Dag 9. In mijn hoofd
de laatste dag van onze vakantie. Want morgen is het enkel rijden. Bij de
laatste dag hoorde natuurlijk ook een hoogtepunt. Voor dit hoogtepunt moesten
we wel om 6 uur opstaan. Voor 1 keer moesten mama en papa geen opdracht
oplossen, maar een filmpje bekijken. In het filmpje legden Céline en ik uit wat
we vandaag gingen doen. Paragliden! Ze
wisten niet wat dit was, maar de schrik was toch al in moeders ogen te zien. We
vertelden hen dat je met een parachute van een berg moest springen. Het feestje
was meteen gedaan, want mama zei resoluut nee! Daar stonden we dan. Van een
hoogtepunt naar een anticlimax. Ik zweeg wijselijk, want na 21 jaar wist ik dat
ze wel zou plooien. We vertrokken richting Cavalese en het was ijzig stil in de
auto. Maar moeder haar bovenkamer was overuren aan het draaien en opeens kreeg
ik een kruisverhoor voorgeschoteld. Ze was er dus toch serieus over aan het
nadenken. Na een kleine trektocht door de bergen begaf de auto het weer. We
moesten stoppen langs de kant en papa probeerde het probleem op te lossen.
Opeens was mama verdwenen. Ze kreeg het effe niet meer geregeld want ze was
letterlijk een schrikschijtje leggen in het bos. Nadat alle behoeftes
voltooid waren, vertrokken we terug richting Cermis. Een berg in Cavalese waar
ons avontuur zich zou afspelen. Eenmaal aangekomen stonden 2 mannen ons op te
wachten met grote zakken. Met hen hadden we dus afgesproken. Na een korte
kennismaking zijn we richting de top van de berg vertrokken met de befaamde
bolletjeslift. Na de bolletjeslift volgde de stoeltjeslift. Ik voelde me even
terug in het skiwereldje. Wat voelde dit goed! Heerlijk rustig, zonneke op mene
bol en een prachtig uitzicht! Eenmaal boven was het moneytime. De parachutisten
legden hun materiaal uit en mama en Céline waren verdacht stil. Ik rook een
verdacht geurtje, maar dit was bij nader inzien gelukkig van de paarden die er
aan het grazen waren. De 2 mannen vroegen ons wie eerst wilden. Papa en ik
offerden ons op en we kregen een paar korte instructies. Papa al iets meer als
mij, want mijn maat kon geen woord Engels. Het enige wat hij me kon zeggen was
dat ik moest blijven lopen. Na het startsignaal deed ik dit dan ook. En voor ik
het wist was ik zo vrij als een vogeltje! Wat een fantastisch gevoel en een
overdreven mooi uitzicht. De parachutist vroeg me zelfs als ik wou sturen. Ik
zei natuurlijk geen nee! En na nog wat acrobatische kunstjes zat de vlucht er
op. Papa en ik mochten niet meer mee naar boven en wachten geduldig tot we onze
2 prijsduiven zagen vliegen. Na een klein uur was het zo ver! En ja We zagen
het goed! Mama was er ook bij! Uiteindelijk stonden we alle 4 terug veilig met
onze voetjes op de grond. Mama vond het zo plezant dat ze het zelfs nog eens
wou doen! Voor haar was het toch wel de vakantie van de overwinningen. Chapeau
zou ik zeggen! We zijn nadien nog even iets gaan eten in de stad, waar papa
zijn heldenrol weer onder het stof mocht uithalen. Ik had per ongeluk een
SD-kaartje laten vallen waar de fotos van Céline haar vlucht op stonden. Juist
tussen een spleet van het terras in. Na veel wroeten kreeg papa het kaartje
terug te pakken. Na het middagmaal vertrokken we richting ons geliefde Erica.
Wat hadden we ze gemist. We kwamen aan en werden direct vriendelijk ontvangen.
We hebben iets gedronken en mochten er gaan zwemmen. Wat voelde het goed om
terug te zijn! Na dit zéér leuke intermezzo zijn we nog even iets gaan eten en
vertrokken richting onze slaapplaats. Een klein leuk hotelletje met zeer vriendelijke
uitbaters. Zoals jullie kunnen lezen had papa zijn dagelijkse behoefte nog niet
gehad. En dit hadden we weer geweten. We hebben LETTERLIJK 3 kwartier
rondgereden voor een ijs. Maar toen heeft hij het er ook van genomen. Padre
dacht Dit is de laatste dag dat het kan, dan ga ik maar in 2 gelaterias 2
ijsjes eten. Nadat het dessert op was, zijn we terug vertrokken naar het hotel
en rustig gaan slapen. Want morgen kennen we allemaal onze eindbestemming.
