Luchtvervuiling draagt op bevolkingsschaal meer bij tot hartaanvallen dan factoren als negatieve emoties, seks en cocaïnegebruik, zo hebben wetenschappers uit België en Zwitserland ontdekt. Als je rekent dat deelname aan het verkeer ook het risico verhoogt, dan wordt fietsen naar je werk wel een erg riskante onderneming.
Wel mensen, het is geweten, zet de fiets aan de kant, komt niet naar buiten en vooral hou je adem in, want je zou er wel eens een hartaanval van kunnen op doen .Tja, dat zijn dan dezelfde onderzoekers die ontdekken dat je steenpuisten krijgt als je in aanraking komt met bakstenen of een nieuw kaasbacterie vinden als ze hun tenen eens uitkuisen. Je zou eerder een hartaanval krijgen van de toestand van de fietspaden of van de speknekken die het fietspad als parkeerplaats gebruiken , ik geef toe dat rijden door de boerenveldjes veel plezanter is, het boeket aan geuren van koeien en vers gras, stro en paardevlaaien valt niet te tippen aan de uitlaat van de vierwielige vehikels. Maar dan nog liever een hartaanval dan dat ze me met een schoenlepel uit de wagen mogen trekken wegens gebrek aan beweging .voila, ik heb gesproken
Drama, o drama toen ik mijn paard ging ophalen om vervolgens mijn weg te banen naar huis. De voorste band was helemaal leeggelopen en de platste vijg zou er nog corpulent tegenover geleken hebben. Ons Belgisch wegdek heeft mij goed liggen gehad. Ik durf wedden dat de wegen in de Oost-blok landen er zelfs nog paradijselijker uit zien dan ons maanlandschap wanabee wegen!! In dit geval had reservemateriaal een mooi gegeven geweest en hier kun je dus geen beroep doen op touring of de VAB om je te depaneren. Hoewel, ze hebben mij ooit bijna een uur laten wachten op de ring rond Brussel. De telefoonmadam in kwestie had de Ring verward met Bekkerzeel???? Hoe ze daar bijkwam is me nog altijd een raadsel, een geval van acute oorconstipatie allicht. Ondertussen waren er ijspegels aan het groeien ter hoogte van mijn neus, en hadden ze nog een uur gewacht kon ik de perfecte imitatie van stalagtieten tentoonstellen. Maar hier zat ik nu, een wandeltocht door de wildernis van 15 km kan toch wel even duren. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn ge-upgrade vorm van de postduif en werd ik na enkele kilometers al geholpen, zonder de grotten van Han onvrijwillig te moeten imiteren .reservemateriaal vergeet ik nooit meer .
Toch zalig als Frank Deboosere het weer juist heeft voorspeld, hoewel ik vroeger groter fan was toen hij nog beschikte over een behaarde bovenlip (in de tijdperk der dinosaurussen). Ik had me zelfs nog lid gemaakt van de Frank-Deboosere-wijlen-snor-fanclub als die had bestaan. Ik begeef me voor de zoveelste maal in de verkeersjungle, nietsvermoedend toen plots mijn edel neusorgaan een zeemzoete geur onderschepte. In de verte stonden er buspassagiers geduldig te wachten, en daar kwam de bron vandaan .als ik een naam moet plakken op deze geur zou ik het Persian nights noemen, alhoewel hoe dichter bij de bron hoe meer het leek op Persian Nightmare , de concentratie was zo hoog ik werd er haast duizelig van en ja hoor ik had het zitten, de grond onder mij veranderde in een zandvlakte, mijn tweewieler werd een koppige kameel en de buspassagiers transformeerden in buikdanseressen die hun beste tijd al achter de rug hadden had ik maar een botterham meer naar binnengespeeld .in de ondertussen toegekomen bus, was de chauffeur verandert in een sjeik en aan zijn vingers blinkte een immense gouden ring, zwaaiend naar zijn harem dat ze naar binnen mochten komen de deur ging dicht, en mijn koppige kameel verdween, gelukkig terug in de realiteit mijn god, zon aanslag op je neus, ze zouden die parfums moeten verbieden, ofwel was de persoon in kwestie te kwistig en had die de volledige pot over haar gegoten ..
