We zijn momenteel bezig met een bemiddelingscase die eigenlijk helemaal rond één man draait. Hij heeft een klacht ingediend bij het meldpunt discriminatie omdat hij zich door zijn buren gepest voelt omdat hij homo is. Na vele gesprekken met hem en zijn buren blijkt dat er heel wat andere dingen aan de hand zijn, maar dat er helemaal geen sprake is van enige homohaat jegens hem. Maar soit, over de case zelf gaat het hier eigenlijk niet, maar wel over iets totaal anders. Mijn collega B. had tot nu toe de case opgenomen, en zij heeft dus alle gesprekken alleen gevoerd. We kwamen op een punt in het dossier waarbij het nodig was dat er een gesprek was met de homo en mij en B. samen. B. had een verslag gemaakt van alle gesprekken om het dossier aan te vullen en mij degelijk voor te bereiden op dit gesprek. Toen ik de samenvatting las, lag ik ineens plat van het lachen. De case zelf is allesbehalve lachwekkend, maar B. had wel een heel grappig tikvouwtje gemaakt. Ze schreef: R. (de homo) noemt zichzelf geen eenzaad. Met d, dus niet met een t. Get it? Hoe zeggen ze dat? Waar het hart van vol is, loopt de mond van over... Dat zal ze nog lang mogen horen, denk ik.
Als je bij 't stad werkt, geraak je na een tijdje gewend aan vergaderitis, maar wat ik vandaag meemaakte is er echt wel over. Schepen MDC heeft de gril gelanceerd dat de ontmoetingscentra stadsbakens moeten worden, en dat elke baken een doelgroep of thema moet aantrekken of behandelen. M. zet zich hiermee zomaar boven het bestuursakkoord en dwingt een visie op die volledig indruist tegen de inclusieve koers van het stadsbestuur en het advies van o.a. de diversiteitsdienst om zoveel mogelijk bottom-up te handelen. De naam 'stadsbaken' alleen al! Zie je de modale Antwerpenaar al tegen zijn vriendin zeggen: "Hé schatje, gaat ge vanavond mee een pint pakken in de stadsbaken?". I don't think so. 22 ambtenaren werden deze namiddag bijeengebracht om te brainstormen over dit idee. We kregen wel de boodschap mee dat er geen discussie mogelijk was over het idee op zich, maar dat we voorstellen moesten bedenken om het idee vorm te geven. En M. noemt zich dan de schepen die o.a. verantwoordelijk is voor inspraak! Zoals je je wel kunt voorstellen was het enthousiasme ver te zoeken bij mijn collega's en mij. Terwijl iedereen braafjes de oefening uitvoerde, heb ik even de rekening gemaakt van dit grapje. Kostprijs van deze vergadering voor de gemeenschap: 1.875 euro. En dit in tijden van economische crisis.
Vandaag kreeg ik op het werk een verhaal te horen over buren die klagen over rondhangende jongeren in een Antwerps district. Het gaat over een groepje van een 15-tal Belgische jongens en meisjes tussen 11 en 19 jaar. En moet je horen wat die allemaal uitsteken: ze hangen rond onder een afdak van een crèche en ze laten zwerfvuil achter. Totaal ongehoord! Geen wonder dat de buren geregeld de politie bellen. En door het hoge aantal telefoontjes heeft de politie een tijdje verhoogd toezicht gehouden. Gelukkig dat we nog kunnen rekenen op de arm der wet. Zulke criminelen moeten echt van de straat blijven. Maar toen het toezicht verdween, werd het nog erger. Vorige week, toen het zo koud was, staken de jongeren een krant in brand. Zoiets kan toch niet ongestraft blijven! Ze zouden meteen moeten gearresteerd worden. Ben ík blij dat ik niet in die wijk woon...
