Ik heb ervoor gekozen om mijn eerste periode af te bakenen tot mijn 6de verjaardag ongeveer. Vanaf dan ging ik namelijk naar de lagere school en is er heel wat verandert. Hoe waren mijn eerste levensjaren dan? Waren ze dan normaal of toch ook al ingrijpend? Wel, ik werd geboren in een typisch Vlaams gezinnetje. Mijn papa en mama werkten allebei, en mama deed de opvoeding grotendeels. Ik was mama haar hartediefje en kon haar steeds zo ver krijgen voor een gunst. Anderzijds was ik papa's oogappel, want ik deed niets liever dan meegaan naar de voetbal. Papa was ergens mijn grote idool, ik keek enorm naar hem op. Toch was papa niet altijd even lief, hij was vaak boos op mama en als ik eens iets kreeg van mama (een hamster bijvoorbeeld), was het een hele avond ruzie. Had ik dan echt iets verkeerd gedaan? :( De ruzies tussen mama en papa werden steeds erger. Elke dag moesten mama en papa erg lang werken, wie ging mij dan van de kleuterschool halen? Daar waren bomma en bompa dan, mijn superhelden. Tot mijn 5 jaar was ik enig kleinkind en moesten ze enkel met mij rekening houden. Bomma en bompa waren de ouders van mijn papa. Ze brachten me vaak naar school en kwamen me vaak halen. Ik beleefde er de tijd van mijn leven! Zoals elke grootouder zou doen, zo deden zij ook. Ze verwenden me en deden er alles aan dat ik gelukkig zou zijn. Daar was mijn verjaardag dan. Ik weet niet juist meer of het mijn 5de of 6de was, maar ik weet wel dat ik mijn eigen hondje kreeg. Een golden Retriever. Het was nog een puppy en een mannetje, zijn naam was Simba. Ik was door het dolle heen met mijn kleine vriend... Maar dan kwam het eerste in mijn leven dat mij zou tekenen. Mama en papa hadden weer ruzie, ik zat juist in het 1ste leerjaar. Mama vertrok, kwam terug en papa vertrok. Papa keerde niet meer terug, nooit meer. Mama en papa gingen scheiden, om de twee weken zou ik naar papa moeten voor een weekendje. Hij had al een nieuw gezin, een vrouw en twee kinderen. Mama moest verhuizen en mijn lieve Simba moest weg naar papa. Plots was ik mijn hondje grotendeels kwijt, ik zou hem totaal niet meer zien opgroeien!
Ze zeggen wel eens dat je iemand eerst een beetje moet kennen, voor je naar zijn/haar verhaal kunt luisteren en erover kunt oordelen... Daarom dat ik ervoor heb gekozen om me eerst eventjes kort voor te stellen.
Momenteel ben ik 22 jaar, bijna 23, en ben ik een onderwijzeres in het lager onderwijs. Ik hou enorm veel van dieren en heb dan ook een eigen hondje, een hamster en vissen. Zonder dieren zou ik niet weten hoe te overleven, zij zijn namelijk degene die mij altijd zullen verwelkomen, elk op hun eigen manier.
Verder kan ik vertellen dat ik nog geen makkelijk leven heb gehad... Hoewel de meeste zeggen dat ik nog in de fleur van mijn leven zit, ik zou niet goed weten wat ze hier juist mee bedoelen. De problemen die ik momenteel al heb ondergaan, geven bij mij het tegenovergestelde aan.
In mijn volgende berichten zal ik vooral mijn verleden bespreken en zo steeds meer naar mijn heden gaan. Via deze berichten hoop ik enerzijds om alles eens van me te kunnen afschrijven, maar anderzijds om iemand te ontmoeten waarmee ik over mijn problemen kan praten.
