Volgens mij waren het de mannen van Top-gear die het begrip 'supercar' lanceerden. Deze super verklaarde autos zijn de natte droom van menig zelfverklaard autoliefhebber, kosten meer dan een huis, rijden hard en zijn het werk van een al dan niet briljant team van een zeer select groepje autofabricanten.
Laatst kwam ik er nog één tegen. Een prachtige ferrari (tot zover mijn kennis). Met luid grommende motor trok hij op naast ons aan het rood licht. Meteen weg was ie. Zeer indrukwekkend. Ontzettend cool. Hij liet verschillende bestuurders van meer bescheiden wagens dagdromend achter. Zelf was ik, als ik eerlijk moet toegeven, ook wel lichtjes onder de indruk, en dagdromend reed ik verder, van Gent naar Antwerpen.
Het was ter hoogte van Sint Niklaas dat we deze supercar terug tegenkwamen. En ik ben er vrij zeker van dat het dezelfde roodglimmende ferrari was. Zoveel rijden er nu ook weer niet rond in België. Daar staken we hem voorbij. Met het citroentje. Tot zover mijn dagdroom.
Begrijp me niet verkeerd, supercars zijn een prachtig staaltje van techniek en design. Maar al die kracht, al die poen, kan blijkbaar toch niet op tegen de deprimerende Belgische files. Achja, blijven dromen. Over supercars en een filevrij België.
Eerst wou iedereen superster worden en deden ze mee aan idool of star academy. Toen wouden alle meisjes plots model worden en deden ze mee aan Belgiums next topmodel (of hoe het ook precies heette). Maar nu, al eventjes gesignaleerd op de Vlaamse televisie, mensen die hun eigen restaurant willen. Ah, de Bourgondische traditie van de Belg.
Het kon niet lang meer uitblijven. Want Belgen zouden geen Belgen zijn moesten ze niet van lekker eten houden. Zo bewijst Mijn restaurant. Het programma brengt de 'lekker eten cultuur' terug naar de huiskamer. En lekker eten, dat ligt de Belg, en in dit geval vooral de Vlaming, nauw aan het hart. Een geweldig succes is het. Iedereen volgt mee, iedereen heeft een favoriet. Nee, volgens mij is dat verkeerd gezegd, elke provincie heeft een favoriet. Want je kan als Antwerpenaar natuurlijk niet vinden dat die Limburgers beter zijn. Ah nee. Die hebben al eens gewonnen. Nu is het aan Antwerpen.
Lieve mensjes, ik denk dat we zo een beetje voorbij zijn gegaan aan heel het doel van een restaurant. In een restaurant gaat het om het eten, niet om de toevallige geologische locatie. Ik zal dan ook met pijn in het hart toekijken wanneer één van de twee finalisten de deuren moet sluiten. Want koken dat kunnen ze allebei, dat mag wel duidelijk zijn. En een goed restaurant dat dicht gaat, dat is toch een groot verlies voor onze smaakpapillen. En daar gaat het uiteindelijk om. Dat u kunt reserveren in een restaurant met een goed team, uw zondagse pakje kunt aantrekken en onder goed gezelschap op een zeer smakelijke wijze een festijn voor diezelfde papillen naar binnen kan werken. Daarna thuiskomen en kunnen zeggen: 'Maar wij zijn nu eens echt goed gaan eten zie. Ik heb er echt van genoten.' En niet: 'Oh, ik ben gaan eten in de Limburg. Ja, twas heel lekker, maar et was Antwerpen nie hé.'
Dus, bij deze: beste mensen, kies met smaak, met een Vlaanderen en een België gevoel. Desnoods een wereld gevoel. Maar alsjeblieft, toch niet met een beperkt provincie gevoel.
Oh, ik heb ze lang gehaat. Die mensen die hun hele leven op het internet gooien. En dan nog verwachten dat mensen dat willen leven. Maar nu ben ik zelf ook gevallen. Gevallen voor het bloggen. Eigenlijk meer uit nieuwsgierigheid. En omdat ik nu wel eens mijn mening met echt héél de wereld wou delen. Allez, toch de Nederlandstalige wereld. En eigenlijk ook wel een beetje door het vriendje dat ook blogged. Stiekem ben ik een beetje bang voor de reacties van mensen: 'Jij was daar toch tegen?!" Maar diep van binnen geloof ik dat het die vernedering wel waard is. Want nu kan ik eindelijk eens kwijt wat er allemaal op mijn lever ligt. Alles over mensen in de supermarkt die maar niet lijken te begrijpen dat je niet met een karretje tegen iemands benen rijdt, alles over politiekers, die sowieso vreemde mensen lijken te zijn, alles over die chauffeurs, die niet lijken te begrijpen dat ik ook wil leren rijden en dat ik geen natuurtalent ben en dat ik dus ook af en toe foutjes maak. We zijn toch allemaal jong geweest? En ik ben het nog, dus gun me even mijn tijd, ja?
