|
5/6
Vandaag hebben we afgesproken met Padre Pancras.
Al vroeg gaat de telefoon dat hij op weg is, hij is zoals altijd zeer enthousiast!  Het wordt een lange rit naar zijn parochie, maar de natuur onderweg is adembenemend mooi en we vervelen ons geen minuut.  We krijgen een drankje aangeboden, proeven van de Ugandese sherry en ik eet mijn eerste banaan.
We maken kennis met enkele parochianen, bezochten de bananenplantages, de scholen en er werden vele foto's getrokken.
Na het bezoek aan zijn parochie reden we naar Jambo Beach, een eetgelegenheid aan een meer waar het gezellig vertoeven is, we nuttigen er ook de lunch, visbrochetten en geitbrochetten, de geitbrochetten heb ik maar gelaten voor wat ze waren, ze zijn niet te kauwen, gewoon door te slikken!
(Zonder dat we er erg in hadden zaten we samen op het terras met de zoon van de president, de president heeft een buitenverblijf aan het meer, even ter vermelding  ) Na de lunch reden we terug richting Kigali, we stopten nog bij een fruitmarktje en kochten kleine bananen.
Het was een bewogen dag, maar een mooie dag, een dag om nooit meer te vergeten!
's Avonds kleden we ons in Afrikaanse stijl om te gaan eten. Na het avondeten worden de cadeautjes voor de zusters uitgedeeld. Er wordt gedanst en gezongen. Zuster Regine hield een speech in het Engels.
6/6
De dag van het afscheid  's Morgens gingen we onze bagage al inchecken in de Mille Collines. We moesten wachten want de medewerkster was te laat. (Afrika time ) Nadien vertrokken we naar school, de kinderen dansten, prachtig!
De meisjes die we aan het Kivu-meer ontmoet hadden, kwamen het schooltje bezoeken en kregen een rondleiding.
Bosco had enkele modellen laten maken van mogelijke uniformen voor volgend jaar. De laatste financiële regelingen werden getroffen, papieren ondertekend en vervolgens het moeilijke afscheid. Tranen moeilijk te bedwingen.
's middags aten we voor de laatste keer een buffet in de Karibu.
We verfristen ons bij de zusters, maakten onze handbagage klaar en dan was het tijd om afscheid te nemen van de zusters.
't is zoals men zegt: "Partir c'est mourir un peu, on laisse un peu de soi-même en toute heure en dans tout lieu".
Zuster Karola fluisterde in mijn oor: "je kent nu de mensen, je kent nu de weg!"
11-06-2013 om 11:17
geschreven door Vinci 
|
