Hey, Ik ben een meisje van 15 jaar. Ik ben niet echt een speciaal geval, maar ik heb wel een verhaal. Ik heb het lang niet durven te vertellen, maar nu wel. Mijn enige geloof is in het kinderlijk onschuld en muziek
Hey, Sometimes I have those moments that everything becomes too much. I think everyone has such moments... But I always react the wrong way then. I get aggressive and start to yell. It's been away for a long time... I always knew it wasn't really gone, but I hoped it was and I started to believe it went away. Tonight it came back. I think it had something to do with my bad exam this morning, but it just comes, I can't stop it. I wish I could... I was watching Friends, when my sister came in. She was being really annoying, I asked her to go She didn't. So I start pushing her, I got so mad. And she just laughed. She just laughed She went to get my older brother. Now they knew I was mad, they wanted to push me until I totally snapped. At such moments I hate them. My mother says nothing and my father is away, so it's me against them. I'm much weaker then them, so I always lose. When I got so mad I started to throw with the door they finally leave. The only that can relax me then is music.
Hey, In het derde middelbaar veranderde er veel. Ik was van richting veranderd, van Latijn-Grieks naar Economie-wiskunde. Die eerste schooldag was ik echt nerveus. In mijn richting zaten twee andere mensen. 2 jongens J en Y. Ik ging tijdens de speeltijd nog altijd naar men vriendinnen, maar in de klas sprak ik met hen. Ik zat ook niet meer altijd met dezelfde klas samen, vond ik wel leuk. Toen er na de kerstexamens veel leerlingen van richting veranderde, moest mijn klas van klascombinatie veranderen. Eerst zat ik nog met in totaal zes van men vriendinnen af en toe samen, nu niet meer. Ik had alleen nog maar C en mijn klascombinatie dan was een machoklas, met 3 meisjes. Ik vond da echt niet leuk. C, Y en ik werden beter bevriend. Na een maand ofso zei C tegen mij dat ze verliefd was op Y. Maakte mij niets uit, want ik was niet op hem. Maar zij was echt jaloers. Mijn andere vriendinnen vertelde mij dan dat C mij eigenlijk niet kon hebben. Toen kwam ik terug in een neerwaartse spiraal terecht. Wat had ik ooit gedaan dat ze mij niet kon hebben? De enige die zich niet moeide met al die heisa was Y. Hij is zoals ik gewees zou zijn als ik nooit verhuist zou zijn. In hem zag ik nog het kinderlijk onschuld. Ik heb nooit liefdesgevoelens voor hem gehad, maar wel andere. Ik had voor het eerste in mijn leven een echte beste vriend. Ik wist alleen niet hoe hij erover dacht. Nu, in het 4e middelbaar, ben ik heel blij dat ik Y heb. Hij weet niets van dit, hij kende mij niet, hij had geen vooroordelen, iets wat mijn vriendinnen nooit kunnen zijn. Ik ben hen ook wel eeuwig dankbaar. Ik heb de afgelopen jaren wel geleerd wat echte vriendschap is. Nu ben ik al veel normaler dan vroeger. Ik heb nu ook mannelijke vrienden. Ik maak plezier. Ik ga terug graag naar school. En als het even tegenzit luister ik naar mijn muziek. xx
Hey, Ik hoopte dat het in het middelbaar allemaal over zou zijn. Ik zat dan wel met de vervelendste van het lager in de klas, al bij al ging het wat beter. Ik weende niet zo vaak meer op school. Ik leerde vooral. School was nog altijd niet leuk. Ik had wel nog altijd mijn vriendin Na van het lager. Ik had het eerste middelbaar overleefd en ik had nog goeie resultaten ook. Ik sprak wel niet met mensen die geen vrienden waren. Ik had geen mannelijke vrienden, dus ja, ik sprak ook niet met jongens. De sociale, spontane ik was verdwenen. Ik heb haar nog altijd niet teruggevonden. Ik herinner mij dat ik eens een dag ziek was geweest en dat een klasgenoot (jongen) mij de dag erna vroeg wat ik had. Ik durfde niet te antwoorden, omdat ik