|
Mijn surrealistische zijn
Blauw zijn ze. Blauw zijn mijn ogen die mijn ziel toelaten je met verwondering te verslaan. Geen blauw zoals de Noordzee wel eens wordt genoemd. Ook geen hemelsblauw, noch smaragdkleurig. Dit is de kleur die even goed groen als blauw is. Het is een kleur van fantasie die mijn ziel weerspiegelt in je zee. Je wiegt me met zachte golven tot rust. Op mijn rug liggend laat ik me door je water meedrijven. Waarheen je me brengt weet ik niet. Ik vraag het me zelfs nooit af. Ik geniet enkel van jouw vloeistof die mijn huid zachtjes als een aal streelt en af en toe als een levensdrank in mij binnengulpt.
Vandaag ontdek ik in mijn ziel de reflexie van lavawalmen, roodbruine kleuren scheppen de eens zo vredige atmosfeer tot een duivels dreigend haardvuur. Na al die eeuwigheid wordt mijn harmonie ruw afgebroken bij de verschijning van een strook land in mijn vergezicht en een menselijke creatie die uit het wateroppervlak torent. Mijn innerlijke evenwicht maakt plaats voor eenheid van landschap in een boog van regenkleuren waar een slinger vissen ontspringen aan de banaliteit. De eens zo grootse mensheid is nu slechts gesymboliseerd door een zielig ogende, wapperende man in een smaragdblauw bootje dat zichzelf in de perfectie waant.
Het is duidelijk wie nu heerst: een verwolfde mensheid in decadentie verbitterd, tot aan de fles rooskleurige toverdrank toe. Strijdlustig staart hij de buitenwereld aan, zonder zich van zijn arrogantie en machtswellust bewust te zijn. Met de benen wijdgespreid neemt hij ontegensprekelijk een zelfzekere aanvalspositie in, het moordwapen blikkerend met de reflexie van mijn zielsverwantschap en blakend van verlangen. De kreeft die zich reeds in een bloedrode kleur heeft gehuld, nestelt zich moedwillig in de positie van slachtoffer, in het onvermogen om tegen die grootmacht op te botsen.
Mijn ziel dwaalt terug in me neer en ik besef dat er niets van mijn gefantaseerde herschepping overblijft. Ik aanschouw enkel een realistisch schilderij. Met mijn ondefinieerbare blauwe ogen transformeer ik de realiteit van de ander tot iets wat de werkelijkheid overstijgt. De onwerkelijkheid van het schilderij is mijn realiteit. Op die manier tracht ik steeds weer het surrealisme te herscheppen.
Met de ogen van mijn ziel creëer ik mijn eigen surrealistische zijn.
17-07-2009 om 14:12
geschreven door Lise
|
