Wat verwacht werd een rustige doorreisdag van om en bij de acht uur te worden, draaide uit op een helse strijd tegen de tijd en vooral: met de vermoeidheid.
De plaatselijke spoorwegen leken ons een Westerse behandeling te willen geven door meteen veertig minuten vertraging in te lassen. Het verdere verhaal kan u zich wel indenken. Na een treinrit van een goede vijf uur, die ons een prachtige blik bood op het leefmilieu van voornamelijk de armere bevolking en ons kennis liet maken met een vijfhonderd kilometer lange geordende "jungle", werden we in Surat Thani overvallen door een taxichauffeur die ons bijna meesleurde in zijn haast. "Phuket?" "Yes!". Niet nadenken en gewoon gaan. Los de sporen over, om vervolgens onze bagage te zien verdwijnen op de laadbak van een pick up waarop we vervolgens zelf ook haastig opgeduwd werden. Tien minuten, meer hadden we niet om de minivan te halen die ons naar de grotere bus zou brengen waarmee we in Phuket zouden raken. Tien minuten voor vijftien kilometer in volle spits. Wat volgde was een rit op leven en dood waarbij we tegen honderd per uur tussen de andere chauffeurs door slalomden. Don't try this at home.
Tijd om aan het absurde rijgedrag van onze chauffeur te wennen hadden we niet. Amper acht minuten later werden onze koffers in een minivan gegooid om naar de bushalte te rijden. Een rit die amper twee minuten duurde: hier moet iedereen iets verdienen. We werden afgedropt in een soort wachtcafe, waar we een hele administratieve rompslomp moesten afronden. Voor elke bus, trein of boot waar je hier opstapt hebben ze je paspoort nodig, en laten ze je niet gaan zonder eerst te informeren vanwaar je komt, wat je plannen zijn en welk hotel je gaat nemen.
Hotel. Oeps. Gezien onze reisroute nog niet volledig vastlag of ligt, hadden we uiteraard ook nog geen hotels geboekt. We hadden er wel eentje in gedachten, maar daar onze planning danig uitgelopen was, zouden we daar vandaag niet meer raken. Gelukkig heeft elke Thai hier wel een restaurant, hotel, vervoersservice,... waarbij hij een centje kan meepikken als hij voldoende klanten kan doorverwijzen. Voor een keer besloten we daar dan maar gebruik van te maken.
Nog drie tussenstops en de nodige overstappen later, zijn we na veertien uur eindelijk in het ons opgesolverde hotel aangekomen. In het midden van Patong en op vijf minuten van het strand. Al lijkt het er op dat we van dat laatste geen gebruik zullen kunnen maken. Phuket kent momenteel een van zijn ergste regenseizoenen in jaren, met hevige regenval (momenteel lijkt de hemel gewoon mee naar beneden te komen) en plaatselijk "kleine" overstromingen. Hoe lang we hier net zullen blijven, zal de weerkaart ons de komende dagen uitwijzen.
Kortom: voor zij die veertien uur tijd en veertig euro op overschot te hebben, is deze trip al bij al een aanrader. Op geen enkele andere manier kom je op amper een dag tijd met zoveel facetten van de Thaise cultuur in aanraking.
Of toch niet op straat. Nog maar net de hoek achter gekomen of de eerste taxi stopte al om ons op te pikken. Gevolgd door een niet begrijpende blik als we te kennen gaven gewoon te willen wandelen. En bij eentje bleef het niet. Taxi's, scooters, pick ups en motorische tuk tuk's genoeg om elke meter met iemand anders mee te rijden. Als voetganger een straat oversteken is dan ook op eigen risico. Met amper drie verkeerslichten in een over 12 kilometer strekkende grootstad, ben je meer dan eens bijna je onderbroek kwijt.
Bijna.
(Ps. Tot hiertoe ook nog maar drie fietsers gezien op vier dagen tijd, zich rustig wagend tot een ritje op leven en dood tussen de honderden scooters en vierwielige gevaartes)
Cultuurverschil nummer 2: het strand bestaat hier uit zand
En niet uit zand + 500 blikjes, pampers, sigarettenpeuken en andere bazaar. Gewoon zand, dat bij volle zon gloeiend heet is. En vooral nog steeds proper. Ideaal om bijna op flauw te vallen van de hitte*. Nochtans nemen ze het hier niet noodzakelijk al te nauw met orde. In elk hoekje of vrije plaats naast de weg is er wel een stort ontstaan van dingen waar ze gewoon geen blijf mee weten, of geen zin hebben om het weg te doen.
*statement gemaakt uit eigen ervaring
Cultuurverschil nummer 3: het verschil tussen ijs en ijscreme
Hoezeer we voor we vertrokken nog vol overtuiging beweerden te zullen overleven op Thais voedsel, hoe weinig we het ook echt doen. Onze Belgische neuzen moeten nog wennen aan de doordringende geuren die op de lokale marktjes en in de kleine straatjes als een film over je heen vallen. Onze beste poging bestond uit een bezoekje aan de Thaise grill in het lokale shoppingcenter, waar we meer dan eens binnengewandeld zijn (broeken aan 2,50, hallo!). De opluchting was groot toen de obers spontaan mes en vork kwamen aanbieden i.p.v. Onze ondertussen reeds overbestudeerde stokjes. Toen er ook nog eens een ijsje in het menu opgenomen bleek te zijn, kon ons geluk niet op. Tot we tot de ontdekking kwamen dat het gewoon een potje ijs leek te zijn waar je op moest bijten om het weg te kunnen werken. Lekker... (Vandaag een nieuwe poging gedaan, ons geloof is hersteld).
Cultuurverschil nummer 4: Thaise apen zijn leuker dan Belgische
Zaterdag en zondag bestonden voornamelijk uit veel wandelen. Zo ontdekten we de nabije omgeving met al zijn tegenstrijdigheden, waarbij Pure luxe en vervallen woningen letterlijk tegen elkaar aanleunden. Terwijl de rijkere bevolking in het shoppingcenter ronddwaalt en de jeugd op het plein een breakdance wedstrijd houdt, bedelen de mensen op straat bijna om hen werk te geven. Overal massagesalons en toeristische organisaties, waarvan de deuren elkaar net niet overlappen omdat ze zo dicht bij elkaar gelegen zijn. En in geen van allen zie je klanten.
Vandaag besloten we dan maar om de plaatselijke vervoersbedrijven te ondersteunen. Met een pickup waar achteraan bankjes op bevestigd waren en met een tuk tuk die eerder over de baan leek te vliegen dan te rijden, gingen we naar Chopstick Hill. Op deze berg, bij toeristen beter bekend als de Monkey Hill, wonen honderden aapjes die hier een rustig leventje leiden. Voor het oog van de, in dit seizoen in Hua Hin zeer weinig, toeristen vechten tientallen aapjes om een banaan te bemachtigen uit de emmers voedsel die elk uur voor hen rondgestrooid worden. De andere aapjes houden een dutje of helpen elkaar (of de hond) van de vlooien af. Tenminste, als ze het niet te druk hebben met het bestelen van toeristen.
En verder...
Waren er nog honderd andere indrukken in Hua Hin die we binnen drie weken maar al te graag persoonlijk met jullie delen.
Morgen leidt onze reis ons verder naar Phuket, een van de meest bekende gebieden in Thailand. Onze 700 km lange route begint met een vijf uur durende rit met de lokale trein tot in Surat Thani, om vervolgens op onze zuidelijk gelegen bestemming met de bus te arriveren.
