Indien u een gebed of intentie hebt die u graag wilt geven aan Maria, kan dat door deze hier in op te schrijven, de Intenties worden in de kerk van Kinrooi en de Bovenkerk voorgelezen. dank.
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
welkom op het blog van Sint Gemma Galgani.
16-02-2013
5 Pijlers der geloof
De vijf pijlers van het geloof
De vijf pijlers van het geloof
In de ruim 27 jaar dat Maria aan de kinderen van Medjugorje verschijnt, heeft ze het in Haar gesprekken steeds gehad over de vijf pijlers van het geloof: Zoals de kleine David de reus Goliath overwon met een slinger en 5 stenen, zo kunnen we op dezelfde manier de vijand overwinnen door de 5 hoofdboodschappen van Maria:
1. Gebed
Reeds van bij de tweede verschijning heeft de Heilige Maagd aangespoord om de gebeden van de kinderen, zeven keer het Onze Vader, het Weesgegroet en het Eer aan de Vader, te bidden. Zij vroeg hen kort daarop hierna de Geloofsbelijdenis of het Credo, het beste gebed van allemaal, aan toe te voegen. Bij deze gelegenheid leerde Zij hen samen twee rozenhoedjes te bidden als voorbereiding op de Eucharistie, en als dankzegging ook nog eentje na de Heilige Mis. Herhaaldelijk heeft Zij de kinderen verteld dat de mensen dikwijls vergeten te danken.
Zij legde uit dat zonder gebed het geloof niet levendig kan blijven en omdat vele gelovigen niet bidden, vroeg Zij de zieners om iedereen tot gebed uit te nodigen. De Heilige Maagd zegt dat ze onze gebeden nodig heeft, omdat Zij zonder deze gebeden het plan niet kan verwezenlijken, waarvoor God Haar heeft gezonden. Onze-Lieve-Vrouw spoort iedereen aan om tijdig te stoppen met het gebed, om niet te laat te komen voor de Heilige Eucharistie.
Vader Jozo vertelde aan een groep pelgrims: Uw familie is als een woestijn zonder enig water. Jullie hebben mensenrechten, werk, velen van u hebben geld, maar de Zegen van God hebt u niet. Waarom is er zoveel pijn in uw familie? Waarom heerst er geen vreugde? Wanneer ontstond deze woestijn? Toen u het besluit maakte dat er geen tijd is om te bidden, ging het licht uit in uw familie.
Als een moeder houdt Onze Lieve Vrouw nooit op om Haar kinderen de dingen te vertellen die ze nodig hebben voor de rest van hun leven. Zijn vraagt ons te bidden met het hart, omdat God de harten ziet.
2. Vasten
Het werd voor de eerste keer vernoemd toen de zieners voor de genezing van de kleine Danijel Setka baden. Onze Lieve Vrouw heeft eerst met droefheid toegegeven dat de praktijk van het vasten bijna volkomen uit de kerk verdwenen was en vervolgens heeft zij uitgelegd dat men iedere vrijdag, en kort daarna voegde Zij hier iedere woensdag aan toe, op water en brood zou moeten vasten. De jongeren hebben begrepen dat het vasten, samen met het gebed, absoluut noodzakelijk is voor de bekering en dat het eveneens het sterkste wapen is in de strijd tegen satan. Onder vasten wordt ook verstaan het afstand doen van verschillende slechte gewoonten, zoals het overmatig drinken van alcohol, het bekijken van nutteloze televisieprogramma's of het leiden van een losbandig leven, om vervolgens meer tijd voor God te reserveren. Tijdens een verschijning heeft Maria gezegd dat in het algemeen het vasten niet met liefdadigheid verward mag worden.
In elk openbaar gebouw vinden we brandblussers en in elk huis zijn er aspirientjes tegen de hoofdpijn. Vasten is zoals een brandblusser of een aspirine. We kunnen het gebruiken om de vijand binnen ons, binnen de familie, de gemeenschap of de kerk te bestrijden. Maria zegt: "Door gebed en vasten kan je oorlogen stoppen en kan je zelfs de wetten van de natuur doen stoppen." Wij schenken niet voldoende aandacht aan deze boodschap! Dit betekent dat rampen zoals aardverschuivingen en aardbevingen kunnen vermeden worden indien er iemand in een bedreigd dorp enkel zou vasten.
Deze boodschap is eveneens van toepassing op de natuurwetten van ons lichaam. Zo is er het verhaal van een verpleegster die erg in zonde leefde. Met elke man die haar pad kruiste had ze te doen. Ook al was ze als kind gedoopt, ze had geen geloof. Ze ging als kind naar de catechese, maar was alles vergeten. Er was geen God in haar leven. In het hospitaal waar ze werkte was er een dokter die Medjugorje had bezocht en zich radicaal had bekeerd. Toen hij terug thuis was besloot hij met het hart naar de boodschappen te leven. Hij zag dat de arme verpleegster hulp nodig had en hij besloot om te vasten voor haar bekering. Dit duurde vier jaar lang.
Op een dag, in diepe wanhoop, besloot ze om zelfmoord te plegen. Als verpleegster kende ze de juiste hoeveelheid medicatie die ze hoefde te nemen om haar dood te veroorzaken. Ze nam de pillen en ging naar bed, wachtend op haar dood. Maar de morgen daarop werd ze perfect gezond wakker. Ze voelde zelfs geen negatieve effecten. Het was alsof ze melk gedronken had voor het slapengaan. Zij was zo geschrokken van het feit dat ze nog leefde dat de volgende gedachte onmiddellijk bij haar opkwam: Iemand wil dat ik blijf leven. Ze dacht verder na: Misschien is het God die wil dat ik blijf leven en ze begint zich verder vragen te stellen: Waarom wil God dat ik blijf leven? en daarop kwam ze tot de kern van alles: Misschien houdt God van mij.
Ze ging opnieuw naar het werk en voelde dat ze dit verhaal moest vertellen aan haar dokter. Pas dan herkende de dokter het effect van zijn vasten. Door zijn vasten, stond God toe om mirakels te verwezenlijken in het leven van de verpleegster. En zo sprak de dokter tot haar over God. Hiervoor zou ze alles met betrekking tot God verworpen hebben, maar na dit incident stond haar hart open voor Gods barmhartigheid. Ze verstond onmiddellijk dat door het vasten van haar dokter, de natuurlijke chemische wetten die normaal zouden hebben plaatsgehad binnen haar lichaam, werden opgeheven. De dokter vertelde haar: Ga naar Medjugorje en ze ging naar Medjugorje en Onze Lieve Vrouw toonde Haar enorme liefde voor haar en verscheen zelfs aan haar. Ze kon maar niet geloven dat de Moeder van God zich aan haar, zon onzuiver iemand, zou manifesteren. De verpleegster voelde een diepe liefde voor Maria en ging te biechten. Ze biechtte al haar zonden en vanaf die dag veranderde haar leven. Nu draagt ze Haar boodschappen uit en herhaalt ze: ik ben geboren in Medjugorje.'
Vasten herinnert er ons steeds aan om ons voor God in te zetten en zijn wil te volbrengen. Denk aan Jezus in de Bijbel. Elke episode in Zijn Leven toont ons Zijn Vaders voorzichtige voorbereiding van Zijn Zoon voor het Kruis. Zijn doopsel in de Jordaan is het begin van Jezus openbare leven. In plaats van recht naar het volk toe te gaan, werd hij door de Heilige Geest naar de woestijn geleid waar hij gedurende veertig dagen vastend verbleef. Op het einde van deze periode probeerde satan om Jezus drie maal te verleiden en zijn gehoorzaamheid tot de Vader uit de dagen. Door zijn vasten werd Christus voorbereid op dit openbare leven om zo het Plan van Zijn Vader te verwezenlijknen. En zo krijgt iedereen een speciale opdracht door het vasten, zelfs priesters.
3. De Bijbel
In het land van Herzegovina was het communistische regime absoluut geen voorstander voor het promoten van de Bijbel binnen de families. Voor de gelovigen was het dus een bezit van een onschatbare waarde, maar een verborgen bezit. Eigenlijk was de vervolging zo erg dat de meeste families hun Bijbel gewoon verbrandden. In het grootste geheim, op één of meerdere tijdstippen van het jaar, namen ze het risico om de Bijbel uit de verborgen plaats te halen en met diepe eerbied sommige gedeelten te lezen. Sommige mensen die konden lezen en schrijven zetten vlug enkele verzen op papier voor later.
Op een dag vroeg de overheid aan de bezitters van een Bijbel om deze binnen te brengen. Zij die weigerden liepen het risico op vervolging indien hun bezit zou ontdekt worden. De overigen, die hun Bijbel zagen verbranden op openbare plaatsen, weenden. Deze verbrandingen gingen gepaard met hevige godslasteringen vanwege de Militia. Voor de kleine schare gelovigen die nog naar de Heilige Mis durfden te gaan, was dit nog het enige alternatief om passages uit de Heilige Schrift te horen. Het regime liet enkel het bijwonen van de H. Mis op zondag toe. Voor de overigen die de moed hadden de Bijbel te behouden werd deze schat het heiligste van hun bezit. Het verschafte hen een persoonlijke band tussen hun familie en God, een hemelse erfenis die hen hoop gaf.
Toen de verschijningen in 1981 begonnen, lanceerde Onze-Lieve-Vrouw een figuurlijke bom die als een druppel op een hete plaat insloeg bij het regime: Lieve kinderen, jullie hebben de Bijbel vergeten! Plaats de Bijbel op een zichtbare plaats in jullie woning. Lees elke dag enige verzen en zet deze in de praktijk om in jullie dagelijkse leven. Laat de mensen die in jullie huizen komen toe om de Bijbel te zien en samen met jullie enkele verzen te lezen. Op deze wijze kunnen jullie tot een gesprek komen met God.
Weinigen onder ons begrepen toen de belangrijke omwenteling die deze boodschap zou teweegbrengen. Vader Jozo Zovko, die zelf verscheidene ontmoetingen had met Onze-Lieve-Vrouw, bleef Haar boodschap steeds herhalen. Hij zei: Ik heb vele moeders zien wenen over de dood van hun kind, maar ik heb nooit een verdriet gezien zoals bij de Gospa, toen Ze zei: jullie hebben de Bijbel vergeten! Hij voegde hier aan toe: Laat het hoofd van de familie elke dag, vóór het eten, een gedeelte van de Bijbel voorlezen aan de kinderen. Kus de Bijbel bij het sluiten, want zo geef je een kus aan Jezus.
Jezus is het Levende Woord. Hij is het Woord door het welke alles is geschapen. Gods Moeder maakt geen onderscheid tussen Jezus en de Bijbel. De bijbel vergeten is Jezus aan de kant laten en Hem minachten. Het maakt ons wakker voor wat hierna komt en wat van ons wordt verwacht, iets wat anderen, die ons op een dwaalspoor pogen te brengen, ons niet kunnen beloven. De mensen die dit Levenswoord aanvaarden maken antilichamen aan tegen andere door de pers gedreven woorden, die dit Woord verwerpen. Geld, macht, perversie, media, misbruik van wetenschap en geweld dringen vandaag maar al te dikwijls in ons binnen. We hebben Jezus vergeten, wij hebben de Bijbel vergeten.
Elk van ons heeft een lichaam, ziet het, voelt het, ruikt het, dit is een onmiskenbaar gegeven. Men draagt er zorgt voor en onderhoudt het, ieder volgens zijn of haar principes. Iedereen heeft een hart, een gevoelig hart, vooral wanneer iemand lijdt. Dit is, alhoewel onzichtbaar, echt. Iedereen probeert dit gevoelige hart tevreden te stellen. Ieder van ons heeft een geheugen en komt in contact met andere geheugens en poogt dit geheugen tevreden te stellen met persoonlijke verlangens. Maar de ziel, wie van ons beseft dat het lichaam een ziel bevat en voelt dit ook? Wie voedt de honger, de dorst, de noden en de verlangens van deze ziel? Wie van ons beseft dat dit laatste zo vele malen belangrijker is?
Zet u vijf minuutjes neer, nadenkend en met het hoofd in de handen. Wees moedig en stelt u zichzelf eens de vraag: 'wat wil ik van mijn leven?' De beslissingen die u neemt kunnen uw gehele verdere leven, en ook het leven hierna, bepalen. Bij uw keuze bepaalt u zelf door wie u zich wil laten beïnvloeden: door al het nutteloze dat de media u probeert door het strot te duwen of voor de verrijking van het onderricht van God en Jezus, de Bijbel. Als u voor dit laatste kiest, dan zult u ook nieuwe en mooie dingen ontdekken, de belangrijke dingen die uw ziel zullen voeden. Wat een ontdekking!
4. Biecht
Uit Maria's boodschap van 25 november 1998: "...dat de Heilige Biecht voor jullie de eerste daad van bekering mag zijn om daarna, lieve kinderen, te beslissen voor het Heilige. Dat uw Heilige Biecht en uw keuze voor het Heilige vandaag en niet morgen zou mogen beginnen. Kleine kinderen, Ik roep jullie allen op voor de redding en Ik wens jullie de weg naar de Hemel te tonen."
De Heilige Moeder vervangt hierbij niet de priester, maar Zij handelt als raadgever. Zij maakt de harten van Haar kinderen klaar voor een goede biecht. Er bestaan priesters die naar Medjugorje komen die er niet echt van overtuigd zijn dat de Heilige Maagd hier werkelijk verschijnt, maar wanneer ze de biecht afnemen en geconfronteerd worden met het diepste geweten van de mensen, zijn ze allen verbaasd getuige te zijn van de genade die hen is gegeven. Zij voelen het werk van Maria en velen van hen zeggen dat ze zich hernieuwd voelen in de genade van hun priesterschap.
Ontelbare gelovigen getuigen van hun spirituele èn lichamelijke genezing na een goede biecht: kanker, depressies, verslavingen, angsten en dwanggedachten, het zijn maar enkele voorbeelden. Als een moeder leert de Gospa hoe de Sacramenten te beleven door echte en treffende voorbeelden.
Marija Pavlovic-Lunetti houdt er steeds van om volgend verhaal te vertellen omdat het zo'n treffend voorbeeld is van hoe het volledige dorp Medjugorje totaal veranderde. Het was augustus 1981 en een 'hete' zomer in alle betekenissen van het woord. Niet enkel de wind was zwoel, maar ook de Militia kreeg het benauwd. Op geen enkele manier konden de kinderen tot zwijgen worden gebracht ondanks de instructies van de Militia 'dat ze niets hadden gezien, dat hun verhalen leugens waren en dat ze de lippen op elkaar moesten houden.' Maar de kinderen konden niet zwijgen met Vicka voorop. Ook al had ze het bevel gekregen om thuis en uit iedereens zicht te blijven, ging ze dikwijls op het dak van hun huis staan om de laatste boodschappen van de Gospa uit te schreeuwen, met zo'n decibels dat ze geen luidsprekers nodig had. Niets in wereld kon Vicka ervan weerhouden om de boodschappen uit te dragen die Maria haar en de overige kinderen toevertrouwde: '...vertel het aan de mensen...'
Dit bracht de Militia die hun huis bewaakten tot wanhoop. Er waren zelfs enkelen onder hen die zich bekeerden toen de stem van hun Moeder hun zwakke hart raakte, maar deze kregen vlug een andere opdracht in Zagreb of Sarajevo of moesten soms naar de gevangenis. Omdat ze de kinderen het zwijgen niet konden opleggen besloten ze dan maar de heuvel af te sluiten. Aan de voet van de Podbrdo werd een afspanning aangebracht zodat de mensen niet langer de heuvel opkonden om de verschijningen bij te wonen. Maar de Gospa was veel slimmer. Zij was reeds op voorhand op de hoogte van hun plannen en dan regelde Zij Haar plan. 'Morgen', vertelde ze de kinderen 'zal ik in Gumno's veld verschijnen. Vraag aan de bewoners om jullie te vergezellen.Dan kunnen al diegenen die het wensen, Mij aanraken.' De kinderen vroegen: 'Hoe, lieve Moeder, hoe kunnen ze U aanraken wanneer ze U zelfs niet kunnen zien? Wij zijn de enigen die U kunnen zien.'