Ik ben actief bij Antwerpen aan 't Woord en woonde gisteren een vergadering bij waar we het o.a. hadden over het Scheldekaaien-project. Zoals je misschien weet worden de Scheldekaaien over een paar jaar heraangelegd. Blijft het vuurwerk er nog hetzelfde uitzien? Kan je er nog parkeren? Kan je er nog op een Flandria-boot stappen? Blijft Strantwerpen op dezelfde plaats? Waar gaat het bal van de burgemeester dan door? Als je jezelf dit afvraagt, en als je mee ideeën wilt geven over hoe jij wilt dat de nieuwe kaaien er moeten uitzien, kan je met de hulp Antwerpen aan 't Woord een zogezegd 'tafelgesprek' organiseren. Ben je bij een vereniging? Dan kan je bij één van je volgende activiteiten deze uitwisseling van ideeën inlassen. Je krijgt er gratis een gespreksleider bij, op bestelling. Of je kunt wat vrienden bij je thuis uitnodigen en bij een grote zak chips en cola lekker wegdromen van jullie eigen zonsondergang aan 't Scheld. De gespreksleider neemt al je ideeën mee en geeft ze gebundeld af aan 't Stad. Goed hé! Iets voor jou? Reageer dan op dit bericht, en ik schrijf je meteen in. Doen!
Vandaag had ik de keuze tussen drie activiteiten: de protestmars in Brussel tegen het Israëlische geweld in de Gazastrook, de nieuwjaarsreceptie van 't stad op de Grote Markt, of een zelf verzonnen drievijverstocht, naar analogie met de elfstedentocht. Na lang overwegen heb ik toch voor het laatste gekozen. Ik gruwel van de beelden uit de Gazastrook, dus ik vond de mars volledig terecht. De nieuwjaarsreceptie zal er volgend jaar ook zijn, en de kans is groot dat het dan minder koud zal zijn. Mijn collega J. is naar de mars gegaan, mijn man S. naar de nieuwjaarsreceptie, en ik kon het echt niet laten om van deze unieke weersomstandigheden te genieten en met mijn dochter J. te gaan schaatsen. Eerst naar Hove, waar ik als kind elke dag op het ijs in het park ging schaatsen toen het vroor dat het kraakte. Ook al vriest het al meer dan twee weken, toch kon ik dit jaar niet meemaken dat het ijs helemaal rond dicht was. Ik heb het ooit anders geweten. Dan naar de Middenvijver op Linkeroever. Deze vijver is nieuw aangelegd, dus aan deze plaats hangt helemaal geen nostalgie vast. De herinneringen worden nu pas opgebouwd. De kinderen die er nu komen schaatsen zullen binnen twintig jaar even nostalgisch terugkomen als ik in Hove. Maar wat een prachtige locatie. Het ijs was ook het beste van de drie vijvers: toch enkele plaatsen met oneffenheden, sneeuw en zelfs wakken, maar toch waren er op de gigantisch grote vijver met annex grachten behoorlijk wat aangename schaatsplekken. Zalig om je volledig uit te leven. Ik heb mijn dochter honderden meters getrokken op de slee. En dan richting stadspark. Daar was het meeste volk, maar de kwaliteit was wel het minst. Er hing wel een heel gezellige sfeer, zoals je op de foto kunt zien. Het enige dat nog ontbrak was een kraampje met erwtensoep en oliebollen, zoals in Nederland bij de natuurlijke ijspistes. Het leuke aan deze vijver was wel dat je vanop de kant met de slee kon glijden op het ijs. Misschien staan men dochter en ik morgen wel in Gazet van Antwerpen, want J. heeft ons uitgebreid getrokken voor een reportage. Koop morgen dus zeker de gazet! Ik ben tevreden met mijn keuze. Het was een heerlijke dag, en mijn dochter heeft er ook van genoten.
