Anyone entrusted with power will abuse it if not also animated with the love of truth and virtue, no matter whether he be a prince, or one of the people.
Beautiful eyes open across a pillow top, It seems for this moment time will stop, The earth slows and sounds wane, A frozen moment without stain.
Your body close to mine, Our hearts beat in time, With a smile of simple pleasure, This moment should last forever.
Some say perfection is unattainable For most things that's explainable, But in your arms and with your heart's affection I have found a brief moment of perfection.
Een lieve aanraking van mijn hand over jouw wang, gevolgd door een zacht liefdevol kusje op je lipjes..Mijn valentijntje! Ik hou van je x Wow wat is dat mooi op het schermpje van mijn gsm. Een glimlach kan ik niet onderdrukken. We zijn net onderweg van Knokke naar Brugge, naar de uitvaart van tante Alice. Ik zit in de auto samen met oma, opa en David. Niemand heeft het opgemerkt, maar mijn blik naar buiten, naar de voorbijtrekkende bomen aan de rand van het kanaal, doet me dromen van de aanraking van die hand. Hoe zou het aanvoelen, die fijne lieve vingertjes..zalig moet dat zijn.
13u06:
Hey my darling. Lukt het een beetje? Valentijnknuffeltje! X Opnieuw een duidelijke glimlach. Aan de andere kant van de koffietafel zit Kristel samen met haar vriend. Als ik terug opkijk merk ik op dat ze gezien heeft dat ik het smsje gelezen heb. Papa en mama willen niet dat we aan tafel met onze gsm spelen of gewoon maar gebruiken. Kristels knipoogje beantwoordt het fonkelen van mijn ogen. Ja het was er eentje van Nina. Haar glimlach geeft me een bevestiging van herkenning. Ik glunder. Warmte overspoelt me. Ik mis haar, ik had ze graag erbij gehad, evenals gisteravond. Opa wou gewoon alles van haar weten. Ik zou trots geweest zijn. Nee ik ben gigantisch trots.
14u24:
ik moest van Nina sturen dat haar gsm is afgepakt dus ze kan u ni sturen/bellen.. Klein lichtpuntje mss. Vanavond (na 8u) zijn de oudjes weg en kan ze dus wss wel trug bellen. Wel ni me haar eigen gsm dan. OMG. Dat kan je toch niet menen. Nina toch niet. Ik kan me niet voorstellen dat Nina wat zou doen dat reden genoeg is om haar gsm af te pakken. Ojee en dat uitgerekend vandaag Valentijn. Ooh wat moet ze zich rot voelen. Ik voel me rot in haar plaats. Ik ga Carl bedanken omdat hij de moeite gedaan heeft dit te sturen.
14u37:
Zal ik zeker doen als ze ooit terugkomt van haar uitwaaibeurt/wandeling met de hond.. Volgens mij gaat ze maar enen dag zonder gsm zitten, want de reden is echt stom .. Seconden, minuten? Ik heb er geen idee van. Het heeft blijkbaar toch wel even geduurd, als aan de grond genageld. Zoveel gedachten, zoveel frustratie. Ik was net onderweg met David. Ik heb met opa zijn auto naar huis gereden. Hij wou absoluut dat ik reed. Bij hun thuis toegekomen zijn David en ik beginnen wandelen naar ons appartement. Het was zalig in de zon. We vroegen ons net af of we voor mama en papa daar zouden toekomen. Gelukkig had ik mijn eigen sleutel mee.
David vroeg me wat er scheelde. Ik was blijven staan. Een niet zo leuk berichtje, was mijn antwoord. Ik ben meegelopen tot aan het appartement, heb hem binnengelaten, andere kleren aangetrokken en ben vertrokken. Ik moest naar buiten, alleen zijn. Zij was nu alleen, dus moest ik ook alleen zijn.
Ik ben gaan wandelen. De Elisabethlaan volgend richting het Albertplein. Er was veel volk, maar toch kon het mijn aandacht niet trekken. Waar is ze? Wat zou ze nu doen? Zit ze op haar bankje? Ik weet dat Luna bij haar is. Hoe rot zou ze zich voelen? Wat kan ik doen? Ik wil niet dat ze weent, maar ik denk dat haar mooie wangetjes wel nat zullen zijn. Ooh die mooie oogjes vol tranen..kan toch niet.
Ik ben diagonaal over het plein gelopen tot op de dijk. Er was weinig wind en ook hier veel volk om te genieten van het mooie weer en het zonnetje dat al een beetje aan kracht heeft gewonnen. Wat ga ik doen, ik wil alleen zijn? Ik hou er niet van dat anderen mijn natte wangen opmerken. Rechts richting het Zwin. Op het uiteinde van de dijk aan de zeilclub dan maar het strand op. Het losse zand, hier en daar nog licht vochtig, stapt moeilijk. Ik ga nog verder. Ik weet een plekje.
Een paar honderd meter verder is er een klein hoekje. Een stukje afsluiting beschermt je wat van de blikken van de wandelaars. Misschien staat het paaltje er nog. Ja hoor. April 2007 heb ik hier wat in gekerfd. Twee letters, twee initialen. Ze staan er nog steeds, weliswaar verweerd, maar nog steeds leesbaar. Ik zet me neer op die ene steen. Ik heb daar reeds vaker gezeten. Omg wat is het hier mooi en rustig. Waarom kom ik hier niet vaker? Het is mijn bankje, mijn toevluchtsoord als ik aan zee ben. Talloze keren ben ik hier al geweest. Het geluid van de bruisende zee op de achtergrond. Het is bijna hoogwater.