'Breng ze allen tot Mij, één voor één, en op deze wijze zullen ze Mij kunnen aanraken.' De kinderen konden hun oren niet geloven, maar ze deden wat Maria hen had gevraagd. De dorpelingen waren stomverbaasd maar vol van vreugde en, geleid door de kinderen, raakten ze Onze Moeder aan, Haar schouder, arm, gelaat, hoofddoek. Elkeen voelde Haar aanwezigheid. Sommigen voelden warmte, bij anderen was het als een soort electriciteit dat ze aanraakten. Het gehalte van hun emoties was groot, onvergetelijk!
Tijdens dit ongelofelijke voorval zagen de kinderen dat er donkere vlekken op Maria's kleed begonnen te verschijnen. Deze vlekken werden groter en groter en spoedig was het kleed van de Gospa erg bevuild. Maria's gelaat werd bedroefd. Er ging iets verkeerd. Het was niet normaal dat Haar kleed zo vuil werd. Spoedig werden de kinderen hierover ongerust: 'Gospa, uw kleed is volledig bevlekt.'. 'Deze vlekken zijn de zonden van de mensen die Mij aanraken', antwoordde Zij nederig. De kinderen konden hun emoties niet langer weerhouden. Ze konden niet langer aanschouwen dat hun Koningin zo bevuild werd. 'Hou op met de Gospa aan te raken, gilden ze naar de inwoners. Stop dit!'
Hierop vertelde de Gezegende Moeder hen over de noodzaak van de biecht. 'Er is niemand op deze aarde die niet minstens maandelijkse zou moeten te biecht gaan', legde Ze uit. Hierop riep iemand het uit: 'Laten we allen te biechten gaan om onszelf te zuiveren!' En die avond was de parochie te klein, het werd een invasie van zondaars, een ongelofelijke massa stond te wachten voor de biecht. De arme Vader Jozo werd bij het zien hiervan zo bewogen, dat hij zijn priesters uit de nabije parochies als versterking diende op te roepen om de biecht van al deze mensen te aanhoren. Die avond stroomde de barmhartigheid van de Hemel als een rivier door de gemeente. Deze betekenisvolle daad van Maria, verrassend simpel en eenvoudig, had de harten van Haar kinderen meer bewogen dan alle preken in de wereld. Van dan af werd Medjugorje opophoudelijk bezocht door zondaars die om vergeving verzochten.
5. Eucharistie
Marias boodschap van 3 april 1986: Lieve kinderen! Ik wens jullie op te roepen om de Heilige Mis te beleven. Velen onder jullie hebben reeds de schoonheid van de Heilige Mis gevoeld, maar er zijn steeds mensen die met tegenzin gaan. Ik heb jullie gekozen, lieve kinderen, maar Jezus schenkt u Zijn barmhartigheid tijdens de Mis. Beleef daarom bewust de Heilige Eucharistie en laat uw komst er een van vreugde zijn. Kom er heen met liefde en maak van de Heilige Mis uw Heilige Mis. Dank om aan mijn oproep gehoor te hebben gegeven.
In 1983 vertelde Maria aan de kinderen: Indien jullie moeten kiezen tussen Mijn verschijning en het bijwonen van een Heilige Mis, dan moeten jullie onmiddellijk voor dit laatste kiezen, omdat daar Mijn Zoon aanwezig is.
Onze Lieve Vrouw komt niet naar Medjugorje voor Haarzelf, maar om Haar Zoon te openbaren. Mijn kinderen, zegt Zij, Ik wens dat de Heilige Mis voor jullie de gave van de dag wordt. Wacht er op en verlang naar het begin ervan. Kijk uit naar het moment dat jullie worden gereinigd (30 maart 1984). Op 8 januari 1984 zegt Zij, Bid, Mijn kinderen! Ik zeg het opnieuw: Bid. Denk niet dat Jezus zich opnieuw zal openbaren in een kribbe, vrienden, Hij is herboren in jullie harten.
Plaats de Heilige Eucharistie in het middelpunt van je leven. Deze kan niet worden vervangen, ook niet door daden van goede wil. Als je een zieke bezoekt of een oudere persoon helpt, ga dan tevens naar de Mis om liefdadigheid van de Heilige Geest te ontvangen, en zo help je deze liefdadigheid ook door te geven aan de armen. (Marija Pavlovic in haar gesprekken tot de pelgrims).
Jullie vieren de Mis niet zoals jullie horen te doen. Indien jullie zou weten welke genaden en giften jullie ontvangen, dan zouden jullie alle dagen gaan en jullie minstens één uur op voorhand voorbereiden. Maar, lieve kinderen, wanneer jullie de Mis bijwonen, zijn jullie zich hiervan niet bewust (Mirjana, 1985)
Indien de omstandigheden dit toelaten, wens ik dat jullie elke dag de Mis zouden bijwonen! (tot een gebedsgroep).
De Heilige Mis is het grootste voorrecht dat aan de mensen hier op aarde is verleend. Het is het grootste gebed en de meest gezegende tijd van je leven (tot een gebedsgroep).
Ga naar de kerk om een persoonlijke ontmoeting te hebben met God. Zij die enkel uit gewoonte gaan of om hun vrienden te zien, zijn ongelovigen. (Tot Mirjana, 1982)
Het is ook Haar wens dat de elke parochie ter wereld haar deuren openstelt om de gelovigen toe te laten Jezus in het tabernakel te vereren. Zij zegt: Word verliefd op het meest Heilige Sacrament van het Altaar! Aanbid Hem in jullie parochies, kleine kinderen. Op deze wijze worden jullie verenigd met de gehele wereld. (25 september 1995)
Aanbid Mijn Zoon! Ik ben steeds aanwezig als de gelovigen Hem aanbidden. Speciale genaden worden dan aan hen verleend.
Maria vraagt ook aan de gelovigen om minstens tien minuten na de ontvangst van de Heilige Communie te blijven bidden. Dat is waarom de Franciscanen in de parochiekerk van Medjugorje vóór de zegen op het einde van de Mis, steeds het traditionele Franciscaner gebed van de zeven Onze Vaders, zeven Weesgegroetjes, en zeven maal het Glorie zij de Vader bidden.
Onze Lieve Vrouw is ook bedroefd als we de laatste minuut aankomen en op het einde van de Mis zo spoedig mogelijk de kerk willen verlaten. Zij zegt: Lieve kinderen, als je in de kerk een beetje eerder zou aankomen om jullie harten voor te bereiden op Jezus en ook wat langer zouden blijven om Hem te bedanken, dan zouden jullie God toelaten om meer mirakels in uw leven te verwezenlijken en zouden er minder zieken onder jullie zijn.
De Gospa beveelt ook aan dat elke Mis zou gevolgd worden met gebeden voor de zieken en dat er één keer per maand een speciale Mis zou worden opgedragen voor de zieken. Zij vroeg ook dat er in Medjugorje, op elke donderdag na de avondmis, vers 6,18 uit het Evangelie van Mattheus zou worden voorgelezen: U kunt geen twee meesters tegelijk bedienen., dat de gelovigen aan de toenemende macht van het geld binnen Medjugorje herinnert. Vele priesters volgen binnen hun eigen parochie het programma van de parochie van Medjugorje. Velen onder hen ondervinden speciale genaden en het levert ook vruchten af, want waar het programma nageleefd wordt is er tevens een toenemend aantal priesterroepingen.
In de Middeleeuwen verloor de katholieke Kerk in de Balkan niet alleen door het orthodoxe geloof steeds meer terrein, maar ook door de aanwezigheid van talrijke sekten, zoals de Patarenen en de Bogomilen in Bosnië. Het was om deze reden dat de Heilige Stoel naar deze gebieden eerst Dominicanen en later Franciscanen zond, die kort na hun aankomst hun pastoraal werk uitbreidden van de Zwarte Zee tot Dalmatië en van Istrië tot Boedapest. De resten van de talrijke kloosters die zij bouwden, getuigen vandaag nog van het belang van hun werk.
De periode van welvaart en groei van de christelijke cultuur werd bruusk onderbroken toen Bosnië in 1463 en Herzegovina in 1482 onder het juk van het Ottomaanse Rijk vielen. De Franciscanen, toen sterk uitgedund, waren gedwongen zich bij de families te verbergen en met hen de nood en armoede te delen. Zij werden de referentiepunten voor de bevolking, als priesters, maar ook als artsen en leraars. Aldus verenigd, slaagden zij erin, ondanks grote moeilijkheden, het katholieke geloof te handhaven. Een groot deel van de bevolking was immers ook nog naar onbewoonde gebieden in Dalmatië gevlucht die nog tot de christelijke Venetiaanse regering behoorden.
Niet alle Kroaten in deze regionen verzetten zich tegen deze gedwongen islamisering, die werd opgelegd door de Ottomaanse bezetter. Om niet al hun eigendommen te verliezen, bekeerden velen zich tot de islam. Vandaar dat deze mensen veranderden, zij identificeerden zich niet meer met de Kroaten, van wie zij nochtans afstamden. Paus Leo X noemde de Kroaten het "Bolwerk van het Christendom." Daarvoor betaalden zij wel een hoge prijs: honderdduizenden kwamen om in de oorlog tegen de Turken en de Kroaten verloren de centrale en oostelijke gebieden in Bosnië en Herzegovina.
Het Turkse schrikbewind duurde bijna vijf eeuwen. Vanaf 1878 vielen Bosnië en Herzegovina eerst onder het Oostenrijks-Hongaarse bestuur, waarna zij vervolgens officieel door het keizerrijk geannexeerd werden. De Kroaten van Herzegovina werden van hun moederland gescheiden. Onder de Oostenrijkse heerschappij echter voelden zij zich moreel vrij om openlijk voor hun geloof uit te komen. Er werden nieuwe kerken gebouwd, er ontstonden vele religieuze orden en er werden katholieke scholen en seminaries geopend en universiteiten ingewijd.
Paus Leo XIII besloot tegelijkertijd om niet langer de Franciscanen aan te duiden om de parochie te leiden. Het volk en ook de Franciscanen zelf, die hun status dreigden te verliezen, boden hiertegen weerstand. Dit belangenconflict tussen de gevestigde Kerk en de Franciscanen over de lekenbroeders bleef sluimeren tot in de twintigste eeuw.
In 1892 werd in Mostar de Franciscaanse provincie "Maria Hemelvaart" gevestigd, waarvan de parochie Medjugorje, die in hetzelfde jaar autonoom geworden was, deel uitmaakte. Nog vier andere kleine dorpen maken deel uit van de parochie: Bijakovici, Vionica, Miletina en Surmanci. De Franciscanen besloten onmiddellijk om een kerk te bouwen in hun nieuwe parochie. Vijf jaar later, in 1897 was deze afgewerkt. Zij kozen hiervoor echter een slecht stuk grond. Ze werd op een onderaardse grot gebouwd en de bodem zou het met de tijd begeven. Dertig jaar later gebeurde wat voorspeld was: de muren van de kerk vertoonden scheuren en de kerk werd zo onveilig dat men genoodzaakt was om de Heilige Mis tijdens de zomer in de tuin en tijdens de winter in de kelder van de parochie te vieren.
In 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit. De mannen vochten aan het front en thuis was het honger lijden. Pater Didak Buntic bracht duizenden kinderen van Herzegovina naar Slavonija [Noord-Kroatië] en redde hen zo van de dood. Daarna brak er een epidemie uit van de Spaanse griep, waarvan vele inwoners van Medjugorje het slachtoffer werden.
Na het einde van de Eerste Wereldoorlog en het uiteenvallen van het Oostenrijks-Hongaars Keizerrijk, ontstond [onder de bescherming van de geallieerden, met Groot-Brittannië als leidende natie] het Koninkrijk der Serviërs, Kroaten en Slovenen. Aan het hoofd daarvan stond koning Alexander, van Servische en orthodoxe nationaliteit en verwant met het Engelse koningshuis.
Gedurende de hele begintijd van dit Joegoslavië oefende de orthodoxe kerk druk uit op de katholieke geestelijkheid, opdat zij de Heilige Stoel zouden afzweren, het celibaat opgeven, het cyrillische schrift zou gaan gebruiken en baarden zou gaan dragen, om aldus meer te gelijken op de orthodoxe geestelijkheid.
In Belgrado ging men massaal de straat op om te demonstreren tegen de ondertekening van het concordaat met de Heilige Stoel, omdat het de rechten van de katholieken moest garanderen.
De Kroatische katholieken uit Herzegovina waren in geen geval bereid om hun nationale identiteit en hun geloof, dat zij door grote offers eeuwenlang bewaard hadden, op te geven. Trots en vurig van natuur lieten zij zich niets opleggen en zij verzetten zich eendrachtig tegen alle aanvallen, zelfs wanneer zij meer honger moesten lijden dan anderen: zij waren immers al zwaar beproefd door de economische wereldcrisis. Aangezien hun belangrijkste landbouwproduct, de tabak, aan een staatsmonopolie was gebonden, werden de mensen zo slecht betaald, dat zij geen geld hadden om de belasting te betalen. De mensen waren genoodzaakt om hun waren op de zwarte markt te verkopen, maar de controles waren streng en de politie bewaakte niet alleen de straten, maar ook de velden en de bospaden.
De pastoor van de parochie, Vader Bernardin Smoljan, die zoals iedereen leed onder de hongersnood, bouwde een groot kruis op de berg Sipovac, die daarom later de Krizevac werd genoemd, ter nagedachtenis van de 1900ste verjaardag van de dood van Jezus. De parochianen waren meteen voor dit idee gewonnen en bouwden mee aan het Votiefkruis.
Ook wou hij een nieuwe, grotere kerk bouwen, maar omdat het hem aan de nodige middelen ontbrak, kon hij niet meer doen dan de funderingen leggen. Architect Stjepan Padborski, uit Zagreb, maakte de eerste tekeningen voor de nieuwe kerk, die enkele jaren later werden gewijzigd door het middenschip en de zijbeuken te verkleinen. Juist voor de Tweede Wereldoorlog was men met de bouw begonnen van de kerk die eigenlijk te groot was zon klein dorp, maar men zei, dat de architect verzekerd had dat dit het ontwerp voor een kerk was die op een dag te klein zou blijken.
De Tweede Wereldoorlog brak uit, nog wreder dan de Eerste en in het ex-koninkrijk Joegoslavië kwam het tot een burgeroorlog. Na acht eeuwen van buitenlandse heerschappij konden de Kroaten geen onderdrukking meer verdragen. De Serviërs wilden absoluut hun voorrechten en hun overmacht op de andere volkeren in de Balkan niet verliezen en ze bleven iederen hun wil opleggen. In de algemene verwarring bereikte de communist Tito, gesteund door de partizanen, de rivier Isonzo in Italië. Winston Churchill, de Britse premier van die tijd, vroeg aan de geallieerden, met zijn typisch Engelse humor, of zij de bedoeling hadden om Tito Rome te laten veroveren. Maar het was Churchill, een van de belangrijkste politici ooit, die Tito, tijdens en na de oorlog steunde en die het hem mogelijk maakte om een nieuw Joegoslavië op te richten. Het was een Babylon van zes republieken met drie officiële talen, buiten het Hongaars en het Albanees, twee alfabetten: Latijns en Cyrillisch en drie godsdiensten: katholiek, orthodox en islamitisch. En dit alles onder een communistisch regime, dat zowel ideologisch als feitelijk vijandig staat ten opzichte van elk religieus geloof, omdat het voor altijd de ziel van de mens van God wil scheiden.
Toen de oorlog ten einde liep, vluchtten vele katholieke Kroaten en met hen, mensen van verschillende nationaliteiten en etnische minderheden, voor de communistische terreur naar Oostenrijk. De geallieerden, die hen zouden moeten beschermen, deden het tegenovergestelde en stuurden hen terug naar de Joegoslavische partizanen. Men schat dat tenminste tweehonderdduizend mensen op deze kruisweg de dood vonden. De communistische partizanen bleven hardnekkig en voltrokken massa-executies op vluchtelingen, in het bijzonder op de Kroaten uit Herzegovina.
