Na een lange vermoeiende reis eindelijk rust... te moe om foto's te nemen.

 Dag 4: onze wandeling start aan de Marangu-gate, het beginpunt vd Marangu-route (één vd routes om de Kilomanjaro te beklimmen).  Hier staan klimmers klaar om gepakt en gezakt de toeristen naar de top te begeleiden. Wij gaan echter down-hill, met als gids een lokale Chaga (ooit recordhouder vd snelste beklimming).  De omgeving is heel groen en vruchtbaar.

Op weg naar de Kilomanjaro



Voor "insiders"



Weging vd vrachtwagens = verkeersbelasting.



Aan het startpunt vd "Marangu route" staan de dragers klaar voor de klim.



Waarschuwingen voor de klimmers  doet ons twijfelen over onze kledij.



En onze gids maakt ons duidelijk dat onze kledij niet gepast is voor de wandeling...



Sommige broeken zijn te lang (of wat had je gedacht?) en moeten 'ingekapseld' worden.



En dus kunnen we vertrekken.



Chaga-familie.



Chaga's aan het werk.



Tussendoor krijgen we bio-les.



In haantjes-volgorde.



Kiekeboe!



Nog nieuwsgiering naar de inhoud van onze eerste picknick-doos.



Soort zoekt soort.



Klaar voor de afdaling naar de waterval.



Aangekomen bij de waterval.







Zicht op de omgeving, bij gebrek aan zicht op de Kilomanjaro (wegens mistig weer).

Dag 5: vandaag verblijven we een etmaal bij de Masaai. We worden hartelijk ontvangen in onze 'boma', waar de vrouwen en de kinderen van een Masaai samenleven  in enkele hutjes.  De hutjes kunnen in één dag opgebouwd worden: eerst wordt een structuur van takken aangemaakt, die dan 'opgevuld' wordt met koeienvlaai. Ze slapen op een bed met hooi bedekt. Soms wordt als versiering kranten aan de wand geplakt, maar eigenlijk hoeven ze geen versiering. 's Nachts is het er wel echt koud.  Ook de dieren overnachten in een hutje (jammergenoeg niet ons hutje want dan hadden we het warmer gehad).  De Masaai houden er niet van om gefotografeerd te worden, maar in onze boma mogen we onbeperkt foto's nemen. 
We bezoeken een echte 'cattle-market' waar het vee verkocht wordt.  Het vee betekent alles voor een Masaai.  Op de gewone markt worden ook typisch Masaai-producten verkocht zoals een 'calabas' en autobanden-sandalen.
's Avonds geven de Masaai-vrouwen een dansvoorstelling waarbij ze heel typisch met hun nek-schouder kunnen schudden.  Daarna krijgen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, om vervolgens in ons hutje te kruipen en te slapen.

Aankomst in de Masaai-boma.



Goedkeuring vd bedden.

Masaai-wandeling.

Voor de steengroeven (die met de hand uitgegraven worden).



In de steengroeven



De cattle-market.





De gewone markt. (let op de naaimachine)

Terug in onze boma worden de resterende koekjes van onze picknick-doos eerlijk verdeeld.  Ondertussen staan de vrouwen dansklaar.

Uitbreiding vh dansteam



"de blanke Masaai"



familiefoto.



Ondertussen is er eentje moe geworden.

Oeps...  hakuna matata.




Iedereen helpt stenen halen, op zijn Afrikaans. 
Maar wat zou er toch achter dat rode doek op de rug vh meisje zitten?... antwoord : zie volgende foto.



 



Nog even wat shotten



en na een heel lekkere maaltijd kunnen we ons bedje van hooi gaan liggen.

De nacht hebben we doorgebracht in de Boundary Hill Lodge, een lodge die 50 % beheerd wordt door de locale Masaai-gemeenschap.  De hutten zijn werkelijk origineel gebouwd: vanuit elke plaats in de hut heb je zicht op de omgeving.  De hut van de kinderen wordt door een Masaai-krijger 'bewaakt', die de kinderen ook door het doolhof van paadjes gidst.  We verlaten Tarangiri om via 'Lake Manyara' en de 'Rift Valley' onze volgende bestemming te bereiken nl een tented camp nabij Lake Easy.