even een leuke quote om te beginnen: Zuid-Afrika is baie lekker!!! Dit is een typisch Zuid-Afrikaanse uitspraak waarmee ik aangeef dat het hier heel leuk is :) Ik amuseer mij hier zeer goed, heb al leuke mensen leren kennen en het weer is hier momenteel weer zeer goed. Dus ik heb niets om over te klagen!
Alhoewel ik niet veel spannends kan vertellen over de afgelopen tijd, amuseer ik mij hier zeker en vast. De laatste tijd ben ik vooral bezig met stage en werken aan mijn bachelorproef. Stage was afgelopen week zeer druk en als ik 's avonds dan thuis kom, probeer ik nog zoveel mogelijk te werken aan mijn bachelorproef. Klinkt misschien een beetje saai, maar er zit niets anders op vrees ik... Wij moeten op iets meer dan 3 maanden een tijd een bachelorproef in elkaar steken, dus dan zit er niets anders op dan goed door te werken en niet te treuzelen :) Ter ontspanning ga ik bijvoorbeeld wel naar een rugbywedstrijd kijken en dat is elke keer weer een heel leuke ervaring! De competitie die ik hier volg is de competitie tussen de verschillende universiteiten; waaronder de universiteit van Potchefstroom waar ik ook officieel student aan ben. Dus natuurlijk supporter ik voor hen. Afgelopen maandag was het de halve finale tussen de universiteit van Potchefstroom en die van Port Elizabeth (waarvan je foto's terug vindt in mijn vorig bericht). Het eerste geweldige aan de wedstrijd is het Zuid-Afrikaanse volkslied dat gezongen wordt. Wauw, dat doet elke keer iets met mij. Eerst en vooral is het een prachtig volkslied en echt iedereen staat het uit volle borst mee te zingen. Echt geweldig om te zien! Elke keer weer geeft het mij 'kiekebisj' als ik dit zie en hoor... Wat een spannende wedstrijd was het... Beide ploegen waren aan elkaar gewaagd en het was echt een spannende wedstrijd van begin tot einde... Op een paar minuten van het einde stond Potchefstroom achter met 1 punt, dus ze moesten gewoon nog scoren. Potchefstroom krijgt een strafschop toegewezen, waarmee ze 2 punten kunnen winnen en dus terug op voorsprong kunnen komen. Er werd gevraagd om stil te zijn en dat was het ook. Je kan je niet voorstellen hoe stil het was in een stadion van toch wel meer dan duizend toeschouwers. Je kon echt een speld horen vallen... De speler die de strafschop moest nemen had een enorm last op zijn schouders, maar zeer kalm en geconcentreerd neemt hij de strafschop en maakt hij het punt. Heel het station werd gek! Op 2 minuten van het einde stond Potchefstroom weer op voorsprong met 19-18. Iedereen hield zijn adem in, want op het einde werd het nog zeer spannend en kwam de andere ploeg zeer dicht bij scoren... Gelukkig stond Potchefstroom zeer goed te verdedigen en hebben ze hun voorsprong kunnen behouden. Wanneer eindelijk het verlossende signaal kwam dat de wedstrijd afgelopen was, ging heel het stadion volledig uit zijn dak. Echt geweldig om mee te maken!!! Het maakte mijn hele dag goed! Voor de eerste keer in de geschiedenis van de universiteit gaat Potchefstroom naar DE finale en dat is natuurlijk ongelofelijk! Op 7 april wordt de grote finale gespeeld tussen de universiteit van Potchefstroom en de universiteit van Kaapstad in Potchefstroom. Jammer genoeg ben ik dan niet in Potchefstroom... Maar mijn huisgenoten hebben beloofd om mij op de hoogte te houden, want zij gaan zeker en vast kijken :)
Volgend weekend komen mijn ouders en peter op bezoek en daar kijk ik hard naar uit! We gaan op die 2 weken tijd heel wat dingen bezoeken; Kaapstad, de Tuinroute, Port Elizabeth, Swaziland en natuurlijk ook het Krugerpark. Het wordt een fantastische tijd, daar ben ik zeker van en kijk al hard uit naar 2 weken vakantie.Maar aangezien ik dan 2 weken weg ben, probeer ik nu zoveel mogelijk te werken aan mijn bachelorproef. Ik besef nu dat ik eigenlijk nog nooit heb verteld waar mijn bachelorproef precies over gaat; het gaat over de nood aan een sociaal werker in een school voor buitengewoon onderwijs (waar ik elke woensdag naartoe ga) voor de ouders van kinderen met autisme. Om dit na te gaan heb ik afgelopen week interviews afgenomen van ouders. En geloof mij; dit was voor mij een hele uitdaging. Maandag had ik normaal gezien 3 interviews, maar uiteindelijk zijn er slechts 2 ouders komen opdagen... Ik heb deze moeder, die niet is komen opdagen, wel 10 keer proberen te bellen, maar ik kreeg geen antwoord. Uiteindelijk heeft de leerkracht haar de dag erna wel kunnen bereiken en wist ze haar te zeggen dat ze