Massaal medeleven op begrafenis snowboarders

LEUVEN - Verslagenheid en ongeloof.  Die gevoelens overheersten zaterdag in de Sint-Jozefkerk aan de Bogaardenstraat.  De kerk was te klein voor de mis voor Alain Peeters en Ellis Hendrickx, de snowboarders die eind december om het leven kwamen in de Franse Alpen.

De Sint-Jozefkerk aan de Bogaardenstraat in Leuven zat zaterdagmorgen overvol voor de begrafenismis van de 32-jarige Alain Peeters en de 27-jarige Ellis Hendrickx.  Het paar uit Leuven kwam eind december om het leven in de buurt van Champigny en Vanoise.  Het dramatische bergongeval veroorzaakte een golf van verdriet en dat collectief gevoel was zaterdag duidelijk voelbaar in de Sint-Jozefkerk. Familie en vrienden stonden er verslagen bij, vervuld van ongeloof over de plotse dood van een dynamisch koppel.

'Te vroeg, gewoon te vroeg', aldus een vriend van Alain Peeters.  'Je kunt dat niet begrijpen, maar zijn dood is harde realiteit.  Ik probeer moed te putten uit de herinneringen.  Alain was zo gedreven in alles wat hij deed.  Dat zal ik onthouden en meenemen voor de rest van mijn leven.'

Ondanks het verdriet en de pijn zorgden de woorden van de priester toch voor hoop in moeilijke tijden.  'Ellis had een nieuwe uitdaging gevonden bij de politie', klonk het.  'Ze wou zich inzetten voor de mensen en de maatschappij.  Dat mogen we nooit vergeten.  Met hen sterven ook wij een beetje.'

De familieleden van de slachtoffers van het dramatische bergongeval dankten op hun beurt alle aanwezigen voor elk stukje vriendschap in moeilijke tijden.  'Ellis, lieve dochter, prachtig meisje, je had zo'n mooie uitstraling.  Je was altijd zo'n flinke meid.  We zijn dikwijls heel fier op jou geweest.  Dank je wel dat we je ouders mochten zijn.'

Ook de broer van Ellis Hendrickx had een paar laatste woorden.  'Zusje, de laatste jaren zagen we elkaar niet meer zoveel maar we hadden wel een goede band.  Je was mijn strijdmakker in moeilijke dagen.'

De 32-jarige Alain Peeters werd dan weer beschreven als iemand die met veel moed als een storm door het leven raasde.  'Zoveel kracht, zoveel zin, zo graag leven.  Stilaan kwam er rust met je lieveke in je leven en dan plots is het windstil.  Jouw immense kracht zal verder leven in de troost dat je geluk had gevonden en op eeuwige reis vertrok, zoals je graag leefde.'

Misschien werd het gevoel van hoop en verdriet nog het best omschreven in de boodschap voor Alain en Ellis als paar.  'Lieve Ellis en Alain, droom jullie dromen verder in de stilte van de storm.'

Na de begrafenisplechtigheid, die bij momenten in goede banen moest worden geleid door de begrafenisondernemer gezien de massale opkomst, werden de namen van Alain Peeters en Ellis Hendrickx bijgezet op een kruisje aan de inkom van de Sint-Jozefkerk.

Ondertussen is het duidelijk dat de snowboarders geen overmoedige risico's hebben genomen in de Franse Alpen.  Volgens broer Filip Peeters, die twee dagen na het bergongeval ter plaatse ging met de Franse bergpolitie, raakte zijn broer gewond en ging Ellis op zoek naar hulp.  Onderweg maakte ze zelf een dodelijke val.  'Alain kon niet anders dan wachten.  Hij is doodgevroren en werd gevonden in de houding van een foetus om zich te beschermen tegen de koude.  Alles wat tegen kon vallen, is tegengevallen, maar het was hun lot.

12-01-2009 om 00:00 geschreven door SMILE-Team

Broer verongelukte snowboarders ontkent verhaal van overmoedigheid

'Hadden ze hun gsm's bij zich gehad, dan zouden ze nu nog leven'

LEUVEN - 'Natuurlijk doet het pijn als je de mensen hoort denken: ze zullen het ongeluk wel zelf opgezocht hebben, ze hebben buiten de piste geskied.  Maar dit was geen skiongeval.  Het was een tragisch bergaccident.'  Filip Peeters verloor vorige week zijn broer Alain (32) en diens vriendin Ellis Hendrickx (27) na een ongeval op skiverlof in de Franse Alpen.  'Het moet hun lot geweest zijn, dat kan niet anders.'

Alain en Ellis kenden elkaar net geen jaar.  Het was liefde op het eerste gezicht toen ze elkaar destijds ontmoetten in Leuven.  Beiden waren echte levensgenieters, sportief en behoorlijk ervaren op de latten.  Zoals ze wel vaker deden, trokken ze er even tussenuit.  Naar La Plagne, een bekend skioord in de Franse Alpen.

Alles ging goed, tot Filip Peeters, de broer van Alain, begin vorige week plots de politie aan zijn deur kreeg.  'De klap was groot', zegt hij.  'Ze waren nog niet zo lang een koppel, maar ze hadden wel al veel mooie toekomstplannen.  Ze waren gelukkig samen, content.  Hun toekomst zag er goed uit.  Ik heb dat ook gezien op de beelden die ze nog vlak voor hun dood hebben gemaakt.  Tot op het laatste moment hebben ze samen nog veel plezier gehad.  Maar helaas, het is afgelopen met een anticlimax.'

