschen?

't Witte Mariabeeld daar:

't Met bloemen getooide.

Zij hier met kleurige linten in 't haar:

De om hém vermooide.

Al die stille gezichten van Heiligen

Die nooit spreken.

Moet niet zijzelf die in wijding beveiligen

En de stilte niet breken?

[p. 381]

Mogen haar schuchtere schreden, hoe zacht ook,

Langs die kruisen wel treden?

Christus ziet neer van die kruisen en wacht ook

Háre gebeden.

Maar in een huivering hult zich haar wezen.

Gebogen

Blijft ze in haar vreezende vrouwenziel lezen:

De logen.

Wijkt ze terug uit de wachtende kerk.

Schuw!

Weet ze maar één ding: het stalende werk.

Ruw!

En dan maar zwijgen. Niet spreken.

Zwijgen en wachten.

Snikkende bidden. Zichzelve breken

In boetende nachten.

Snikken om onmacht. Bidden om krachten.

Krimpen in waan.

Wetend, dat al wat de duivelen brachten

Slecht is gedaan.

Duivels met horens en vuurgloeiende oogen.

Oogen als kolen.

Iedereen heeft voor den duivel gebogen.

Dom gaan ze dolen.

Enkel van Christus de wetende Liefde:

Liefde die God is,

Dat is de liefde die niemand nog griefde:

Die een Gebod is.

Donker en dreigende kijkt 't onbekende,

't Mysterie, haar aan.

Toch zou ze zóó, als een vreugdig gewende,

Dood durven gaan.

[p. 382]

God is toch goedheid en God zal vergeven,

Al wat Hij weet.

Alles wat slecht was: haar Godlooze leven,

Omdat ze leed.

Ze leert haar oogen toch weer in den dag

Opslaan.

Ze leert weer hoopvol en zelfs met een lach:

Kerkgaan.

Dit heeft de tijd die alles eens heelt,

Haar weer hergeven.

Toch voelt ze weer naadren de zonde die streelt:

Dat doet het leven.

[p. 383]

Liefde.

De handen en de hoofden stil bijeen

Gaan de gelieven door de stilte heen.

In maneschijn, in dichte schâuw van huizen

Ontvliedend lied en lach en de gedruischen

Der andren, die niet weten van hún vreugd.

't Is of uit eerd'ren tijd dit wonder heugt:

Een wetend licht, dat weerlicht op hun paden

En verre dingen van geluk doet raden.

Daar is de maan, vreemd langs de zwarte daken

De maan, die vreemd lacht in heur zilvren kaken

En 't alles rond en goed en zoet beziet,

En zilvren licht op doode dingen giet;

En vreemd onwezenlijk in nevels glijdt;

Van zilvren licht het al doorweeft en wijdt.

De handen en de hoofden stil bijeen

Gaan de gelieven langs de dorpskerk heen.

Daar klinkt een hooge klank ten toren af.

Is het een open weg of is 't een graf?

Is 't een begin of 't eind van alle pijn?

Is het geluk of zal het weemoed zijn?

Wat zullen woorden tot elkander gaan?

Wat heeft de nacht voor wonderlijks gedaan?

Daar worden ketens rond hen om gesmeed.

Zijn ze van vreugd of van verborgen leed?

De handen en de hoofden stil bijeen

Gaan de gelieven door de lanen heen.

De lanen, waar de loovers alles weten;

De nooit gesproken woorden niet vergeten.

Waar schâuwen schuiven op den witten grond;

En waar de maan is goed en zoet en rond.

Dan, één met al de liefde van den nacht

[p. 384]

Het groote geven in geheimen pracht.

Het blinde drinken van den moeden mond

Die dood en leve' op eendre lippen vond.

Dan, als een blij geheim den eigen naam

Als nooit gehoord nog. Dan weer handen saam

En hoofden stil gebogen, stil bijeen,

Bij 't langzaam wand'len door het zilver heen.

Ruische geluiden, waar de koelte kust;

Een verre vogelstem die telkens rust.

De wijde stilte in gansch gewijde pracht

Een schooner schoon dan ooit de ziel bedacht.

De handen en de hoofden stil bijeen

Gaan de gelieven door de lanen heen;

En als het lichtend wonder is volbracht

Dan siddert blind de zilvren manenacht.