Honderden priesters werden onmiddellijk na de oorlog in Bosnië-Herzegovina geëxecuteerd. Pastoor Bernardin Smoljan, die het grote kruis liet oprichten, werd met Vader Grgo Visalj in Mostar vermoord. Omdat zij zelfs geen graf hadden, werden hun lichamen in de rivier Nevetna geworpen. Alle eigendommen van de kerk werden in beslag genomen en de priesters vielen terug in armoede.
Driehonderd achtenzestig inwoners van Medjugorje sneuvelden in de oorlog. Vele anderen emigreerden naar het buitenland.
Na de oorlog toonde de communistische regering haar ware gelaat en verbood onmiddellijk de christelijke leer op de scholen. In de eerste klas leerden de kinderen dat God geschapen werd en het jaar daarop werd hen wijsgemaakt dat God niet bestond en dat diegenen die in Hem geloofden dom waren en dat de mens van de apen afstamde.
Deze nieuwe sociale orde, die een rechtstreeks product leek van de antichrist, was zogezegd gebaseerd op de idee dat de arbeidersklasse vrij was [er is nog zo iemand in de geschiedenis die heeft gezegd: "Arbeit macht Frei"] en men zou de kleine man een leven garanderen van gelijkheid en broederlijkheid, maar ten koste van de onverbiddelijke uitsluiting van alle inwoners die zich bewust waren dat in werkelijkheid de vrijheid slechts een voorrecht was van de leidende klasse.
Het echte verborgen doel was een generatie gehoorzame afhankelijke mensen te laten opgroeien, die in voortdurende angst en wederzijds wantrouwen zouden leven. Dit soort mensen is immers gemakkelijk "bestuurbaar".
Onmiddellijk begon het nieuwe regime op de scholen een nieuwe aangepaste geschiedenis te onderwijzen. De eigen geschiedenis van de Kroaten werd verzwegen en er werd een andere geschiedenis aangeleerd. In het bijzonder de visie op de oorlog, die nauwelijks beëindigd was, zorgde voor oproer. Reeds op de lagere school werd de kinderen immers aangeleerd om Duitsers, Italianen en hun bondgenoten, die verantwoordelijk werden gesteld voor gruwelijke misdaden tegen de weerloze bevolking, te haten. Deze versie van de geschiedenis verheerlijkte de partizanen, de "goede" helden. Om de mensen uit de Kerk te krijgen, werd de geestelijkheid onophoudelijk belasterd.
Terwijl men in het communistische Joegoslavië haat en onverdraagzaamheid predikte, maakte men in Duitsland, de natie die de oorlog had verloren, de kinderen bewust van de gevolgen van verkeerde politieke keuzes, zoals het nationaal-socialisme. Het "Dagboek van Anne Frank" behoorde tot de verplichte literatuur en hielp de jonge Duitsers de bodemloze afgrond te zien waarin men op korte tijd door zonde, arrogantie en grootheidswaanzin terechtgekomen was. In het Italië van na de oorlog verzweeg de christendemocratie de alliantie met de nazis tijdens de oorlog, en aldus miste men een goede gelegenheid om de fouten van het verleden aan de kaak te stellen en zich ervan te distantiëren. Dit gegeven werd later slim uitgebuit door extreemlinkse partijen, die op deze wijze veel stemmen wonnen. Veel katholieken die deze stroming volgden, hebben ongemerkt en beetje bij beetje hun solide religieuze basisprincipes laten varen en zijn scheiding, abortus en euthanasie als hun eigen gedachtengoed gaan accepteren.
De aartsbisschop van Split, Frane Franic, destijds voorzitter van de Bisschoppelijke Conferentie van Joegoslavië, vertelde mij dat de Joegoslavische communisten nog jarenlang na de oorlog druk uitoefenden op de leiding van de katholieke Kerk, opdat zij zich zou losmaken van het Vaticaan en zich zou aansluiten bij de nationale Servisch-orthodoxe Kerk. Wanneer hij eens op Radio Maria sprak, vertelde hij dat het hem en zijn priesters verboden was om gebruik te maken van het openbaar vervoer om hun pastorale bezoeken te doen. Men zei hem: "Jullie zijn fascisten! Ga te voet!" En zij gingen te voet.
Hij vertelde ook dat hij niet in de gevangenis werd geworpen omdat hij, wanneer hij vóór de oorlog kapelaan was in de gevangenis van Split, vele communisten geholpen had, die door het toenmalige Joegoslavische regime vervolgd werden. Nu de communisten aan de macht waren, beschermden zij hem. Dit voorbeeld toont aan dat men altijd moet meeleven met de noodlijdenden.
Noch de geestelijkheid, noch de mensen gaven toe aan de druk van de regering. Over het algemeen gingen de Kroaten niet in staatsdienst werken en zochten zij ook geen baan in de communistische partij, om geen afstand te moeten doen van hun geloof. Er waren slechts enkele Kroaten met een hoge machtsfunctie. Hetzelfde kan worden gezegd van de moslims, omdat ook zij vasthielden aan hun geloof. De Orthodoxe Kerk echter, die naar een compromis zocht met de communisten, heeft afstand gedaan van haar geloof en toegelaten dat de kerken gesloten werden en dat de mensen niet meer gedoopt werden. Aldus heeft het merendeel van de Servische bevolking de regering gediend en talrijke hoge posities in het staatsbestuur kunnen innemen. Zij werden rijk op materieel vlak, maar verloren de binding met hun religieuze achtergrond.
Ondanks de gemengde huwelijken viel het de katholieken en de orthodoxen niet mee om vredig met elkaar te leven. De kinderen werden noch in de ene, noch in de andere godsdienst opgevoed. In het westen van Herzegovina, waar de katholieken trouw bleven aan Jezus Christus, Onze Lieve Vrouw en hun geloof, kwamen deze gemengde huwelijken gelukkig niet al te veel voor.
De autoriteiten, die tot elke prijs die onwankelbare geloof wilden breken, lieten kort na de oorlog zeventienduizend gelovigen executeren uit het bisdom Mostar-Duvno, waaronder ook Medjugorje valt.
De communisten hebben heel het westen van Herzegovina op economisch gebied verwaarloosd en ook in het begin van de jaren zestig dwongen zij de Kroaten om in Duitsland, Oostenrijk, Zweden, Australië en Amerika naar werk te zoeken. Op een dag, tijdens mijn eerste jaar aan de universiteit in Zagreb, zag ik een lange rij mannen voor het Duitse consulaat staan. Onder hen bevonden zich talrijke inwoners van Medjugorje die naar Duitsland vertrokken waar zij leefden in armzalige barakken.
De Joegoslavische regering bevorderde deze uittocht, in de hoop om zich voor eens en altijd van deze onbuigzame en trotse mannen te kunnen ontdoen. Maar de mannen uit Medjugore waren niet van plan om voor altijd in het buitenland te blijven. Zij lieten hun vrouw en kinderen thuis om het land te bewerken, maar waren er zeker van dat ze spoedig terug zouden komen. In moeilijke momenten wendden de vrouwen zich tot Jezus en Maria; zij gingen dikwijls blootsvoets, met hun rozenkrans in de hand de Krizevac op. Zij gingen er in alle stilte heen, zonder er iemand iets over te zeggen. Zij beklommen de berg, in het vaste geloof dat Christus, door de kracht van zijn kruis, alle gevaar zou overwinnen en hun gezinnen voor alle kwaad beschermen.
Zij hadden de gewoonte om hun triduüms en novenen te bidden, te vasten op vrijdag om de hulp van Jezus af te smeken en soms ook op dinsdag, ter ere van de Heilige Antonius. Vrouwen en oude mannen zochten bescherming bij de Franciscanen die ook door de autoriteiten vervolgd werden, en vertrouwden hun alle moeilijkheden en leed toe dat zij moesten ondergaan, met hun zonen en mannen zo ver weg.
Sedert mensenheugenis groet men in Medjugorje en omstreken elkaar met "Geloofd zij Jezus en Maria!" Op het einde van de jaren 60 begonnen de geëmancipeerde jongeren, beïnvloed door populaire Italiaanse liedjes, elkaar in het Italiaans te begroeten met het Ciao, wat de ouderen geenszins beviel.
De jaren gingen voorbij en de bouw van de kerk, waarmee kort voor de oorlog begonnen was, stagneerde bij de fundering. De aanvraag voor een bouwvergunning werd tot 1966 systematisch door de regionale autoriteiten verworpen. Zodra de vergunning er eindelijk was, hielpen alle parochianen mee aan de bouw ervan. De nieuwe Sint-Jacobuskerk werd ingewijd op 19 januari 1969. De wijding van deze grote kerk was een mijlpaal voor de bewoners van Medjugorje, allen afstammelingen van de heidenen die hier dertien eeuwen geleden Christus ontmoetten.
Het leven was zelf in de late jaren 70 nog erg hard in elk van de gehuchten van Medjugorje. Met gekromde ruggen werkten de mensen in hun tabaksplantages en wijngaarden en zij dreven hun schapen over de rotsen en tussen de braamstruiken door, om ze te laten grazen. Tussen de middag, wanneer de klokken luidden, stopten zij, en met hun schoffel in de hand, zeiden zij luid: "Geloofd zij God en de Heilige Jacobus." Zij maakten een kruisteken en brachten eer aan Onze Lieve Vrouw met een Engel des Heren. Daarna baden zij een Onze Vader en een Weesgegroet voor hun overledenen die nagelaten hadden wat zij bezaten. Na het gebed nuttigden zij hun karige maaltijd en werkten weer verder.
Tegen de avond dreven zij de schapen met hun klingelende bellen om de nek terug in de schaapskooi. s Morgens vroeg kraaiden de hanen weer en wekten ze de slapende boeren om de nieuwe dag te beginnen. Zo ging het zomer en winter door.
Soms, wanneer de jeugd grappen uithaalde en plezier maakte, zaten de ouderen bij elkaar, spraken zachtjes over de onrechtvaardigheden waar zij onder leden en klaagden zij over hun nood aan vrijheid en vrede.
De inwoners van Medjugorje waren, net zoals miljoenen anderen, enkel en alleen bezig met het hoofd bieden aan de problemen van elke dag. Zij hadden geen tijd om te mediteren. Hun lijdensgeschiedenis weerspiegelde in het klein het lijden van de hele mensheid, waarvoor elke mens een stuk verantwoordelijk is als hij, misleid door satan, de stem van zijn geweten onderdrukt en het zaad van de afgunst, jaloezie, haat, arrogantie en gierigheid laat komen.
Doorheen heel de geschiedenis zijn zulke menselijke zwakheden dikwijls uitgebuit geweest door gewetenloze seculiere en religieuze leiders over heel de wereld. Terwijl zij over vrede, gerechtigheid en vrijheid spreken, ontketenen zij oorlogen, revoluties en onrust om eer, macht en geld te verkrijgen. Door hun intriges misbruiken zij de vrije wil die God hen gegeven heeft. Maar wij zijn er dikwijls ook mede schuldig aan, als wij uit zwakheid of zondigheid een voedingsbodem klaarmaken, waarin dan [me geweld] het zaad van haat, intolerantie, gewelddadigheid en wraak gestrooid wordt.
Twintig jaar voor het einde van de twintigste eeuw, hadden de inwoners van Medjugorje zich nog niet kunnen voorstellen dat de Moeder van God in hun midden zou verschijnen en hen door enkele jongeren tot bekering, bidden en vasten zou oproepen. Enkel deze drastische middelen zouden hen de zo lang verlangde vrijheid kunnen geven en zou elk gevaar kunnen doen wijken, zelfs het gevaar van een dreigende oorlog.
Zelfs in hun stoutste dromen hadden zij zich niet kunnen voorstellen dat de Heilige Maagd persoonlijk onder hen zou komen en dat hun harten van vreugde zouden kloppen, wanneer zij naar haar gezegende woorden zouden luisteren: "Lieve kinderen. Ik heb speciaal uw parochie uitgekozen."
Hadden zij ooit kunnen vermoeden dat hun kleine dorpje overspoeld zou worden door aanhoudende stromen pelgrims vanuit de hele wereld? Dat staatslieden, vorsten, prelaten, andersgelovigen, diplomaten, schrijvers, wetenschappers, gelovigen en zo vele zieken die troost en hoop voor hun lijden zochten, naar hun parochie en hun kerk zouden komen?
Zij hebben nooit kunnen voorzien dat miljoenen pelgrims stralend hun kleine dorpje weer zouden verlaten en in honderd verschillende talen zouden getuigen dat zij in Medjugorje God ervaren en gevonden hadden, dat ze in hun harten een onbeschrijfelijk gevoel van vrede ontvingen, een vrede, sterk genoeg om in hun bekering te volharden. Zij hadden die vrede ontvangen, waar de hele wereld zo vurig naar verlangt.
Vicka Ivankovic-Mijatovic is de oudste van de zieners. Ze is geboren op 3 september 1964 te Bijakovici. Thuis waren er acht kinderen. Haar gebedsmissie is te bidden voor de zieken. Onze Lieve Vrouw verscheen voor het eerst aan haar op 24 juni 1981. Voor haar zijn de dagelijkse verschijningen nog niet opgehouden. Tot vandaag heeft Maria 9 geheimen aan haar toevertrouwd.
Op 26 januari 2002 huwde Vicka met haar echtgenoot Maria Mijatovic in de kleine gemeente Gradac, enkele kilometers ten noorden van Medjugorje. Ze hebben twee kinderen: Sophia Maria en Anton.
Vicka Ivankovic
Ze heeft een normale grootte en is slank. Haar ogen stralen steeds en het meest opvallende is haar nimmer ophoudende glimlach, waarmee ze voortdurend liefde uitstraalt. Zij is vol van energie.
Onze Lieve Vrouw vertelde haar over een tijdspanne van twee jaar (1983-1984) Haar levensverhaal. Het bestaat uit twee met de hand geschreven boeken en ze zullen worden gepubliceerd wanneer Onze Lieve Vrouw haar opdraagt dat de tijd hiervoor is gekomen.
Mirjana Dragicevic-Soldo
Mirjana Dragicevic-Soldo is geboren op 18 maart 1965 te Sarajevo. Haar gebedsmissie is te bidden voor de ongelovigen. Zij is de tweede oudste van de zieners. Mirjana is heel intelligent en is afgestudeerd aan de Universiteit van Sarajevo waar haar familie leefde.
Mirjana was het tweede meisje dat Onze Lieve Vrouw zag op 24 juni 1981 in Medjugorje. Alhoewel haar familie in Sarajevo woonde, bracht ze destijds de zomers door bij haar grootmoeder die te Bijakovici leefde. Zij had dagelijkse verschijningen tot 25 december 1982. Op deze dag ontving ze het tiende en laatste geheim van Maria en zo was zij de zienster die als eerste de tien geheimen ontving. Sinds die dag verscheen Onze Lieve Vrouw enkel nog aan haar op haar geboortedag, 18 maart en dit tot 2 augustus 1987 toen Onze Lieve Vrouw ook elke 2de van de maand aan haar begon te verschijnen om te bidden voor de ongelovigen. Mirjana zegt dat Onze Lieve Vrouw deze mensen nooit als "ongelovigen" zal omschrijven, maar als "Zij die Gods liefde nog niet gevoeld hebben" en "als we ook maar één keer de tranen in Maria's ogen zouden zien voor alle ongelovigen, we onmiddellijk zouden beginnen te bidden voor hun intenties."
Mirjana Dragicevic
Deze speciale ontmoetingen met Onze Lieve Vrouw zijn soms "locuties", soms verschijningen. De bezoeken van Maria aan Mirjana op de tweede van de maand waren aanvankelijk heel privé. Zelfs familieleden waren hier niet bij aanwezig. Mirjana sloot hierbij zichzelf op en begon te bidden. Op 2 januari 1997 vertelde Mirjana dat vanaf de daaropvolgende maand, 2 februari 1997, haar verschijningen openbaar zouden worden. Onze Lieve Vrouw nodigt iedereen uit om zich hen te voegen in het gebed tot de ongelovigen. De gelukkigen die op de 2de aanwezig zijn in Medjugorje, kunnen deze verschijningen bijwonen. Ze vinden meestal plaats in het jongenscenacolo.
