Het waren zielenroerselen en hersenspinsels
misschien wel hartkloppingen die me deze nacht,
in een wereld van sterren en machteloos zijn,
uit mijn slaap hielden.
Ik dacht aan jou.
Aan hoe ik jou ontelbare keren had willen kussen,
aan hoe ik mijn handen zorgenloos door jouw haren had willen laten glijden,
aan hoe ik verder had willen luisteren naar de verhalen die jou ogen spreken
aan hoe ik mijn lichaam tegen dat van jou had willen laten vleien.
Veeleer dan heb ik het schouwspel aanbeden,
op zijn minst een tragedie als cadeau verpakt in tranen,
uit schrik het doek te laten vallen
zelfs voor het schrift was mijn gevoel geheim
maar nu het doek is gevallen
de tranen zijn gehuild en,
het laatste woord is geschreven
vraag ik jou,
lief schouwspel,
aanbid mij nog even.
08-08-2012 om 15:24
geschreven door SC
