'Op kwaliteit staat geen leeftijd', nam Steven Defour begin dit jaar met een straatlengte voorsprong op Ahmed Hassan de Gouden Schoen in ontvangst. Een bekroning voor een jaar waarin hij bij Standard de van Conceiçao geërfde kapiteinsband alle eer aan deed en onmisbaar werd bij de Rode Duivels. Defour, op Van Himst, Kompany en Scifo na de jongste Gouden Schoen ooit, koppelt geniale ingevingen en een mateloze inzet aan een enorme maturiteit, zowel op als naast het terrein. Als een echte regisseur op het middenveld schoof hij zijn doelgerichtheid opzij om de aanval in te luiden en vaak de voorlaatste pass te trappen. Het goudhaantje wordt door zijn kleine gestalte, éénvoudige manier van voetballen en alomtegenwoordigheid hier en daar vergeleken met Wilfried Van Moer. Drie dagen na de uitreiking van de Gouden Schoen belandde hij echter van de hemel in de hel toen hij zich opnieuw blesseerde aan de dij en anderhalve maand buiten strijd was. Zijn wederoptreden, thuis tegen Cercle, ging niet toevallig gepaard met de miraculeuze kwalificatie van de Rouches voor de halve finales van de Beker. Even leek een schouderontwrichting hem nog het slot van de titelstrijd te doen missen, maar Defour was tijdig terug om Standard kampioen te helpen maken. Van de voetbalsupporters kreeg hij ook nog de 12de Man Trofee. Die landstitel leverde deelname op aan de voorronde van de Champions League. Standard maakte zich op voor het grote treffen met FC Liverpool. Thuis werd er, onder andere na een gemiste penalty 0-0. Ook op Liverpool gebeurde dat. Tot de 119e minuut. Kuyt kegelde Standard eruit. Uefa-cup dus. Maar ook daarin schitterende Standard. Overwinningen tegen Sevilla, Sampdoria, Belgrado, Everton. Standard beleefde glorieuze momenten. Er volgde ook opnieuw een titel, en een nieuwe troffee als speler van het jaar van de supporters. Steven won in België al alles, op één ding na: de beker van België. Wij zijn benieuwd wat Standard in die competitie kan doen.