geen tijd had met haar werk. Ok, geen probleem voor mij, maar ik zou het wel appreciëren dat ze iets laten weten als ze niet kunnen komen. Gelukkig heb ik nog een andere ouder kunnen contacteren die donderdag met mij een interview wilde doen. De 2 interviews die ik wel heb afgenomen waren zeer wel zeer interessant en nuttig, dus daar was ik wel zeer blij om. Woensdag had ik normaal gezien ook een interview, maar ook dan zijn de ouders gewoonweg niet komen opdagen... Na een paar keer bellen had ik ze aan de lijn en wisten ze mij te zeggen dat ze ook ineens geen tijd hadden... Na dit was ik wel een beetje lastig... Wat mij vooral lastig maakte; is het feit dat ze mij niets lieten weten. Ik ging speciaal naar de school en dan stond ik daar voor niets... Maar alé, het was geen ramp. Mijn docent in België wist mij te zeggen dat ik met 4 interviews zeker voldoende heb, dus dat het niet erg was dat deze ouder was weggevallen. Donderdag had ik normaal gezien om 15u een interview en je kan het niet geloven, maar om 16u stond ik nog altijd te wachten... Nu was ik het echt beu en ben in mijn auto gestapt om naar huis te rijden, tot dat ik telefoon kreeg dat de vader wel op weg was, maar dat het verkeer ongelofelijk druk was. Hij zou er om 16u30 zijn, wat uiteindelijk wel 17u was. Maar uiteindelijk is hij wel komen opdagen en heb ik wel een zeer nuttig interview gehad, dus al bij al was het nog de moeite om te wachten... Vrijdag had ik dan mijn 4e en laatste interview en deze is wel komen opdagen, dus daar was ik al zeer blij mee :) Toevallig was deze moeder een sociaal werkster die werkt op NG Welsyn; de organisatie waar mijn mede-studente stage loopt. Ook met deze vrouw heb ik een zeer interessant gesprek gehad; vooral omdat zij zelf een sociaal werkster is. Ze heeft mij enkele zeer interessante inzichten gegeven!!! Dus nu heb ik al mijn interviews toch kunnen afnemen en dat was mijn doel; al mijn interviews gedaan hebben voordat ik op vakantie vertrek. Nu begint het leukste aspect; al deze interviews uittypen. Je moet weten dat elk interview een uur of meer heeft geduurd, dus dat beloofd...
Ik heb te horen gekregen dat ik eigenlijk nog niet veel verteld heb over mijn stage zelf. Dus zal ik dat nu wel eens doen :) Ik loop stage op 'North West Mental Health'; een organisatie waar alleen maar sociaal werkers en 'auxilary workers' ( eigenlijk gelijk aan de assistenten van de sociaal werker). Eigenlijk werkt er maar 1 sociaal werkster (mijn stagebegeleidster) en dan 3 auxilary workers. North West Mental Health biedt diensten aan voor mensen met een fysieke en/of mentale handicap en aan mensen met psychische stoornissen. Dus eigenlijk is dit een doelgroep die mij goed ligt. Ik moet wel zeggen dat het sociaal werk er hier heel anders aan toe gaat dan ik had verwacht. Eerst en vooral zijn de problematieken totaal anders dan bij ons; veel meer armoede, zeer veel kinderen die in pleegzorg worden geplaatst (hier heeft de HIV/aids problematiek jammer genoeg zeer veel mee te maken...),... Daarnaast is de 'caseload' van de sociaal werkers hier veel hoger dan bij ons; zij moeten veel meer cliënten helpen op een korte tijd. Daarnaast gebeurt staat alles hier nog op papier; alle dossiers van alle cliënten zitten hier in een zeer grote kast. Als je dan een dossier nodig hebt, moet je zijn nummer opzoeken en dan kan je in de kast beginnen zoeken... Ook als zij een huisbezoek doen, een gesprek hebben op kantoor, of zelfs nog maar een kort telefoongesprek hebben moet hier een procesnota van geschreven worden (een soort verslag). Alles moeten ze hier opschrijven worden... Ik kan niet meer bijhouden hoeveel ik procesnota's ik hier geschreven heb... Ik heb al heel veel gesprekken mogen meevolgen en mocht ik hier ook zelf aan participeren door zelf vragen te stellen aan de cliënten.Voor mijn bachelorproef heb ik ook al zelf 4 ouders geïnterviewd in mijn beste Engels :) Gelukkig spraken al deze ouders goed Engels, maar dat is op stage niet altijd het geval. Als ze Afrikaans spreken, kan ik wel zeer goed begrijpen wat ze zeggen. Maar het gebeurt ook regelmatig dat de cliënten 'Tswana' spreken en daar versta ik echt niets van. Dan moet één van de auxilary workers erbij komen zitten en vertalen, aangezien zij Tswana spreekt. Er zijn namelijk 2 auxilary workers die Tswana spreken en dat is absoluut nodig! 1 van die 2 spreekt ook gebarentaal en dat is ook al nuttig gebleken; aangezien één van de cliënten doof is.