Kreyel. Een zeer mooi boerengat op zon kleine 1000km van hier. Ik wil jullie
allemaal bedanken om deze blog te lezen en misschien tot een volgende vakantie.
Ciao tutti e grazi! xxx
Dag 8. De enige die
vandaag moest werken, was de auto. We begonnen met een serieus uitgebreid
ontbijt aan de dag. Na heerlijk gegeten te hebben moesten we alles van de kamer
halen. Er moest namelijk om 10 uur uitgecheckt worden. Hierna zijn we nog even
lekker gaan bakken en braden op het strand om vervolgens te vertrekken naar
onze volgende bestemming. Verona! De stad van Romeo en Julia, de stad van de
liefde. Mama nam dit vrij letterlijk, ze kroop boven op papa. Ik denk dat ze
zich verveelde omdat we vandaag geen klokkentoren zijn beklommen. Dus dacht ze
waarschijnlijk aan een andere klokkentoren. Céline en ik fronsten de
wenkbrauwen, maar gelukkig struikelde ze gewoon op bed. Toch iets spannends
meegemaakt vandaag! Want over het huis van Romeo en het balkon van Julia waren
we snel uitgepraat. Heel erg mooi, maar ik had er eerlijk gezegd meer van
verwacht. Waar ik nooit meer zal van verwachten, is van de pizza die ik vandaag
gegeten heb. Een knap staaltje kookwerk moet ik zeggen! Nooit heb ik zo een
lekkere pizza gegeten in mijn leven! Deze zal ik dan ook niet snel vergeten. Na
nog even rondgewandeld te hebben in de stad en een ijsje gegeten te hebben,
vertrokken we terug huiswaarts. Het is morgen vroeg dag. Om 6 uur staat te
wekker voor een onvergetelijk slot van deze reis dat ons nog hoger brengt dan
onze stoutste dromen! Slaap lekker iedereen! Grazie e ci vediamo domani per la
finale! Ciao xxx
Dag 7. Op de 7de
dag rustte hij. En dat deden we dan ook! We begonnen de dag op een heerlijk
pleintje in Gubbio met een prachtig zicht op de stad en zijn omliggende natuur.
We hebben rustig ontbeten. Dit deed eens goed, geen haast! Na een moeilijke
opdracht voltooid te hebben konden we vertrekken richting Rimini. Voor degenen
die deze plaats niet kennen. Zon, zee, strand en winkeltjes. Alles dus waar
mama al een hele week voor aan het pleiten was. En gelukkig dat ze er uit zag!
Na een rit van 160km kwamen we aan, kregen onze sleutel en mochten naar de
kamer. Een kamer met zicht op zee. Meer moesten we niet hebben! Eerst even iets
eten en ons insmeren om dan richting mare
te vertrekken. Het water was lekker warm, net zoals de zon, die enkelen van
ons in slaap wiegden. (zie foto) Ik haalde mijn DJ-kunsten weer boven en
probeerde mijn mond te spoelen met een paar heerlijke frisse pinten. Eenmaal de
zon stilletjes onder begon te gaan zijn we teruggekeerd naar het hotel. We hebben
ons opgefrist en zijn richting de winkelstraat gewandeld. We namen voor de
verandering eens een andere antipasti. Meloen met parmaham. Deze was erg lekker
en kort daarop volgde onze hoofdgerechten. Nu we toch aan de zee zaten, moesten
we het ook op ons bord hebben. Een lekkere pasta met zeedieren. Als afsluiter
namen we enkele Italiaanse desserts. Na het eten veerde recht en wij volgden
als kleine kuikentjes moeder gans op zoek naar winkeltjes. Ik moet zeggen
Hadden we 1 winkeltje gedaan was het ook goed geweest. In iedere winkel
verkochten ze hetzelfde. Maar ok, we wilden moeder natuurlijk ook eens een
pleziertje doen! De dagelijkse Gelati kwam er natuurlijk ook aan te pas en
uiteindelijk gingen we terug huiswaarts. Ik heb samen met Céline nog een hele
tijd op het terras gezeten en dit blogbericht afgerond met een fantastisch
zicht op de zee. Zoals jullie kunnen lezen was het echt een rustdag en is er
niet veel speciaals gebeurd. Morgen wordt ongeveer van hetzelfde met nog een
rit van 250 km erbij. bella giornata di domani e dormire bene! Ciao tutti xxx
Dag 6. Het begint te
korten. Een reden te meer om nog meer te genieten dan voorheen! Dat deden we
dan ook met het ontbijt in Striano. Anna had de tafel gedekt op haar prachtige
balkon met een heumels uitzicht op de Vesuvius. Ze had zelfs zelfgemaakte citroentaart
gemaakt. We vonden hem zo lekker, dat ik het recept mee naar huis kreeg. Na
veel zwoegen en zweten kwamen mama en papa achter onze bestemming van de dag.