Mirjana woont nu te Medjugorje en is gehuwd met een jeugdvriend, Marko Soldo. Ze hebben samen twee meisjes. Sinds de oorlog in Joegoslavië is Mirjana vooral begaan met het lot van weeskinderen.
Samen met Vader Pétar Ljubicic zal zij zich tien dagen voor de aanvang van elk geheim, biddend en vastend afzonderen. Hierop zal Vader Pétar na zeven dagen, dus drie dagen op voorhand, elk geheim openbaar maken.
Marija Pavlovic-Lunetti
Marija is de derde oudste van de groep en te Bijakovici geboren op 1 april 1965. Haar gebedsmissie is te bidden voor de zielen in het vagevuur. Zij heeft twee broers en drie zussen. Ten tijde van de verschijingen studeerde zij te Mostar, zo'n 25 km verderop gelegen.
Marija is heel sereen en diep spiritueel ingesteld. Ze is eerder teruggetrokken en zal zichzelf nooit opdringen. Deze die haar kennen, omschrijven haar als "heel mooi" omwille van haar diepe spiritualiteit, haar aandacht voor het gebed en haar nederigheid.
Marija Pavlovic
Onze Lieve Vrouw verscheen voor het eerst aan haar op 25 juni 1981. Zij heeft nog elke dag verschijningen en is de zienster aan wie Maria elke 25ste van de maand de openbare boodschap, bestemd voor de wereld, doorgeeft. Zij kreeg intussen negen geheimen. Zij woont thans in Italië, is gehuwd en heeft vier kinderen. Zij komt regelmatig naar Medjugorje.
Ivanka Ivankovic-Elez
Ivanka was het eerste meisje die Onze-Lieve-Vrouw zag op 24 juni 1981. Zij wandelde toen langs de voet van de Podbrdo en maakte Mirjana attent op de silhouetachtige verschijning op de berg tussen de bomen. Zij is de jongste van de vier meisjes en is geboren op 1 juli 1966 te Bijakovici. Ivanka's opdracht is te bidden voor de families. Ivanka heeft een broer en een zus. Haar moeder, Jagoda, overleed in mei 1981, twee maanden vóór de verschijningen begonnen. Ivanka vroeg dan ook naar haar moeder aan Onze Lieve Vrouw. Maria vertelde haar dat zij met Haar in de Hemel was. God heeft tot nog toe vijf maal toegestaan dat Ivanka met haar Moeder, die in de Hemel is, heeft mogen spreken.
Ivanka Ivankovic
Zij had dagelijkse verschijningen van 24 juni 1981 tot 7 mei 1985. Op die dag vertrouwde Maria haar het tiende en laatste geheim toe en dat ze haar hele leven nog een verschijning zou hebben op de verjaardag van de verschijningen, 25 juni. Tot op vandaag is dit zo geschied. Ivanka is gehuwd, leeft in Milatina, een dorpje nabij Medjugorje en heeft drie kinderen, twee zoontjes en een dochter.
Ivan Dragicevic
Ivan is de oudste van de twee jongens die Onze-Lieve-Vrouw zien en is geboren op 25 mei 1965 te Bijakovici en is de oudste van vier kinderen. Zijn gebedsmissie is te bidden voor de priesters en voor de jongeren in de wereld. Hoewel Ivan en Mirjana dezelfde familienaam hebben, zijn ze geen familie van elkaar.
Ivan Dragicevic
Onze Lieve Vrouw verscheen voor het eerst aan Ivan op 24 juni 1984. Het was op haar terugweg dat Vicka in paniek Ivan tegenkwam en hem vroeg om met haar terug naar de plaats van de verschijning te gaan. Toen Ivan daar aankwam vluchtte hij in paniek weg. De dag daarop keerde hij echter terug. Sindsdien verschijnt Onze Lieve Vrouw nog elke dag aan hem en heeft Zij hem negen van de tien geheimen toevertrouwd.
Hij verblijft de helft van het jaar in Boston, Verenigde Staten en de andere helft in Medjugorje. Hij leidt een gebedsgroep. Ivan en zijn vrouw Laureen hebben vier kinderen.
Jakov Colo
Jakov is de jongste van alle zieners. Hij is geboren op 6 maart 1971 in Bijakovici en was slechts tien jaar oud toen de verschijingen begonnen. Zijn gebedsmissie is te bidden voor de zieken. Op 5 september 1983 overleed Jakov's moeder. De kleine Jakov was hierdoor zwaar aangeslagen, mede door het feit dat hij zijn vader, die in Duitsland werkte, nauwelijks zag. Vele mannen werkten destijds in Duitsland omdat er in het eigen gebied weinig werk te vinden was.
Jakov Colo
Jakov had dagelijkse verschijningen van 25 juni 1981 tot 12 september 1988, de dag waarop Maria hem het tiende geheim toevertrouwde. Onze Lieve Vrouw verschijnt thans nog éénmaal aan Jakov en dit op Kerstmis. Onze Lieve Vrouw hield zich, sinds de dood van zijn moeder, vooral bezig met de kleine Jakov en hij werd letterlijk grootgebracht door Haar. Het was voor hem heel moeilijk om te aanvaarden dat hij Maria niet langer elke dag zou zien na 12 september 1988. Hij strijdde hier maandenlang tegen, maar overwon dit gevecht door gebed.
Jakov leeft in Medjugorje, is gehuwd en heeft drie kinderen, een zoon en twee dochters.
De aanwezigheid van Jakov was heel belangrijk voor de geloofwaardigheid van de verschijningen, vooral omdat het weinig waarschijnlijk zou lijken dat een kleine jongen van tien elke dag opnieuw, in alle weer en wind, drie uur in gebed zou doorbrengen in een kerk.
Milka Pavlovic
Het was samen met Ivanka en Mirjana, de eerste meisjes die Onze Lieve Vrouw hadden waargenomen op de Podbrdo, één van de heuvels van de Crnica, dat Milka Pavlovic op 24 juni 1981, de eerste verschijningsdag, omstreeks 18 uur opnieuw meetrok naar de plaats. Milka, 13 jaar oud, zag toen ook de verschijning. De dag daarop was Milka er niet bij en zodoende behoort zij niet meer tot de groep van de zieners vanaf die dag, ondanks het feit dat Milka daarna meerdere malen terugging naar de plaats, in de hoop Maria opnieuw waar te nemen. Milka is de zus van Marija Pavlovic.
Ivan Ivankovic
Toen Vicka zich bij haar vriendinnetjes, Ivanka, Mirjana en Milka voegde op 24 juni 1981, vluchtte ze terug en kwam onderweg Ivan Dragicevic, toen 16 jaar en Ivan Ivankovic, toen 20 jaar tegen. Zij vroeg hen om met haar opnieuw mee te gaan naar de verschijningsplaats op de Podbrdo, één van de heuvels van de Crnica. Beide Ivan's namen ook de verschijning waar. Ivan Dragicevic vluchtte toen weg uit schrik, maar keerde de dag daarop terug terwijl Ivan Ivankovic niet terugkeerde 's anderdaags. Daarom behoort hij sindsdien niet meer tot de groep van de zieners sinds die dag, ondanks het feit dat Ivan daarna meerdere malen terugging naar de plaats, in de hoop Maria opnieuw waar te nemen.
Jelena Vasilj
Jelena Vasilj is geboren op 14 mei 1972 als tweede kind van zes uit de wijnbouwersfamilie van Grgo en Stefa Vasilj-Grgasovic. Zij was negen jaar oud bij het begin van de verschijningen en geloofde er onmiddellijk in. Zij is zienster in de ware betekenis van het woord.
In het ouderlijk huis, aan de voet van de Krisevac, werd door het gezin en de grootouders dikwijls gevast en gebeden en sinds het begin van de verschijningen werd dit nog regelmatiger gedaan. Jelena voelde zich zeer tot het gebed aangetrokken en bezocht elke avond de Heilige Mis. Op een dag bad ze vanuit de grond van haar hart; "O God, wat zou ik toch gelukkig zijn als ik toch echt in u zou kunnen geloven!"
Na 18 maanden intens gebed hoorde Jelena een "innerlijke stem" en begreep dat het Onze Lieve Vrouw was. Niet alleen kon zij Haar horen, maar zij kon Haar ook, hoewel op een andere wijze van deze van de zieners, aanschouwen. Van de eerste verbazing bekomen durfde Jelena de Koningin van de Vrede te vragen of ook zij bestemd was om geheimen te ontvangen. Ze verkreeg het antwoord door een innerlijke stem: "Ik zal aan jou niet op dezelfde manier verschijnen als aan de zes anderen. Voor jou heb ik een ander plan. Verontschuldig Mij, dat Ik jou de geheimen die Ik hen heb toevertrouwd, niet kan vertellen, maar het is een genade die voor hen en niet voor jou bestemd is. Ik zal je verschijnen om je bij de ontwikkeling van je geestelijk leven te helpen en door jouw bemiddeling wil ik graag andere mensen op de weg naar de heiligheid leiden."
Jelena Vasilj
Vader Tomislav Vlasic ondervroeg Jelena om het verschijnsel van de innerlijke stem en de gevoelens op het moment van de gebeurtenissen te begrijpen. Hierop zei Jelena "Het is moeilijk te beschrijven. Wanneer ik met de Heilige Maagd in contact ben bevind ik me in een soortgelijke situatie als iemand die aan het telefoneren is: ik kan anderen in mijn omgeving horen spreken, maar ik neem er niets van op. Ik hoor niet wat zij zeggen omdat ik volledig op mijn 'telefoongesprek' geconcentreerd ben."
Voor Jelena Vasilj begonnen de innerlijke locuties op 15 december 1982. Spoedig werd duidelijk dat Jelena's taak vooral gericht was op het gebed. Zij leidde een gebedsgroep tot ze haar studies in de VS begon in 1991 en Onze Lieve Vrouw maakte haar duidelijk dat Zij haar nodig had om via het gebed, mee te helpen Gods plan te verwezenlijken. Vele theologen waren onder de indruk van de diepzinnigheid van de gesprekken van de toen 11-jarige Jelena.
In de Verenigde Staten studeerde zij aan de franciscaner universtiteit van Steubenville en later haalde ze haar doctoraat in de theologie te Rome
Voor haar huwelijk gaf ze voornamelijk gesprekken aan bedevaarders en reisde ze naar vele landen als uitdraagster van Maria haar boodschappen te Medjugorje. Op 24 augustus 2002 huwde Jelena Visalj met Massimiliano Valente in de Sint-Jacobuskerk te Medjugorje.
Marijana Vasilj
Marijana Visalj werd geboren op 5 oktober 1971 en kreeg in december 1982 dezelfde ervaringen als Jelena, maar haar innerlijke stem kwam aanvankelijk van een engel die haar opriep tot gebed en zag later, samen met een ander jong meisje, Onze Lieve Vrouw op Goede Vrijdag 1983. Maria vertelde aan Jelena dat indien de twee zouden volhouden met vasten en bidden, ze ook de gave van innerlijke locuties zouden ontvangen. Mirijana hield vol en ontving deze gave op 5 oktober 1983 voor haar verjaardag. Via Jelena en Marijana werd een gebedsgroep voor jongeren opgericht, onder toezicht van Ivan en Marija. De locuties bleven duren tot 1987.
Marijana Vasilj
Marijana Visalj is nu gehuwd en heeft twee kinderen. Zij woont dicht bij Medjugorje en brengt nu vooral de bedevaarders vaardigheden bij over het gebed, voornamelijk over het bidden met het hart.
Het portret van Maria's uiterlijk * door de zieners
Medjugorje: Maria's uiterlijk
Medjugorje: Maria's uiterlijk
Velen hebben op verschillende wijzen gepoogd om de zieners te ondervragen over het uiterlijk van Onze Lieve Vrouw. Vader Janko Bubalo was hierin het meest succesvol. Hij volgde de verschijningen van bij het begin. Jarenlang kwam hij naar Medjugorje om de biecht te horen en zo verzamelde hij heel wat ervaring over de godsvrucht in Medjugorje. Hij sprak verscheidene malen met de zieners en publiceerde niets zonder hun toestemming. Ondertussen deden er zovele beschrijvingen over Haar uiterlijk de ronde [sommige waren zelfs totaal tegengesteld aan wat de zieners ooit hadden beweerd]. dat Vader Janko in 1992 besloot om aan alle zieners een vragenlijst te geven over het uiterlijk van Onze Lieve Vrouw bij Haar verschijningen, teneinde hieromtrent definitief orde op zaken te stellen. Alle zieners, behalve Jakov Colo, hebben deze vragenlijst onder handtekening ingestuurd. Om gerechtvaardigde redenen heeft Jakov de lijst niet ingevuld, maar hij ging akkoord met het antwoord van de overige zieners, zonder hier iets in het bijzonder aan toe te voegen. Hieronder vindt u de volledige vragenlijst en de antwoorden van de zieners.
Janko: Eerst en vooral: Hoe oud is de Madonna, die jullie geregeld zien? Antwoord: Zo'n 165 cm [Vicka: zoals ik].
Janko: Ziet Zij er eerder "slank", tenger uit...? Antwoord: Zij ziet er eerder slank uit.
Janko: Hoeveel kilogram denken jullie dat Zij weegt? Antwoord: Zo'n 60 kilogram.
Janko: Hoe oud denken jullie dat Zij is? Antwoord: Tussen de 18 en de 20 jaar oud.
Janko: Als Zij met Haar Kindje Jezus is, ziet Zij er dan ouder uit? Antwoord: Zij ziet er zoals gewoonlijk uit. Hetzelfde.
Janko: Als Onze Lieve Vrouw bij jullie is, staat ze dan rechtop of... Antwoord: Altijd rechtop staand.
Janko: Waarop staat zij? Antwoord: Op een kleine wolk.
Janko: Welke kleur heeft die kleine wolk? Antwoord: De wolk heeft een witte kleur.
Janko: Hebben jullie Haar ooit geknield gezien? Antwoord: Nooit! [Vicka, Ivan, Ivanka,...]
Janko: Uiteraard heeft jullie Madonna Haar eigen gelaat. Is dit rond, eerder lang of ovaal? Antwoord: Het is eerder lang, ovaal, normaal.
Janko: Welke kleur heeft haar gelaat? Antwoord: Normaal, eerder licht met roze wangen.
Janko: Welke kleur heeft haar voorhoofd? Antwoord: Normaal, eerder licht zoals haar gelaat.
Janko: Welke soort lippen heeft Onze Lieve Vrouw, eerder dik of dun? Antwoord: Normaal, prachtig. Ze zijn eerder dun.
Janko: Welke kleur hebben ze? Antwoord: Rood, een natuurlijke kleur.
Janko: Heeft Onze Lieve Vrouw enige rimpels, zoals de mensen gewoonlijk hebben? Antwoord: Doorgaans heeft Zij er geen, misschien een beetje, als Zij glimlacht [Mirjana]
Janko: Is er normaal een vriendelijk glimlach te bemerken op Haar gelaatsuitdrukking? Antwoord: Misschien, meer iets zoals een onbeschrijfelijke voornaamheid. Het is alsof er ergens onder Haar huid een glimlach valt te bemerken [Vicka].
Janko: Wat is de kleur van de ogen van Onze Lieve Vrouw? Antwoord: Haar ogen zijn prachtig! Helderblauw [allen].
Janko: Zijn deze eerder groot of...? Antwoord: Meer normaal, misschien iets groter [Marija]
Janko: Welke kleur hebben Haar wimpers? Antwoord: Normaal, geen bijzondere kleur.
Janko: Zijn ze dunner of...? Antwoord: Gewoon, normaal.
Janko: Uiteraard heeft Onze Lieve Vrouw ook een neus. is deze scherp of...? Antwoord: Een lieve, kleine neus [Mirjana], normaal, in overeenstemming met Haar gelaat [Marija]
Janko: En Haar wenkbrauwen? Antwoord: Haar wenkbrauwen zijn dun, normaal, eerder zwart van kleur.