dacht dat hij mij zou uitlachen. Het tweede middelbaar was mijn ergste jaar sinds ik naar hier verhuisde. Ik werd een tiener. Ik begon mij vragen te stellen. Een bepaalde periode dacht ik dat ik misschien lesbisch was, omdat ik een vriendin van mij zo leuk vond. Ik wilde mijn verhaal zo graag kwijt, maar ik durfde niet. Ik had altijd het gevoel dat niemand mij zou begrijpen. Dat ik mij belachelijk zou maken. Op een bepaald moment zat ik zo diep in de put dat ik geen uitweg meer zag. Ik wilde er een einde aan maken. Ik zat vaak tijdens de les te denken over hoe ik het zou doen, maar ik heb nooit de juiste manier gevonden. (daar ben ik nu heel blij om) Ik wou mijzelf niet verhangen, had ik medelijden met degene die mij zou vinden. Aan pillen kon ik niet geraken. Als ik voor de trein zou springen, zou die treinbestuurder een trauma krijgen. Zo had ik elke manier uitgesloten. Op school dee ik altijd heel normaal. Ik was zoals de leraren het beschreven een voorbeeldleerling. Dat was het ergste, dat niemand iets doorhad. Toen werd ik verliefd op een jongen. Hij zat een jaar hoger en hij was een popu (populair). Ik had geen enkele kans bij hem, maar door hem voelde ik terug een beetje leven in mij. Ik praatte vaak over hem met men vriendinnen. In het derde middelbaar nog altijd. Iedereen zei dat hij gewoon een crush was, maar hij had mij gered. Ik had nog altijd geen mannelijke vrienden... xx
Hey, Ik denk dat al de misérie begonnen is na die ene schooluitstap. Ik weet al nie meer naar waar, ma op de terugweg zat ik naast N in de bus. Achter ons zaten 2 vrienden. We waren gewoon wa aan het spelen. Die jongens trekten (voor de grap) aan N haar en mijn haar. Om een of andere reden werd ik toen da we terug op school waren, daar kei boos om. Ik had toen mijn fiets genomen en naar huis gereden. Ik had toen kei hard geweend, maar ik weet nu da ik daar eigenlijk geen reden voor had. Ik wou echt da ik die dag kon terugnemen. Vanaf toen ging het vaak zo. Ik heb niet echt veel goede herinneringen aan het 4e, 5e of 6e leerjaar. Ik weet dat het niet altijd zo was, maar het voelt zo. Ik maak het altijd veel erger dan het eigenlijk is. Ik vind dat het niet juist is om te zeggen dat ik vroeger 'gepest' werd, want ik heb het zelf gezocht...
Hey, Op 31 augustus 2004 vertrokken we in Ronse met kleren voor de hele week naar Antwerpen. Ik had nog geen kamer, mijn broertje ook niet, maar hij sliep nog in het kinderbedje. Ik denk dat ik bij mij zus sliep. Ik heb die eerste maanden echt overal geslapen in huis. In de bureau naast de slaapkamer van mama en papa, bij mijn zus, in mijn eigen kamer maar dan gewoon op een matras. Ik vond dat echt superspannend. Ik was die eerste nacht in mijn eigen kamer wel bang, want de takken van de boom tikten tegen mijn raam. Het leek alsof er inbrekers waren. In de vakantie had papa hier eens geslapen, omdat het te laat was om nog naar huis te gaan. Hij had toen 's nachts inbrekers gehoord en gezien in de tuin. De achterdeur was ook geforceerd. Mama en papa hadden dan eerst de achterdeur vervangen en er een speciaal slot opgezet voor we naar hier kwamen. Maar ondanks dat was ik nog altijd een beetje bang. De eerste schooldag viel mee. Ik zat nu in het vierde leerjaar en was negen jaar. Er wareb 4 nieuwe met mij erbij. Nog een meisje en 2 jongens. Met dat meisje N werd ik vriendinnen. Zij is het jaar daarop al weggegaan, omdat ze ging verhuizen. In het begin ging het wel, maar toen kwam die ene schooluitstap... xx
