Ik wordt verwacht op een feestje van een man die zijn toekomst viert. Op sluimerstand gehuld in dromen hoor ik iemand een deuntje opzeggen. Tot ik me realiseer dat de conducteur me tracht tot de levenden te wekken om te checken of hij deze gekrulde bos haar wel kan vertrouwen. Vol walging en minachting geef ik met een “air” van hier tot in tokyo mijn abonement af. De man die hoopt dat ik geen shotgun van onder mijn haardos tevoorschijn tover neemt aan, kijkt mij aan en geeft alles netjes terug. Met een geluidje dat meer op een gedempte lamakreet leikt dan iets anders verlaat hij mijn regionen zodat ik het dutje kan hervatten. Seconden later vlieg ik bijna letterlijk wakker wanneer het span op sporen met een knal tot stilstaan wordt gebracht. Ik denk er even aan om de conducteur op te zoeken maar neem dan toch mijn studententoestanden en slenter naar de tramsporen.

Zoals altijd kom ik ongeveer een uur te laat op het café-feestje, ik doe er nooit om maar ik slaag er toch telkens in deftig te laat te komen. Nu dus weer hetzelfde, ik strompel het café binnen zoekend naar mijn maat, ik vind hem terug tussen lachende gezichten. Leuk, denk ik. Ik plof me neer op de eerste de beste stoel en begin aan mijn eerste alcoholetje van de dag. Tussen de vunzige praat door neem ik nu en dan een paar ondefinieerbare ogen op. Zoals altijd gebeurd, raak ik voor één of andere reden in een roes. Tracht door gevatte praat en goed geplaatst sarcasme het gesprek naar de meid met moordende ogen te verplaatsen. Nu ik ben geen superbrein noch een extreem slimme jongen, maar praten heeft weinig geheimen voor mijn tong. Na de woorden op “haar” drankje te laten vallen wist ik dat de veldslag binnen was. Blijkbaar noemde iedereen haar Jo wat naar mijn mening weer een afkorting moest zijn van een veel mooiere en volle naam, ik heb altijd een hekel aan afkortingen. Ze betekenen niets en zijn rond uit belachelijk.