Janko: Hoe gaat jullie Madonna gekleed? Antwoord: Ze draagt een normaal vrouwenkleed.
Janko: Welke kleur heeft haar kleed? Antwoord: Haar kleed is grijs, misschien een beetje blauwgrijs [Mirjana] Janko: Is Haar kleed aangetrokken rond het lichaam of valt het vrij neer? Antwoord: Het valt vrij neer.
Janko: Is er iets aangetrokken of rond haar taille gebonden? Antwoord: Neen, er is niets.
Janko: Hoe lang reikt Haar kleed? Antwoord: Tot volledig beneden aan de kleine wolk waarop Zij staat. Het kleed gaat over in de wolk.
Janko: Hoever reikt het kleed aan de nek? Antwoord: Normaal. Tot aan het begin van de nek.
Janko: Is er een gedeelte van de nek van Onze Lieve Vrouw zichtbaar? Antwoord: Haar nek is zichtbaar, maar niets van Haar borst.
Janko: Tot waar reiken Haar mouwen? Antwoord: Tot aan Haar handpalmen.
Janko: Is Haar kleed omzoomd door iets? Antwoord: Neen, met niets.
Janko: Is de vrouwelijkheid van de Madonna zichtbaar? Antwoord: Uiteraard is dit zichtbaar! Maar niets in het bijzonder [Vicka]
Janko: Is er iets anders naast dit kleed? Antwoord: Zij heeft een doek op Haar hoofd.
Janko: Welke kleur heeft dit doek? Antwoord: Het hoofddoek is wit.
Janko: Zuiver wit of...? Antwoord: Zuiver wit.
Janko: Hoeveel van Haar lichaam bedekt het doek? Antwoord: Het doek bedekt Haar hoofd, schouders en volledige lichaam aan de achterzijde en de zijkanten.
Janko: Hoe diep reikt het? Antwoord: Het doek gaat net als Haar kleed over in de kleine wolk.
Janko: Hoeveel bedekt het van de voorzijde? Antwoord: Het bedekt van de achterzijde en de zijkanten.
Janko: Is het doek steviger, dikker dan het kleed van Onze Lieve Vrouw? Antwoord: Neen, het is zoals het kleed.
Janko: Valt er enig sieraad te bemerken? Antwoord: Er is geen enkel soort sieraad.
Janko: Is het met iets afgewerkt aan de uiteinden? Antwoord: Neen, met niets.
Janko: Heeft Onze Lieve Vrouw dan geen enkel sieraad? Antwoord: Neen, geen enkel.
Janko: Bijvoorbeeld op of rond haar hoofd? Antwoord: Zij heeft een kroon van sterren op haar hoofd.
Janko: Zijn er altijd sterren rond Haar hoofd? Antwoord: Gewoonlijk wel, ja altijd [Vicka]
Janko: En als Zij bijvoorbeeld met Jezus verschijnt? Antwoord: Dan is Zij zoals anders.
Janko: Hoeveel sterren zijn er? Antwoord: Twaalf.
Janko: Welke kleur hebben deze? Antwoord: Goud, een gouden kleur.
Janko: Zijn deze op enige wijze met elkaar verbonden? Antwoord: Zij zijn met iets verbonden zodat ze blijven hangen [Vicka].
Janko: Is er een beetje van het haar van Maria zichtbaar? Antwoord: Er is een beetje haar zichtbaar.
Janko: Waar zie je dit? Antwoord: Een beetje boven haar voorhoofd, van onder het doek, aan de linkerkant.
Janko: Welke kleur? Antwoord: Het is zwart.
Janko: Is er iets van Haar oren zichtbaar. Antwoord: Neen, Haar oren zijn nooit zichtbaar.
Janko: Hoe kan dat? Antwoord: Omdat het hoofddoek Haar oren bedekt.
Janko: Waar kijkt Onze Lieve Vrouw gebruikelijk naar tijdens Haar verschijningen? Antwoord: Gewoonlijk kijkt Zij naar ons, soms naar iets anders, naar wat Zij aanwijst.
Janko: Hoe houdt Onze Lieve Vrouw Haar handen? Antwoord: Haar handen zijn vrij, ontspannen, uitgestrekt.
Janko: Wanneer vouwt Zij Haar handen? Antwoord: Bijna nooit, soms misschien bij het "Eer aan de Vader."
Janko: Maakt Zij ooit bewegingen of gebaren met Haar handen tijdens de verschijningen? Antwoord: Zij maakt geen gebaren, behalve wanneer Zij naar iets wijst.
Janko: In welke richting zijn haar handpalmen gedraaid wanneer Haar handen zijn uitgestrekt? Antwoord: Haar handpalmen bevinden zich gewoonlijk naar boven, net als Haar vingers.
Janko: Zijn Haar vingernagels zichtbaar? Antwoord: Deze zijn gedeeltelijk zichtbaar.
Janko: Hoe zijn deze? Welke kleur hebben ze? Antwoord: Een natuurlijke kleur en mooi geknipte vingenagels.
Janko: Hebben jullie ooit Haar benen gezien? Antwoord: Neen, nooit. Deze worden steeds door Haar kleed bedekt.
Janko: Tenslotte, is Onze Lieve Vrouw werkelijk zo mooi als jullie beweren? Antwoord: Wel, we hebben u hierover nooit iets verteld want Haar schoonheid kan niet worden beschreven. Het is geen aardse, maar een Hemelse schoonheid, iets dat wij enkel zien in het Paradijs, en dan enkel tot op een bepaalde graad.
Een wetenschappelijk onderzoeker denkt als Sherlock Holmes. Indien Sherlock in Medjugorje orde op zaken zou moeten stellen, zou hij beginnen met het vaststellen van het aantal logische mogelijkheden. Het zijn er drie:
De "zieners" zijn bedriegers en aarstleugenaars
De verschijningen zijn hallicunaties
Het verschijnsel is authentiek
In dit geval is het voldoende om de eerste twee mogelijkheden te elimineren. Wat overblijft is, hoe ongeloofwaardig ook, de waarheid. Ik zal u niet vermoeien met het overweldigende bewijsmateriaal dat de eerste mogelijkheid [bedrog] elimineert.
De hallucinatiehypothese kan, zonder dat er een testapparaat aan te pas komt, al op grond van ondervragingen worden verworpen, omdat "gedeelde hallicunaties" niet voorkomen, net zoals "gedeelde dromen" niet bestaan.
Uit de eliminatie van de eerste twee "hypotheses" volgt dat de derde mogelijkheid de juiste moet zijn: het fenomeen is "authentiek". Voor diegene die zich nog iets van de stof uit de schoolbanken kan herinneren: dit is zo'n beetje analoog aan het "bewijs uit het ongerijmde" in de wiskunde.
Maar Sherlock zou Holmes niet zijn zonder dat de loep eraan te pas komt. Dit is dan ook de reden dat talrijke teams van sceptische wetenschappers uit de gehele wereld de "zieners" in de loop van vele jaren tijdens hun toestand van extase getest en onderzocht hebben. Ofschoon dit, zoals betoogd, voor de realiteit van het Mariafenomeen in feite overbodig is, vormen de resultaten van deze studies, mede door hun vaak "onverklaarbare karakter", een extra bevestiging van het feit dat hier sprake is van een wonder dat we slechts met de term "Godswonder" kunnen aanduiden.
Ik zal hier slechts enkele uitkomsten van de overstelpende hoeveelheid onderzoeksmateriaal presenteren.
De KNO-specialist Dr. Françoise Rouquerol kon aantonen dat tijdens de extasetoestand van iedere ziener het gehoor volledig was uitgeschakeld of, in medische termen, dat er sprake was van een "disconnection of the auditory pathways". Dit bleek uit het feit dat geen enkele van de zieners ook maar enige reactie vertoonde tijdens blootstelling aan lawaai van negentig decibel via een koptelefoon.
Maar er bleek meer aan de hand. Niet slechts het gehoor was uitgeschakeld, ook de stembanden stonden op non-actief, terwijl de lippen, tong en gelaatsspieren wel actief bleken, zoals tijdens de normale spraak, terwijl de zieners een gesprek voerden met de Madonna.
Uit de video-opnamen waren ervaren liplezers in staat de "geluidloze" conversatie te reconstrueren.
Toen de kinderen voor het eerst hoorden dat niemand van de aanwezigen hun stem kon horen, terwijl ze in extasetoestand hun eigen stem en die van Maria glashelder hoorden als ze met Maria in gesprek waren, waren ze zeer verbaasd.
De oogspecialist en onderzoeker Dr. J. Philippot stelde vast dat de blik van alle kinderen exact op dezelfde plek was gericht tijdens de verschijning. Dit was ook het geval wanneer hun zicht door een ondoorzichtig scherm werd onderbroken. Dit werd door andere teams onder meer met behulp van lasertechnieken bevestigd.
Een toevallige bevinding, die de mogelijkheid van iedere vorm en collusie uitsluit, was dat zowel aan het begin als aan het einde van de extase de "gelijktijdigheid" van de oogbolbewegingen van de zieners onderling minder dan eenvijfde seconde bedroeg. Dit is een volstrekt onbekend fenomeen en is op geen enkele wijze bewust op te roepen.
Op grond van uitgebreide fysiologische testen stelde de neuroloog J. Cadhilac vast "dat de bevindingen formeel alle klinische symptonen, vergelijkbaar met die welke optreden tijdens hallicunaties, hysterie, neuroses of pathologische extase, uitsluiten."
Uit de uitslagen van het elektrisch hersenonderzoek [EEG-testen] bleek dat tijdens de verschijningen de zieners niet slechts alert waren, maar in een toestand van hyperalertheid verkeerden, zoals die alleen bij bepaalde yogi's en Tibetaanse monniken wordt aangetroffen. De leiders van één van de Franse teams, Dr. Joyeux, stemde in met een interview met Paris Match. Hij zei onder meer het volgende: "Het fenomeen van de verschijningen in Medjugorje kan niet wetenschappelijk worden verklaard. Deze jonge mensen zijn geestelijk en emotioneel gezond en er zijn geen tekenen van epilepsie, noch van een slaap- of droomtoestand. Het is geen kwestie van pathologische hallicunatie of van hallicunatie van gehoor- of gezichtsvermogens. Het kan geen toestand van katalepsie zijn, want tijdens de vervoering functioneren de gezichtspieren op de normale manier."
Dr. M. Sabatini van de Columbia Universiteit in New York kon met een algometer [pijnmeter] vaststellen dat de zieners tijdens de toestand van vervoering volkomen ongevoelig waren voor pijnprikkels of, in medisch jargon, in een staat van "volledige analgesie" verkeerden.
Hoewel de wetenschappers ex officio niet verder konden gaan dan te verklaren dat "de staat van bewustzijn die bij de kinderen werd waargenomen gedurende de verschijningen onder geen enkele wetenschappelijke categorie was in te delen," sprak de Marialoog René Laurentin op basis van de bevindingen van het team van dr. Joyeux het verlossende woord: "de beste uitleg is dat de zieners in een normaal, levend en persoonlijk contact zijn met personen uit de buitenwereld."
Wellicht ten overvloede volgt hier een verslag, ontleend aan het boek van Dr. I. Kordic, The Apparitions of Medjugorje:
Laten wij ons afvragen wat de resultaten zijn van een onderzoek dat bij de zieners is verricht. Het is niet overdreven wanneer we zeggen dat de zieners tijdens de periode 1981-1993 door duizenden verschillende deskundigen zijn onderzocht.
Het volgende is gebaseerd op een rapport van een Frans-Italiaans team uit januari 1998. De wetenschappers en doctoren waren het op tien punten met elkaar eens:
1. De zieners vormen een heterogene groep met betrekking tot zowel hun intellectuele niveaus als hun voornaamste kenmerken 2. In hun tegenwoordige levens toont geen van deze jongen mensen de geestelijke kenmerken die aanwezig zijn bij een hysterische persoon. Evenmin is er sprake van een verhoogde suggestibiliteit. 3. Hun geestelijke niveau's zijn heel gemiddeld en hun verbeelding is altijd evenwichting met betrekking tot de werkelijkheid. 4. Deze jonge mensen, "niet beter of slechter dan anderen" voorafgaand aan de verschijningen, tonen een strenge moraal, een realistisch idealisme, een buitengewoon geestelijk aanpassingsvermogen aan uiterst moeilijke omstandigheden (talloze onderzoeken, de nieuwgierigheid van pelgrims en zo). 5. Tijdens de toestand van vervoering toonden verscheidene elektro-encefalografische opnamen aan dat het alfaritme aanwezig bleef en dat dit gelijktijdig het geval was in alle delen van de hersenen, ondanks vele onregelmatigheden. 6. Tijdens de toestand van vervoering is er geen gedeeltelijk gebrek aan verbinding tussen de motorische en sensorische banen:
oogbewegingen houden op, de reflex om bij bedreiging te knipperen is afwezig. Spontaan knipperen met de oogleden wordt minder of bestaat in het geheel niet [zoals bij Vicka].
Gedurende de toestand van vervoering nemen de zieners het scherm niet waar dat voor hun ogen staat en het heeft geen invloed op hun verschijningen. Er is een verschil tussen "visually evoked potential" voor en gedurende de vervoering. De vervoering verandert de registraties [vorm, amplitude, lantentheid] niet.
Wanneer zij met de persoon spreken die zij zeggen te zien, bewegen hun lippen op verschillende wijze [bij Vicka met zeer veel articulatie], maar is er geen geluid. Er zijn gelaatsuitdrukkingen alsof er geluiden zouden zijn. De opnames van spierbewegingen van het middenrif tonen dezelfde beelden als bij iemand die spreekt.
De zieners horen geen geluiden uit de wereld om hen heen, maar de gehoorzenuwbanen onder de cortex functioneren normaal [test van evoked potentials].
Op 2 juni 1984 bracht een van de deskundigen van de commissie Vicka een diepe steekwonde toe [die begon te bloeden], maar Vicka's aangezicht toonde geen enkel teken van pijn [opgenomen op videoband].
Andere wetenschappelijke testen tonen eveneens een ongevoeligheid voor pijn gedurende de vervoering.
7. Chronometrisch onderzoek, vastgelegd op videoband, toont duidelijk de volgende synchroniciteiten tussen de zieners onderling:
In het begin van de vervoering vallen zij gezamenlijk op hun knieën, ongeveer tussen 0,1 en 0,5 seconde, meestal op 0,2 tot 0,3 seconde. Deze vertraging is toe te schrijven aan het tijdsverschil in hun reacties. Ivanka's reflexen zijn de snelste.
Hun stemmen vervagen bij het begin van de vervoering.
Zij komen weer terug bij de woorden "die in de hemel zijt" [nadat degene die aan hen verschijnt de eerste twee woorden "Onze Vader" spreekt, waarop zij dan antwoorden met een synchroniciteit tussen 0,1 tot 0,5 seconde].
Aan het einde van de vervoering richten de zieners hun blikken omhoog met een synchroniciteit van ongeveer 0,1 seconde. Zij verklaren dit met de woorden: "De Maagd gaat nu verdwijnen."
Dan [met de ogen omhoog gericht] uiten één of meer van de zieners het woord: "Weg!" met een verschil van 0,1 seconde. Dit wordt niet altijd door dezelfde persoon gezegd. Het wordt vaker gedaan door Vicka of Jakov, maar elk van de zieners kan de eerste of de enige zijn die zegt: "Weg!"
8. Het was onmogelijk een zichtbare factor te ontdekken die deze synchroniciteiten zou kunnen verklaren. Naast deze synchroniciteiten zijn er nog twee andere verschijnselen die niet kunnen worden waargenomen wanneer men de videobanden bekijkt, maar die dankzij de elektro-oculografische testen waarneembaar zijn.
Aan het begin van de vervoering [als de zieners knielen en hun stemmen vervagen] stoppen de oogbewegingen na 1/5 van een seconde.
Aan het einde van de vervoering verschijnen ze gelijktijdig weer in 1/5 van een seconde. Op deze synchroniciteit heeft de wil van de zieners geen invloed.