'Toen de politie me vertelde dat mijn broer en zijn vriendin waren omgekomen, bleven de vragen maar in mijn hoofd malen', vertelt Peeters.  'Wat was er dan precies gebeurd?  Ik zat met zoveel vragen dat ik er niet van kon slapen.  Ik heb me verschillende scenario's voor de geest gehaald.'

Amper twee dagen later vertrok Filip dan zelf, samen met enkele familieleden, de bergen in.  Op zoek naar antwoorden.  'De Franse bergpolitie, de gendarmerie, heeft ongelofelijk werk geleverd.  We zijn daar overal ter plekke geweest, de hele dag.  Dat was absoluut niet makkelijk, maar het had iets therapeutisch.  Voor ons was dat bijna noodzakelijk.  Maar natuurlijk, het is wel zeer confronterend om plots op de plaats te staan waar je broer is doodgevroren.'

Maar terwijl in België al verteld werd dat de twee buiten de piste zouden hebben geskied, kregen de families van Alain en Ellis een heel andere kijk op de zaak.  Met de laatste beelden die het koppel zelf had gemaakt tijdens hun bergtocht slaagde de Franse politie erin een behoorlijk exacte reconstructie in elkaar te steken.  'Maar je hoort de mensen soms al denken dat ze het ongeluk wel zelf zullen opgezocht hebben.  Zoiets is natuurlijk erg pijnlijk, in de eerste plaats omdat het niet de waarheid is.  Er is geen sprake van een skiongeval.  In feite was het een tragisch bergaccident.'

'Ze zijn die bewuste zondagnamiddag een laatste keer met de skilift naar boven gegaan, waarna ze gestrand zijn op zo'n tweehonderd meter van het dorp waar ze moesten zijn.  Bij de laatste, moeilijke helling moet mijn broer zich serieus gekwetst hebben, aan een rots of zoiets.  Hij kon niet meer stappen, waarna zij dan hulp is gaan zoeken.'

Maar hulp kwam er nooit voor Alain.  'Ellis heeft te voet de kortste weg naar beneden genomen, maar zonder dat ze het wist was dat dus ook de gevaarlijkste.  Ze is uitgegleden op een ijsplek en heeft een dodelijke val gemaakt.'

'Alain wist intussen van niets.  Hij kon niet anders dan blijven wachten.  Ze hebben mijn broer in een soort foetushouding aangetroffen, zichzelf beschermend tegen de vrieskou.  Hij is ingeslapen en doodgevroren.  Als het al een troost mag zijn: ze hebben me gezegd dat zoiets vrij snel gaat.  Het moet er naar schatting -15 graden geweest zijn.  Dan zakt je lichaamstemperatuur zo snel dat je behoorlijk vlug bewusteloos valt.'

'Het ergste is dat hij zo dichtbij was.  Van op de plek waar hij lag, moet hij zeker de lichtjes van het dorp gezien hebben.  Dat kan niet anders.  Maar het is een aaneenschakeling van verschillende elementen geweest.  Alles wat kon tegenvallen, is blijkbaar tegengevallen.  Ze hebben zich misschien fout georiënteerd, de duisternis was er wellicht sneller dan ze gedacht hadden, en hun gsm's lagen allebei nog in het appartement.  Hadden ze die kunnen gebruiken, dan waren ze waarschijnlijk gered geweest.  De helikopter had op acht minuten ter plekke kunnen zijn.'

'Mijn broer was een zeer ervaren skiër.  Ze waren beiden sportief.  Ellis heeft een hele tijd in een fitnesscenter gewerkt en nu zou ze in februari beginnen bij de politie.  Ze had haar toelatingsexamen zelfs al achter de rug.'

'En ja, mijn broer, ik weet niet of een mens nog sportiever kan zijn.  Hij deed aan klimmen, squashen, snowboarden.  Hij was niet alleen ongelofelijk sterk, hij had ook een enorme wilskracht.  Als hij zich ook maar met één pink of met z'n kleine teen had kunnen voortslepen, had hij dat ongetwijfeld gedaan.  Zeker als hij geweten had dat hij zo dicht bij de finish was.  Het lag trouwens al helemaal niet in zijn aard om zijn vriendin zomaar alleen voorop te sturen.  Dat hebben ze waarschijnlijk puur uit noodzaak gedaan.  Dat kan niet anders.'

De kans dat zich zo'n rampscenario voordoet, is wellicht één op tien miljoen, liet de Franse bergpolitie weten.  'Alain was ook een fervent motorrijder.  Als er zich dan toch eens iets zou voordoen, dan had je toch veeleer een ongeval met de motor verwacht.  Maar toch niet zoals het nu gebeurd is.  Op de een of andere manier moet dat het lot geweest zijn.'

'In de mate dat je zoiets al goed kan vinden, ben ik toch blij dat ze samen gegaan zijn, op de plek waar ze graag waren.  Als ze dan toch moesten gaan, hadden ze wellicht wel voor een avontuurlijke plek als deze gekozen.  Alain is trouwens ook gestorven zoals hij geleefd heeft.  Met zijn passie.  De Franse politie heeft ons gezegd: veel van die echte skiërs, die op de latten geboren zijn, zouden ervan dromen zo te sterven, in de bergen.'

De lichamen van Alain en Ellis werden pas een dag na hun dood gevonden door een aandachtige skimonitor.  Vandaag worden ze gerepatrieerd.  Zaterdag vindt de uitvaartplechtigheid plaats om 11 uur in de Sint-Jozefkerk in Leuven.

06-01-2009 om 00:00 geschreven door SMILE-Team