[p. 385]

De zang der zee.

Ik teeken het leven

Inwendig gegeven

Inwendig gebleven

Vol vorstlijke trots.

't Onkenbaar gekende;

't Onweetbaar gewende

't Onschendbaar geschende

Der heerlijkheid Gods.

In paarlende randen

Langs fulpene stranden;

In kuivende branden

Op rotsige kust.

In zwijgende nachten

Van star'lende prachten

Vol donkre gedachten

Van godlijke rust.

In blauwende dagen,

Als droomende vagen

De golven, die dragen

Het zonnelicht mee.

Bij stormende wolken

Als blik'rende dolken

In weerlichte kolken

Verflitsen in wee.

Ik geef in de grillen

Waar kleinen om rillen

Het wrochtende willen

Der éénige macht.

[p. 386]

Het nemen en geven

Zichzelven gebleven

Zichzelven ontheven

In grenslooze kracht.

De smarten der aarde,

Van waardlooze waarde

Voor Hem die ze baarde

En Zich er in zag.

Van duivels en englen

't Ontwijken en menglen

't Tot een-zijn zich strenglen

In schreienden lach.

Uit mij is geboren

In goddelijk gloren

Verlost en verloren

Der schoonheid gestalt':

De liefde der goden

Den menschen geboden;

De Schepper der nooden

Waar alles in valt.

Mijn zang is: der zielen

Niet kennende knielen

Het rusten en wielen

Der scheppenden schijn.

Het nimmer gegrepen

Het immer begrepen.

Der ketens, die slepen

En zalig doen zijn.

Proloog 1921 (1)
Door Morie Metz-Koning.

Lichtbeving,

Lichtweving.

Om de boomen

Een schromen,

't Eerste komen

Van Licht...

Hoog opgericht

Zien de kronen der boomen het zon-gezicht.

Een siddering vaart door hun twijgen.

Ze nijgen

Tot bloemen, nog gesloten,

Dan, zacht van blauwen dauw begoten,

Zich openen, zacht in het licht,

Sidderend in de pracht van het zon-gezicht.

Groene vlammen

Van varens rond de stammen,

Vlammen, die leken.

Een vogel begint te spreken,

Heel teer een toon,

Om ongekend schoon,

Schoon, dat opengaat,

Als een boek dat openslaat,

Waar vreemde letters in beven,

Woorden, die op alles antwoord geven.

[p. 111]

Dan de licht-flitsende stralen,

De pijlen der zon, die dalen

Over de aarde, die lacht.

Lang heeft ze gewacht,

In de grenslooze omdonkering,

Bij wat ver stergeflonkering.

Hooger stijgt de pracht.

't Licht heeft zijn zege volbracht.

Diertjes wriemelen àl langs de aarde,

Uit de aarde, en daar, waar de nacht nog bewaarde:

Vochtige kou.

Ze gaan zeker en gauw,

Wetend hun geheimen plicht,

Hun wondere taak in het licht.

Dan vangen andere vogels aan.

Ze kunnen elkaar verstaan.

Hun stemmen zijn van licht.

Ze weven een groot, bevend gedicht,

Gedicht vol verwondering,

Toch zeker en zonder afzondering.

Ze weten, dat Liefde het hoogste is.

Ze kennen niet der menschen gemis.

Jubelend pijlt leeuwerik in de lucht.

Hij vlucht,

Omdat zijn geloof hóóg hem heentrekt

Naar 't licht, het licht dat alles wekt.

Lange schaduwen liggen over de aarde:

Dat is wat nacht nog bewaarde

Aan duisternis die niet wil verlaten.

Alles wacht gelaten,

Wat nu de zon zal doen.

In één brandenden zoen

Kust ze de aarde, kust ze het al,

Als een moeder, die weet dat haar kind nu ontwaken zal.

En ze spiegelt haar eigen wonder

In al de flonkering, boven en onder,

In de groote dauw-diamanten,

Sidderend hangend aan alle kanten,

[p. 112]

Vastgehouden in bloem-harten.

Niets kan meer smarten.

Daar is een gezoem van insecten,

Gevleugelde minnaars, die bloem-zielen wekten.

De bergen liggen zoo trouw,

Ze liggen blauw,

Als wachters langs den horizon,

Daar, waar het licht zijn zege begon.

