Het begon allemaal op maandag 16 februari 2009. Op die dag heb ik voor mijzelf kunnen uitmaken dat ik het naar buiten zal brengen dat mijn nonkel mij reeds anderhalf jaar seksueel misbruikt. Ik heb dit niet op het moment zelf beslist, de avond vooraf heb ik veel zitten wenen omdat ik niet wist wat ik moest verwachten van de buitenwereld. Ik wist niet hoe ik het moest zeggen, of tegen wie ik het moest zeggen. Op die bewuste maandag ben ik met een zeer raar gevoel wakker geworden, alsof mijn lichaam wist dat er iets ging gebeuren die dag.

Wanneer ik op school was ben ik meteen naar het secretariaat gegaan waar ik naar mijn leerkracht geschiedenis heb gevraagd. Ik wist namelijk dat ik met haar goed kon praten. Toen ze bij mij kwam heb ik haar gevraagd of ik haar in de pauze kon spreken, dit kon in de eerste pauze. Op het moment dat ik die vraag gesteld had wist ik dat ik niet meer terug kon. Ze wist dan wel niet over wat ik haar wou spreken, toch had ik een eerste stap gezet. Nog voor ik haar kon spreken escaleerde mijn gedrag enorm. Het eerste uur had ik informatica en het tweede uur had ik aardrijkskunde, ik kreeg dit van dezelfde leerkracht. In de eerste 15 min van zijn les liep het al fout. Ik was 6 weken afwezig geweest wegens een knieblessure waardoor ik heel veel gemist had van de lessen en dus ook niets wist van taken en toetsen. Die dag bleek er net een toets te zijn die ik moest meemaken terwijl ik de leerstof niet kende. Op dat moment zijn bij mij de stoppen doorgeslagen en ben ik uitgevlogen omdat hij begon over het langdurig afwezig zijn. Ik was zo geschrokken van zijn reactie, en ik was zo woedend dat ik niet kon zwijgen waardoor alles nog erger werd.

Het tweede lesuur brak aan en daar stond ik na 10 minuten al op de gang zonder een reden. Op dat moment ging het voor mij helemaal niet meer waardoor ik naar het secretariaat ben gegaan en naar een CLB-medewerker heb gevraagd. Die was er op dat moment niet waardoor ik met de leerlingenbegeleider van de eerste graad ben gaan praten, dit omdat de leerlingenbegeleider van de tweede graad toen ook niet aanwezig was. Ik heb toen mijn verhaal maar gedaan aan de leerlingenbegeleider van de eerste graad. Hij schrok van het verhaal en hij stelde meteen voor om de CLB-medewerker te contacteren om hem op de hoogte te brengen van de zaken. In de pauze zou ik meer weten daarover.

De pauze breekt aan en dus moest ik bij mijn leerkracht geschiedenis gaan. Normaal zou zij de eerste zijn geweest die ervan wist maar dat was ondertussen veranderd. Toch ben ik bij haar en haar ook eerlijk gezegd wat er gebeurd is. Ik heb haar ook gezegd wat er die eerste twee uur gebeurd is, zij had daar begrip voor. Ook zij schrok van mijn openbaring.

Na de pauze kreeg ik van de leerlingenbegeleider te horen dat hij contact had opgenomen met de persoon van het CLB en dat hij hem alles had uitgelegd. Hij vertelde mij dat die persoon in de namiddag naar school zou komen. In tussentijd heb ik de lessen niet meer gevolgd om nog meer conflicten uit de weg te gaan. Ik verzeker u, de tijd ging zeer traag voorbij die dag. Ik had heel veel tijd om na te denken en mijzelf vragen te stellen bij alles. Ik besefte toen ook dat er geen weg terug was.

Zoals gepland zou de CLB-medewerker in de namiddag komen. Ik was zeer blij toen ik hem zag. Wij zijn meteen naar een ruimte gegaan waar we konden praten zonder dat iemand ons zou storen. Ik heb hem toen verteld wat er gebeurd was en we hebben het ook gehad over mijn ouders, hoe ik het hen wou vertellen. Dat was een vraag waar ik al aan gedacht had waardoor ik ook meteen wist te antwoorden dat ik wou dat hij erbij was. Mijn ouders zouden ongetwijfeld vragen hebben waarop ik geen antwoord wist, die konden ze dan aan hem stellen.

Na het gesprek heeft hij mijn ouders gebeld om hen uit te nodigen op school voor een dringend gesprek zonder hen te zeggen waarvoor. Op dat moment waren mijn ouders net achter mijn mama haar bril maar zij zouden zo snel mogelijk naar school komen. Nog voor mijn ouders er waren had ik gevraagd om mij in de aparte ruimte te zetten zodat ze me niet meteen konden aanspreken. Daar zat ik bang af te wachten tot ze aankwamen, dat was om kwart voor vier. Toen mijn ouders aankwamen werden zij ontvangen door mijn klastitularis, die speciaal daarvoor naar school was gekomen, mijn directeur en de medewerker van het CLB. Mijn ouders en de medewerker zijn vrijwel meteen naar mij gekomen. Toen ze binnen kwamen zagen ze me meteen zitten, ik was toen zeer gespannen. Mijn mama vroeg meteen wat er was. Op dat moment braken de tranen uit bij mijzelf waardoor ze wisten dat er iets gebeurd was. Mijn mama kwam naast mij zitten, mijn papa rechtover mij en de medewerker zat links van mij. Mama bleef maar vragen stellen maar kreeg nog geen antwoord daarop wat voor ongerustheid zorgde bij haar. De persoon van het CLB vroeg me of ik zelf het woord wou voeren of niet, dat deed ik liever niet en liet hem het woord.

Toen vertelde hij hen wat er gebeurd was.

...