De eerste aflevering van Red Dwarf heet "The End", daarom noem ik mijn eerste bericht ook zo.
Ja, ik ben wars van enige originaliteit - waarom iets nieuws verzinnen als er al iets goeds bestaat?
En Red Dwarf? Britse comedy, hele goeie Britse comedy. Niet zo gekend, maar nu bekijkbaar voor mensen met digitale televisie; je kan elke avond 2 afleveringen meepikken op BBC Prime.
Hemels vind ik dat! 2 per avond! Dat zijn er 10 per week!
En Red Dwarf is één van die zeldzame programma's die je meermaals kan bekijken zonder dat ze aan kwaliteit inboeten, dus ik zit gebeiteld!
Maar goed, mijn eerste bericht ... laat ik er werk van maken ...
Eventuele lezers waren al gewaarschuwd: ik ben niet echt origineel of spitsvondig; mijn bedoeling is om te schrijven over wat ik meemaak, wat ik daarvan vind, hoe ik me erbij voel - kortom, een blog zoals (bijna) alle andere, en voor mensen die mij niet kennen het lezen niet waard.
Maar ik vind schrijven nu eenmaal leuk, als ik een toetsenbord zie, begin ik te tikken, als ik een pen zie, zoek ik een stukje papier, als ik papier zie, zoek ik een pen - bijna dwangmatig rijg ik de woorden aan elkaar, en zelfs als ik niets te vertellen heb, kan ik daar pagina's over volschrijven.
De (alweer eventuele) lezer is dus gewaarschuwd.
Maar toch heb ik af te rekenen met een aantal handicaps bij het schrijven.
De 4 katten waarmee ik samenwoon, zijn ook geïnspireerde schrijvers. Telkens als ik de computer aanzet en begin te tikken, komen ze om beurten op het toetsenbord staan, mijn tekst nalezen met hun neus tegen het scherm, mij corrigeren door op mijn vingers te tikken, met de muis spelen ... bevorderlijk voor mijn humeur maar niet voor mijn schrijfsels.
En niet alleen de katten leiden mij af, alles leidt mij af! Daarnet scheen de zon naar binnen, zag ik door het raam een strakblauwe lucht, en toen moest ik ineens naar buiten, kijken hoe de tuin erbij ligt!
Ik weet dat ik een open deur intrap, maar het lijkt wel lente buiten - de eerste crocus is al aan het bloeien, de rabarber werkt zich een weg omhoog, de paaslelies en tulpen hebben een bijna volwassen formaat. Klimaatsverandering, het gat in de ozonlaag, het zijn verontrustende verschijnselen, maar een lenteweekend begin februari is toch leuk? Als we dan toch allemaal naar de verdommenis gaan omdat we niet goed voor onze planeet gezorgd hebben, ben ik dankbaar dat er ook wat leuke aspecten aan zijn, zoals minder strenge winters.
Zo'n redeneringen worden me vaak niet in dank afgenomen door de politiek correcte medemens, alsof iets negatiefs geen goede kanten mag hebben. Zo'n redeneringen wijt ik aan het katholicisme, het hele schuld-en-boete-gedoe.
De meeste mensen die ik ken, denken dat ze zich bevrijd hebben van het juk van de religie, dat ze zich met succes verzet hebben tegen hun verleden en achtergrond en dat ze vanop een tabula rasa een heel nieuwe levensfilosofie in mekaar geknutseld hebben.
Maar ik denk dat je een cultuur van eeuwen niet zomaar kan deleten, er blijft altijd wel iets hangen. En één zo'n blijven-hangen-ding is: slechte dingen mogen niet leuk zijn.
Stel je voor dat ik zou zeggen:"Hitler was dan wel een klootzak, maar hij had wel een mooie snor!", dan krijg ik een golf van kritiek over me heen.
Natuurlijk had Hitler helemaal geen mooie snor, maar ik kon zo gauw niets anders bedenken.
Maar terug naar mijn handicaps bij het schrijven: katten, gebrek aan concentratie ...
Dat is het zowat, eigenlijk.
Enfin, ik heb nu mijn eerste blog entry geschreven, ik ben er best wel trots op!
De volgende keer vertel ik hoe het komt dat hier 4 poezen wonen.

08-02-2008 om 15:05 geschreven door tara  

05-02-2008 om 10:23 geschreven door tara