Op aanvraag heb ik eens foto's genomen van men appartementje om jullie een beeld te kunnen geven van hoe ik hier woon. Ik geef toe dat ik enige moeite heb gedaan om het ordelijk te laten overkomen.

           

Omdat ik dan toch bezig was met foto's trekken heb ik het toestel ook eens meegenomen naar school. Ik had net les met het 1ste en 2de leerjaar en die wilden maar al te graag eens wuiven naar het vogeltje. Gisteren heb ik met Sara en Deolina besproken hoe we de avondlessen zullen aanpakken, die over 2 weken beginnen. Om jullie Deolinda voor te stellen heb ik mijn toestel in Sara's handen overgelaten om eens een foto van ons te trekken.

     

Ondertussen gaat het lesgeven hier gewoon door en ben ik nog steeds op zoek naar mijn actieve rol binnen de lessen. Aan het 1ste en 2de leerjaar zal ik al op het einde van elke les een verhaaltje voorlezen. In de lessen van het 1ste tot het 5de leerjaar zullen we aan elk begin van de les een vast lied zingen. Dit lied heb ik nog zelf in elkaar moeten steken. Hier kwam mijn Afrikaanse ervaring van pas, want daarop is het welkom-lied gebaseerd.
Lied 1ste en 2de leerjaar:   Hello teachers, hello friends. Welcome to class 1 and 2. We read and write and speak English. It will be fun for me and you.

Ohja en je vindt hier maar nauwelijks een jongen die niet verslaafd is aan voetbal, dus Witsel is hier super bekend. Ik kom dan ook uit "Witsel zijn land".

Tot de volgende Witselianen!

Het is al de tweede dag, maar vandaag voel ik mij pas helemaal gesetteld. Komt misschien ook omdat die eerste dag zo druk was dat ik niet tot het besef kon komen DAT IK ER BEN!

De reis richting men klein eilandje was a hell of a trip. Drie keer moeten overstappen, drie keer moeten hopen dat men bagage op de rolband zou liggen, drie keer gediscussieerd over men extra zak en drie keer betast geweest bij de controlepost (het zat in men schoenen). Daar ergens tussen al die drie keren ben ik dan ook een nachtje in Lissabon blijven slapen. Ik dacht dat ik in een klein hotelletje zou overnachten, maar toen de vriendelijke taxichauffeur mij aan een appartementsgebouw afzette kreeg 'k al de bibbers. Aan dat gebouw was er niets dat leek op een leuk hotelletje en de gedachte van slapen op de luchthaven schoot al door mijn hoofd. Been there, done that hé! Toch even gaan vragen aan iemand die net naar binnen ging of hij iets meer wist en uiteindelijk moest ik op de 3de verdieping zijn van dat appartementsgebouw, of er een receptie is wist hij niet. Laat mij even illustreren waarom ik toen even gevloekt heb: doodmoe, al wat ambetant omdat het gebouw louche leek EN ik had een rugzak mee, een laptop en twee zakken van 24kg! Op de derde verdieping kwam ik dan een man tegen die van mijn komst wist maar zei 'We've send you a mail to annulate the room'. Ow yeah, hell no! Hij zat er zelf ook verveeld mee en heeft dan uiteindelijk toch nog een kamer voor mij kunnen regelen, hele vriendelijke man! Het was dus een soort jeugdherberg op de derde verdieping van een appartementsgebouw.
Het laatste vliegtuigje, richting Corvo, leek wel een personal taxi te zijn. Ik was namelijk de enige passagier. Vermits ik de enige was, vroeg ik mij af of ze de veiligheidsinstructies dan zouden geven en uitbeelden. Je kent dat wel, zo met de armen zwaaien om de nooduitgangen aan te geven enzo. En jawel, de airhostess begon aan zijn uitbeelden want veel verstond 'k er niet van...'t was in het portugees.

Maar we dwalen wat af en dus terug naar de essentie: ik ben er geraakt.
Op de (kleinste) luchthaven (ooit) stond Deolinda mij op te wachten. Zij is de vrouw die alles voor mij geregeld heeft op het eiland en waar ik kan gaan aankloppen bij een probleem. Niemand kent je dus iedereen staart je aan. Dat was mijn eerste confrontatie met de dorpsmentaliteit: iedereen kent iedereen dus willen ze zo snel mogelijk te weten komen wie die stranger is. Eerst kwam er een super enthousiaste man op mij af, den John. Hij is de wiskunde leraar. Hij vertrok net voor het weekend naar zijn eiland Terceira, dus vertelde hij in een sneltempo dat ik het hier reuze zal vinden en dat hij mij het eiland zal tonen als hij terug is. Ook Deolinda's man heb ik al ontmoet, maar ook hij moest voor het werk naar een ander eiland vertrekken. We zijn dan samen met mijn "landlord" (huisbaas dus) naar het appartementje gereden en ik was echt aangenaam verrast. Het is niet groot maar ik heb alles dat 'k nodig heb: keuken met tafel, kast, dubbelbed, douche, wc, lavabo, wasmachine, bureau en een opbergruimte. Heb zelfs een tv waar 'k DVD's kan insteken.
Bij het uitpakken kwam ik tot de vaststelling dat ik toch wel heel veel kleren meegenomen heb. Beter teveel dan te weinig hé!
Wanneer alles op orde stond ben ik een bezoekje gaan brengen op school. Deolinda gaf mij een rondleiding en ik heb ook meteen kennis gemaakt met mijn partner in crime: Sara. Zij en ik zullen samen Engels geven aan de lagere school. Wat me opviel tijdens de rondleiding was dat de klaslokalen wel heel klein zijn en bij een navraag bij Deolinda wist ik waarom: er zitten max. 9 leerlingen in een klas. Elke dag zal ik lesgeven, 12u/week. Hierbij komt nog 2u avondschool voor volwassenen.