9. Tijdens de vervoering slapen, noch dromen de zieners en tonen zijn geen enkel verschijnsel van epilepsie [eletro-encefalogram], katalepsie, individuele of collectieve hysterie.
10. Verscheidene psychologische en psychiatrische onderzoeken maken het mogelijk pathologische hallicunaties uit te sluiten volgens de internationale classificatie van de Diagnostisc and Statistical manual of Mental Disorders [derde druk, 1983]. Kortom, er zijn geen tekenen van neuro-psychiatrische pathologie.
Besluit
De Medjugorjeverschijningen van de Heilige Maagd verwijzen naar een objectieve, bovennatuurlijke realiteit die een goddelijk karakter heeft. Deze conclusie is gebaseerd op de eliminatie van de andere mogelijke verklaringen en wordt krachtig ondersteund door de uitkomsten van de biomedische testen. De gebeurtenissen te Medjugorje moeten derhalve beschouwd worden als evidentie van het bestaan van een buitennatuurlijke werkelijkheid die in overstemming is met de kernboodschap van de evangeliën en de Levende Christus.
Of dit voldoende is als bewijsmateriaal? Hoewel alles in de goede richting wijst, kan er voor een onderzoeker nooit genoeg bewijsmateriaal bestaan en gaat het onderzoek door.
Toch blijft het vreemd dat alleen de kinderen en niemand van de omstaanders Maria zien, hoewel sommigen van hen een gloed waarnemen. Daarom is het wel aardig te vermelden dat het bedrijf SeeReal uit Dresden, dat in 2002 door wetenschappers werd opgericht, een eye-tracking computerscherm heeft ontwikkeld dat een driedimensionale holografiche video genereert die alleen u kunt zien. Een andere naast u ziet slechts een zwak schijnsel op het scherm. Dit systeeem kan worden uitgebreid tot "meerdere kijkers." De onderzoeker zal dan net als bij de kinderen een synchroniciteit van de ooggewegingen van 0,1 seconde vaststellen, terwijl hij en de andere niets waarnemen.
Deze revolutionaire holografische technologie, geschikt voor eigen pc-gebruik, werd voor het eerst in mei 2007 op de conferentie van CID (Society for Information Display) in Long Beach, Californië, gepresenteerd.
Het kleine, rustige dorpje Medjugorje, ligt in het huidige republiek Bosnië-Herzogovina die, op 5 april 1992, ontstaan is bij het uiteenvallen van het voormalige Joegoslavië. De hoofdstad is Sarajevo.
Bosnië-Herzegovina ligt in het zuidoosten van Europa. Het land grenst in het noorden, het westen en het zuiden aan Kroatië (931 km) in het oosten aan Servië (375) km en Montenegro (249 km). In het zuiden heeft het land 21,2 kilometer kustlijn rond de badplaats Neum, tevens de enige directe uitweg naar zee. Door deze corridor wordt de zuidelijkste Kroatische provincie en de stad Dubrovnik van de rest van Kroatië gescheiden. Kroatië zal overigens een brug bouwen naar het schiereiland Peljesac teneinde de grens te omzeilen. De noordelijke grens met Kroatië is een natuurlijke grens, en wordt gevormd door de rivier Sava, de noordwestelijke grens met Kroatië door de rivier de Una. Delen van de oostelijke grens (met Servië en Montenegro) worden gevormd door de rivier de Drina. Afgezien van de eerder genoemde korte kustlijn, is de rest van de grens een 'landgrens'.
De oppervlakte van Bosnië-Herzegovina bedraagt 51.129 km2, en herbergt ongeveer 3,5 miljoen inwoners. Heel grofweg ingedeeld heten het noordelijke deel en het westelijke deel van het land Bosnië (genoemd naar de rivier Bosna, hetgeen vernoemd is naar een oud Indo-Europees woord voor water, Bosona), het oostelijke en zuidelijke deel Hercegovina (een Herceg is een oude benaming voor een vorstelijke titel, vergelijkbaar met 'hertog'.)
Het noorden van het land ligt in de Panonische vlakte. Het oosten van het land is voornamelijk bergachtig. In het zuidoosten, op de grens met Montenegro bevindt zich de hoogtste berg van het land, Maglic (2.386 meter). Ook rond Mostar in het zuiden en de hoofdstad Sarajevo bevinden zich toppen van rui 2.000 meter. Vanwege de ligging is het gebied rondom Sarajevo erg sneeuwzeker. Verder liggen in de zuidwesten aan de grens met Kroatië de Dinarische Alpen met toppen van gemiddeld 1.500 meter.
Het dorpje telt zon 3.500 inwoners en ligt zon 200 kilometer landinwaarts vanaf de Adriatische kust. In het gebied vindt men zowel Katholieken (leunt aan bij Kroatië), Moslims (leunt aan bij Bosnië) als Oosters Orthodoxen (leunt aan bij Servië). Medjugorje is een deelgemeente van Citluk. Het dorp is genoemd naar zijn geografische ligging en betekent letterlijk "tussen de bergen". In 1991 telde Citluk zon 15.000 inwoners waarvan 99% Kroaten zijn.
De langste en belangrijkste rivieren van het land zijn:
- Sava 945 kilometer: Deze rivier ontspringt in Ratece in Slovenië nabij de Italiaanse grens en loopt ten noorden van Ljubljana naar Zagreb en vormt de grens met Kroatië in het noorden. De rivier mondt in Belgrado uit in de Donau. - Bosna 245 kilometer: Loopt van vlakbij Sarajevo in het oosten naar de Sava in het noorden. - Drina 364 kilometer: Begint als de rivier Tara in Montenegro, en loopt dan deels parallel, deels als grens met Servië, en mondt uit in de Sava bij het drielandenpunt Bosnië-Servië-Kroatië. - Neretva 218 kilometer: Loopt vanuit het zuidoosten via de stad Mostar naar het zuiden naar Kroatië, en mondt daar bij de stad Ploce uit in de Adriatische Zee, op zo'n 10 kilometer na de Bosnisch-Kroatische grens. - Vrbas 240 kilometer: Vanuit midden-Bosnië naar het noorden via Banja Luka naar de Sava. - Una 214 kilometer: Ligt in het westen aan de grens met Kroatië. Deze rivier is zeer bekend bij aktieve sporters.
Hoewel Bosnië-Herzegovina een uitgang aan de Adriatische kust heeft (Neum), zijn de Kroatische havenstad Ploce, en de Montenegrijnse havenstad Bar de belangrijkste uitgangen naar de Adriatische Zee.
Het grootste deel van het land heeft een streng landklimaat: Hete zomers (waarbij dagtemperaturen van over de 35° Celsius niet zijn uitgesloten) en strenge winters met veel kou en sneeuwval. Een uitzondering hierop vormt het zuidelijkste gebied romdom Mostar en de kustplaats Neum. Mildere lucht vanuit de Adriatische Zee wordt tegengehouden door de bergketens van de Dinarische Alpen langs de Kroatische kust.
In Bosnië-Herzegovina komen relatief veel (zwakke) aardbevingen voor, die overigens niet of nauwelijks tot schade leiden. In Bosnië-Herzegovina zijn geen vulkanen.
De lokale munteenheid is de Konvertibilna Marka. De ISO-code is de BAM, maar lokaal wordt deze afgekort tot KM. In overwegend Kroatische gebieden wordt de Kroatische Kuna ook geaccepteerd. De euro wordt wijdverbreid geaccepteerd. De koers van de KM is ongeveer 51 eurocent, terwijl een euro ongeveer 1,96 KM.
De staatsburgers van Bosnië en Herzegovina worden Bosniërs genoemd. Het land kent drie officiële talen: het Bosnisch, het Servisch en het Kroatisch.
De bedevaarders van Medjugorje, dat ten zuidwesten van Mostar is gelegen, zal het zeker interesseren dat het dorpje zich bevindt op de 43ste breedtegraad, net als Assisi en Garabandal. http://www.bloggen.be/medjugorje/archief.php?ID=189722
Bosnië-Herzegovina ligt in het zuid-oosten van Europa is iets groter dan Nederland [51.129 km2] en herbergt ongeveer 3,5 miljoen inwoners.
In het noorden, het westen en het zuiden grenst het land aan Kroatië en in het oosten aan de Unie Servië en Montenegro. In het zuiden heeft het land 21,2 kilometer kustlijn rond de badplaats Neum, tevens de enige directe uitweg naar zee. Door deze corridor worden de zuidelijkste Kroatische provincie en de stad Dubrovnik van de rest van Kroatië gescheiden.
Verschillende deelrepublieken van voormalig Joegoslavië
Grofweg ingedeeld heet het noordelijke en het westelijke deel van van het land Bosnië [genoemd naar de rivier Bosna] en het oostelijke en zuidelijke deel Herzegovina [een Herceg is een oude benaming voor een vorstelijke titel, vergelijkbaar met 'hertog'].
De noordelijke grens met Kroatië wordt gevormd door de rivier Sava, de noordwestelijke grens met Kroatië door de rivier de Una en delen van de oostelijke grens met de Unie van Servië-Montenegro door de rivier de Drina.
Het noorden van het land ligt in de Sava-vallei en is, net als het aan de overzijde van de grens gelegen Kroatische Slavonië, overwegend vlak. Het oosten van het land is voornamelijk bergachtig. In het zuidoosten, op de grens met Montenegro bevindt zich de hoogste berg van het land, Maglić [2386 meter].
Ook rond Mostar in het zuiden en de hoofdstad Sarajevo bevinden zich toppen van ruim 2000 meter. Vanwege de ligging is het gebied rondom Sarajevo erg sneeuwzeker. Verder liggen in de zuidwesten aan de grens met Kroatië de Dinarische Alpen met toppen van gemiddeld 1500 meter.
De langste en belangrijkste rivieren van het land zijn:
Sava [945 km] vormt de grens met Kroatië in het noorden.
Bosna [245 km] loopt van vlakbij Sarajevo in het oosten naar de Sava in het noorden.
Drina [364 km] begint als de rivier Tara in Montenegro, en loopt dan deels parallel, deels als grens met de Unie Servië-Montenegro en mondt uit in de Sava bij het drielandenpunt Bosnië-Servië-Kroatië.
Neretva [218 km] loopt vanuit het zuiden via de stad Mostar naar het zuiden naar Kroatië, en mondt daar bij de stad Ploče uit in de Adriatische Zee, op zo'n 10 kilometer na de Bosnisch-Kroatische grens.
Vrba [240 km] loopt vanuit midden-Bosnië naar het noorden via Banja Luka naar de Sava.
Una [214 km] ligt in het westen aan de grens met Kroatië. Deze rivier is zeer bekend bij aktieve sporters.
Het klimaat is divers en wordt grotendeels bepaald door de Adriatische Zee, de Middellandse Zee, de Dinarische Alpen en de Alpen. Er is dan ook sprake van zowel een Middellandse Zee klimaat met warme, droge zomers en zachte, regenrijke winters, als een gematigd landklimaat met warme zomers en strenge winters. In de winter kunnen de temperaturen in de Dinarische Alpen dalen tot -30° C, terwijl de temperaturen in de zomermaanden kunnen oplopen tot 40° C. In de natte periode van het jaar [september tot april] vallen er grote hoeveelheden neerslag. In de vorm van sneeuw levert deze neerslag vooral problemen op in de bergen.
Bevolking, religie en talen
De bevolking, waarvan de etnische samenstelling sinds de burgeroorlog van 1992-1995 in sommige gebieden in Bosnië-Herzegovina drastisch is gewijzigd, bestaat voor ongeveer 44% uit Moslims [Bonijaks], voor 31% uit Serviёrs, voor 17% uit Kroaten en voor 8% uit overigen [waaronder Albanezen en Turken]. Hoewel wereldwijd het woord ´Moslim´ wordt gebruikt voor de aanhangers van deze religie, is ´Bonijak´ hier de officiële term. De Slavische stammen [waaronder die van de Serven, de Kroaten en de Slovenen] die zich rond de 9e eeuw definitief op de Balkan vestigen, komen deels onder de invloed van het West Romeinse Rijk [en worden onder die invloed Katholiek] en deels onder de invloed van het Oost Romeinse [Byzantijnsche] Rijk, en worden onder die invloed Orthodox. Onder meer de Kroaten adopteren het Katholieke geloof; de Serviёrs het Orthodoxe. Na de 15e eeuw komen er door de invloeden van de Turken [Ottomaanse- of Osmaanse Rijk] ook Moslims bij en Kroaten en Serviёrs die zich tot de Islam hadden bekeerd.
Tussen de drie grootste bevolkingsgroepen bestaat in feite weinig verschil. Wel is het zo dat door eeuwenlange verschillende culturele invloeden de religies, gebruiken en in beperkte mate ook de taal uit elkaar zijn gegroeid. Over het algemeen zijn het geen 'strenge' vormen van de religies, maar sinds de jaren 90 wordt het geloof wel sterker beleden, dit omdat het geloof de etnische identiteit benadrukt.
De talen in Bosnië-Herzegovina hebben verschillende namen: Servisch, Bosnisch en Kroatisch. Het zijn Slavische talen die verwant zijn aan het Sloveens, Macedonisch, Bulgaars, [Wit-]Russisch, Pools, Tsjechisch, Slowaaks en Oekraiens. In de praktijk schelen deze 3 talen zeer weinig van elkaar, en is er absoluut geen taalbarriére. In het oude Joegoslavië was de officiele taal het "Servo-Kroatisch." Sinds 1991 is er sprake van een officiёle Kroatische, Servische en Bosnische taal. Zeker in Bosnië-Herzegovina worden de talen door elkaar gesproken.
Tussen de talen zit een gering onderscheid in woorden, en een nog geringer onderscheid in zinsbouw en grammatica. De versie door die moslims wordt gesproken kent ook veel Turkse woorden, een overblijfsel uit de Turkse overheersing. Serviërs en Kroaten hebben hun taal meer gezuiverd om zich meer te onderscheiden van de andere talen. Het duidelijkste verschil zit in het schrift: Kroatisch wordt in het latijnse alfabet geschreven, terwijl het Servisch het Cyrillische alfabet gebruikt. Het is een variant van het Russische schrift waaruit enkele letters zijn weggelaten. Beide alfabetten kennen 30 letters, maar het latijnse alfabet kent een andere volgorde dan het cyrillische.
Het Land
De Republiek Bosnië-Herzegovina zoals het land algemeen bekend staat, is sinds 1992 een onafhankelijk land, lid van de Verenigde Naties en veel andere internationale organisaties. Sinds het verdrag van Dayton in 1995 een einde maakte aan de burgeroorlog is het land politiek gezien verdeeld in twee entiteiten [de Republika Srpska en de Federatie Bosnië-Herzegovina] en één district [Brcko]. De hoofdstad is Sarajevo.
Bosnië-Herzegovina heeft een parlementaire democratie. Aan het hoofd staat een Presidium [BH Presidency], bestaande uit drie leden: een Moslim, een Serviër en een Kroaat. Zij worden elke 4 jaar direct gekozen door het volk. Dit presidium kiest een Ministerraad. [BH Council of Ministers].
De activiteiten van de Ministerraad worden goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden [House of Representitives], bestaande uit 42 leden [28 uit de Federatie en 14 uit Srpska] die elke twee jaar door het volk gekozen worden. Verantwoording leggen de ministers af aan het Huis der Volkeren [BH House of People], bestaande uit 5 Moslims, 5 Serviërs en 5 Kroaten, die elke twee jaar gekozen worden door het Federale Huis der Volkeren [Federation House of People] en de Nationale Assemblee van Srpska [RS National Assembly].
De feitelijke macht ligt echter bij de twee entiteiten die het land opdelen. Zo heeft elke entiteit een eigen leger, eigen vlag, eigen volkslied en eigen paspoort!
Zoals reeds gezegd bestaat Bosnië-Herzegovina uit twee entiteiten en een district. In het navolgende gedeelte zal hier iets dieper op in worden gegaan.
