Nog steeds kan ik het vijf uur durende telefoongesprek van afgelopen zondagnacht niet uit mijn hoofd krijgen. Mr B vindt ons contact ook onwerkelijk....hij zegt gewoon wat ik denk. Zijn onze babbels een vlucht uit de realiteit? Zijn ze een verslaving? Hij praat openlijk over zijn afgelopen en toekomstige dates. Wil ik hem nog wel ontmoeten? Ik weet het even niet meer. If they want me, they will have to make some effort and convince me!
En dan slaat hij plots de nagel op de kop! Wat met die andere? Mijn jeugdliefde, nu mijn beste, eveneens single maatje. Hij begrijpt, net zoals sommige anderen, niet waarom mijn maatje en ik geen stel zijn. Goede vraag. Ik zeg dat we elkaar te goed kennen, dat we beide te sterke karakters zijn. Is dat zo? Of verzin ik maar wat? Een ding staat vast: niemand komt tussen mijn maatje en mij. Na elkaar 17 jaar te kennen, is onze band onverwoestbaar.
Alsof het nog niet ingewikkeld genoeg is, belt " The Italian Guy" mij nog even op. We hebben elkaar leren kennen, geheel onverwacht, 8 maanden geleden. Van een vonk gesproken... een en al aantrekking, passie, ... en toch ... I'm not the only one, maar ik ben de enige die weet dat ik niet zijn enige ben. Af en toe ontmoet hij nog wel eens iemand, maar die relaties zijn niet noodzakelijk blijvend. Soms wel ik ermee kappen, maar dan komt hij weer aanzetten met lieve woorden en zwak als ik ben, kan ik er niet aan weerstaan. Hij wil mij voor altijd, voor altijd maar niet als enige. Waarom inspireert hij mij zo? Hij heeft me doen openbloeien en dat had ik echt wel nodig. Daarvoor zal ik hem eeuwig dankbaar zijn. We zullen wel zien waartoe dit nog zal leiden. Ik probeer er zo weinig mogelijk bij stil te staan, wat niet simpel is voor een overwegend rationeel persoon.
