het neurotisch opruimen drie keer kunnen doorbreken
Heerlijk wakker worden, blijkbaar ligt Ruud niet naast me, waarschijnlijk kon hij moeilijk in slaap raken (hij blijkt later inderdaad naar de bank verhuist te zijn, om die reden). Mijn kleinste van vier is vroeg bij mij komen liggen maar terug in slaap gevallen en zijn zus Merel, komt tegen acht uur wel even kijken, maar besluit dan dat ze gaat borduren, ze heeft juist een huisje gekregen dat ze in 3D kan maken. Tegen half negen komt ze pas terug met de vraag of het zo in orde is. Een prachtige wit schuin geborduurde regel. Ja, goed gelukt. Nog eentje erboven. Hoe? Ze begrijpt mij niet, hoe ik het ook uitleg. Blijkbaar is wat voor mij er boven is, vanuit haar gezichtspunt eronder. Soit. Opstaan lukt traag. Ik wordt verzocht mee te gaan naar een podium van dekens, waar vier stoeltjes voor staan. Ik kies het stoeltje waar ik het makkelijkst tussen pas.. Merel begint aan haar meditatieve gezang met een tof ritme op drie trommels. En Ilja klopt mee, maar vooral zijn hoofd geeft eigenlijk de maat aan.
De rest van de dag wordt er hevig gespeeld; geverfd, gerolschaatst, gepuzzeld, Ik probeer ondertussen de voortste helf van onze kleine living op te ruimen. Ik heb me al tot één helft beperkt en me voorgenomen enkele pauzes in te lassen. Want ik weet dat als ik eraan begin ik heel perfectionistisch ieder hoekje van ieder kastje opgeruimd wil hebben: er mag geen scheurtje meer in de verkleerd-kleren zitten, er mag geen puzzelstukje in de verkeerde doos zitten, zeer veel werk, zeer afstompend en het vervelendste, de kinderen zijn me mentaal volledig kwijt. En eigenlijk twijfel ik zelfs, als ik er nuchter over nadenk, aan het nut ervan. Maar het bezorgt me achteraf enorme mentale rust. Toch eens denken of ik die niet op een andere manier kan bekomen. Nu, zit ik in ieder geval, ergens vast in dat maniakaal ordenen, zoals een peutertje die pas ontdekt hoe je een rijtje van rode auto's maakt.
De eerste pauze is bedoelt voor het middagmaal, iets later dan gebruikelijk, maar kom! Het is fijn om te zien hoe mijn kleuter en eerste klasser er van genieten zelf hun boterhammen te smeren, nu er veel tijd is. De tweede pauze is een kleine uitstap naar de hoek van de straat. Ilja en ik voetballen, hij heeft drie kleine goals (de openingen tussen de struiken), heel moeilijk verdedigbaar. Ik één grote, ook een voordeel. Merel skeelert ondertussen. Na een kwartiertje proberen we Ilja de sceelers aan en hij mag thuis verder oefenen tussen de twee bankstellen.
Pauze voor peer en appel om vier uur.
Als ik eindelijk met mijn voorste helfst klaar ben, is het een ontplofte boel. Ik flip tegen Ilja die zijn blauwe verfvingers aan de tafel afveegt, maar nog harder tegen Merel die net daarna het kommetje water laat vallen. En dat terwijl ik van de opvatting ben dat kinderen mogen knoeien, dat dit eigen is aan kinderen. Maar ik blijf boos (normaal niet, ik kan redelijk snel inzien dat ik mis ben en overschakelen). Heel die poetsdag breekt me op, EN NU WORDT HEEL DIE TAFEL OPGERUIMD EN AFGEVEEGD, BRUL, etc. . Ilja en Merel reageren beide heel verschillend. Ilja verandert echt in een plichtbewust volwassen kereltje die heel deftig alles begint op te ruimen met ingehouden tred en strak gezicht (nog nooit gezien, verschrikkelijk). En Merel lacht me uit, ze lacht een heel vervelend lachje (zenuwachtig, gespeeld), dat me alleen maar bozer maakt (ze weet zich geen houding te geven). GA OP DE TRAP ZITTEN!!!
En dan is het stil en opgeruimd. Ik voel me schuldig, maar ergens ook gewoon een mens met grenzen. Hoe komt het toch dat ik zo'n kwaadheid spui. Ik vind het gewoon zo godver-moeilijk om orde te houden in huis, met als gevolg dat ik me er maar af en toe mee bezig houdt, met gevolg dat het een onoverkomelijke opdracht lijkt. Met als gevolg dat ik me in vergelijking met al die mensen die het wel lukt een behoorlijke kluns voel. Tja Eigenlijk was het wel een oké dag.