De Federatie Bosnië en Herzegovina
De veel gebruikte naam van deze, sinds het verdrag van Dayton Moslim-Kroatische entiteit, is Moslim-Kroatische Federatie. In de praktijk wonen de bevolkingsgroepen sinds de oorlog niet echt door elkaar, afgezien van de grotere plaatsen.
De Federatie omvat ongeveer 51% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina. Grofweg het westen, zuidwesten, zuiden en midden van het land. Naast de landelijke hoofdstad is Sarajevo ook voor een deel de hoofdstad van de Federatie. Het andere deel behoort tot de Servische entiteit Republika Srpska.
Politiek en economisch gezien leunt dit deel veel op het buurland Kroatië. De Federatie is administratief verdeeld in tien kantons:
Una - Sana
Posavina
Tuzla
Zenica-Doboj
Bosanska Podrinje
Srednja Bosna [Midden-Bosnië]
Hercegovina-Neretva
Zapadna-Hercegovina [West-Herzegovina]
Sarajevo
Zapadna Bosna [West-Bosnië]
Nog even de belangrijkste plaatsen in de Federatie op een rijtje:
Sarajevo. Naast landelijke hoofdstad ook de hoofdstad van de Federatie. Deze stad met ongeveer 350.000 inwoners ligt vlak bij de bron van de rivier de Bosna, waar het grootste deel van het land naar genoemd is. In de stad stroomt ook nog een rivier namelijk de Miljacka. Sarajevo is een verbastering van het Turkse woord Saray, dat paleis betekent. Sarajevo betekent zoveel als "van het paleis". Deze stad met veel bezienswaardigheden heeft veel te lijden gehad van de burgeroorlog van 1992-1995. Ingesloten door bergen was de stad een doelwit voor scherpschutters. Sarajevo kreeg, naast deze gebeurtenissen, twee maal eerder wereldbekendheid. Op de eerste plaats in 1914 toen Gavrilo Princip de Oostenrijkse troonopvolger aartshertog Franz Ferdinand doodschoot [hetgeen de aanleiding was tot de 1e wereldoorlog], en in 1984 toen de stad gastheer was voor de Olympische Winterspelen. De laatste jaren maakt Sarajevo een steeds grotere groei door op het gebied van festivals en congressen. Ook komt het toerisme langzamerhand op gang.
Mostar. Deze stad was in het oude Joegoslavië een bekende toeristische attractie. De oude Turske brug van Mostar was wereldberoemd, evenals de eeuwenoude binnenstad. In 1993 is de brug door Kroatische troepen verwoest en ligt er slechts een noodbrug over de Neretva. Mostar is de hoofdstad van het kanton Herzegovina-Neretva, en vervult daarmee een belangrijke administratieve functie in het zuiden van het land. Sinds de oorlog is de stad verdeeld door de Neretva in een Moslim-deel en een Kroatisch deel.
Medjugorje. Dit dorpje, dat maar op weinig landkaarten is te vinden, is met name in de katholieke wereld van groot belang. In 1981 werd hier de maagd Maria gezien, en sindsdien is het een bedevaartsoord dat jaarlijks overspoeld wordt door pelgrims vanuit de hele wereld.
Zenica. Een industriestad aan de rivier de Bosna in het midden van het land.
Tuzla. Een industriestad in het uiterste noordoosten van de Federatie, bekend om haar zoutmijnen. [Tuz is het turks woord voor zout].
Bihać. Een moslimstad in het uiterste noordwesten van het land, niet ver van de Kroatische grens en de Plitvice meren in het buurland. In de burgeroorlog brak hier onder de moslims een opstand uit tegen de toenmalige [moslim]president Izetgebović.
Neum. De enige plaats van Bosnië-Herzegovina aan de [Adriatische] kust. Deze corridor verdeelt Kroatië, en scheidt Dubrovnik en omstreken van de rest van Kroatië.
Republika Srpska
Deze Servische entiteit vormt met ongeveer 49% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina de rest van het land [met uitzondering van Brčko]. Het overgrote deel van de bevolking bestaat uit Serviërs, met name in de grote plaatsen wonen ook nog Kroatische en Moslim-minderheden. De hoofdstad van Srpska is Banja Luka, een stad in het noorden van het land op ongeveer 30 kilometer van de grens met Kroatië.
Srpska is in 2 delen verdeeld: Het noordelijke gedeelte [tegen de Kroatische grens], en het oostelijke gedeelte tegen de Servische grens. De 'knip' zit in het distrikt Brčko, zodat Srpska over circa 10 kilometer onderbroken wordt.
Srpska leunt economisch gezien veel op buurland Servië en bestaat uit 7 regio's, die echter administratief zijn, en niet te vergelijken met de kantons uit de Federatie:
Banja Luka [noord]
Doboj [noord]
Bijeljina [oost]
Vlasenica [oost]
Sokolac [oost]
Srbinje [oost]
Trebinje [oost]
Nog even de belangrijkste steden van de Republika Srpska op een rijtje:
Banja Luka. Deze stad is sinds 1995 de hoofdstad van Srpska [daarvoor was het Pale bij Sarajevo] en ligt aan de rivier de Vrba in het noorden van het land [ongeveer 30 kilometer van de Kroatische grens]. Als tweede stad van het land heeft het een belangrijk economisch centrum. Veel handel is geörienteerd op Servië, maar er is ook veel contact met het veel dichterbijgelegen Kroatië. Hoewel de stad niet veel last heeft gehad van oorlogsgeweld, is er tijdens de oorlog wel veel gesloopt dat herinnerde aan de Turkse tijd [zoals moskeeëen]. Het gebied is bekend vanwege haar kuuroorden [Banja = kuuroord, Luka = haven].
Srpski Brod. Deze stad ligt aan de Sava aan de Kroatische grens, tegenover het Kroatische Slavonski Brod. Voor de oorlog heette de stad Bosanski Brod. Deze stad heeft een grote petrochemische industrie die, hoewel zwaar beschadigd in de oorlog, toch voor het gebied van groot belang is.
Bijeljina. Een industriestadje, maar met eigen universiteit. Bijeljina ligt in het noordoosten op ongeveer 8 kilometer van de Servische grens.
Trebinje. Een stad in het uiterste zuidoosten van Bosnië, hemelsbreed ongeveer 30 kilometer van Dubrovnik. De stad is erg bekend om de kunst, en dan met name Servische iconen.
Srpsko Sarajevo. Sinds het verdrag van Dayton wordt Sarajevo verdeeld door de [overigens niet of slecht gemarkeerde] entiteitengrens. Het grooste deel hoort bij de Federatie, slechts enkele buitenwijken bij Srpska.
Het district Brčko
Tijdens de burgeroorlog hebben beide partijen zwaar gevochten om Brčko: De Serviërs omdat het hun doorgang was tussen de twee helften van de republiek, de Kroaten omdat zij een noordelijke verbinding wilden met Kroatië [Brčko is een grensstad]. Het is geen van beide partijen gelukt. Brčko is sinds het verdrag van Dayton de enige plaats in het land die niet tot een van beide entiteiten behoort, maar een apart district is onder internationale arbitrage is geplaatst.
Economie en geld
De economie van Bosnië-Herzegovina heeft het zwaar te verduren gehad tijdens de oorlog. Met name de industrie, waar het land [en het vroegere Joegoslavië] van afhankelijk was en flink beschadigd is geweest. Het land telt vele industrieën, waarvan veel te maken heeft met de delving van veel aanwezige grondstoffen [kolen, zink]. Ook is er veel petrochemische industrie in het land. Daarnaast is er sprake van intensieve akkerbouw en veeteelt. Vanwege de ligging is de meeste handel met de buurlanden Kroatië en Servië-Montenegro. Aangezien Bosnië-Herzegovina geen zeehavens heeft, wordt veel export gedaan via de haven Ploče in Kroatië [daar waar de rivier de Neretva uitmondt in de Adriatische Zee]. In ruil daarvoor kunnen reizigers tussen Dubrovnik en de rest van Kroatië vrijelijk gebruik maken van de corridor bij Neum.
De lokale munteenheid is de Konvertibilna Marka. De ISO-code is de BAM, maar lokaal wordt deze afgekort tot KM. In overwegend Kroatische gebieden wordt de Kroatische Kuna ook geaccepteerd. De Euro wordt wijdverbreid geaccepteerd. De koers van de KM is ongeveer 51 eurocent, terwijl een euro ongeveer 1,96 KM is.
1 KM is 100 Fenig. Er zijn munten van 10, 20 en 50 Fenig, en van 1 en 2 Mark, en bankbiljetten van 50 Fenig, en van 1, 5, 10, 20, 50, 100 en 200 Mark. De munten zijn in het hele land gelijk, maar in de Federatie en Srpska zijn verschillende bankbiljetten in omloop [met uitzondering van het 200 Mark-biljet]. Het verschil zit 'm in de volgorde van de talen, en de foto's. De kleuren en grootte zijn hetzelfde. Al het geld wordt door de Centrale Bank uitgegeven. Er is een grote omloopsnelheid van het geld, aangezien in het land vrijwel nergens creditcards of travellers cheques worden geaccepteerd. Pinautomaten zijn mondjesmaat te vinden en dan alleen nog in de steden. De KM uit de Federatie en de KM uit Srpska kunnen in het hele land door elkaar gebruikt worden. Ook Euro's [biljetten] worden goed geaccepteerd.
De oorsprong van de Kroatische stam voor de grote volksverhuizing der Slaven is onzeker. Er is een theorie dat de Kroaten uit het oude Perzië komen. De Kroaten werden voor het eerst in het Grieks genoemd als Horouathos, wat terug gevonden kan worden op stenen inscripties uit 200 vóór Christus gevonden in de haven Tanais op het schiereiland de Krim aan de Zee van Azov, een onderdeel van de Zwarte Zee inscripties worden bewaard in het Archeologische museum van Sint-Petersburg in Rusland.
Kroatische vlag
Perzische Theorie
Over de werkelijke oorsprong van het Kroatische volk bestaan er twee theorieën, de Iraans/Perzische theorie en de Slavische theorie. De Perzische theorie stelt dat het Kroatische volk, een van oorsprong niet-Slavisch volk is. Deze theorie heeft vooral de laatste 20 jaar aan populariteit gewonnen en is naast Kroatische antopologen (Stanko Guldesco), wetenschappelijk bewezen door vooraanstaande Griekse, Russische (Schori-Bekmursin-Nogmov) en Iraanse antropologen.
Bij archeologische opgravingen in het noorden van Iran zijn oud-Perzische en oud-Griekse grafstenen en geschriften gevonden, die de "Harauvati=Perzisch" of "Horovatos=Grieks" aanduiden als één van de vierentwintig volkeren onder de heerschappij van Perzisch keizer Darius de Grote. Het hedendaagse Kroatië, noemt zichzelf "Hrvatska" en haar inwoners noemen zichzelf "Hrvati-Kroaten". De "Harauvati" waren een nomadenvolk die leefden op de steppevlakten tussen de Zwarte en de Kapsische Zee. Dit volk sprak een Iraans dialect en waren van etniciteit Alanen. Vele philologisten beweren dat het woord "Hrvat of Kroaat in het Nederlands" afgeleid is van het Alaans woord "Huarvat of vriend". Deze Harauvati hebben in de 4e eeuw na Christus de Alanen verlaten en zijn door de constante dreiging van de oprukkende Hunnen, via de Kaukasus verder naar het westen getrokken richting de Oekraïense steppevlakten.
Eenmaal aangekomen in de Kaukasus hebben de Kroaten-Harauvati zich aangesloten bij het "Ante"-koninkrijk,een Slavisch volk. Dit verbond zou standhouden tot de 6e eeuw en was gesitueerd rondom het hedendaagse Dagestan-Georgië.Héél opmerkelijk is, dat de naam "Ante" een héél courante jongensnaam is Kroatië. Na de 6e eeuw na Chistus zijn de Kroaten-Harauvati verder geëmigreerd naar het hedendaagse Galicië (het zuiden van Polen, rondom de stad Krakau). Tegen deze tijd was reeds een groot deel van de Kroaten geslaviseerd. De rondtrekkende Kroatische krijgers trouwden met de aanwezige Slavische Ante-vrouwen, maar lieten hun Iraanse nomadenroots niet zomaar varen en lieten na de oorspronkelijke taal door te geven aan de kinderen uit de gemengde huwelijken.
In het hedendaagse Galicië stichtten de Kroaten het genaamde "Wit-Kroatië". Een gebruik dat nogmaals de Iraanse oorsprong bewijst, aangezien de Perzen de gewoonte hadden de windrichtingen aan te duiden met kleuren, wit=noord, rood= zuid enz... Dit Wit-Kroatië bestond uit 8 stammen en had verschillende Koningen (Koning= Ban in het Kroatisch). Dit woord wordt door geen enkel ander Slavisch volk gebruikt en is exact hetzelfde als het Perzische woord voor koning of "great lord". De Kroatische ban's zoals Vonomir, Jezdimir werden in Iraanse opschriften teruggevonden als Vonon en Jezda. De "mir" achteraan hun naam slaan op het Iraanse woord "mihr of heer". Ondanks het feit dat het Kroatische volk door haar migraties in grote mate Slavische stammen had opgenomen en geslaviseerd was, bleef haar sociale en militaire structuur evenals de basis van de gesproken taal Iraans.
In de loop van de 7de eeuw na Christus zijn verschillende Kroatische stammen gemigreerd richting de Adriatische zee en dit op vraag van de Byzantijnse keizer en zijn gezant "Constantinus Porphyrogenitus". De Byzantijnse steden aan de Adriatische kust vielen ten prooi aan de Avaren, afstammelingen van de Hunnen, die hun koninkrijk hadden in het huidige Hongarije. De Byzantijnse keizer was niet bij machte hieraan iets te doen aangezien hij zijn handen vol had met de oprukkende Turkse volkeren in het Oosten. Na zware veldslagen slagen de Kroaten erin de Avaren te verslaan en stichtten zij, met de toestemming van Byzantium, hun hedendaags thuisland "Rood-Kroatië". Vele onderzoekers zien in het Kroatisch wapenschild (het bekende rood-wit schaakbord) het symbool van verbondenheid tussen Wit-Kroatië in Galicië en Rood-Kroatië aan de Adriatische kust. Het nieuwe thuisland werd volgens de oude Iraanse gebruiken, opgedeeld in "Zupa's". Deze waren opgedeeld per familiegroep met een familiecentrum of "domena" of "demana" in het Iraans.
Slavische theorie
De tweede theorie begint pas daar men in de éérste theorie spreekt over "Wit-Kroatië". Deze theorie werd vooral gesteund door het communistische regime onder Tito. De nadruk lag op de gelijke Slavische achtergrond van de Kroaten en Serviërs, dit alhoewel vele historische en culturele zaken dit tegenspraken.
De Kroaten zijn een Slavisch volk dat oorspronkelijk in Galicië leefden (in het Noordwesten van de Oekraïne en het Zuiden van Polen). Van daar zijn zij in de 7e eeuw in zuidelijke richting geëmigreerd, naar het huidige Kroatië. In eerste instantie vielen zij onder de heerschappij van de Byzantynen en later de Franken, maar in 925, onder leiding van koning Tomislav, werd Kroatië een sterk onafhankelijk land. In 1102 eindigde een decennialange Kroatische dynastieke strijd toen een groot deel van de edelen de Hongaarse macht verkozen boven de steeds voortdurende machtsstrijd.
Koning Tomislav I
Kroatië behoorde voortaan tot het Hongaarse Rijk, maar met verregaande autonomie voor de steden en de belastingen. Steden zoals Dubrovnik en Zagreb werden door de Keizer aangeduid als vrije steden.
Middeleeuwen tot de twintigste eeuw
In 1242 benoemde koning Béla IV in een pauselijke bul Zagreb tot Vrije Koninklijke Stad. In 1433 begon de verdediging tegen de Turken, en kreeg het Hongaarse Koninkrijk zware klappen te verduren van het Ottomaanse Rijk, die hun rijk tot aan het bergachtige gebied van het huidige Bosnië en Herzogovina uitbreidden. Rond dezelfde tijd kwam Dalmatië grotendeels onder Venetiaans gezag te liggen.
