Vandaag was het eindelijk zo ver. De kalender duidde eindelijk het cijfer 12 aan, de dag waarop we zouden vertrekken op vakantie. Mama en papa hadden vanmorgen nog altijd geen idee waar we naartoe zouden trekken. Eindelijk gingen ze uit hun lijden verlost worden. We gingen hen vertellen wat de bedoeling was van heel deze reis. We gaven hen een papier waar een doolhof op getekend stond. Het was de bedoeling dat ze de juiste weg zochten naar de uitgang en zo met de letters die ze tegenkwamen de eerste stad vonden waar we naartoe zouden trekken. Na even zoeken kwamen ze tot de juiste oplossing, Cinque terre genaamd. Een prachtig stukje landschap waaronder 5 steden behoren die aan de kust gelegen zijn. Na herhaaldelijk gekeken te hebben als we alles in de auto hadden zitten, vertrokken we eindelijk op weg naar Hasselt. Hier moest nog even afscheid genomen worden van Anke (van de rest was de dag ervoor al afscheid genomen). Eens dit allemaal voorbij was konden we eindelijk richting Italië vertrekken. Want dit was wat we gingen doen… Een rondreis door Italië! Iedere dag krijgen mama en papa aanwijzingen van plaatsen waar we naartoe gaan. Ze weten ’s morgens dus pas waar we diezelfde dag naartoe gaan. Een heel avontuur dus. Maar aan hun reacties te zien wel fantastisch! Onderweg zat de sfeer er goed in. De muziek stond luid en er werden een heleboel foto’s getrokken. Ik moet wel zeggen dat de sfeer hoogtepunten en dieptepunten had. De keren dat Céline haar uitlaatgassen de vrije loop liet of even niet haar zin kreeg waren beneden alle pijl. Blijkbaar ook als ik mijn schoenen uitdeed, maar hier heb ik precies geen idee van J. Uiteindelijk waren we de grens over en reden we van Luxemburg richting Metz en zo naar Zwitserland. Eenmaal in Zwitserland werd het weer wel erg drastisch! De donderwolkjes van Céline waren naar boven gestegen en het regende erg hard! Dan zijn we maar iets gaan eten in een groot wegrestaurant. Mama, papa en ik en enorm stuk pizza. En Céline een spaghetti Bolognaise. Eenmaal we onze buikjes vol hadden gegeten zetten we onze reis voort. Op weg naar het –hopelijk- zonnige Italië. De wolken begonnen lichtjes te verdwijnen en we konden genieten van een fantastisch landschap. Maar nu had er een ander, veel groter probleem zich voorgedaan… File! Altijd plezant, zeker voor het humeur! Dat was er ook aan te merken. Céline probeerde ons met steeds slechtere muziek te overtuigen van haar DJ-kunsten, maar niemand kon dit appreciëren. Toen heb ik zelf de sfeer maar proberen redden met meezingers en kinderliedjes. Tot groot jolijt van mama en papa. Zij waren de muziek van Céline beu! Onze rit zou ik nog bijna gaan vergeten. We kwamen eindelijk bij de Italiaanse grens en zagen een beetje verderop het plakaatje Milaan staan. Iedereen was erg euforisch en alles kwam in orde! We moesten een heel stuk rijden tot aan onze eindbestemming te raken (22:30 aangekomen). Maar het was het lange rijden waard. Ik had contact opgenomen met de baas van het studiootje waar wij sliepen. Deze had alles tot in de puntjes geregeld. Er lag een briefje bij de inkomhal waar op stond geschreven ‘Mister Cleeren’. Ik voelde me al direct heel wat, maar liep rustig door. Eenmaal binnen was dit een  zeer mooie kamer. Plaats genoeg, erg nieuw, alles op wandelafstand,… Niets op aan te merken! We zijn toch nog even het stadje ingetrokken. We waren op zoek naar eten. Voor het avondeten hadden we daar niets om op terug te vallen. Alle restaurants waren gesloten. Dan maar een heerlijke échte Gelato. Deze kon me wel smaken en ik was de enige die 3 bollen nam! Na het ijsje zijn we terug naar onze kamer gewandeld. Daar lag nog een heerlijke watermeloen te wachten! Morgen wordt een zeer leuke dag. Maar ongeveer 200 km liften in totaal. Ik zeg jullie niet waar we morgen naartoe gaan, Dat blijft een verrassing! Bedankt om de moeite te doen om deze blog te lezen. Ik ben erg moe en ga nu slapen vriendjes en vriendinnetjes. Slaap lekker en tot morgen!