Oh, ik heb ze lang gehaat. Die mensen die hun hele leven op het internet gooien. En dan nog verwachten dat mensen dat willen leven. Maar nu ben ik zelf ook gevallen. Gevallen voor het bloggen. Eigenlijk meer uit nieuwsgierigheid. En omdat ik nu wel eens mijn mening met echt héél de wereld wou delen. Allez, toch de Nederlandstalige wereld. En eigenlijk ook wel een beetje door het vriendje dat ook blogged. Stiekem ben ik een beetje bang voor de reacties van mensen: 'Jij was daar toch tegen?!" Maar diep van binnen geloof ik dat het die vernedering wel waard is. Want nu kan ik eindelijk eens kwijt wat er allemaal op mijn lever ligt. Alles over mensen in de supermarkt die maar niet lijken te begrijpen dat je niet met een karretje tegen iemands benen rijdt, alles over politiekers, die sowieso vreemde mensen lijken te zijn, alles over die chauffeurs, die niet lijken te begrijpen dat ik ook wil leren rijden en dat ik geen natuurtalent ben en dat ik dus ook af en toe foutjes maak. We zijn toch allemaal jong geweest? En ik ben het nog, dus gun me even mijn tijd, ja?
