Ondertussen doe ik nog steeds mijn best om uit de duisternis te blijven. Af en toe komen er vlagen van verdriet aangeraast maar ondertussen weet ik de remedie. Bezig blijven en geen moment meer stilstaan of nadenken over de voorbije maanden. Wat gebeurd is zal niet meer veranderen en het enige wat ons nog rest zijn de herinneringen. Sommige al mooier dan anderen. Het enige dat ik mogelijk acht om dit onmenselijke gevoel van verdriet te overmeesteren is ALLES vergeten, vergeten, vergeten en negeren. 

Maar zijn het niet juist de herinneringen die ons maken wie we zijn?

Papa, het is al augustus, waar blijf je toch?

19-08-2013 om 15:35 geschreven door Lien Claire