De lente kent zn intocht, en met een laaghangend zonnetje wordt je weleens verblind door al wat je pad kan kruisen. En op zon momenten staat er natuurlijk vanalles in je weg om een vlotte rit hebben. Deze keer zag ik nauwelijks een bestuurder half op het fietspad, half op zijn oprit staan. Bij het naderen was het al duidelijk dat dit exemplaar die ik klasseer tot de orde der speknekken geen enkele moeite zou doen om het mij wat gemaklijker te maken. Schijnbaar druk bezig met zn knopjes om de verwarming wat hoger te zetten, was het blijkbaar teveel gevraagd om zijn voet te gebruiken en die lichtjes de gaspedaal te laten indrukken om vervolgens het fietspad vrij te maken. Waarschijnlijk had hij nog een anatomieatlas nodig om zijn voet te vinden Bij het naderen zat er niets anders op dan mijn schijfremmen eens te laten werken (en jongens wat een gepiep, ik moet die dringend eens nazien), en de nodige aandacht was getrokken dacht ik, maar nee hoor, hij was nog altijd gefascineerd door de knopjes Gelukkig zijn de meeste bestuurders wel bereid om je wat meer plaats te gunnen op het fietspad en hebben ze niet allemaal jicht, een dubbel koppel eksterogen of een speknek die hen belemmert om de voet te gebruiken
Deze morgen werd de rust verstoord door een nasaal geluid dat ontsproot aan de rechterkant van mn oor, bijna vergelijkbaar met een irritante mug die tergend traag boven je bed blijft hangen. Gezwind vanuit de bocht zon 20 meter voor mij kwam een bromfietser het pad opgereden .zijn beest was duidelijk niet opgedreven en het roofdier in mij werd wakker Vanuit de achteruitkijkspiegel gluurde de bromfietser mij aan en zag ik zijn ogen tot spleten trekken, uitdagend wierp ik een blik terug en spontaan speelde het theme song van the Good, the Bad and the Ugly in mijn achterhoofd Ik verhoogde de trapfrequentie en met de wind die mij gunstig was zat ik voor ik het goed besefte al in zn wiel. Ik liep zelfs bijna groen aan van de uitlaatgassen (daarna rood vd inspanning omdat ik een stevige helling verkeerd had ingeschat). Nu werd het menens, de bromfietser zat ongemakkelijk heen en weer te wiebelen en raakte gefrustreerd dat zijn beest de 25km/h niet kon overschrijden, we naderen een druk kruispunt, mijn aanval werd ingezet en ik kon nog net een onderdrukte woeste blik opvangen. Dit gecombineerd met ontbloote tanden en een portie kwijl had niet misstaan maar dan zou ik overdrijven. Net voor het kruispunt deed de bromfietser aanstalten om af te slaan en had ik mijn kans gemist. Spijtig, maar ik lig op de loer voor de volgende keer .
Het Belgisch wegdek...soms heeft het meer mee van een vermoderniseerde tocht door de jungle waar je als roofdier op elegante wijze tracht door te banen. In mijn geval wordt dat elegant nogal wel eens overschat...tussen de wagens door durf ik nogal over te schakelen naar "olifant-in- porselein-winkel" modus...Gelukkig beschik ik over een stevige MTB met crossbanden want door het riant aantal gaten en putten had ik allicht wel al eens lek gereden. Om nog maar te zwijgen van de wegenwerken....omleidingen doen hoeft niet, daar kan ik gewoon door harken, maar o wee als je geen spatlappen hebt, dan kun je eveneens meteen de grondkwaliteit proeven en wordt je vanachter met een bruin streep motief toebedeeld waar grootmoeder haar inspiratie nog kan opdoen om nieuw gordijnen mee te maken...Desalnietemin geraak ik hierdoor soms sneller op het werk dan met een vehikel op 4 wielen... grts sniper
Nooit gedacht dat "met de fiets naar het werk" nog een luxe kon zijn. De files zijn tegenwoordig onuitstaanbaar, bumper tegen bumper geplakt... Rechts naast je iemand die zijn neusgaten grondiger wil inspecteren, voor je iemand die schijnbaar de krant aan het lezen is, hoewel in een land zonder regering je je nog afvraagt wat ander nieuws ze tegenwoordig nog in de krant kunnen placeren, en achter je iemand die zijn laatste boterham uit zijn achterste kies tracht te pulken....Ik heb er zelf bij gehoord tot het me teveel was en besloot om mij een stalen ros aan te schaffen en het beest te temmen...Mijn dagelijks traject bestaat uit 15km enkel in het glooiende landschap van Asse tot Brussel. Wekelijks kom ik her en der wel straffe stoten tegen, en hopelijk vormt deze blog een inspiratie om meer mensen aan het fietsen te zetten. Al is het maar enkele keren per maand.....