Ik ben de laatste maanden opvallend veel mensen horen vertellen dat ze kanker hebben. S., de man van P., heeft darmkanker en ondergaat momenteel een zware chemo. Bij I., mijn buurvrouw en vriendin, is huidkanker vastgesteld. Ze heeft een deel van de huid op haar buik laten wegsnijden. Gelukkig is de kanker bij haar niet uitgezaaid en moet ze nu enkel heel geregeld op controle. T., een ex-collega van mij, heeft eergisteren een borst laten wegnemen omdat ze een kwaadaardig knobbeltje hadden ontdekt. Haar moeder is aan borstkanker overleden toen T. nog heel jong was, ze heeft zelf een baby verloren, en nu dit. En toch zijn het allemaal mensen die doorgaan met hun leven. Ze moeten wel. S. is al wat ouder, maar hij wil het maximum eruit halen omdat hij nog zo lang mogelijk bij P. wil zijn. I. heeft geluk gehad en is door het oog van de naald gekropen. Ook bij T. is er een waterkansje dat ze toch geen chemo zal nodig hebben. Verschrikkelijk vind ik het, hun hele lijdensverhaal. Op zulke momenten moet ik altijd denken aan een Star Trek film, waarin Bones door de tijd kan reizen en uit de toekomst in onze tijd in een ziekenhuis terechtkomt. Hij is geshoqueerd door de middeleeuwse therapieën waaraan de dokters kankerpatiënten blootstellen. En geef nu toe: bestraling en chemo is toch barbaars? Waren we met zijn allen maar 100 of 200 jaar later geboren, dan had men al lang een degelijk geneesmiddel gevonden tegen kanker. Het enige dat we nu kunnen doen, is roeien met de riemen die we hebben, en onze vrienden die ziek zijn niet links laten liggen. Vandaar dit boegieke. Dat het voor iedereen nog lang mag branden...
Bombardementen in Gaza. Betogingen van de AEL op oudejaarsavond met serieuze uitspattingen in de buurt van het Astridplein. Een verijdelde manifestatie vorige zaterdag. Een optocht van de VOEM en UTV vorige zondag. Morgen een niet-goedgekeurde manifestatie door onbekenden. Zondag een manifestatie door de joodse gemeenschap. Het geweld in Gaza beroert heel wat gemoederen. Op het werk vonden we het nodig om een strategie te bepalen. In mijn ogen een belachelijke opdracht. Hoe kan je nu als bedrijf sociale zaken vermijden dat een aantal gastjes interessant willen doen? Die gasten zijn zo onvoorspelbaar dat je er totaal geen vat op hebt. De actie van morgen mag de politie voor mijn part op dezelfde manier aanpakken als op de Groenplaats zaterdag: als een manifestatie niet is aangevraagd of geen goedkeuring heeft gekregen, dan is het een illegale actie en heeft de politie volgens mij de opdracht om de boel kalm te houden, desnoods met administratieve aanhoudingen. Elke splinteractie zoals die van morgen is volgens mij sowieso een verloren actie. als je onvoorbereid aan een actie begint, niet overlegt met de politie en geen eigen security voorziet, vraag je gewoon om problemen en breng je schade toe aan je eigen imago en je eigen mensen. De enige manier waarop een manifestatie goed kan aflopen, is volgens mij een manifestatie die door verschillende organisaties wordt gedragen. Het bewijs hebben we zondag gezien met de samenwerking tussen Voem, een aantal vrouwenorganisaties en UTV. En daar wringt volgens mij een heel wrang schoentje. In de jaren '70 en '80 kwamen VAKA, 11-11-11, het ACW, Oxfam en vele andere organisaties voor veel minder veel vlugger op straat. Wat is er geworden van deze generatie sociaal bewogen betogers? Zijn ze allemaal te oud geworden? Hebben ze schrik van de koude? Of hebben ze schrik van hun allochtone buren? Zijn de mei-68'ers die vroeger hand-in-hand opkwamen tegen racisme nu zo gedraaid dat ze nog liever thuis blijven dan gezien te worden met allochtone medestanders voor een gezamenlijke zaak? In andere steden lukt het wel, en verlopen de manifestaties redelijk rustig. Waarom lukt dit niet meer in 't stad? En waar blijven de media? Studio Brussel krijgt duizenden mensen op straat voor Music For Life, maar doet niks om mensen te mobiliseren tegen geweld in Palestina. Volgens mij mankeert er iets grondigs aan onze prioriteiten.