Dubrovnik was een stadstaat die in eerste instantie onder Byzantijns (Romeins) gezag kwam te liggen en later onder Venetiaans gezag, in tegenstelling tot de andere Dalmatische stadstaten werd Dubrovnik echter onafhankelijk (Republiek Dubrovnin), zelfs toen het onder soevereiniteit van andere gebieden kwam te liggen.
De in 1526 gevochten Slag bij Mohacs zorgde ervoor dat het Kroatische Parlement bij de Habsburgers aandrong om de controle over Kroatië over te nemen. Dit gebeurde in 1527. Een belangrijk jaar is 1573, waarin Matija Gubec tijdens de boerenopstand een legendarisch persoonlijkheid werd, doordat hij de boeren meer recht en vrijheid gaf. Tussen 1630 en 1632 dunde een catastrofale pest de bevolking uit en in 1667 werd Dubrovnik ernstig beschadigd door een aardbeving.
In 1699 werd de geschiedenis opnieuw hertekend: het grootste gedeelte van de Adriatische kust en eilanden werden bestuurd door Venetië (de Turken waren verdreven), het binnenland bleef onder het bestuur van Habsburg maar de Republiek Dubrovnik bleef wel geheel onafhankelijk.
De Habsburgse heerschappij breek inderdaad een efficiënt middel te zijn tegen de oprukkende Ottomanen en tegen het einde van de 18de eeuw was het grootste deel van Kroatië niet meer in handen van de Turken.
Aan het eind van de achttiende eeuw was het grootste deel van Kroatië niet meer in handen van de Turken en waren de Kroatische vorsten de Franse revolutie en de ideologie daarvan vijandig gezind. Na een korte overheersing van de Franse keizer Napoleon, die een korte tijd de onafhankelijheid van Dubrovnik afschafte, werd in 1815 het huidige Kroatië opnieuw deel van het Habsburgse rijk.
In 1847 verving de Kroatische taal het Latijn in het Kroatische parlement. In 1848 verdedigde ban Josip Jelacic Kroatië succesvol tegen een Hongaarse poging om Kroatië te bezetten. Hij verenigde alle Kroatische provincies.
Vanaf de twintigste eeuw
Het eerste Joegoslavië (1918-1941) was een koninkrijk, dat pas vanaf 1929 zo zou heten, en uiteindelijk als een Koninklijke dictatuur functioneerde, tot het land door de Duitsers werd ontmanteld. Van 1918 tot 1929 was de benaming het Koninkrijk der Serviërs, Kroaten en Slovenen en vanaf 1929 tot 1941 het Koninkrijk Joegoslavië. In 1929 werd de ustasabeweging, een Kroatische, nationalistische en antisemitische organisatie, opgericht door het parlementslid Ante Pavelic. De beweging was op fascisitische leest geschoeid en bestreed het Servisch centralisme in Joegoslavië. De beweging kreeg financiële steun van het fascistische Italië van Benito Mussolini, waar zij ook haar bases had. Het Servokroatische woord ustasa betekent opstandeling.
Vanwege de persoonlijke dictatuur die de Joegoslavische koning Alexander in 1929 vestigde, werden alle politieke partijen verboden en werd het parlement ontbonden. De ustasabeweging moest van meet af aan vanuit Italië opereren. Ze pleegde vele aanslagen, waardoor de regering steeds repressiever ging optreden.
De ustasabeweging werd vooral bekend door haar betrokkenheid bij de moordaanslag op koning Alexander I van Joegoslavië in 1934. Vanuit Groot-Brittannië beraamde Ante Pavelic, samen met de Bulgaars-Macedonische nationalist en terrorist Ivan Mihailov deze aanslag voor, die uiteindelijk werd gepleegd door Mihailovs chauffeur, tijdens een staatsbezoek van de koning aan Frankrijk. De koning overleed ter plekke, en ook de Franse minister van Buitenlandse Zaken Louis Barthou kwam om het leven. Spoedig kwam men erachter dat de Ustasa en de Macedonische IMRO achter de aanslag zaten.
Na de Duitse inval in Joegoslavië werd Ante Pavelic de nieuwe dictator (Poglavnik, leider) van de nieuwe Onafhankelijke Staat Kroatië [officiëel stond koning Tomislav II aan het hoofd, hij zette echter nooit voet op Kroatische bodem]. In die functie volgde Pavelic een fel antisemitische politiek. Hij richtte zich bovendien tegen de "Slavische" Serviërs. De Kroaten waren in zijn ogen "Ariërs". Hij wist ook de nazitop daarvan te overtuigen. Het verschil met de Serviërs (die volgens de nazi-rassenleer tot hetzelfde ras behoorden) lag hem dan ook in de cultuur en zeden. De Kroaten waren "katholiek en westers", de Serviërs "orthodox en Slavisch" en daarmee Untermenschen. Het lag volgens ustasa-minister Mile Budak in de bedoeling om een derde deel van de Serviërs uit te roeien, een derde te deporteren en een derde te assimileren door bekering tot het Rooms-Katholiscime. Maar ook Joden, Sinti en Roma en anderen werden uitgemoord, vaak na martelingen in de Kroatische concentratiekampen, die niet onderdeden voor de Duitse.
Ante Pavelic
De ustasas zijn nooit populair geworden, ook niet in Kroatië. De Boerenpartij van de charismatische Macek had veel meer steun, terwijl de ustasas als een stel onbehouwen vechtjassen werden aanezien. Zij dankten hun macht slechts aan de Duitse wapens en het Italiaanss geld. Op het moment van hun machtsovername telde de beweging volgens Balkandeskundige Misha Glenny hooguit 300 actieve "harde kern" leden. Deze werden echter al snel aangevuld door een grote hoeveelheid opportunisten die hoopten carrière te maken, en pragmatici, die dachten dat dit nieuwe Kroatië duurzaam was.
In april 1945 reikte de macht van de ustasas niet verder dan de Kroatische hoofdstad Zagreb en voorsteden. Desondanks gingen hun martelpraktijken van de ustasas gewoon door. Pavelic en verscheidene kabinetsleden vertrokken daarop naar Argentinië, waar zij asiel vonden. In mei 1945 werd Zagreb bevrijd evenals de rest van Joegoslavië, maar de ustasa-aanhangers bleven in de bossen van Kroatië actief, vooral met de bestrijding van Titos partizanen. In 1947 werden de laatste ustasas verslagen en vluchtten de laatste kopstukken naar het buitenland, voornamelijk Argentinië.
In 1943 ontstond het tweede Joegoslavië Deze heette van 1943 tot 1945 de Federale Democratische Republiek Joegoslavië, van 1945 tot 1963 de Federale Volksrepubliek Joegoslavië en van 1963 tot 1992 de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië. In dit nieuwe Joegoslavië werd Ivan Ribar het staatshoofd, maar in werkelijkheid werd deze onafhankelijke communistische staat met harde hand geleid werd door maarschalk Josip Tito, die in 1953 het ambt van staatshoofd op zich nam. Kroatië kreeg hierin de status van deelrepubliek.
Tot 1963 had Joegoslavië een grondwet die sterk op die van de Sovjet-Unie leek. In 1963 werd er een nieuwe grondwet aangenomen waarin Joegoslavië de naam Socialistische Federale Republiek van Joegoslavië kreeg. Staatshoofd van dit Joegoslavië bleef Josip Tito die bovendien, na de grondwetswijziging van 1974, president werd voor het leven. De president was tevens voorzitter van het Presidium van het Presidentschap. Dit presidium bestond uit de presidenten van de deelrepublieken, plus de voorzitter van de Joegoslavische Communistenbond. Uit het midden van hen werd steeds een president gekozen die het ambt steeds één jaar mocht bekleden. Omdat Tito president voor het leven was, ging dit roulerend systeem pas in 1980, het jaar van Titos overlijden, in. In vergelijking met andere communistische staten bezat de president een relatief grote macht.
Maarschalk Josip Tito
Naast het presidentschap kende men in Joegoslavië tot 1992 tevens het voorzitterschap van de Federale Uitvoerende Raad, vergelijkbaar met het ambt van minister-president of eerste minister. De Federale Uitvoerende Raad werd uit het midden van het verenigde parlement gekozen. Het ambt van minister was in 1953 afgeschaft en vervangen door dat van secretaris. De secretarissen waren dus lid van het parlement en belast met het uitvoeren van de besluiten.
Joegoslavië kende, volgens de grondwetswijziging van 1974, een parlement met een tweekamerstelsel. In de Bondskamer hadden 220 leden zitting: 30 voor de zes verschillende republieken en 20 voor de twee autonome provincies. Deze vertegenwoordigers werden via getrapte verkiezingen [indirect] gekozen. De Kamer van de Republiek en de Autonome Provincies bestond uit 88 leden (12 leden voor iedere republiek, 8 leden voor iedere autonome provincie). Deze Kamer werd gekozen uit het midden van de diverse deelparlementen van de republieken.
Ook de gemeenteraden hadden twee kamers: één door burgers gekozen kamer en één door arbeiders- en boeren samengestelde kamer (bestaande uit afgevaardigden van deze beroepsgroepen).
De deelrepublieken hadden ieder een eigen grondwet, die echter allemaal sterk op elkaar leken. Daarnaast bezat elke republiek een eigen parlement, regering en constitutioneel hof. De autonomie van Kosovo en Vojvidina, was tot de tweede helft van de jaren tachtig groot. De Servische partijvoorzitter van de communistenbond, Slobodan Milosevic heeft toen de macht der autonome provincies sterk ingeperkt en zelfs geheel ongedaan gemaakt.
De macht van de Joegoslavische Communistenbond (ook Joegoslavische Communistische Liga genaamd) was vrij groot, doch beperkter dan die van de communistische partijen in andere Oost-Europese landen. Tot zijn dood in 1980 was Tito voorzitter van de Joegoslavische Communistenbond. De communistenbond heette tot 1964 Joegoslavische Communistische Partij, maar om het idee te wekken dat de communisten in Joegoslavië minder partijbureaucratisch te werk gingen dan hun Sovjet-Russische collega's, werd de naam gewijzigd in communistenbond.
Kaart van voormalig Joegoslavië
Hoogste orgaan van de Joegoslavische Communistenbond was officieel het partijcongres, maar de werkelijke macht lag bij de tijdens het partijcongres gekozen centraal comité, waaruit het dagelijks bestuur, het presidium van de communistenbond werd gekozen.
De Socialistische Alliantie (ruim 8,5 miljoen leden) was de organisatie die alle massaorganisaties omvatte, namelijk de vakbonden, de vrouwenbonden, de arbeidersraden, , de kunstenaarsverenigingen en de verenigingen voor intellectuelen. De macht van de Socialistische Alliantie was groter dan die van de massaorganisaties van de omliggende communistische landen, omdat de Joegoslavische Communistenbond vaak bepaalde taken delegeerde aan de Socialistische Alliantie.
Met de val van het communisme vond er in 1990 de eerste vrije verkiezing sinds de Tweede Wereldoorlog plaats, het parlement koos Franjo Tudjman als de eerste president van het land, maar deze was niet bij machte om het land verder bijeen te houden.
Kroatië verklaarde zich tegelijk met Slovenië in 1991 onafhankelijk van Joegoslavië, waarop de oorlogen in Joegoslavië uitbraken en Servische troepen het land binnenvielen ter bescherming van etnische Serviërs. Hun tactiek bestond voornamelijk uit het bombarderen en verwoesten van steden: Dubrovnik, Sibenik, Zadar, Karlovac, Sisak, Slavonski Brod, Osjek, Vinkovci en Vukovar vielen ten prooi aan bombardementen. Op verschillende plaatsen vonden "etnische zuiveringen" plaats, hetgeen leidde tot een grote stroom vluchtelingen.
Het zwaarst werd gevochten om de stad Vukovar, waar op 18 november 1991 de Kroatische troepen zich moesten overgeven. Hierbij kwamen vele Kroatische burgers om het leven. Ook in de Krajina woedden zware gevechten, Serven verklaarden zich ter plaatse onafhankelijk en riepen een eigen republiek uit. De Kroatische burgers werden uit de Krajina verderven.
In december 1991 erkenden verschillende Europese landen Kroatië als onafhankelijke staat. Januari 1992 volgde de erkenning door de Europese Unie. In dezelfde periode begonnen vredesbesprekingen onder leiding van de Verenigde Naties, hetgeen leidde tot een staakt-het-vuren. Een VN-vredesmacht, UNPROFOR, werd in Kroatië gestationeerd om toe te zien op het bestand. Tussen 1991 en 1995 vonden er nog maar sporadisch gevechten plaats in Kroatië. De Republiek Kroatië werd in 1992 lid van de VN.
In Bosnië brak, naast de strijd tussen de Bosnische Kroaten en Bosnische moslims enerzijds en de Bosnische Serviërs anderzijds, ook onderling tussen de Bosnische Kroaten en Bosnische Moslims oorlog uit. Kroatië bemiddelde in dit conflict met als gevolg een vredesverdrag tussen de Bosnische Kroaten en Bosnische Moslims in 1994.
In 1995, terwijl de internationale gemeenschap ingreep in de Bosnische oorlog, voerde het Kroatische leger verschillende operaties uit in samenwerking met de Bosnische Kroaten en Bosnische moslims waarbij de Krajina werd heroverd. De strijd ging verder op Bosnisch grondgebied, maar werd onder druk van de Verenigde Staten gestopt. De Bosnische Oorlog eindigde later in 1995 met het Verdrag van Dayton.
Het derde Joegoslavië (1992-2003) ontstond uit de Joegoslavische Oorlog. Het omvatte Servië en Montenegro. De officiële naam was de Federale Republiek Joegoslavië.
Kroaten wereldwijd
Kroatië is een Kroatische natie. in Bosnië en Herzegovina zijn de Kroaten in de grondwet vastgelegd als één van de drie bevolkingsgroepen. De meeste Kroaten zijn katholiek en spreken kroatisch.
Autochtone Kroatische minderheden zijn te vinden in:
- Vojvodina in het noorden van Servië, waaronder de Boenjewatsen in het noorden van de landstreek Backa. - Boka Kotorska in het westen van Montenegro. - Burgenland in het oosten van Oostenrijk. - Aangrenzende gebieden in het zuiden van Hongarije. - De katholieke Krashovano in het Roemaanse Banat zijn etnisch-Servisch maar sommigen zien zichzelf als Kroatisch. - Veel Janhevci (inwoners van Janjevo, Kosovo, Sokci, en Bunyevci) zien zichzelf als Kroatisch.
In Kroatië wonen vier miljoen Kroaten, in Bosnië en Herzegovina 600.000. Buiten Kroatië zijn de schattingen moeilijker, wegens onvolledige data en naturalisatie in het nieuwe thuisland. Er wonen naar schatting 1,5 tot 2 miljoen Kroaten buiten Kroatië en Bosnië en Herzegovina. De grootste groep Kroaten leeft in West-Europa: voornamelijk Duitsland waar zon 450.000 mensen van Kroatische achtergrond leven. Ook in Italië, Zweden, Groot-Brittannië en andere west Europese landen zijn Kroatische immigrantengroepen.
Buiten Europa wonen ook Kroaten. Van alle Zuid- en Noord-Amerikaanse landen hebben de Verenigde Staten (409.458 volgens een volkstelling in 1990, de meeste wonen in Ohio, Pennsylvania, Illionois en Californië) en Canada (voornamelijk zuid Ontario) grote groepen Kroaten, ook in Argentinië, Chile, Peru, Brazilië en Bolivia wonen kleinere groepen Kroaten.
Ook in Australië (voornamelijk Perth, Melbourne en Sydney) , Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika wonen Kroaten.
Een organisatie die zich veel bezig houdt met het Kroatische diaspora is de Hrvatska bratska zajednica.
Een grote groep Kroaten woont niet daadwerkelijk het hele jaar in Kroatië: velen werken in één van de nabije Europese landen en komen terug tijdens het vakantieseizoen (en natuurlijk voor de volkstelling).
