Ik zit ondertussen al 2,5 maand thuis, onder de hoede van mijn ouders. Na twee maand ben ik immers nog steeds niet in staat om voor mezelf te zorgen. 

De oorzaak van deze hachelijke situatie? Een routine operatie aan mijn voet. Hallux Valgus om exact te zijn. Dit is de knobbel, het gewricht, van je grote teen. Bij mij groeide dit gewricht scheef, waardoor een operatie noodzakelijk was. Piece of cake, zei de dokter. Een routine operatie die dagelijks meerdere keren wordt uitgevoerd, no big deal. Ik dacht er snel van af te zijn. Boy, what was I wrong... Het is door de anesthesie gebruikt bij deze operatie dat ik zenuwbeschadiging heb opgelopen, waardoor ik mijn voet niet meer kan opheffen. Mijn kinesist spreekt van een gedeeltelijke verlamming, maar dit woord neem ik zelf écht niet graag in de mond. De details van de operatie en de stappen die ik ondernomen heb komen later terug in een volgende blog, daar zal ik nu nog niet teveel over uitweiden. 

Wat voor mij in deze eerste post belangrijk is, is om over te brengen waarom ik ervoor kies om een blog te schrijven. Hier zijn meerdere redenen voor. Ten eerste schrijf ik deze blog als informatieve ondersteuning voor vrienden, kennissen, familie,... Zij die willen kunnen via deze manier op de hoogte blijven van de gang van zaken. Uit ervaring weet ik echter dat weinig mensen de moed vinden om mij te blijven ondersteunen, en liever afstand nemen dan mij steun te bieden. Hierdoor de tweede reden om een blog te schrijven. Ik hoop op positieve reacties, een hart onder de riem misschien? Lotgenoten zal ik niet vinden, aangezien mijn situatie zo zeldzaam is dat de dokters spreken over een "casestudy". In mensentaal betekent dit dat er zeer weinig mensen zijn die hetzelfde meemaken als ik; men spreekt slechts van enkele gevallen. Ten derde schrijf ik deze blog om mijn gal te spuwen. Ja, niet meer kunnen stappen brengt veel frustratie met zich mee... Misschien vind ik meer rust wanneer ik mijn ervaring kan delen met de wereld? We zullen zien... Op naar de tweede blog!