Hey, Mijn opa is gestorven in het voorjaar van 2004. Ik kan mij de ochtend dat hij stierf nog perfect herinneren, ook al was ik nog maar 8. Mama kwam in onze kamer (van mijn zus en mij), ging op mijn bed zitten en vroeg mijn zus om erbij te komen. Ze zei dat opa die nacht was gestorven. Ik voelde geen verdriet in mij, maar ik weende toch, omdat dat zo hoort. Ik kende opa helemaal niet goed. Hij woonde ver weg in Antwerpen. We kwamen enkel samen met kerstmis en speciale gelegenheden, zoals het lentefeest van mijn broer en mij. Ik herinner mij vooral de kreeftsoep die hij maakte als wij kwamen. De jaren voor zijn dood, heb ik hem maar heel weinig gezien. Hij lag in het ziekenhuis en er mocht maar heel af en toe iemand bij hem in de kamer. Mama zei dat opa ziek was, ik dacht dat het gewoon een verhoudheid was. Twee jaar geleden ben ik te weten gekomen dat hij vergevorderde leukemie had. Waarom had mama mij dat toen niet gezegt? Dan zou ik niet in het ziekenhuis gespeelt hebben. In het begin miste ik opa niet, maar nu wel. Ik vraag me af hoe hij was, wie hij was. Vroeger was het nooit bij mij opgekomen dat ik ook een oma had. De mama van mijn mama. Zij is ook gestorven aan kanker, maar lang voor ik geboren was, in 1985. Ik weet niet welke kanker, maar het was deels veroorzaakt door asbest. Doordat opa gestorven was stond zijn huis/villa leeg. Mijn ouders hebben toen besloten om naar Antwerpen te verhuizen. Ik en mijn zus waren erg enthausiast. We hadden ons knutselgerief al 3 maand op voorhand ingepakt. Op school was iedereen nieuwsgierig, want ik ging in die grote stad wonen. We maakten vaak het grapje dat iedereen in Wilrijk rijk wilde zijn :) Mijn negende verjaardag was de laaste die ik in Ronse zou vieren. Ik weet nog dat ik van mijn beste vriendin J een vriendenboekje heb gekregen en dat iedereen er in had geschreven. Op mijn verjaardagsfeestjes kwamen nooit veel kinderen want ze vonden het te ver rijden. Ik woonde op een goei 20 minuten rijden van het school. Het was een leuke verjaardag. xx
Hey, Ik zal gewoon bij het begin beginnen. Ik ben de derde van vier kinderen. Mijn oudere broer en zus heten G en L, mijn broertje R. Tussen G en mij zit 5 jaar, L en mij 1,5 jaar en met R scheel ik 7 jaar. Mijn ouders zijn ongeveer al 20 jaar getrouwd. Met de rest van mijn familie heb ik niet echt een band. Ik heb tot mijn negende in Ronse gewoond. Ronse is een stadje in het puntje van Oost-Vlaanderen net tegen de taalgrens. Het is ongeveer een half uur rijden van Gent. Ik deelde een kamer met mijn zus in een gewoon rijhuis. Het was niet zo erg groot, maar goed genoeg voor 5. We speelden vaak met zen drieën buiten me andere kinderen uit de straat. We konden gerust op straat spelen, er kwam maar af en toe een auto voorbij. In 2001 vertelden mama en papa ons dat we er een broertje bij gingen krijgen. Ik was echt heel enthausiast. Mijn zus en ik speelden vaak dat een van onze poppen een echte baby was. Ik herinner mij dat mijn zus mij vroeg wat ik zou doen als hij heel hard weende. Ik pakte de pop, stopte hem in een klein kastje en zei: "Dan stop ik hem gewoon in de ijskast, kan hij wat afkoelen." Wij waren dus allemaal heel blij. Ik besefte niet dat ik niet meer de jongste ging zijn, de beschermeling van mama en papa. Ik heb mijn eerste kleuterklasje in Ronse gedaan, daarna ben ik in Oudenaarde naar school geweest. Ik had daar heel wat vriendjes en vriendinnentjes. Mijn beste vriendinnen waren J en Li. J zat bij mij in de klas, ze was niet echt "the girly girl", ma da maakte voor mij niets uit. Li is een jaar jonger dan mij. Ik zat in het tweede kleuterklasje bij haar, maar zij ging naar 2Kb en ik naar 3K. We bleven wel nog altijd vriendinnen. Ik was toen heel vlot, sociaal en een durver. Li niet, zij is eerder verlegen. Toen een kindje uit Li haar klas haar pestte, ben ik ertussen gekomen en beschermde Li. Ik had toen ook heel vaak een 'vriendje'. Als ik er nu op terugkijk moest da zo schattig geweest zijn. Mijn leven toen was perfect, er moest niets veranderen. Ikzelf was altijd vrolijk en was van geen kwaad bewust. Toen stierf mijn opa...
