Een nieuwe dag met nieuwe gebeurtenissen.

Elke dag begint en eindigt helemaal anders. Soms op een manier die je helemaal niet had gewilt. Net zoals mijn dag.

Er veranderen heel wat dingen wanneer je het besluit neemt om met iemand samen te gaan wonen. Soms stel je je wel eens vragen of het wel een goed idee was, en andere dagen lijkt het dan weer een beetje hemel op aarde.

Mijn vriendin is iemand heel speciaal. Moeilijk te doorgronden en heel introvert. Dit maakt een conversatie soms echt wel moeilijk.

Liefde maakt een belangrijk deel uit in mijn leven. Het is tevens ook mijn meest zwakke punt. Mensen kunnen er mij op pakken. Er gebruik van maken. Ik zeg vaak als eerste sorry en ik slaag vaak dicht. Voor vrouwen lijkt het in het begin steeds zoals ze het willen hebben. Een man die de was en de plas doet. Niet tegenspreekt.

Ik wil niet zeggen dat ik een watje ben. Ik heb heel veel geleerd uit mijn vorige relatie. Maar ik blijf wie ik ben. Ik heb, als ik me niet vergis, heel wat mensenkennis. En dat werkt ook wat in mijn voordeel. Maar  ik ben, zoals ik me voel, een verloren ziel. Er kan geen liefde zijn zonder haat. Net zoals er geen positieve dingen in het leven kunnen zijn zonder de negatieve.

Wanneer je mensen soms vraagt of ze een man of vrouw, waar ze gedurende jaren een relatie mee hebben gehad, vraagt of ze die mensen nog graag zien. Dan krijg je vaak te horen dat dit niet zo is. Of dat ze die mensen nooit echt graag gezien hebben.

Wel daar geloof ik helemaal niets van. Ik kan, met een gerust hart, vertellen dat ik mijn vorige vriendin heel graag gezien heb. De liefde die ik voor haar voelde was geen fout. De blindheid die het veroorzaakte was het probleem. Toch bij mij.

Liefde is relatief. Ieder geeft er zijn betekenis aan. Ik zou niet kunnen leven zonder liefde. Veel mensen hopelijk niet. Als we gaan stoppen met onze medemens graag te zien... Dan bestaan we niet meer. Het maakt ons vaak tot wie we zijn... als individu.

Peace

Thomas 

 

En hier zijn we dan weer. Het heeft even geduurd voor ik het vervolg op mijn korte levensverhaal kon brengen maar hier gaat ie dan.

( Even snel toelichten dat ik soms niet let op mijn spelling :) ).

Nadat ik dus een aanval had gekregen dacht ik eigenlijk bij mezelf dat dit mij geen 2 keer kon overkomen. Maar de rest van mijn jaar in het gentse schoolleven zat er wel vroegtijdig op. Dit omdat je een jaar moet wachten voor ik weer volledig en 100% gezond kon verklaart worden. Maar spijtig genoeg is het tot op de dag van vandaag nooit geen jaar meer geworden.

De laatste jaren zijn tot nu toe mijn donkerste en emotioneel hardste geweest. Nog geen 4 weken na mijn eerste aanval volgde mijn 2e aanval. Ik was zo verward. Ik was zo gebroken. Er was niemand in staat om mij te troosten. Mijn vriendin zat toen in New York. Om eerlijk te zijn heb ik heel hard op mijn tanden moeten bijten toen ik haar voor de eerste maal zag.  Zij weende om het leed dat ik had. Maar ik kon mijn tranen niet de vrije loop laten gaan, ook al voelde ik mij zo rot.

Om het kort samen te vatten... In de loop der jaren bleven de aanvallen komen. Op vakantie met vrienden in frankrijk, wanneer ik op vakantie was met mijn vriendin en mijn ouders. Eveneens eens in de wagen. En dit wanneer mijn vriendin naast mij zat. We hebben allebei de dood toen in de ogen gekeken. Doorheen die jaren heeft mijn toenmalige vriendin mij nog 2 maal bedrogen. Ik belande in een put. Ik stopte met studeren aan de hogeschool. Mijn relatie stopte met het meisje dat ik al 5 jaar graag zag. Waaraan ik 5 jaar alles heb gegeven en nooit heb bedrogen. Ik begon te werken, maar dat was maar voor een periode van 10 maanden. Daarna kon ik omwille van mijn gezondheid geen werk meer krijgen. Ze weigerden mij telkens keer nadat ze dit te weten kwamen over mijn ziekte. Het was steeds een harde slag. Na mijn relatie ben ik anderhalf jaar alleen geweest. Ik was depressief en had last van zelfmoordneigingen. Bij een van mijn laatste aanvallen heb ik op het randje gestaan. Ik kon niet meer overweg met mijn gevoelens. Ik zat aan de drugs en dat maakte het er niet beter op. Als ik in die donkere periode iets geleerd heb. Dan is het dat je om zelfmoord te plegen heel veel moed moet hebben. Heel veel.

Vandaag de dag slik ik 10 pillen per dag om mijn epilepsie te onderdrukken. Ik heb in totaal, over een periode van 3 jaar minstens 14 aanvallen gehad. De laatste keer was in juni.

Het is moeilijk. Moeilijk om op latere leeftijd deze ziekte te krijgen. Ik ben er mij van bewust dat er ergere dingen zijn in het leven. Veel ergere. Maar ik kan er niet aan doen dat ik het moeilijk blijf hebben. Ik mag zeggen dat ik vandaag tamelijk gelukkig ben. Ik ben ongerust over nieuwe aanvallen, maar niet bang. Ik studeer opnieuw verpleegkunde aan de hogeschool, heb een nieuwe leuke vriendin waarmee ik samen woon en 2  geweldige katten.

Ik leef op mijn emoties en mijn mogelijkheden de dag van vandaag. Het heeft zowel zijn positieve als zijn negatieve punten. Ik ben, net zoals iedereen, maar een mens.

Grtz Thomas