Ik woonde ergens anders en het huis had een hele grote portiek met grote, brede trappen. Ik stond met iemand te praten en die vroeg me of het veilig was voor de konijnen. Snowy had ik al binnen gezet omdat ik bang was dat hij op de straat zou lopen. Ik zei dat ik niet bang moest zijn voor Fluffy, want helaas was ze te kreupel om nog te kunnen rennen. En plots – alsof ze mijn woorden wilde ontkrachten – spurt Fluffy er vandoor en steekt ze de straat over. Ik liep haar in paniek achteraan, zag de autolichten naderen… Tegenover mijn huis was een grote grasweide. Daar hield Fluffy halt en liep ze weer naar me toe. In het echt leven was dit ook een spelletje voor haar: weglopen van mij om zich dan plots om te draaien en naar me toe te lopen. Ik nam haar in mijn armen en beloofde om haar nooit meer los te laten. Dat waren ook de woorden die ik in de laatste weken steeds tegen haar zei. Net zoals ik nu iedere dag tegen Snowy zeg dat ik hem niet meer wil loslaten. Ik kan hem echt uuuuuren knuffelen .