Assissi. We zouden een tussenstop maken in Orvieto om bij te tanken. In totaal
een rit van zon 450km. Toen de auto weer eens even moest rusten, was hét
moment van de vakantie aangebroken voor mama. Zon! Eindelijk zon! Ze pakte dan
ook een handdoek en zette zich midden op de straat bij een wegrestaurant. Papa
was druk bezig met de auto. En toen hij eindelijk gereed was, konden we verder
richting Orvieto. Een prachtig, klein stadje met een heerlijk uitzicht op
Umbrië. Dit werd tevens ook de stop voor papas dagelijkse ijsje. Na een beetje
getaffeld te hebben, vroeg ik mijn kroost me te volgen en onze weg verder te
zetten naar Le Velette. Een plaatselijke wijnboer. We hadden hier een
wijndegustatie geregeld en dat sprak ze wel aan! Papa was iets te enthousiast en brak pardoes zijn zonnebril van 20 jaar oud. Hij barste maar juist niet in tranen uit! :) De zeer vriendelijke mevrouw
liet ons de wijnkelder zien en gaf ons zeer kort uitleg van een 10-tal wijnen.
We mochten zelf kiezen welke we wilden proeven en hoeveel. Na een paar goede
glazen gedronken te hebben werd het tijd om te kiezen. Niet ons sterkste vak zo
blijkt. Ik ga niet zeggen dat het tot een gevecht kwam, maar een wereldoorlog
was nu ook niet bepaald veraf. Neenee, grapje. Na wat wikken en wegen is de
wijnboer zon goeie 15 flessen armer. Terug naar de orde van de dag. Kilometers
vreten. Wij vertrokken naar Assissi. Nog zon 100km. Onderweg was de alcohol
weer naar papa zijn kop gestegen en hij sloeg ineens een veldweg in. Iedereen
verschrok zich een hoedje! Toen had ik het door. Hij wou punten scoren bij
madre. We kwamen aan bij een meer. Een bijzonder mooie plaats waar het overdreven
stil was. Met een zonnetje an 28 graden op onze bol, durfde papa en ik het aan
om gaan te zwemmen. Het water was echt heerlijk! Céline en mama probeerden van
de nodige zon gebruik te maken om een klein kleurtje op te doen. Na dik een uur
ploeteren begonnen onze maagjes te knorren. We zijn teruggereden naar het mooie
Orvieto om daar een hapje te eten en vervolgens door te trekken naar Assissi.
Voor mij de gezelligste avond tot nu toe! Een mooie koer met heerlijk eten en
lekkere wijn. We hebben met volle teugen genoten. Céline vond het zelfs zo
lekker dat ze bijna haar bord op de grond gooide. Na het eten zijn we terug in
de auto gestapt voor de laatste rechte lijn van de dag. Eenmaal aangekomen werd
het pas écht een avontuur. Ik zal zeggen dat we de auto beter kunnen inwisselen
voor een Fiat 500. Ik werd weer meegezogen door wat locals en liet mama, papa
en Céline voor wat het was. Ik moest namelijk de sleutel gaan halen in een
plaatselijk café. Na wat gissen kwamen we eindelijk op onze slaapplaats
terecht. Het was al het wachten waard! Bekijk de fotos maar eens! Morgen wordt
een zeer leuke dag, waar iedereen naar uitgekeken heeft. Nu ga ik slapen, want
mijn ogen vallen toe! Arrividerci Tutti! Ciao xxx
