Het was weer even geleden dat ik op deze blog heb geschreven! Het leven hier in Suriname krijgt stilaan een wederkerend ritme en dat doet me goed. Ik voel me meer en meer thuis hier in dit tropisch land, en dat voelt heerlijk aan.
De routine zit vooral in het schoolleven. Bijna elke schooldag sta ik rond een uur of 6 op om met mijn fietsje naar het Hogedoorn Atheneum te vertrekken. De lessen beginnen er al om 7 uur en dit was in het begin wel wennen, hoor! :) Maandag heb ik vooral geobserveerd in de klasjes van mevrouw Sno ( mijn stagementor) en woensdag mocht ik er zelf aan beginnen. Toen stond ik meteen voor 6 lesuren voor de klas... Het is heerlijk om hier les te geven! Het tempo ligt trager omdat de leerlingen alles in schriftjes moeten noteren, de leerlingen zijn hier erg enthousiast en de sfeer in de klas is erg aangenaam. De leerlingen zijn ook veel aanhankelijker dan de Belgische variantjes. :)
Buiten het lesgeven, hebben we ook andere dingen gedaan deze week. Zo ben ik donderdag naar de vergadering geweest voor de Info 4 Life beurs van onze school. Deze beurs wordt georganiseerd voor leerlingen om hen een beter zicht te geven op de toekomst. Zo komen er heel wat firma's en particulieren info geven over hun bedrijf of hun beroep. Vrijdag gaat deze beurs door op onze school, maar er moet nog wel wat gebeuren. :)
Vrijdag zijn we voor de eerste keer naar het weeshuis Manja-Oe-Pauw geweest. We moesten met een busje naar het weeshuis rijden want dit was ver van waar we wonen. Dit busje is zo'n straatbusje. Met z'n achten zijn we in zo'n bus gestapt en werden we ergens aan een plakaat afgezet. We zagen het straatnamenkaartje dat we zochten, staan bij een ' weggetje' . Dit was eerder een strook gemaaid gras tussen de broes.
Het begon dan nog eens te gieten dus we voelden ons echt verloren precies. Op een gegeven moment zei lotte dat ze het huis al zag. Toen ik opkeek, verschoot ik mij een bult. Ik ga het zeggen zoals het eruit zag: een krot gemaakt van panelen, betonmuren en een schammel dakje. Juist toen stonden er plots twee kei kleine kindjes naast ons met een grote regenjas om te vragen of we wilden schuilen. Je kan je je niet voorstellen hoe ontroerend dat was dat die weesjes ons een regenjas aanboden terwijl zij praktisch niets hebben om op te slapen.
We zijn toen naar binnen geloodst en zagen onze 10 jongetjes meteen. Die mannen keken ons aan alsof we spookjes waren. Ze zaten op de grond of op een 'zetel' naar een tv'tje te zien met angstige oogjes. Nadien kregen we van Winesse ( eigenares vh weeshuis) een rondleiding in het 'huis'. Blijkbaar zijn ze beginnen bouwen maar is het nooit afgeraakt, zijn ze bezig met het bouwen van een speeltuin, willen ze kasten omdat ze geen opslagruimte hebben voor kleren, willen ze een deftige keuken, ... Och, 't is echt kei confronterend om te zien hoe die mannen daar leven. De drie oudste slapen op de grond zelfs. Er zijn daar nu drie ondervoede kindjes geplaatst die zwaar verwaarloosd zijn geweest voor ze hier terecht kwamen.
Die Winesse is een ongelooflijk lieve en geïnspireerde vrouw! Die leeft voor die tien klein mannen. Je kan je wel inbeelden hoe gelukkig en dankbaar die was toen ze zag dat wij er met 8 waren en dat er twee sterke jongen bij waren die het huis eventueel zouden kunnen afmaken. ( metselen, daken bouwen, ...)
Nadien zijn die klein mannen opengebloeid toen ze ons fototoestel zagen en ze allemaal een foto wilden trekken. De allerkleinste waren meteen verkocht aan dat fototoestel maar de grote jongens ( max 15 jaar) hielden zich op de achtergrond. Er zijn jongens die thuis seksueel, fysiek of mentaal zijn misbruikt en die weigeren te praten.
We hebben alle 8 iets van: ' komaan, we geven ons hier helemaal voor! We zijn van plan om op Facebook een groep te maken met de werken die wij daar gaan uitvoeren. We zouden mensen willen warm maken om ons financieel te steunen bij ons vrijwilligerswerk. Zo zouden we hun speeltuin willen maken want die wordt nu niet gebruikt omdat elk tuig stuk is, zouden de jongens kasten willen maken omdat nu alles op te grond staat en zouden we met de kindjes op uitstap willen gaan, maar dit kost natuurlijk geld. Jammer genoeg kunnen we dit zelf allemaal niet betalen... Ook langs hier roep ik jullie allen op om er een keer over na te denken. Elke euro wordt door ons geïnvesteerd in het huis en de kinderen. Op Facebook zouden jullie dan kunnen volgen wat we er allemaal aan het doen zijn. Verdere informatie volgt nog!
Gisteren zijn we dolfijnen gaan spotten op de Commewijnerivier. Na een tijdje te hebben gedobberd op het water, sprongen er plots drie dolfijnen uit het water! Het was een echt plezier om ze te zien spelen. Onze gids Anne vertelde me later dat we erg veel geluk hebben gehad dat we de dolfijnen al dollend aan het werk hebben gezien! Nadien zijn we aan het dorpje aangemeerd om er lekkere Surinaamse snacks te proeven en zijn we nadien met het bootje terug gegaan. We konden aan boort genieten van een prachtige maar zeer snelle zonsondergang!
Gisterenavond ben ik voor het eerst ook echt gaan feesten in Paramaribo centrum. In Zsa Zsa Zsu ( vergeef me voor enige spelfouten) hebben we onze dansschoenen hun werk laten doen. Keileuke muziek, heel veel volk en een zalige sfeer! Vanmorgen veel te vroeg wakker worden door de warmte was iets minder... :)