Wat zou ze nu aan het doen zijn? Waar zit ze nu? Hoe zou ze zich voelen? Vermoedelijk is ze erg gefrustreerd hierdoor. Misschien wel boos op haar ouders. Wat zou de reden geweest zijn? Dat kan toch niet? Heeft het wat te maken met haar rapport? Omg ik ben vergeten meer uitleg daarover te vragen. Ze was zelf niet echt tevreden, maar ik weet dat ze de lat hoog legt. Nee dat kan niet want Carl zei dat de reden stom was. Er moet iets gebeurd zijn. Ik verander het soort muziek op mijn iPod. Mijn emoties kunnen dit soort momenteel niet aan. Gelukkig is het zand vergevingsgezind en valt het niet op dat er regelmatig zout vocht van mijn wangen druppelt.
Ik voel haar pijn, ik voel haar frustratie, ik voel haar angst, ik voel haar tranen, ik voel haar .hartje kloppen voor mij .
Ik voel vooral angst. Heel veel angst. Het mijne klopt bijna in mijn keel.
Ik kan haar niet bereiken, de levenslijn die het maakt dat we steeds slechts een paar klikken van mekaar verwijderd zijn is weg en plots voelt alles zo leeg. Zoveel vragen, zoveel onzekerheid, zoveel frustratie. Ik omklem mijn telefoon. Ik wil hem niet los laten, want ik zou een berichtje kunnen missen. Kan ik Carl om meer uitleg vragen, kan ik vragen of ze al terug thuis is? ..als ze ooit terug komt van haar uitwaaibeurt/wandeling . Nee dat kan ik niet. Hij laat het me wel weten.
Maar ik voel me zo machteloos. Ik wil haar troosten, uitgerekend op zo een vreselijk ogenblik, op zo een speciale dag als vandaag. Oh misschien brengen ze dadelijk mijn cadeautje voor haar Valentijn en dan is ze net niet thuis.
Goh hoezeer zit haar leven in het mijne verankerd. Ik wil haar troosten, haar in mijn armen houden.
Ik ga terug gaan en tegen mama en papa zeggen dat ik meteen naar haar moet. Ze zullen het niet leuk vinden want ze willen dat ik straks mee uit eten ga, maar ik MOET iets doen. Ik voel me zo gefrustreerd. Maar hoe ga ik haar vinden? Komaan Sven. Tegen de tijd dat je bij haar bent is ze reeds lang thuis en ik denk niet dat het onder deze omstandigheden leuk zou onthaald worden als Sven plots komt aanbellen. Ik kan haar trouwens niets laten weten. En oh ja, ik moet David morgen mee naar huis nemen, het lukt niet met het transport dat dan nog rest. Stom STOM gewoon STOM allemaal.
Ik heb me zelden zo gefrustreerd en machteloos gevoeld. Is dit wat je ervaart als je plots niemand meer kan bereiken, afgesloten bent van de buitenwereld? Afgesloten van mijn wereld, mijn lieve Nina?
OMG zo gaat het aanvoelen als ze voor bijna een jaar naar Paraguay vertrekt. Goh dat gaat pas pijn doen.
Mijn kleine lieve Nina, ik mis je. Ik mis je ontzettend. Ik wil je troosten, ik wil je vast houden en je laten voelen dat je ouders té streng voor je zijn geweest. Ik wil je laten voelen dat ik ontzettend van je hou. .. .. ..
18u07:
Gsm terug. Opluchting. Ze weten wel wat ze moeten afnemen om mij dodelijk ongelukkig te maken.. Mijn gsm is heilig voor me Mijn sorry aan mama hielp, met de hulp van papa want die wist wel dat haar reactie wat overdreven was. Ik kom zo dadelijk online Ik hou van je!! x
Weten ze ook dat ze hierdoor eveneens iemand anders doodongelukkig gemaakt hebben?
Even een korte voorstelling. De rest komt achteraf wel.
Ik ben Sven een jongen van 18. Momenteel studeer ik aan de unief in mijn eerste jaar. Vandaar dit vreemde tijdstip ook waarop ik dit blogje heb kunnen aanmaken. Mijn agenda wisselt van week tot week.
In mijn korte leven heb ik echter reeds heel wat dingen moeten verwerken. Vooral veel persoonlijk leed, dat me vanaf mijn 13de ergens verplicht heeft afscheid te moeten nemen van mijn onbezorgde jeugd. Vanaf dat ogenblik had ik een last te dragen. Een jaartje later werd dat nogmaals extra aangedikt door een ongeval waar ik het slachtoffer van werd. Het persoonlijk verlies was gigantisch.
In de daaropvolgende herstelperiode kwamen een paar dingen aan het licht. Talrijke therapiesessies -om te leren omgan met het verlies- brachten een paar dingen aan het licht: Sven is hoogbegaafd, maar tevens hooggevoelig. Deze cocktail maakt mijn leven soms tot een hel. Beiden vechten om de overmacht. Sentiment en logica zijn niet gemakkelijk te verzoenen. Middenin sta ik meestal als verliezer uit te huilen.
Op dit ogenblik volg ik nog steeds regelmatig therapie, maar een aantal dingen heb ik leren een plaatsje geven in mijn leven. Ik heb reeds heel wat blogjes geschreven, op verschillende sites, maar heb nog nooit een echte blogpagina aangemaakt. Het openlijk en volledig neerschrijven van mijn gevoelens helpt me heel erg ermee om te gaan.
Alvast veel leesplezier en bedankt de moeite te doen om tot hier door te lezen.