En de wuivende wiek van den wind

Zoekt en vindt

Bloem-aromen.

Hij voert ze mee; ze komen

Door de open ramen, waar menschen ontwaken

En zich eerst voor den dag wat angstig maken.

Mannen rekken hun pezige leden;

Vrouwen zwijgen: dat zijn hun gebeden.

Kinders kijken met hemel-oogen

Naar 't licht waarin ze weer leven mogen.

Even zijn ze wat bang;

Dreinen om een klein verlang'.

Dan komt moeders medelîj,

Maakt ze weer zorgen-vrij.

Moeder's handen zijn zacht;

Ze heeft alles overdacht.

Ze ziet op naar het donker' gezicht

Van den man, in wien slaap nog niet zwicht.

Ze vreest voor het leven dat hem wacht:

Ze heeft alles overdacht.

Zwijgend doen heur oogen hun gebeden.

Niemand weet wat ze leden.

Haar mond lacht:

Ze heeft alles overdacht.

Dit is de vrouw

In wie niemand een engel weten wou.

Dan staat stoer en sterk

De man voor het komende werk.

Hij wil de vechtende strijder zijn:

Vrouwen zijn zwak en kind'ren zijn klein.

[p. 113]

Maar rond zijn hoofd

Ligt ongedoofd

De liefde der vrouw,

In wie niemand een engel weten wou.

Zij blijft in het zorgende kleine,

In de rust, die niets doet verdwijnen,

Omdat kleine dingen er groot zijn,

En besluierde vragen er bloot zijn.

Zij kent die vragen:

Angsten van alle dagen.

Ze legt haar geloof er op heen

En gelooft maar alleen.

En de kinders, klein in de schoolbanken,

Hooren wondere klanken:

Dingen, die ze niet begeeren,

Maar die ze toch, stil, leeren,

Omdat het zoo moet zijn.

Even geeft dat wat pijn.

Buiten roept alles en lacht;

Het spel wacht.

Kil is de school; en de stem die hen leert

Is in 't leven verweerd,

Als een molme plank.

Daarom kennen ze géén dank.

Hun hart meent, dat daar een vijand staat,

Die over hun leven een kerker uitspreiden gaat.

En de vijand zèlf is vergeten:

Wat hij als kind heeft geweten.

En klein en erbarmelijk,

En koud en armelijk,

Zegt hij zijn woorden over die hoofden heen

En blijft zelf alleen.

Dan, héél fel,

Komt het uur van spel:

De ikjes, die elkander haten

En met huichelmondjes veel praten.

De jongens al flink en groot,

De meisjes met wachtenden schoot,

[p. 114]

Schoot, die soms open-kelkt,

Soms, zonder woorden verwelkt.

De zon lacht over dat al'.

Zij is het, die wéten zal.

Ze ziet al die oogen verlaten;

Dat klein minnen en dat klein haten;

Die huizendaken zoo arm en klein,

Waarin gekerkerde zielen zijn.

Ze lacht en kent geen medelîj.

Waarom zijn niet allen vrij?

Vrij als zij, wijd-uit en groot,

Enkel licht, dat uit Licht ontsproot?

De zon is een vreemde god,

Goed en groot; maar die toch spot.

In de klaat'rende waters baadt ze zich,

In de donkere diepten laat ze zich

Dalen, dalen, tot waar wezens geen adem meer halen.

Ze spiegelt zich op de verweerde rots,

Versplintert zijn trots,

Gliert heur lach langs de wegen,

Lacht àlles tegen!

Dit was de lente die de dichter zag

In zijn eigen lach.

In zijn lach die ook wel kan schreien

En dat wel doet bij tijën,

Als hij voelt, hoe droevig de kleinen zijn,

En hoe verweeft tot pijn

Het klare geluk,

Voor wie dat aanvaardt in den druk

Van zijn eigen erbarmelijkheid,

Want de dichter kent het lied

Van den vogel die in alles Liefde ziet.

Van liefde en leed 1919 (7)
Door
H. Moulijn-Haitsma Mulier

Smart

Smart, mij zoo lang vertrouwd,

Eeuwig gewende,

Zijt gij daar weer?

