Eindelijk is het zo ver, we gaan hem zien! Die dag stapte we met veel enthousiasme het vliegtuig in. Met een lachje tot aan onze oren zijn we uit het vliegtuig gestapt en zo naar ons voertuig gegaan die ons tot het dorpje gebracht heeft. Daar bevond zich het weeshuis waar Theo verbleef. We konden het haast niet geloven dat hij over enkele minuten misschien al in ons armen lag. En daar was hij, hij had een donkere jeans met een wit hemdje aan. Dat gezichtje van hem toen hij ons zag vergeet ik nooit meer! Zo schattig en onschuldig, hij had nood aan affectie. We zijn een uur bij hem verbleven, Dilara (ons dochter) had al direct een speciaal band met hem. Zo zijn we een uurtje bij hem gebleven. Afscheid nemen was moeilijk, maar we konden onszelf troosten met de gedachten dat we hem over een weekje weer gingen zien en hij voor altijd bij ons gaat blijven :)
