De rode draad doorheen deze dromen was de eenzaamheid en verlatenheid die ze uitstraalden.

In de eerste droom stond ik in een luchthaven. Ik denk dat ik juist geland ben. Ik ben aan het wachten op de chauffeur om mij te komen halen, maar er komt niemand opdagen. De hele buitenkant ziet er ook verlaten uit. Iemand vraagt me dan om een seminarie oid te volgen dat in de hal bezig is. Ik ga even kijken, de hal is trouwens goed verlicht en er staan enkele mensen te luisteren. Ook die mensen zijn aan het wachten, maar de chauffeurs blijken verdwenen te zijn.

In de 2de droom sta ik met iemand (ik denk mijn jongste broer) op de straat waar ik opgroeide. Normaal gezien is dat een drukke straat met redelijk wat verkeer, maar in mijn droom was ze verlaten. Het was een zonnige dag en er stond een licht briesje. Ter hoogte van de bank stond een hondje (type border terriër) voor een gat te waken, hij bleef ons strak aankijken. Mijn broer (?) zei dat ik naar links moest kijken en hij zou rechts kijken om te zien of de politie eraan kwam. Geen idee waarom ze moesten komen.

Qua verklaring is de eenzaamheid en verlatenheid goed te verklaren, da's nu eenmaal hoe ik me voel. Ik vind alleen zijn niet erg, maar als je dringend hulp nodig hebt en er is niemand bereid, dan voel je je toch erg eenzaam.

Een vliegveld staat voor een overgangsfase, dat hoor ik graag. Een straat staat voor je levenspad, wellicht ben ik bang om overal alleen voor te staan. De politie kan ook staan voor het juiste pad.