14 februari 2011, laatste werkdag, ik herinner het me nog alsof het
gisteren was, voor het licht volledig uitging. Maandenlang tegen het gevoel
gevochten dat er iets niet oké is, elke dag vermoeid opstaan en de dag last
heel moeilijk doorkomen, veel last van maag en darmen,
Wat is er mis, testen wijzen uit dat er niets mis is, dan maar rusten.
Na enkele weken zal het wel over zijn, dat bleek als snel dat dat niet het
geval was. Stilaan komt het besef dat ik rust en veel tijd nodig heb en dat maakt
het er niet makkelijk op want ik wil gewoon werken. Maar dat lijkt nu heel ver
weg.
Dagen worden weken, weken worden maanden. Enkel rusten is de boodschap,
alles is teveel. Talrijke gesprekken met de psycholoog lijken ook niet op te
schieten. Waarom kan je als 25‑jarige plots niks meer? Jarenlange overbelasting
hebben zijn tol geëist. Teveel van jezelf eisen, doen wat de maatschappij
vraagt, te weinig naar jezelf luisteren
Het herstel gaat langzaam, zo langzaam
dat ik het zelfs bijna niet voel, maar naarmate de maanden verstrijken lijkt er
toch lichte vooruitgang te komen en dat geeft me moed om door te gaan.
Maar dan na een jaar, beslist men plots dat ik terug aan het werk
moet. Je bent nog jong, je kan geen uitkering meer krijgen, en daar sta je
dan. Je wereld stort in, want werken, dat is momenteel echt nog te hoog
gegrepen. Maar wat zeg je, niks, helemaal niks, want je hebt er gewoon geen
kracht en energie voor. Degene die dit verzonnen heeft mogen ze eens één dag laten
voelen hoe ik me toen voelde na één jaar, een tijdlimiet plakken op het herstel
van een burnout, totale waanzin!
Goed, op dat moment weet je het niet meer, en ik besloot ontslag te
nemen, enkel door meer tijd te hebben en hopen dat het binnen enkele maanden
toch beter gaat en ik terug kan werken.
5 maanden later dan toch terug aan het werk gegaan. Ik dacht dat het
wel ging, maar dit bleek als snel met vallen en opstaan te gaan, maar ik bleef
denken dat het nog wel zou beteren. Betere periodes wisselden zich af met zeer
lastige en vermoeide momenten. Ik moest me er regelmatig tegen verzetten maar
wat moet je doen? Je krijgt geen uitkering, je moet werken! Althans ik zag geen
andere mogelijkheid.
April 2014
Onze zaak begint stilaan uit zijn voegen de barsten en het werk begint
zich op te stapelen. Dan maar wat sneller en meer werken om alles gedaan te
krijgen, onbewust weliswaar. De combinatie en de druk wordt hoog, ik leg de lat
voor mezelf hoog, ik besef het, maar toch kan ik niet anders dan doorgaan, het
is een drang. Eigenlijke een regelrechte verslaving, dat is hard, maar zo is
het wel. Je wordt er keer op keer naartoe gezogen, het is eindelijk hetgene wat
ik graag doet, maar het eist veel van mezelf.
|