Vanochtend veilig op het werk geraakt? Dan heb je geluk gehad. Ik ben er ook geraakt, én ik ben heelhuids thuisgekomen, mét de fiets, maar zeker niet dankzij de strooidienst. In heel mijn route naar en van het werk ben ik geen enkel voetpad of fietspad tegengekomen dat sneeuw- of ijsvrij was. Op het nieuws zag ik dat ik niet de enige was die vond dat dit niet kon. Ook de Fietsersbond had geprotesteerd. En dan beweert 't stad dat ze wel op de meeste fietspaden hebben gestrooid. Geef dan gewoon toe dat je een fout hebt gemaakt, dat kan ik nog eerder aanvaarden. Morgen ga ik naar het werk met ski's onder mijn fietsbanden. Of met een zak zout dat ik aan een stok voor mijn voorwiel hang. Dan kom ik er wel.
Ik ben één van de organiserende leden van een bewonersgroep. Gisteren hebben we voor de hele buurt een nieuwjaarsreceptie aangeboden. Het was leuk en gezellig. We hebben zoals elk jaar een gevelkerstboomwedstrijd georganiseerd, en voor de eerste maal waren het de kinderen uit de buurt die mochten beslissen welke boom zij het mooist vonden. En ze hebben goed gekozen. D. heeft de mooiste, W. heeft de origineelste en I. kreeg een prijs voor haar lifelong achievement. Ze versiert de straat niet alleen rond kerstmis, maar hangt ook leuke decoraties op voor halloween, sinterklaas, pasen, enz. Ik ga graag naar zo'n feestjes. Je komt er altijd wel iets nieuws en interessants te weten. Ook al gaat het misschie.n om bagatelletjes, of dingen die voor andere mensen banaal lijken, toch blijven de kleine dingen van het leven in onze straat me boeien. Enkele voorbeelden: R., de kinesist in de L.straat, is de zoon van M. R. is bevriend met A. en is de dochter van C. R. geeft schaatsles. Er is een inbraak geweest in de L.straat. D. is gaan skiën met zijn mobilhome en zijn neef heeft de verwarming op een nacht uitgezet, zodat de mobilhome helemaal bevroren was. Vroeger stond er een klein paardje in de achtertuin bij de buren van M. M. heeft een nieuwe vriend. Eigenlijk kan je van onze buurt een soap schrijven die veel spannender is dan de reeks 'neighbours'. Misschien doe ik dat ooit wel eens. Op deze blog krijg je in ieder geval af en toe een update.
Ik schaats heel graag, of het nu op wieltjes is of op ijs, dat maakt niet uit. Maar als ik kan kiezen tussen kunstijs of natuurijs, dan is de keuze natuurlijk snel gemaakt. Gisteren kon ik de kriebels niet meer weerstaan en ben ik als één van de eerste waaghalzen het ijs op de vijver in het park van Hove gaan uittesten. Pure nostalgie! Als kind ging ik er al schaatsen zodra we erop konden, dus ik ken alle veilige en gevaarlijke plekken van buiten. Niets is zo zalig dan schaatsen in de open lucht, in de natuur, tussen de bomen en het groen. En het geluid is zo speciaal, het geluid van krakend ijs maakt het lekker spannend, en het speciale woink geluid van de weerkaatsing van de schaatskrassen op het water onder het ijs is onbeschrijflijk speciaal. Global warming? Niet veel van gemerkt!