Sara heeft me wegwijs gemaakt in het dorpje waar dus twee winkels aanwezig zijn en een bakker. Vlees en vis vind je niet in die winkels, daarvoor zal 'k mijn sociaalste-ik moeten boven halen. Vlees kun je pas kopen als er een koe of varken geslacht wordt. Op de één of andere manier weten de mensen in het dorp dat dan, weeral die dorpsmentaliteit. Om vis te kopen moet je naar de haven gaan of weer iemand kennen die zijn vis aan je wilt verkopen. Sara heeft mij al verteld dat ik vis bij haar vriend kan kopen en vlees kan vragen aan de man van iemand die op school werkt. Kip kun je in de winkels kopen en scampi's enzo ook. Groenten vind je hier niet veel. De meeste mensen hebben een eigen groentetuin voor eigen gebruik. Deolinda heeft wel al 10 keer laten verstaan dat als ik iets nodig heb, dat ik het altijd aan haar mag vragen.

In de latere namiddag had Sara geregeld dat we samen met haar vriend Claudio naar 'the lagune' zouden gaan, die wilde ze mij heel graag tonen. Ik wist niet meteen wat ze daarmee bedoelde, maar ik was al blij dat iemand mij zo op sleeptouw nam.

The lagune is dus het ding waar Corvo om bekend is (bij de mensen die het kennen natuurlijk). Het is de vulkaankrater waar zich vijvers in bevinden en met wanden zo stijl dat je eraf zou schuiven. Het is schitterend mooi! Foto's heb ik er nog niet van omdat ik niet meteen de toerist wilde uithangen. We hebben dan nog een toertje gedaan waarbij we echt mooie plekjes zijn tegengekomen. Al een geluk dat Claudio een 4x4 heeft want de hellingen die we soms moesten doen... Eén keer ging hij van de weg af om een mooi uitzicht te krijgen, dat 'k dacht 'Nu zijn we eraan en kantelt de wagen'. Maar het uitzicht over de zee was het waard.  

's Avonds had Sara mij uitgenodigd om mee te gaan eten bij claudio's moeder. Had er wat schrik voor want ik ken dat Portugese eten, soms niet te fretten. Toen ik de kom met puree zag staan veranderde mijn mening meteen. Claudio's moeder en zus zijn ook hele gastvrije mensen. Ze konden niet veel Engels en ik kan niet veel Portugees dus was het soms moeilijk babbelen, maar we konden er om lachen.
Toen Sara mij vertelde over de opening van een disco diezelfde avond, kon ik mijn lach echt niet meer inhouden. Een discotheek...hier...in Corvo??! Ze vroeg of ik geen zin had om mee te gaan en hoe kon ik dat weigeren. Ik zag het al gebeuren dat die oudjes van't eiland mij ten dans zouden vragen, dus natuurlijk ging ik mee! Tot mijn verbazing was er 1. goede muziek, 2. jong volk (tussen de 25 en 30j) en 3. konden die mannen nogal dansen! Ze dansen hier veel met een partner op populaire Portugese muziek en die kunnen dat echt goed. Zo die heupen...ja wadde!
De avond/nacht eindigde dus nog leuk met vele nieuwe kennissen.

Vandaag lekker lang uitgeslapen en dan gewoon nog dingen in orde gezet. Eigenlijk niets speciaals. Ben even een wandeling gaan maken, maar moest al snel terugkeren door de harde wind.

Nog inkopen gaan doen en deze blog aangemaakt. Seves nog eens de Portugese dummie zijn en in men boek wat bijleren over het Portugees.
Morgen hoop ik een grotere wandeling te kunnen doen en enkele mooie foto's te maken, want met het fototoestel in de hand kom je overal op dit eiland!

Enkele weetjes over Corvo:
> oudere mensen spreken hier nog wel wat Engels doordat zij in de  vroegere moeilijke periode naar Amerika gevlucht zijn en nadien terug gekomen zijn.
> er leven hier wilde paarden en geiten op dit kleine eilandje. Ze doen zelfs aan goat-hunting. Tijdens de trip naar the lagune, hebben we een wild paard gezien (zag er niet zo wild uit)
> hier overtreffen ze toch de Benidorm bastards! De bejaarden van het eiland cruisen hier rond op hun quads!
> vele jonge mensen hebben hier hun rijbewijs niet. Dat komt omdat ze hier geen rij-examen kunnen doen, daarvoor moeten ze met de boot naar Flores, zo'n 30km verder.

Cia (Portugese uitspraak: xiaauuw) y bom noite (bong nojte)!

Sofia