Voor mij is praten met anderen over mijn ervaringen aan de ene kant positief maar ik ervaar het ook vaak als heel belastend omdat ik emotioneel wordt en na zo'n gesprek in een dip zit omdat er niets verandert. Ik vervloek dan mijn ex om de wijze waarop ze me heeft gedumpt en ben ongeloofelijkk boos op haar. Vlak daarn probeer ik alles weer te relativeren en de werkelijkheid onder ogen te zien. Ze wil me gewoon niet meer! Ze wil me gewoon niet meer! Ze wil me gewoon niet meer! Ik blijf het herhalen maar ik heb het er zo moeilijk mee! Mijn vrouw die ik zo op een voetstuk had staan is bij me weggegroeid, zoals zij dat noemt! Berichten uit de vriendenkring van mijn vrouw tonen aan dat ze niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk bij me weggegroeid was want er schijnt toch een ander geweest te zijn of er is nog steeds een ander in het spel. Ik stort tranen om dit feit, het helpt me echter niets, de stuatie blijft ongewijzigd en ik blijf hangen in een enorme kater!
Omdat er een totaal gevoel van on,macht was heb ik gezocht naar mogelijkheden om haar dwars te zitten. Gelukig kan ik mijn agressie wel bedwingen dus is er niets ernstigs gebeurd. Al was ik op enig moment wel in staat om haar uit pure onmacht over de situatie, fysiek pijn te doen. Het waarom speelt bij mij een overheersende rol, ik kan er geen weg mee! Ik schaam mij over de dingen die ik heb gedacht en gedaan!
Ik ben op 9 juni van dit jaar (2008) door mijn vrouw verrast met de woorden, " ik ben er klaar mee, ik ga stoppen!" Op mijn vraag waar ze mee ging stoppen antwoordde ze dat ze met ons huwelijk ging stoppen. Vol ongeloof vroeg ik haar enkele keren of ze dat nu meende. Ja, zei ze ik ben er klaar mee, ik ga een andere toekomst zoeken, zonder jou. Ik vroeg om uitleg waarom? Het enige antwoord wat ze mij gaf was, ik weet het niet, ik weet het niet! Ik voel het niet meer! Ik vroeg haar om redenen want daar dacht ik na 19 jaar huwelijk toch wel recht op te hebben maar ze kon het me niet anders uitleggen dan wat ik hiervoor omschreef. Uit pure wanhoop over deze mededeling heb ik midden in de nacht haar moeder en vader gebeld en hen verteld wat ze mij zojuist had medegedeeld. Deze stamelden alleen dat ze het ook niet wisten maar dat het gevoel van hun dochter voor mij kennelijk weg was. In de dagen die hierop volgden heb ik getracht met haar in gesprek te komen over de redenen maar ze bleef bij de eerder uitgesproken zinnen. Mijn voorstel om professionele hulp in te roepen leidde tot het antwoord dat ik dat mocht doen, maar dan voor mij alleen, voor een relatietherapeut zag zij geen mogelijkheden. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts en heb daar samen met mijn vrouw haar voornemen nog eens besproken. Mijn vrouw bleef erbij dat ze stopte en raadde mij aan hulp te zoeken bij een psycholoog. Totaal ontdaan ging ik met haar naar huius en heb haar aangegeven dat ze in de komende tijd vanuit ons huis verder naar woonruimte kon zoeken omdat ik niet wilde dat ze ging zwerven. Dit verblijf thuis duurde echter maar enkele dagen omdat ik gek werd van het idee dat ze wel thuis was, maar niet meer mijn vrouw! Op mijn verzoek is ze toen korte tijd naar een vriendin gegaan en heeft daar verbleven. Vanuit haar vriendenkring kreeg ze de mogelijkheid om in een verzorgingstehuis een kamer te huren. Deze mogelijkheid is er tot 1 april van het volgend jaar. Die kamer heeft zij betrokken en gevuld met gekregen spullen. Ik ben zelfs nog vitrage gaan brengen omdat ze die nog niet had. Emotioneel kwam ik als een wrak terug van mijn bezorging! Ik was haar kwijt! Zonder een echte reddingspoging om het huwelijk te redden. Nu bijna 2 maanden verder zit ze er nog steeds en heeft ogenschijnlijk haar draai gevonden. Met ingang van oktober/november krijgt ze een uitbreiding van haar contracturen bij haar werkgever naar 30 uur. Ze denkt daarmee haar lasten te kunnen dragen in de toekomst met wat andere uren die ze ook zal gaan draaien. Op dit moment heeft ze lage vaste lasten, 350 euro huur alles inclusief. Ze kan goedkoop mee-eten in het verzorgingstehuis. Ik heb nog elke dag het idee dat ik droom en terecht ben gekomen in een horrorfilm.
Omdat er een totaal gevoel van on,macht was heb ik gezocht naar mogelijkheden om haar dwars te zitten. Gelukig kan ik mijn agressie wel bedwingen dus is er niets ernstigs gebeurd. Al was ik op enig moment wel in staat om haar uit pure onmacht over de situatie, fysiek pijn te doen. Het waarom speelt bij mij een overheersende rol, ik kan er geen weg mee! Ik schaam mij over de dingen die ik heb gedacht en gedaan!