Samen met 40.000 andere Antwerpenaren of fans van A zijn we op oudejaarsavond naar het vuurwerk gaan kijken. We hadden de beste plaats van 't stad: recht voor de boot waar het vuurwerk werd afgestoken, bovenop het zuiderterras, vlakbij het reuzenrad. We stonden er al om 23.30 u, dus we hebben een half uur in de kou moeten wachten, maar het was de moeite waard. De makers hebben al hun registers opengetrokken om er een knallend en bombastisch schouwspel van te maken, zoals het op oudejaarsavond betaamt. Ik geef toe dat ik al kunstzinnigere spektakels heb gezien, bijvoorbeeld tijdens de vuurwerkwedstrijd in het Rivierenhof, en door de mist zagen we ook niet alles even scherp, maar ik ben dolblij dat ik het heb mogen meemaken. En volgens mij was iedereen content, aan de reacties te horen: ooh, en waaw werd regelmatig herhaald. Toen we wilden teruggaan besefte ik pas tussen wat voor een massa we stonden. We geraakten maar voetje voor voetje terug naar beneden, en vanop het zuiderterras hadden we zicht op een immense mensenmassa op de Suikerrui en de Ernest Van Dijkkaai. Gelukkig werd alles in goede banen geleid door de politie en bereikten we via de zijstraten redelijk vlug de Groenplaats. We beseften al gauw dat we niet direct een tram zouden kunnen nemen, want die zat vast tussen het verkeer, dus we zijn te voet en met een taxi naar huis gegaan. Onderweg hebben we nog wat gekke knallers tegengekomen (jongens die vanuit de wagen op de Meir met vuurwerk schoten, enz.), waardoor onze wandeling nog wat avontuur opbracht. De Janssens had gelijk: het vuurwerk met oudejaar is het enige stedelijke evenement waar élke Antwerpenaar naartoe kan of wil gaan, ongeacht afkomst, kleur, beroep, leeftijd, enz. Ik zou hier toch og een ander evenement bij tellen, al is het niet echt stedelijk: de sinksenfoor natuurlijk. Maar daar moeten we nog efkes op wachten...
Met het nieuwe jaar meteen ook een nieuwe blog. Dit was één van mijn voornemens. Een anoniem dagboek op het net zetten met leuke, verrassende, pakkende verhalen. Eén ding hebben al deze verhalen gemeen: het zijn fragmenten uit het Antwerpse leven zoals het is. Geen sociologische studies, geen hoogdravende theorieën, maar een fractie van wat zich zoal in de straten en achter de gevels van 't stad afspeelt. Ik weet helemaal nog niet wat het zal worden, en ben even benieuwd als jij.
We zijn momenteel bezig met een bemiddelingscase die eigenlijk helemaal rond één man draait. Hij heeft een klacht ingediend bij het meldpunt discriminatie omdat hij zich door zijn buren gepest voelt omdat hij homo is. Na vele gesprekken met hem en zijn buren blijkt dat er heel wat andere dingen aan de hand zijn, maar dat er helemaal geen sprake is van enige homohaat jegens hem. Maar soit, over de case zelf gaat het hier eigenlijk niet, maar wel over iets totaal anders. Mijn collega B. had tot nu toe de case opgenomen, en zij heeft dus alle gesprekken alleen gevoerd. We kwamen op een punt in het dossier waarbij het nodig was dat er een gesprek was met de homo en mij en B. samen. B. had een verslag gemaakt van alle gesprekken om het dossier aan te vullen en mij degelijk voor te bereiden op dit gesprek. Toen ik de samenvatting las, lag ik ineens plat van het lachen. De case zelf is allesbehalve lachwekkend, maar B. had wel een heel grappig tikvouwtje gemaakt. Ze schreef: R. (de homo) noemt zichzelf geen eenzaad. Met d, dus niet met een t. Get it? Hoe zeggen ze dat? Waar het hart van vol is, loopt de mond van over... Dat zal ze nog lang mogen horen, denk ik.
