Mensen, men is het er niet over eens hoe ze op de wereld gekomen zijn. Heeft God de mens geschapen? Hoe komt het dat we allen zo uniek zijn? Zou er nergens op de wereld of misschien in een andere wereld dezelfde persoon als mij, dezelfde dingen als mij beleven? Vaak vind ik het raar om mijn leven te leven, om te zijn wie ik ben. Zouden andere mensen dat ook vinden? Mijn leven bestaat uit vragen, vragen over mezelf en over de andere. Vragen waarop waarschijnlijk nooit een antwoord zal komen.

Ik praat er soms over met anderen, maar dat is niet makkelijk. Met anderen praten over het verlangen om in hun gedachtewereld binnen te dringen,  om te voelen wat ze voelen en om niet mijn eigen leven maar het leven van een ander te leven. Sommigen zeggen dan:  “ik ken dat gevoel, ik heb het soms ook.” Dan slaat bij mij de twijfel onmiddellijk terug toe. Hoe kunnen ze weten welk gevoel ik heb? Hoe kunnen ze zo zeker zijn dat we hetzelfde denken? Kunnen twee mensen wel exact hetzelfde denken?

Volgens mij niet. Er bestaat natuurlijk wel zoiets als empathie dat voor mij nog altijd een moeilijk woord voor inlevingsvermogen is. Het vermogen om je in een ander in te leven, maar hoe ver gaat dit dan? Mensen maken zichzelf wijs dat ze elkaar begrijpen maar op het einde staat iedere mens er alleen voor. Hij is alleen gekomen en hij zal alleen weer verdwijnen. De enige zekerheid in mijn leven is dat er geen zekerheid is en dat je uiteindelijk nooit iemand volledig kan vertrouwen. Mensen zijn gewoon wezens, net zoals dieren en planten. We ademen allemaal dezelfde lucht en in the end we al die.

10-11-2010 om 00:00 geschreven door tacha