Waarschijnlijk de blijde boodschap van deze week nog in het achterhoofd.
Om stikjaloers op te worden overigens, kleine kindjes.
Ergens woensdagavond werd ik er maar weer eens mee geconfronteerd. Mn jongste neefje, Arne, zo'n kleine 10 maanden oud was eens id buurt. Met mama en papa en broer en zus uiteraard... Ok, ik moet toegeven...de charmes van zo'n nog-nooit-verjaard-mormel zijn echt wel onweerstaanbaar hoor. Maar toch...voor die charmes moet je toch wel heel wat slikken als locale stakeholder van de familie of toevallige voorbijganger.
Het begint allemaal al van nog voor de kleine zn foetusfase ontgroeid is. Om te beginnen zn we allemaal lekker misselijk van zo'n zwangerschap ('ohjee, schat, ik ben over tijd...'). Daarbovenop komt dan nog het feit dat zo'n zwangerschap sommige vrouwen tot ongeziene enorme proporties kan doen toenemen. Al een geluk dat dat allemaal zo wat sociaal aanvaard is en dat de meeste mensen zoiets zowaar 'schattig' vinden ('heb je dingske haar buikske al gezien...?'). Maar geloof me, mochten de mannetjes in deze samenleving er niet van overtuigd zijn ondertussen dat zo'n opmerkelijke omvangsexpansie na een tijdje weer normalere vormen aanneemt (naja, in de meeste gevallen toch...), ze zouden zo blij niet zijn met de zwangerschap van hun ega. Zwanger zijn dwingt bij veel vrouwen ook respect af in een mate waar zelfs Yves Leterme zou van achterover vallen. Probeer maar eens te blijven zitten op een overvolle bus wanneer er een zwangere vrouw komt opstappen en zich zo ostentatief mogelijk vlak naast jou komt stellen om je zo hard bevochten zitplaats te claimen. Als je je niet te snel rechtzet dreig je verdorie te worden gelyncht door een half dozijn senioren die zelf hun duur betaalde plaatsje (sic) zelf ook wel niet zullen afstaan.
Anyway, na het zalige moment van de geboorte - fluitje van een cent overigens om zo'n kleine 4kg er uitgeperst te krijgen - begint de fun pas echt. Veel leven zit er nog niet meteen in. De hoofdactiviteit van onze pasgeborene bestaat vooral uit slapen (jawel, niet toevallig ook mijn favoriete bezigheid, je snapt alvast dat dat ook niet meteen bijdraagt tot een goede relatie). Af en toe maakt het wel eens geluid ook hoor: hard wenen vooral. Als het verkeerd in zn bedje ligt, als het honger heeft, als het in de broek gedaan heeft... Dat laatste is ook weer zo'n ongeloofelijk voorrecht van ons pamperkindje. Je mag gewoon ongegeneerd pipi en kaka doen, waar en wanneer je ook maar wil ('Oej oej, heeft ons kleine kindje een scheetje gelaten...?' - ze weten verdorie dat de inhoud die ze een paar minuten later gaan aantreffen alles behalve 'maar' een scheetje is hoor...!). En geloof me...als het eten er al niet langs de ene kant uitkomt vindt het wel vaak een andere weg ('Oej, hij verliest wat van zn papje...').
Dan hebben we nog de vervoerskwestie. De koets, de maxi-cosi, de buggy,...altijd opnieuw weten ze wel één of andere verkeers- en omgevingsvriendelijke uitvinding te doen die toch nooit echt makkelijk op te plooien is, laat staan makkelijk in een autokoffer te krijgen. Daarbij zegt een recente studie nog dat iedereen die zich binnen een straal van 50cm rond voorgenoemd vervoermiddel riskeert, meer dan 75% kans loopt om er ook effectief door te worden aangereden. Oh...en ooit al eens geprobeert om naar de supermarkt te gaan met een buggy en een winkelkar...? Gaat niet he!
En dan nog het probleem met de taalbarrière. Rond Brussel was mn zo lief om in een paar gemeentes taalfaciliteiten in te voeren, maar de moeite die mn zich getroost om een 1-jarige taalkundig wat bij te brengen is ook ongewoon buitensporig. Een auto wordt een 'vroem vroem', een hond wordt een 'woef' en een vliegtuig een 'iiiiaaaaaaaaaaaaaaaauwwww'. Weetje, als m'n baas me iets probeert duidelijk te maken schakelt die spontaan over naar het latijn...over discriminatie gesproken !!!!!
Ach, ik geef het op. Ik troost mezelf dan maar met dat ene verschrikkelijke nadeel: steeds lopen ze het enorme risico om in het bijzijn van iedereen helemaal te worden uitgekleed en met beide beentjes in de lucht een halve bus talkpoeder op hun kont gestrooid te krijgen.
Pff...ik ben er de eerstkomende decennia nog niet aan toe denk ik. Ik merk overigens net op dat mn glas Martini Rosato ver leeg is... Heeft ook zo'n Predictor-kleurtje overigens...
Ik blijf het toch best gek vinden hoor. Zonet zag ik via mn favoriete roddelkanaal Facebook dat een vriendin van me "mama" gaat worden. Nog niet eens 19 jaar verdorie !!! Loop ik nu echt achter of is er iets anders in het spel wat ik nog niet opgemerkt heb?
Naja, respect hoor, als je dat echt wil...tuurlijk waarom niet dan. Maar zo eens samen van het leven genieten mss...? Ik bedoel: de komende 25 jaar mag je dat dan weer wel vergeten he... Plus daarbij komt nog dat je in een kind zowat de waarde van een huis geïnvesteerd hebt tegen de tijd dat het dan uiteindelijk de mama en papa verlaat. (Dat laatste is dan weer mijn egoïstische kijk...). Ok, je hebt ze waarschijnlijk wel nodig tegen de tijd dat je uiteindelijk zelf opnieuw kind wordt (als er dan niet één of andere onoverwinbare vete ooit roet in het eten heeft gegooid). Anyway, proficiat voor de kersverse mama-in-wording. Ik heb er momenteel alvast helemaal nog geen behoefte aan.
Nog een opmerkelijk feit vandaag op het nieuws: een 90-jarige die in Duitsland tot levenslang is veroordeeld voor misdaden in WOII. Los van het feit of zoiets nog nut heeft of niet kijk ik altijd uit naar wat de houding van zo'n senioren/hoogbejaarden is 65 jaar na de feiten. Veelal kan je 2 grote groepen onderscheiden: je hebt enerzijds een groep mensen die verschrikkelijk gematigd in alles worden en begrip kunnen opbrengen voor heel wat zaken omdat ze door hun hele levenservaring hebben ingezien hoe relatief alles eigenlijk maar is. Anderzijds heb je ook een grote groep mensen die juist heel erg principieel - bijna radicaal - worden. Vaak heeft het te maken met 'doelen in het leven' denk ik. In het begin van je leven probeer je je aan bepaalde ideën vast te houden (tja, je moet toch in iets geloven). Maar als je eenmaal meer op het einde van je leven zit (gebeurt nu eenmaal), dan zoek je eveneens nog naar dat 'doel in het leven'. Ofwel ben je heel laconiek en heb maak je je er helemaal niet druk om ofwel blijf je heel fanatiek omdat als je je zo niet opstelt je eigenlijk je hele leven het verkeerde 'doel' moet hebben nagestreefd.
We kunnen maar hopen dat we het van in het begin bij het juiste eind hebben, ik ben alvast enorm fan van de 'relativeringstheorie' :)