Als je bij 't stad werkt, geraak je na een tijdje gewend aan vergaderitis, maar wat ik vandaag meemaakte is er echt wel over. Schepen MDC heeft de gril gelanceerd dat de ontmoetingscentra stadsbakens moeten worden, en dat elke baken een doelgroep of thema moet aantrekken of behandelen. M. zet zich hiermee zomaar boven het bestuursakkoord en dwingt een visie op die volledig indruist tegen de inclusieve koers van het stadsbestuur en het advies van o.a. de diversiteitsdienst om zoveel mogelijk bottom-up te handelen. De naam 'stadsbaken' alleen al! Zie je de modale Antwerpenaar al tegen zijn vriendin zeggen: "Hé schatje, gaat ge vanavond mee een pint pakken in de stadsbaken?". I don't think so. 22 ambtenaren werden deze namiddag bijeengebracht om te brainstormen over dit idee. We kregen wel de boodschap mee dat er geen discussie mogelijk was over het idee op zich, maar dat we voorstellen moesten bedenken om het idee vorm te geven. En M. noemt zich dan de schepen die o.a. verantwoordelijk is voor inspraak! Zoals je je wel kunt voorstellen was het enthousiasme ver te zoeken bij mijn collega's en mij. Terwijl iedereen braafjes de oefening uitvoerde, heb ik even de rekening gemaakt van dit grapje. Kostprijs van deze vergadering voor de gemeenschap: 1.875 euro. En dit in tijden van economische crisis.
Bombardementen in Gaza. Betogingen van de AEL op oudejaarsavond met serieuze uitspattingen in de buurt van het Astridplein. Een verijdelde manifestatie vorige zaterdag. Een optocht van de VOEM en UTV vorige zondag. Morgen een niet-goedgekeurde manifestatie door onbekenden. Zondag een manifestatie door de joodse gemeenschap. Het geweld in Gaza beroert heel wat gemoederen. Op het werk vonden we het nodig om een strategie te bepalen. In mijn ogen een belachelijke opdracht. Hoe kan je nu als bedrijf sociale zaken vermijden dat een aantal gastjes interessant willen doen? Die gasten zijn zo onvoorspelbaar dat je er totaal geen vat op hebt. De actie van morgen mag de politie voor mijn part op dezelfde manier aanpakken als op de Groenplaats zaterdag: als een manifestatie niet is aangevraagd of geen goedkeuring heeft gekregen, dan is het een illegale actie en heeft de politie volgens mij de opdracht om de boel kalm te houden, desnoods met administratieve aanhoudingen. Elke splinteractie zoals die van morgen is volgens mij sowieso een verloren actie. als je onvoorbereid aan een actie begint, niet overlegt met de politie en geen eigen security voorziet, vraag je gewoon om problemen en breng je schade toe aan je eigen imago en je eigen mensen. De enige manier waarop een manifestatie goed kan aflopen, is volgens mij een manifestatie die door verschillende organisaties wordt gedragen. Het bewijs hebben we zondag gezien met de samenwerking tussen Voem, een aantal vrouwenorganisaties en UTV. En daar wringt volgens mij een heel wrang schoentje. In de jaren '70 en '80 kwamen VAKA, 11-11-11, het ACW, Oxfam en vele andere organisaties voor veel minder veel vlugger op straat. Wat is er geworden van deze generatie sociaal bewogen betogers? Zijn ze allemaal te oud geworden? Hebben ze schrik van de koude? Of hebben ze schrik van hun allochtone buren? Zijn de mei-68'ers die vroeger hand-in-hand opkwamen tegen racisme nu zo gedraaid dat ze nog liever thuis blijven dan gezien te worden met allochtone medestanders voor een gezamenlijke zaak? In andere steden lukt het wel, en verlopen de manifestaties redelijk rustig. Waarom lukt dit niet meer in 't stad? En waar blijven de media? Studio Brussel krijgt duizenden mensen op straat voor Music For Life, maar doet niks om mensen te mobiliseren tegen geweld in Palestina. Volgens mij mankeert er iets grondigs aan onze prioriteiten.