Ik zie in het stil ontmoeten

Onzer oogen het oude groeten;

Achter uw oogenschijn

Weet ik uw rijk te zijn,

In uwe meren zonk ik,

Uit uwe stroomen dronk ik,

Ik, die de Vreugd wou zijn,

Liep door het land van pijn.

Zacht streelt mijn hand uw hoofd,

Ik heb u zoo lang geloofd,

Nooit kan ik u laten gaan,

Ik heb u voor altijd verstaan.

Mijn droomen

Mijn liefsten zijn mijn droomen,

Ik ben ze nimmer moe;

Als ik bij hen wil komen,

[p. 304]

Doe ik mijn oogen toe

En 'k laat mij vroolijk drijven

Op golven van hun zang;

Hun eigen wil ik blijven

Ik dien ze levenslang. -

- Dat is een lustig ontmoeten

Als ik bij mijn droomen kom;

Maar dien ik zwijgend zal groeten

Dien noem ik mijn Bruidegom.

De moeder

Ik liep door het bosch

Op het vochtige mos,

Het was er nog stil

En de wind was kil.

Plots zag ik mijn vijand,

Hij sloop op ons aan:

Ik was met mijn kind

In den dood gegaan!

Toen nam ik mijn leven,

Ik viel hem aan,

Ik hijgde, ik trapte,

Ik gilde mijn nood,

Ik stond en ik viel weer,

Ik viel tot ik stond,

Verslagen lag hij

Op den koelen grond.

'k Doorboorde mijn vijand,

Mijn vijand lag dood,

En lachend weer troostte ik

Het kind op mijn schoot.

[p. 305]

Liefde

Toch wil het hart zijn bloei,

Al is de lentetijd al lang voorbij,

In liefde droomt het weg

En een diep verheugen

Om zwakheid van de liefste ontroert het weer,

Ja, even hoog wordt zwakheid

Als de sterkte wel geschat,

Zoo is de liefde, zwakheid zoekt ze en kracht,

En kracht in zwakheid,

Haar is alles één

In 't levend Beeld.

Impressie

Ik ben als gij, viool, gemarteld hout,

Gebogen en gelijnd en toch gewijd,

Het is in u, dat heel de wereld lijdt,

Gij zijt de Stem, ontwrongen aan het woud.

In mij gloeit als in u bedwongen vuur,

Gevangen en omlijnd en toch gewijd,

Het is om mij, dat heel een wereld lijdt,

Ik ben de Stem, ontworsteld aan Natuur.

Stil zat ik neer, dof dreunend zong de zee

En binnen rees en daalde d'ijle toon,

Zelf werd ik tot muziek, zoo glanzend schoon

Was 't in en om mij, toen de klank verglee.

- Muziek, gij baadt in purpergulden vloed

Mijn bleeke hart, dat stervend zingen moet. -

[p. 306]

Ik ben een mensch

Wat denkt gij dan, als ik uw zwakheid zag

En heel uw wezen werd mij openbaar,

Dat ik zou spotten, of in laag beklag

U vragen, wie wel d' allerbeste waar?

Neen, 'k ben als gij, niet minder, ook niet meer,

Mijzelf een raadsel, mensch vol bitterheid,

Gepijnigd hart, waarin een enkle keer

Een zachte, stille stem om Liefde vleit.

Maar om die stem te hooren ga ik ver,

Ik loop de gansche donkre wereld door,

Liefde is het Wonder, is de lichte ster,

Waar ik geboren ben en waar ik hoor.

- Als ik daarom aan u naar Liefde vraag,

Dan is 't, omdat ook ik de Liefde draag.

Verlangen

Dan is de Liefde schoon, als zonder spreken

't Hart het verlangen van den liefste raadt,

Als door een blik, een blozen of verbleeken,

Hij, wat zij wil verbergen, toch verstaat.

Dan is de Liefde schoon, is angst geweken,

En lacht geluk op het geliefd gelaat,

Als liefdes kracht is in haar daad gebleken,

En twijfel weg, waardoor haar vreugd ontgaat.

O machtig lied van het vervuld verlangen

Wie peilt uw diepte, die uw lokking ziet,

In 't winderuischen, in de zeeëzangen

Hoor ik het willen, maar de volheid niet!

- Wie had naar leven ooit onleschbre dorst,

En vond niet in het leven toch zijn vorst?