Daarnaast heb ik ook al huisbezoeken mogen meevolgen ( en daar natuurlijk ook verslagen van gemaakt :) ). Deze hebben mijn ogen geopend...
Deze huisbezoeken waren in Ikageng; een groot township niet ver van Potchefstroom. Je kan je het niet voorstellen, maar dit is een hele
andere wereld...Ongelofelijk veel 'shacks' dicht op elkaar; de ene al mooier dan de andere. In bepaalde gedeeltes bestaan deze shacks
alleen maar uit platen en in sommige delen van Ikageng hebben de mensen helemaal geen elektriciteit, stromend water,
1 van die bezoeken was bij een oudere manier die zwaar dementerend is en bij zijn neef inwoont.Deze neef weigert om de man naar een ouderentehuis te brengen. Toen we daar aankwamen was deze dementerende man daar en ik kon onmiddellijk de geur van urine ruiken. De vrouw van de neef weigerde om ons binnen te laten en ging heel offensief voor de deur gaan staan. Uiteindelijk zijn we vertrokken, want we zouden toch niets gedaan krijgen... Daarna zijn we ook nog op bezoek gegaan bij een meisje van 12 jaar die een fysieke en mentale handicap heeft. Haar moeder is recent overleden en nu woont ze in bij een tante. Maar ik heb de omstandigheden gezien waarin dit meisje moet leven en dat is onvoorstelbaar. Toen we daar binnenkwamen lag dit meisje gewoon op de grond. Het was daar heel vuil, het rook daar helemaal niet fris en men leefde daar met ongeveer 15 mensen in een 'shack' dat ongeveer de grootte heeft van 2 keer mijn kamer hier... Dat meisje moet hier dringend weg, maar de tante wil dit niet omdat zij nu geld krijgt van de overheid omdat ze zogezegd voor dat meisje zorgt. Maar dit alles was nog niet het ergste voor mij. Na deze huisbezoeken zijn we naar een soort dagcentrum gegaan waar kinderen verblijven met een handicap. Daar zijn mijn ogen pas echt open gegaan. Eerst en vooral rook het daar al helemaal niet fris. Die kinderen zaten of lagen daar gewoon en er werd niets met hen gedaan. De begeleiding keek mij dan ook zeer vreemd aan toen ik met één van de kinderen begon te spelen. Het was duidelijk dat deze kinderen echt genoten van dat klein beetje aandacht dat ik hen gaf. Na nog geen 5 minuten zaten er al verschillende kinderen rond mij om ook met hen te spelen. Er was bijvoorbeeld ook één kind dat de hele tijd aan het wenen was en het enige wat de begeleiding deed was op hem roepen dat hij stil moest zijn. Maar als ik gewoon naar hem toe ging en hem nog maar aanraakte, stopte hij onmiddellijk met wenen. Het deed mij dan ook veel pijn als we moesten vertrekken en hij opnieuw begon te wenen. Wat mij nog raakte, was het feit dat er een jongen was die met zijn been was vast gebonden aan zijn bed en dus amper kon bewegen... Achteraf heb ik dit alles verteld aan mijn begeleidster en er een uitgebreid verslag over gemaakt. Zij was ook geshockt om te horen hoe het er daar aan toe gaat en heeft dit verslag doorgegeven aan de directeur (maar zij heeft er nog altijd niets mee gedaan...).
Ik ben er zeker van dat er nog dingen zijn dat ik op mijn stage doe, maar kan er nu even niet meer op komen... In ieder geval; het is een zeer interessante stageplaats en ben er zeker van dat ik daar nog zeer veel ga leren!
Een interessant weetje; we zijn volop aan het plannen om hier (nadat ik terug ben) te gaan Skydiven in Rustenburg. Het is hier een stuk goedkoper om te skydiven en de uitzichten zijn prachtig. Nog iets om naar uit te kijken :) Foto's hiervan komen ook zeker nog op mijn blog!
Zo, dat was het alweer :) Het volgende bericht zal waarschijnlijk pas voor binnen 3 weken zijn, nadat ik terug ben van mijn 2 weken vakantie. Ik beloof dat er dan een zeer uitgebreid verslag volgt met foto's!!!
